حتی نمیتونی بلند بلند گریه کنی چون درکت نمیکنن، عجیب به نظر میای اگه بخوای بخاطر کشته شدن هزار هزار انسان بی‌گناه گریه کنی، یا حتی واکنش نشون بدی، چه اهمیتی داره؟ اونا که ایرانی نیستن، مهسا و نیکا نیستن که براشون کمپین بزنیم. گاها احساس میکنم ایرانیِ قرن پونزدهم از همه نژادپرست تره، شاید هم بشه گفت منفعت‌پرست، بالاخره الان ماست فلسطین بهشون کره نمیده چرا باید به خودشون سردرد بدن؟ تعصب هم این وسط بی‌تاثیر نیست، بخاطر تقابل با جمهوری اسلامی پا میذارن رو همه چی، رو وجدان، انسانیت، شرف...

اونجا زندگی سخت میشه که‌ میفهمی اینایی که دارن الان به روت لبخند میزنن، صحبت میکنی باهاشون، شوخی میکنی، میخندی، پشت سرت چیا بهت نسبت میدن

وقتی یه بحثی میشه بیشترین کسایی رو مخ من میرن کسایی هستن که کمترین اطلاعات رو هم ندارن ولی فکر میکنن باید اظهارنظر کنن؛ چرا؟ چراا؟

میدونم اخلاق خوبی نیست ولی خیلی حس بدی بهم دست میده وقتی انقدر پشت پرده میمونم، حقیقتش رو بگم منم به توجه نیاز دارم.

نه تنهایی رو برمیتابم نه آدما رو

این از نشانه‌های خودخواهیه

امروز درحالی که از حالت تهوع به گریه افتاده بودم رفتم دفتر زنگ بزنم بیان دنبالم، معاون مدرسه زل زد تو چشام گفت تو مریض نیستی میخوای کلاس فوق رو بپیچونی👍

نمیدونم این حجم از بیشعوری چطوری تو عوامل مدرسه ما جا شده.

چرا بعضیا فکر میکنن باید با سرپوشی به اسم صمیمت همه حریم خصوصی مارو از بین ببرن؟

من از آدمای اطرافم حالم بهم میخوره واقعا