ولی همین که وارد اتمسفر شهداء آدم میشه

وقتی می‌شنوه در چه شرایطی بودن چه کار های کردن...

همین که پای آدم می‌رسه به شلمچه اون هوای اونجا به مشام دل که می‌خوره

ناخودآگاه دلش از خودش میگیره

اینکه اینا کجا بودن من کجام...

می‌خوام از حال عاشق ها بگم

دیدید یه نفر عاشق یکی میشه دیگه نه غذا می‌خوره نه مثل قبل زندگی میکنه؟

تمام خواب و خوراکش حول محور محبوبش می‌چرخه؟

به نظرتون فاصله منو شما تا عاشق امیرالمومنین(ع) شدن چقدره؟

به نظرتون چرا ما مثل این شهداء شب و روزمون گرفتار خدا نمیشه؟

اصلا چرا مثل بعضی آدما آنقدر شیفته‌ی امام حسین(ع) نمی‌شیم که اخلاقمون بوی محبتشون رو به دیگران برسونه؟

یه سوال پنهانی که وجود داره اینه که چرا بعضی ها آنقدر از یه امام(ع) دم می‌زند همش به یادش هستن؟ چیه که این افراد اینطوری هستند بعد من هنوز نمی‌تونم از نمازم لذت ببرم؟