یکی از چیز هایی که ما بچه مذهبی ها باهاش درگیریم ته دلمون ولی خیلی ها تا حالا تجربه‌اش نکردن می دونین چیه؟

اینکه ما یه کسایی رو دیدیم آنقدر از سر و وضع‌شون عشق به خدا عشق به اباعبدالله(ع) عشق به بعضی اهل بیت(ع) می‌باره که با خودمون میگیم...

خدایا اینا چطوری آنقدر رفتن بالا...

کاش یه بار من حال اینایی که تا اسم حضرت زهرا(س) میاد بهم می‌ریزن رو بفهمم:)

یه مثال بزنم بهتر درک کنیم؟

قطعا هم شما هم من دیدیم آدم هایی خیلی اعتقادی نداشتن

وقتی رفتن کربلا و برگشتن اصلا آدم سابق نشدن:)

خیلی از بچه ها که رفتن راهیان می‌فهمن این جمله بعدی که می خوان بگم یعنی چی

تصور کنین اولین بارتون هست دارید میرید راهیان نور خیلی ها بهتون میگن دارن می برن‌تون وسط خاک و بیابون و آفتاب داغ کجا می‌رید...

ولی همین که وارد اتمسفر شهداء آدم میشه

وقتی می‌شنوه در چه شرایطی بودن چه کار های کردن...

همین که پای آدم می‌رسه به شلمچه اون هوای اونجا به مشام دل که می‌خوره