به نظرتون چرا ما مثل این شهداء شب و روزمون گرفتار خدا نمیشه؟

اصلا چرا مثل بعضی آدما آنقدر شیفته‌ی امام حسین(ع) نمی‌شیم که اخلاقمون بوی محبتشون رو به دیگران برسونه؟

یه سوال پنهانی که وجود داره اینه که چرا بعضی ها آنقدر از یه امام(ع) دم می‌زند همش به یادش هستن؟ چیه که این افراد اینطوری هستند بعد من هنوز نمی‌تونم از نمازم لذت ببرم؟

اگه بخوام جوابش رو بگم

این میشه که ما همیشه منتظر هستیم!

جواب معروفی که همه می‌دن می‌دونین چیه؟

می‌پرسیم چرا نماز شب رو شروع نمی‌کنی؟

میگه خب حالش باید باشه دیگه ما که نماز واجب ها رو بخونیم خیلیه

می‌پرسیم چرا چادر رو انتخاب نمی‌کنی؟

میگه هنوز حس می‌کنم لایق‌ش نشدم

ته ته تهش میگه هنوز لایق‌ این کار ها نشدم:)

خب کی لایق این کار ها میشی؟