🌙عیدسعید فطر برهمه مؤمنان وعاشقان: حضرت ولی عصر (ارواحنا له الفداء) مبــــــــ🌸ـــــارک بــــــــــاد🌙 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸 @ahde_janan_mahdavi

#۱۵ فصل نهم تربيت ،« دخالت کردن» نيست! بزرگترین و موثرترین دخالت در تربيت، کنار کشيدن از صحنه تربيت است؛ شاید این عبارت متناقض نما در ابتدا قدری شگفت انگيز باشد که چگونه برای دخالت موثر باید از صحنه تربيت کنار کشيد؟ در واقع اگر بخواهيم در تربيت دخالت کنيم باید تربيت پرهيزی را جایگزین تربيت تجویزی کنيم. یکی از مربيان بزرگ گفته بود اگر می خواهيد فرزندانتان نسبت به مسئوليت هایشان بی تفاوت نشوند سعی کنيد نسبت به مسئوليت های آنها بی تفاوت باشيد.اما به راستی چرا باید بی تفاوت بود؟ زیرا اگر ما دائما در کار آنها دخالت کنيم ، به جای آنها تصميم بگيریم و به جای آنها نگران و مضطرب شویم خودبخود به افرادی تبدیل می شوند که دیگر هيچ گونه احساس مسئوليتی از خود نشان نمی دهند و کارهای خود را به ما وا می گذارند. والدینی که علاقه مند هستند فرزندان مستقل، آزاد، خودکار، خود رهبر و مسئول داشته باشند،باید از دخالت های پی در پی و تحکم و دستورات دیکته شده پرهيز کنند. مربی باید به نيروهای نهفته در کودک اجازه شکفتن دهد و به کار آمدن یا واقعيت یافتن استعدادهایش به وسيله ی خود او کمک کند؛ کار مربی تنها راهنمایی و هدایت است و نه دخالت. باز تأکيد می شود که دخالت نکردن به منزله ی بی تفاوت بودن و رها کردن کودک نيست.بلکه اینگونه دخالت نکردن عين دخالت است، منتهی به شکل غير مستقيم آن؛ تا متربی خود به پای خود و به راه خود، راه کمال را طی کند.چرا که هر کس به شيوه خویش راه کمال را می پيماید.

#۱۶ فصل دهم تربيت ، «شکوفا کردن استعدادها» نيست! در تعریف تربيت گفته اند: تربيت عبارت است از فراهم ساختن زمينه برای شکوفا کردن استعدادهای انسان در جهت مطلوب. نقص بزرگ در این تعریف از تربيت، عبارت شکوفا کردن است.زیرا نقش فعال متربی را نادیده می گيرد و نقش اصلی را به مربی و عوامل بيرونی می دهد. آنچه که در اینگونه تربيت مهم است تاکيد بر فعال کردن خود متربی است. تکيه بر خودجوشی، خود انگيختگی،خودیابی و خود رهبری اوست تا از این طریق به مقصود نهایی که همان کمال مطلوب و تحقق خویشتن خویش است دست یابد. ما معمولا استعدادهای کودکان را قبل از اینکه در موعد مقرر و در زمان طبيعی و در مراحل بهينه خود شکفته شوند می شکوفانيم. قبل از آنکه نيروی محرکه ی ذوق و شوق خيرجویی و حقيقت طلبی فطری آنان شکوفا شود، زود رس و شتاب زده از طریق نيروهای بيرونی آنها را به حرکت در می آوریم. پيداست که اینگونه شکوفاندن مانع شکفتن می شود.

#۱۷ فصل یازدهم تربيت ،« الگو دادن» نيست! فرق است بين «الگو دادن» و «الگو یابی»، الگو دادن از بيرون مانع الگویابی از درون است. در الگو دادن فرایند تقليد حاکم می شود که جنبه های بيرونی و تصنعی آن بر جنبه های درونی و خود انگيخته غلبه دارد و در الگویابی فرایندی حاکم است که جنبه های درونی و فطری غلبه می کند. در الگو دادن این مربی و بزرگسال است که برای افراد به طور اجباری و یا بر اثر مشوق های بيرونی الگو تعيين می کند و در الگویابی این متربی است که خود شخصا برای کمال بخشيدن به نيازهای فطری و شکوفایی تماميت خویش ؛ الگوی مورد نظر را کشف و با آنها همانند سازی می کند.باید یادآور شد که الگودهی به سبک و روش اقتدارگرایانه و تحکمی، مانع الگویابی درونی و خودانگيخته از جانب متربی می شود و بجاست که در این روش به ملاحظات روانی عاطفی در قلمرو نيازها و رغبت های درونی توجه شود. متربی از طریق ارائه ی نمونه و الگوهای فيزیکی تربيت نمی شود بلکه از طریق پيروی آگاهانه از راهنماست که هدایت می شود.

▪️آجر آجر از جنة البقیع.... فرو میریخت و قطره قطره صبر ما بود که لبریز میشد... و سال‌هاست.. دانه دانه اشک میریزیم و ذکر ذکر‌، فرجت را آرزو میکنیم. تا بیایی و..... خشت خشت بقیع را آبادتر از قبل بسازی... ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ🏴🏴🏴🏴 #بقیع #جسارت #اللهم_عجل_لولیک_الفرج_بحق_ام_المصائب_حضرت_زینب_کبری_سلام_الله_علیها... 🏴 هشتم شوال، سالروز تخریب قبور ائمّه بقیع علیهم السلام، تسلیت باد. @ahde_janan_mahdavi◾️

#۱۸ فصل دوازدهم تربيت « برخوردارساختن » نيست! هنر مربی محروم ساختن کودک از پاسخ ها، محرک ها و امکانات آماده است تا او به واسطه ی تلاش و بر اساس تحریک نياز، آن چه را که می خواهد با دست خویش و با کوشش و رنج سازنده بجوید. اولين و سازنده ترین مربی کودک، رنج ها و زحمت هایی است که در جریان رشد خویش تحمل می کند، زیرا آدمی تنها در برخورد با مشکلات و موانع است که خود را می یابد و در محروميت شدید است که برخورداری را حسمی کند!آدمی باید یاد بگيرد آنگونه به حوادث و موانع محيط پيرامون بنگرد که تلخ ترین و دردناک ترین آنها را هوشيار کننده و سازنده ی وجود خویش بداند.او باید یاد بگيرد چگونه قدرت را از درون ضعف و نعمت را از درون محنت و آسایش را در خلال سختی و بی نيازی را از درون محروميت و امنيت را از درون نا امنی جستجو کند. اما عموم والدین برای تأمين امنيت،رفاه و آسایش فرزندان خود به جای پرورش اینگونه توانمندی های درونی سعی در تأمين بنيه های مادی، امکانات بيرونی از جمله فراهم آوردن وسایل و ابزار تفریح و بازی، گسترش و توسعه محيط مسکونی و تجهيز امکانات رفاهی آنها دارند.کودکان ما باید یاد بگيرندچگونه وجود خویش را در برابر ناملایمات حفظ کنند.هم چنانکه برای مقاوم کردن بدن در برابر ویروس ها و باکتری ها، باید آن را واکسينه کرد. روان کودک نيز باید به طور دائم از طریق وارد کردن ویروس های مصلحتی مقاوم گردد تا در بزرگسالی و هنگام برخورد با مشکلات واقعی مهارت مقابله و توان روبرو شدن را داشته باشد هر اندازه یک مربی دلسوز احساس مسئوليت بيشتری برای تربيت متربی خود داشته باشد سعی می کند او را با سختی های و دشواری های بزرگتری مواجه سازد و تربيت بلامحوری را در مقابل ناز پروری قرار دهد.یکی از عوامل مهم در شکوفایی استعدادهای کودک و رشد و تعالی شخصيت او، برخورد با مشکلات و رنج و بلایی است که او را به مواجهه و مقابله ی رشد دهنده وا می دارد و این عين بی رحمی است که کودکان را از مواجهه با مشکلات دور کنيم.

✔️حضرت امام خمینی «ره» راجع به بچه‌ها تا موقعی که کوچک هستند، هیچ‌گونه فشاری را نمی‌پسندیدند و می‌گفتند: بچه‌ها باید آزاد گذاشته شوند و خطرات را از اطراف آنها دور کرد. مثلاً می‌گفتیم: الان پای بچه به لیوان می‌خورد و چای می‌ریزد. ایشان می‌فرمودند: آن را از جلوی پایش بردارید، به بچه فشار نیاورید! - مهدی محمدی صیفار کتاب مشق مهر صفحه ۸۶

#۱۹ فصل سيزدهم: تربيت،«رام کردن» نيست! شاید به گمان بعضی از پدران و مادران و حتی مربيان، تربيت خوب ، تربيتی باشد که به اطاعت پذیری و رام شدن متربی بيانجامد. از نظر آنها هرچه کودک رام تر و مطيع تر گردد تربيت یافتگی او بيشتر و مستحکم تر می شود. تربیت در نزد این گونه والدین، به انقياد در آوردن فکر و اندیشه و عواطف فرزندان و مطيع ساختن آنها در چارچوب خواسته ها، آرزوها و مقررات خود است. این کودکان ابزار انسانی برای تحقق خواسته های والدین محسوب می شوند که از نظر حقوق کودک نوعی ظلم و یا نوعی سوء استفاده و استثمار روانی و عاطفی از کودکان به شمار می آید. حال آنکه تربيت کردن نوعی رها سازی،آزاد پروری و پرورش روحيه ی استقلال و تفرد است.انسانی که از خود آزاد نشده، به دیگری وابسته می شود و هنگامی که رام دیگری شد نمی تواند هویت خویش را شکل دهد و کس که به هویت خویش دست نيابد تربيت در او تعطيل شده است. البته همه این ها بدین منظور نيست که اطاعت، فرمان بری، مطيع بودن و تابع مقررات بودن را نادیده بگيریم. بلکه اگر خواهان اطاعت مطبوع و نه اطاعت منفور در کودکی هستيم باید استقلال او را حفظ کنيم. بدین ترتيب، تربيت کردن، با دست آموز کردن،اهلی کردن و رام کردن متفاوت است.تربيت انسانی، آن هم انسان آزاد اندیش و خداجو با روش های ماشينی مغایر است و شأن و منزلت آدمی فراتر از آن است که در این محدوده ی تنگ خود را رام و مطيع برنامه های از پيش تعيين شده کند.