چند کتاب در کتابخانه‌ی شخصی‌مان داریم که نمی‌دانیم از چه کسی امانت گرفته‌ایم یا فراموش کرده‌ایم به صاحبش پس بدهیم؟ چقدر پای قول‌و‌قراری که به دیگران داده‌ایم ایستاده‌ایم؟ چقدر برای‌مان پیش آمده که رازی را به کسی گفته باشیم و آن‌را از زبان دیگران بشنویم؟ خداوند در سوره‌ی مومنون، ۱۵ صفت مؤمن را به ترتیب برشمرده؛ و در این بین، «وفای به عهد» و «امانتداری» دو صفت مهمی هستند که در آیه‌ی هشتم به آن‌ها اشاره شده: «وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ» خداوند در این آیه با جمله‌ی «عَهْدِهِمْ رَاعُونَ» از بندگانش خواسته به بهترین شکل در حفظ و نگهداری امانت کوشا باشند. برای همین به‌جای وافون (وفای‌به‌عهد) از واژه‌ی راعون استفاده کرده است. چه وقت‌ها که برای امانت‌دار نبودن‌مان، ناچیز بودن امانت یا رفتار صاحبِ مال را بهانه کرده‌ایم. اما پیامبر مهربانی‌ها در آخرین روزهای عمر خود به حضرت علی (ع) فرمودند: «امانت را به صاحبش برگردان؛ چه نیکو باشد و چه گناهکار. ارزشمند باشد یا ناچیز. مقداری نخ باشد یا لباس دوخته.» #تفسیر ✍️نویسنده: #مرجان_اکبری @marjanakbari48 🌺آیه‌جان: آیاتی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

«من از عهد آدم تو را دوست دارم» نویسنده: #مرضیه_اعتمادی گوینده: #سما_سهرابی‌ تنظیم صدا: #روح‌الله_دهنوی #تیزر 🌺 آیه‌جان: آیاتی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

«من از عهد آدم تو را دوست دارم» مهناز تقریبا چهل ساله بود. صورت سبزه‌ی بانمکی داشت. رژ صورتی نسبتا پررنگی زده بود. موهای مشکی‌اش از دو طرف شال قهوه‌ای خال‌دار روشنش، بیرون زده بود. دست‌هاش کشیده و استخوانی بود. بعد از گفتن سن و سال و محل تولد و...، رفت سر اصل ماجرا و حرف‌هایش را با این جمله شروع کرد: «نمی‌دونم چرا ولی از همون روزی که خواهرم عسل رو پشت در اتاق زایمان بغل کردم، عاشقش شدم!» گفتم: «همون‌موقع فهمیدی که سندرم داونه؟» کمی مکث کرد. آب دهانش را قورت داد. انگشتر توی دستش را جا‌به‌جا کرد. احساس کردم سال‌هاست که فراموش کرده عسل سندرم داون است. دستم را بردم جلو، گذاشتم روی زانویش و گفتم: «دختر منم فلج مغزیه.» لبخند زد. نه از خوشحالی. انگار حس امنیت و همدردی، مثل پیچک دور تا دور تنش را گرفت. صندلی‌اش را کشید جلوتر و گفت: «پرستار که بچه رو داد دستم، بهم گفت خدا صبرت بده، پرسیدم چرا؟ گفت خواهرت سندرم داونه.» وقت تولد عسل، مهناز پانزده ساله بوده. مادرش پنجاه سال را رد کرده بود و بیشتر کارهای بچه‌ها افتاده بود روی دوش دختر بزرگ خانه یعنی همین مهنازخانم ما. مادر هیچ‌وقت تفاوت دختر ته‌تغاری‌اش عسل را قبول نکرده بود. مهناز اما دور از چشم همه، بچه را بر می‌داشته و می‌رفته کاردرمانی و گفتاردرمانی. توی خانه هم ساعت‌ها با خواهرش تمرین می‌کرده تا بتواند مثل بقیه بچه‌های فامیل راه برود، بدود، عروسک‌بازی کند، شیرین‌زبانی کند. چرا؟ این همه اصرار و تلاش برای چی بوده؟ این سوال را من از مهناز پرسیدم. مهناز نگاهم کرد. انگار توی چشم‌هایم دنبال چیزی می‌گشت. بعد شالش را کشید جلو و گفت: «می‌دونید چیه؟ من خیلی دوستش داشتم، هنوز هم خیلی دوستش دارم.» مهناز این را گفت و من بی‌اختیار این شعر را برایش خواندم: «من از عهد آدم تو را دوست دارم/از آغاز عالم تو را دوست دارم.» عسل، تا نه سالگی مدرسه نمی‌رود. چرا؟ مهناز این سوال من را این‌طور جواب داد: «مادرم می‌ترسید. از شنیدن اسم مدرسه‌ی استثنائی. از این که فامیل و در و همسایه بفهمند دخترش به قول آن‌ها قاطی دیوانه‌ها درس می‌خواند. از این که عسل شبیه بقیه نباشد می‌ترسید. برای همین می‌گفت بگذار بزرگ‌تر شود. فکر می‌کرد بالاخره یک روز مدرسه عادی قبولش می‌کند.» مهناز اما کوتاه نمی‌آید، بعد از سه سال، با خواهش و التماس و دعوا، خواهرش را می‌برد مدرسه‌ی استثنائی و خودش هم مادریار مدرسه می‌شود. تا کی؟ تا سال آخر دبیرستان عسل. مادریار کسی است که همه‌ی کارهایی که یک مادر توی خانه برای فرزند دارای معلولیتش می‌کند را برای بچه‌ها انجام می‌دهد. پرسیدم: «چرا مادریار شدی؟ سخت نبود؟» مهناز نگاهم کرد و گفت: «خیلی سخت بود. مخصوصا اوایل. ولی من نمی‌توانستم عسل را رها کنم. نگرانش بودم. دلم می‌خواست کنارش باشم. این‌طوری هم خیالم راحت بود هم کمک خرجی داشتم.» وقت یازده سالگی عسل، مادر فوت می‌کند. به یک‌باره سیستم عصبی بدنش شروع به از کار افتادن می‌کند و در عرض یکی دو هفته، همه‌ی جانش را می‌گیرد. به این جای ماجرا که رسیدیم، مهناز دیگر نمی‌خندید. چشم‌هایش قرمز شده بود و سیاهی خط چشم و ریملش بیشتر به چشم می‌آمد. کمی سکوت کردیم. من مثل همه‌ی وقت‌هایی که کار مصاحبه‌هایم به جاهای سخت می‌رسد به گوشی‌ام ور رفتم. مهناز یک نفس عمیق کشید و گفت: «شب قبل از رفتن مادرم بهش قول دادم که تا آخر عمر مواظب عسل هستم. اصلا عسل دختر خودمه، می‌فهمید شما نه؟» سرم را به نشانه فهمیدن تکان دادم. دست‌هایش را گرفتم. سرد بودند. نگاهش کردم. دوباره برایم لبخند زد. یکی از قشنگ‌ترین لبخند‌هایی که دیده بودم. بعد گفت: «عسل خیلی برای مادرم نامه می‌نویسه، توی تمام نامه‌هاش این جمله هست؛ مامان جونم تو نگران من نباش آبجی مهناز جونم پیشمه!» بعد از مصاحبه تا برسم خانه چندین و چند بار این آیه‌ی عزیز را برای خودم خواندم: «وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ... وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ...» مهناز، خیلی خوب رسم امانت‌داری را بلد بود. وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ و آنان که به امانتها و عهد و پیمان خود کاملا وفا می‌کنند. مومنون، 8 #روایت ✍️نویسنده: #مرضیه_اعتمادی گرافیک: #اعظم_مومنیان @photo_by_alef 🌺آیه‌جان: آیاتی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

سعدیا عمر عزیز است به غفلت مگذار وقت فرصت نشود فوت مگر نادان را (سعدی شیرازی) به پدربزرگ و مادربزرگ‌ خود نگاه کنید. همان کسانی که روزی بی‌وقفه کار می‌کردند و زحمت می‌کشیدند، حالا پیر و ناتوان شده‌اند. دیگر نه تنها قادر به تلاش و فعالیت نیستند، بلکه خیلی زودرنج و حساس هم شده‌اند. خداوند در آیه‌ی ۶۸ سوره‌ی یس به انسان‌ها می‌گوید خدایی که این تن و بدن را داده، می‌تواند روزی پس بگیرد و این عمر گرانبها روزی به پایان برسد. «وَ مَنْ نُعَمِّرْهُ». گاهی هم آنقدر عمر می‌دهد که انسان را از پیری و ناتوانی به خمیدگی و حتی گاهی زوال عقل می‌رساند. «نُنَكِّسْهُ فِي‌الْخَلق» . گویی به دوران کودکی برگشته‌اند و عقب‌تر رفته‌اند. در آخر هشدار بزرگی به کافرانی می‌دهد که فکر می‌کنند انسان‌ها از طبیعت به‌وجود می‌آیند. از همان طبیعت می‌خورند و رشد می‌کنند. آیه به آنها می‌فهماند خدایی که قادر است خلقت انسان را به هنگام پیری تغییر دهد و وارونه کند، قادر است چشم کافران را هم کور کند و بر هر کاری تواناست. پس بهتر است قدرت خداوند راببینند و تعقل کنند. «أَ فَلا يَعْقِلُون» پس برای رسیدن به خدا و انتخاب راه هدایت امروز و فردا نکنید.» #تفسیر ✍️نویسنده:#مرجان_اکبری 🌺آیه‌جان: آیاتی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

«رشد وارونه» نویسنده: #زهره_شریعتی @haftaneh عکاس:#حره_کاف گوینده: #سما_سهرابی‌ تنظیم صدا: #روح‌الله_دهنوی 🌺آیه‌جان: آیاتی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

«رشد وارونه» دخترهای عموجان ترجیح می‌دادند کسی به عیادت پدرشان نیاید. مامان می‌گفت هنوز هشتاد سال ندارد، اما دیگر زمین‌گیر شده. زوال عقل، آلزایمر، لرزش دست و چانه و بدتر از همه: بی‌اختیاری ادرار و مدفوع. گفت این روزها برایش از پوشک بزرگسالان استفاده می‌کنند. دخترها خجالت می‌کشیدند کسی برود دیدنش. گاهی حتی آن‌ها را هم نمی‌شناخت، چه رسد به عیادت‌کنندگان. مامان می‌گفت: «پیری همینه دیگه! منم چند ساله قدم داره کوتاه می‌شه!» ماندم از این حرفش: «قد؟! مگه می‌شه؟!» گفت: «بله که می‌شه. هر کی زیاد عمر کنه، خلقتش برعکس می‌شه. یعنی دیگه از یه سنی به جای رشد جسمی یا عقلی، برمی‌گرده به دوره کودکی و حتی نوزادی. قد آدم هم آب می‌ره کم‌کم، گاهی هم خم می‌شه.» خنده‌ام گرفت: «مگه بنجامین باتن هستیم؟!» مامان گفت: «اون که پیر دنیا اومد و نوزاد از دنیا رفت. ما برعکسیم. ولی خب... هر دو مدلش به رفتن ختم می‌شه. این دنیا موندنی نیست.» یادم آمد مادربزرگ هر وقت برایش یک لیوان آب می‌بردم یا کار خوبی انجام می‌دادم، می‌گفت: «الهی پیر شی مادر!» و من نگاه می‌کردم به چروک صورت و رگ‌های برآمده‌ی دستش: «مادر! این چه دعاییه؟! من دوست ندارم پیر بشم.» مادربزرگ ‌خندید: «منظورم اینه که عمر طولانی کنی. ازدواج کنی، بچه دار بشی، ازدواج بچه‌هات و نوه‌دار شدنت رو ببینی.» ولی من دوست نداشتم. فکر ‌کردم: «خب که چی؟! همه‌ی این چیزها رو تجربه کنم، ولی دست و پام درد بکنه و هزار جور مریضی بیاد سراغم و دیگه نتونم از خونه بیرون برم غیر از مطب دکتر، چه فایده داره؟!» مادربزرگ گفت انگار فکرم را خواند: «عمر طولانی کنی برای عبادت خدا.» خب اگر عمر طولانی مانع عبادت بود چی؟! آدم خوب است در اوج رشد و کمال عقل و قلب و روح و جسمش، برود آن دنیا. عمر طولانی مرا می‌ترساند. دوست ندارم تصویر صورت چروکیده و چشم‌های بی‌فروغم را در آینه ببینم. مرگ همیشه دغدغه‌ام بوده، اما نه مرگ طبیعی، در رختخواب و مریضی یا با تصادف و حادثه ناگهانی. دلم می‌خواهد طرز رفتنم دست خودم باشد، هرچند آمدنم به این دنیا دست خودم نبوده. شاید هم بوده؟! نمی‌دانم. ولی به هر حال، پیری را دوست ندارم. هیچ وقت عمر طولانی از خدا نخواسته‌ام. به گمانم قبل از 50 سالگی باید از زندگی دل بکنم. البته عمر دست خداست، اما همیشه به شهدا غبطه خورده‌ام که خودشان، نوع مرگ‌شان را انتخاب کرده‌اند. آن هم نه همه شهدا که طی حادثه‌ای ناخواسته شهید شده‌اند، نه! آن‌هایی که یک عمر گشته‌اند ببینند از چه راهی و برای چه فداکاری و ایثاری می‌توانند بروند آن طرف، آن هم در اوج جوانی! یا حتی پیری! ولی قبل از این که زمین‌گیر بشوند و سربار اطرافیان. از طرفی، اگر کسی به نهایت رشد معنوی و جسمی که در این دنیا می‌توانست برسد، رسید، برای چه باید عمرش طولانی شود؟! مگر همین قرآن نظریه تکامل را رد نمی‌کند؟ که اگر همه چیز در عالم رو به رشد و تکامل است، پس چرا انسان یا هر موجود دیگری پس از مدتی رشد، پیر و پژمرده و نابود می‌شود؟! مگر در تفسیر اهل بیت نیامده که اگر عمر به دست طبیعت و گردش شب و روز و غذا و نور خورشید بود، تا وقتی انسان هست، نباید رو به نابودی برود، بلکه برعکس، تا لحظه آخر عمر جسمش در حال رشد باشد، در حالی که نه تنها این طور نیست، بلکه در نهایت مسیر رشد را برعکس هم طی می‌کند و نابود هم می‌شود! ای کاش تکامل جسم، همزمان با تکامل روح باشد و بتوان این بدن مزاحم را زودتر از روح جدا کرد. و من نُعَمِّرهُ نُنَکِّسهُ فِی الخَلقِ أَفَلا یَعقِلون و ما هر کس را عمر دراز دهیم، او را در خلقت جسمانی واژگونه می‌کنیم. آیا (در این کار) تعقل نمی‌کنند؟! (که اگر عمر به دست طبیعت بود، پس از کمال به نقصان باز نمی‌گشت). یس،68 منبع: تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۲، ص۵۴۸. #روایت ✍️نویسنده: #زهره_شریعتی @haftaneh گرافیک: #اعظم_مومنیان @photo_by_alef 🌺 آیه‌جان: آیاتی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

✍️نویسنده: #مرجان_اکبری مدت‌هاست برای به‌دست آوردن هدفی تلاش کرده‌اید. بارها و بارها دست دعا به سوی خداوند بلند کرده‌اید، ولی هنوز جوابی نگرفته‌اید. با حال زاری به درگاهش ناله می‌کنید. فرقی نمی‌کند چه حاجتی دارید. برای نداشتن فرزند است یا نجات از مستأجری و یا رسیدن به جایی‌که حضور خداوند در آن حس شود. خداوند بالاخره پاسخ شما را می‌دهد. «أُجِيبَتْ دَعْوَتُكُما» فقط باید صبر داشته باشید و از هدف خود باز نمانید و ثابت‌قدم باشید. «فَاسْتَقِيما». پیامبر (ص) می‌فرماید: خداوند هرگاه دوست داشته باشد که صدای بنده‌ی مؤمن خود را بشنود، به جبرئیل می‌فرماید: « اجابت حاجت او را به تأخیر بینداز، زیرا من دوست دارم تضرّع و زاری او را بشنوم.» اگر در راهی قدم گذاشته‌اید که راست و درست است، و فقط از خداوند کمک خواسته‌اید نه بنده‌ی خدا، دیگر از هیچ چیز نهراسید. از افکار جاهلانه به دور باشید و با صلابت در راه هدف‌تان بجنگید؛ زیرا سستی نشانه‌ی جهل است. «لا تَتَّبِعانِّ سَبِيلَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ» از تأخیر اجابت دعای‌تان ناامید نشوید. خداوند دعای حضرت موسی و برادرش هارون (علیها السلام) را پاسخ داد و آیه‌ی ۸۹ سوره‌ی یونس در پاسخ به آنان نازل شد. ولی تحقق اجابت دعای آن‌دو برادر چهل سال به طول انجامید. #تفسیر_آیه #یونس_89 🌺آیه‌جان: آیاتی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

«اجابتت می‌کنم» ✍ نویسنده: #فاطمه_اِکرارمضانی 🔗 شناسه‌ی ایتا: @mah_nevis 📷 عکاس: #حمید_عابدی 🎙گوینده: #سما_سهرابی‌ 🎚تنظیم صدا: #روح‌الله_دهنوی #یونس_89 #تیزر 🌺 آیه‌جان: آیه‌هایی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

«اجابتت می‌کنم» ✍ نویسنده: #فاطمه_اکرارمضانی 🔗 شناسه‌ی ایتا: @mah_nevis گوشه‌ای از صحن آزادی نشسته بودم، درست روبه‌روی گنبدِ طلاییِ رئوف‌ترین ضامنِ دل‌شکستگان و پسربچه‌ی بانمکی با شادیِ کودکانه‌اش، بازی ‌می‌کرد. شب میلاد امام‌رضا بود و حرم غلغله. آمده‌بودم دل بتکانم و گِله‌گُزاری کنم و قطاری از «چرا من»‌ها راه ‌بیندازم. دو سالی بود که مشغول خادمیِ امام حاضرِ غائب از نظر در #جمکران بودم. به او گفته بودم نوکری از من و بزرگی از شما. از او نسلی سالم و صالح خواستم. از ازدواجمان چند ماهی می‌گذشت که متوجه شدم قرار است مادر شوم، اما خوشحالی مثل پرنده‌ی عجولی بود که هنوز بر قلبم ننشسته، عزمِ پرواز کرده ‌بود. موجودِ کوچکِ درونم ماندنی نشد. سیاهی بر روزگارم خیمه زد. چند ماهی به همه‌ی مادرهایی که در خیابان بچه‌‌ی کوچکی بغلشان بود، غبطه می‌خوردم. دلم مهمانسرای غمی بزرگ شده‌بود و هرچه اطرافیانم تلاش می‌کردند که این مهمان ناخوانده را بیرون بیندازند، با شکست مواجه می‌شدند. گفتم امام رضا لازم‌ام. شب میلاد‌ش دعوتمان کرد که به حریمش قدم بگذاریم. اشک، همینطور راهش را از دلِ شکسته‌ام پیدا می‌کرد و خودش را به قایق چشمانم می‌رساند و سَدِّ بُغضم را می‌شکست و جاری می‌شد تا آتشِ جانم را آرام‌تر کند. #امام_رضا را به اربابی قسم دادم که در جمکران خادمی‌اش می‌کردم. ناآرام و پُر از تلاطم بودم. همانطور که در گوشه‌ای از صحن نشسته‌بودم، پناه‌بُردم به آیه‌های قرآن، که برایم همیشه حکم کِشتیِ نجات داشتند. #قرآن را با دستانی لرزان و چشمانی گریان گشودم: «قالَ قَدْ أُجيبَتْ دَعْوَتُكُما فَاسْتَقيما وَ لا تَتَّبِعانِ سَبيلَ الَّذينَ لا يَعْلَمُونَ» فرمود: «دعاى شما پذيرفته شد. استقامت به خرج دهيد! و از راه [و رسم] كسانى كه نمى‌دانند، تبعيّت نكنيد». چشمانم برق زد، آرامش نشست در نهانخانه‌ی قلبم. انگار خدا نشسته‌ بود کنارم و مرا سخت در آغوش گرفته ‌بود. اجابت شده بودم. امام رئوف، در شب میلاد‌ش، به جانِ خسته‌ام هدیه داده بود. هدیه‌ای به وسعت آغوش پُر از آرامشِ قرآن. بشارتِ پسرم همان شب به ما داده ‌شد. پسربچه که بازی‌اش تمام شده بود، خنده‌کنان به سویم آمد و شیرینی تعارفم کرد. قالَ قَدْ أُجيبَتْ دَعْوَتُكُما فَاسْتَقيما وَ لا تَتَّبِعانِ سَبيلَ الَّذينَ لا يَعْلَمُونَ فرمود: «دعای شما پذیرفته شد! استقامت به خرج دهید؛ و از راه (و رسم) کسانی که نمی‌دانند، تبعیت نکنید!» #یونس_89 #روایت_یک_آیه 🌺 آیه‌جان: آیاتی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

✍ نویسنده: #مرجان_اکبری گاهی برای انجام کاری، مدت‌ها وقت می‌گذاریم و برنامه‌ریزی می‌کنیم. راه‌های زیادی را هم امتحان می‌کنیم ولی در نهایت در مسیری می‌افتیم که انتظارش را نداشته‌ایم. در این حال مدام با خودمان تکرار می‌کنیم که حتما مصلحتی بوده و نتیجه‌ی عمل به اینجا ختم شده است. در حقیقت این افکار و دیدگاه‌ها توسط خداوند در ذهن ما قرار می‌گیرد و او خودش اراده می‌کند که به چه راهی کشانده شویم. این کار سبب حرکت جدیدی در زندگی ما می‌شود که حتی به ذهنمان هم خطور نکرده است. درست مثل #حضرت_موسی (ع) که در پى به دست آوردن آتشى براى پيدا كردن راه و گرم شدن خانواده‌اش بود، ولی به سویی کشیده شد که خداوند برایش خواسته بود و خودش نمی‌دانست. «شَاطِئِ الْوَادِ الْأَيْمَنِ». حضرت موسی به اراده‌ی خداوند به آن مکان کشانده شد.«الْبُقْعَةِ الْمُبارَكَةِ». شاید موسی(ع) نمی‌دانست رفتن به این مسیر به پیامبری او ختم می‌شود، ولی رفت. البته مبارک بودن آن منطقه به دلیل سخن گفتن خداوند با او بود. در همین مکان معجزات حضرت موسی که عصا و ید بیضا بود به او داده شد و به سوی #فرعون روانه شد. ‌آیه‌ی ۳۰ #سوره‌ی_قصص به این امر اشاره می‌کند. #تفسیر_آیه #قصص_30 #ماه_رمضان #ماه_مبارک_رمضان 🌺 آیه‌جان: آیاتی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

«خدای موسی» ✍ نویسنده: #علیرضا_ملااحمدی 🔗 شناسه‌ی ایتا: @maktabkhaaneh 📷 عکاس: #سکینه_تاجی 🎚تنظیم صدا: #روح‌الله_دهنوی #قصص_30 #تیزر_روایت 🌺 آیه‌جان: آیه‌هایی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

«خدای موسی» ✍ نویسنده: #علی‌رضا_ملااحمدی 🔗 شناسه‌ی ایتا: @maktabkhaaneh ✏️ گرافیک: #اعظم_مؤمنیان ماجرا به شکلی طوفانی شروع شد و قبل از اینکه متوجه بشوم چرا و چگونه، ناگهان خودم را زیرِ آوار حوادثی به‌غایت تلخ و دیگرگون یافتم. مثل طوفانی ویرانگر، سرمایه‌ام را (نه از جنسِ سرمایه‌ی مالی) در عرض چند روز از دست دادم و زندگی‌ام از این‌رو به آن‌رو شد! همه‌چیز بر ضد من بود و هیچ نقطه‌ی روشنی-لااقل در ظاهر- در افق آینده به چشم نمی‌خورد! مدت‌ها طول کشید تا از آشفته‌حالی و اِغمای فکری و نقاهتِ روحی بیرون بیایم و درست بفهمم که دقیقا چه شده و چه اتفاقی دارد می‌افتد! باز هم هیچ‌چیز بر وفق مراد نبود و نسبت به آینده‌ی این مسیری که «خواسته و ناخواسته» در آن قرار گرفته بودم و با قاطعیت و البته تلخ‌کامیِ تمام آن را طی می‌کردم، هیچ کورسوی امیدی به چشم نمی‌خورد. به طرز عجیب و بُهت‌آوری هر چه هم تلاش می‌کردم، اتفاق خوبی آنچنان‌که حالم را خوب کند و نفسِ راحتی بکشم و خوابِ آرامی به چشمانم بیاید و کابوس‌هایم تمام شود، نمی‌افتاد! حتی وقتی‌که طبق شواهد و قرائن قاعدتا باید اتفاق خوبی می‌افتاد، باز فرَج حاصل نمی‌شد و ماجرا پیچِ دیگری می‌خورد! «خالی‌شدن از هر کورسوی امید» از آن‌دست تجربه‌هایی است که هرکسی بالأخره به شکلی تجربه‌اش می‌کند؛ حالا من هم در همین موقعیت قرار گرفته بودم، اما با این تفاوت مهم که این موقعیت برای من به چند لحظه و چند ساعت و چند روز محدود نمی‌شد؛ حالا دیگر چند سال از زندگی‌ام درگیر این وضعیت بود! در یکی از آن روزهای سخت و جان‌فرسا به #قرآن پناه بردم. اما پاسخ را با آیه‌ای گرفتم که اصلاً نفهمیدمش! یعنی ربطش را به موقعیت «همواره بحرانی» خودم نفهمیدم! خداوند ماجرای نبوت #حضرت_موسی (علیه‌السلام) را برایم یادآوری کرد؛ آن‌ نیمه‌شبِ سرد و تاریکی که حضرت موسی (ع) که به‌همراه خانواده‌اش از مَدیَن به مصر برمی‌گشت، در وادی طور درحالی‌که راه را گم كرده بود، در طور سينا، شعله‌ی آتشی از دور دید و به نظرش رسيد كه قاعدتاً كنار آن كسى هست كه راه را از او بپرسد و اگر هم نبود لااقل از آن آتش قدرى همراه بياورد تا گرم شوند؛ به خانواده‌اش گفت که شما اینجا منتظر بمانید تا بروم آنجا و راهنمایی‌ای یا شعله‌ی آتشی بیاورم. رفت و وقتی نزدیک درختی شد که منبع آتش به نظر می‌رسید، ناگهان اولین وحی الهی به او رسید که «إنّی أنا الله...» و سخن‌گفتنِ خدا با او شروع شد و باقی ماجرا که آغاز نبوت ایشان بود. خب این چه ربطی به #زندگی من داشت؟! نه من ربطی به موسای نبی دارم و نه طور سینایی در کار هست و نه در این کورسوی سرد و تاریک، آتشی! تنها وجه اشتراک من با این ماجرا «شبِ سرد و تاریک و راهِ گم‌شده» بود. اما هرچه فکر کردم، نفهمیدم ربطش به من چیست و چگونه می‌توانم از این آیه‌ی رازآلود بهره‌ای برای این زندگیِ سرد و تاریک و حیران‌زده بگیرم! ماجرا گذشت و این آیه از حافظه‌ام رفت تا اینکه مدت‌ها بعد ناگهان از زبان شیرینِ #آیت‌الله_جوادی‌آملی (سایه‌اش مستدام) حدیث عجیب و شگفت‌آوری شنیدم! بعد از درس، رفتم عبارت حدیث را جستجو کردم و متحیر، دیدم که آن حدیث عجیب، ذیلِ همین آیه‌ی قرآن و با استشهاد به همین حکایت بیان شده است...! عبارت عجیبِ حدیث که از زبان مولایمان علی(ع) نقل شده، اینست: «کُن لِما لاتَرجوا أرجی مِنکَ لِماترجوا : به آنچه که امید نداری، امیدوارتر باش نسبت به آنچه که امید داری»! این حدیث همه‌ی محاسبات آدم را به هم می‌ریزد! همه‌ی تحلیل‌ها و تصوراتم درباره‌ی سرنوشت و تقدیر را این حدیث به چالش ‌کشید! چطور می‌توانم به چیزی که امید ندارم، از چیزی که به آن امید دارم بیشتر امیدوار باشم؟! اما ادامه‌ی حدیث مانند نوری در تاریکی معما را سریع حل می‌کند: «همچنان‌که موسی‌بن‌عمران آن‌شب به این امید از خانواده‌اش جدا شد که بتواند شعله آتشی با خود بیاورَد؛ اما آنچه که نصیبش شد، این بود که خداوند با او سخن گفت و در حالی به میان خانواده‌اش برگشت که «نبی» بود. یعنی شعله‌ی آتش که دنبالش بود نصیبش نشد، اما چیزی نصیبش شد که آنقدر بزرگ و شگرف است که حتی به مخیله‌ی آدم هم خطور نمی‌کند که شاید در پسِ آن «شبِ سرد و تاریک و راهِ گم‌شده و آتش» چنین امر عظیمی نهفته باشد! يَا مُوسَى إِنِّي أَنَا اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ ای موسی منم خدای یکتا پروردگار جهانیان. *منبع حدیث: اصول کافی؛ جلد 5 ؛ صفحه 83 #قصص_30 #روایت_یک_آیه 🌺 آیه‌جان: آیه‌هایی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

«یا مَن أَضْحَكَ وَأَبْكَى! دستم بگیر» ✍ نویسنده: #مرجان_اکبری به نعمت و رحمت خداوند خوشحال باشید. اگر دست گرفتاری را گرفتید، شاد باشید. اگر مشکلی را حل کردید، بخندید. اگر توانستید جلوی زبان‌تان را بگیرید، مسرور باشید. با تلنگر و آه به جنگ دشمن درون‌تان بروید؛ وگرنه دشمن بیرون را که با توپ و تفنگ هم می‌توان نابود کرد. خداوند قدرت خنده و گریه را به بندگانش داده؛ اسباب خنده و گریه را هم داده؛ اما تصمیم‌گیری عاقلانه برای خنده و گریه و اینکه کجا بخندند و کجا گریه کنند، چقدر بخندند و چقدر گریه کنند، در دستان خودشان است. خداوند تنها کسی است که خنده را در شخص خندان و گریه را در شخص گریان آفریده، و کسی شریک او نیست. او در آیه‌ی ۴۳ #نجم به این امر اشاره کرده. .«وَأَنَّهُ هُوَ أَضْحَكَ وَأَبْكَى». خدا همانطور که با بارش باران، آسمان را گریانده و با روییدن گیاهان زمین را خندانده؛ بهشتیان را می‌خنداند و دوزخیان را هم به گریه می‌اندازد. همه‌ی این امور مختص ربوبیت خداوند است. پس بدانید در همه‌حال در میدان آزمون الهی هستید و زمام خوب و بد اعمال‌تان در دستان خودتان است. #تفسیر_آیه #نجم_43 #ماه_رمضان #ماه_مبارک_رمضان 🌺 آیه‌جان: آیه‌هایی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

«اشک و لبخندم دست توست» ✍ نویسنده: #م_فرد 📷 عکاس: #حره_کاف 🎙 گوینده: #سما_سهرابی 🎚تنظیم صدا: #روح‌الله_دهنوی #نجم_43 #تیزر_روایت 🌺 آیه‌جان: آیه‌هایی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan

«اشک و لبخندم دست توست» ✍ نویسنده: #م_فرد ✏️ گرافیک: #اعظم_مؤمنیان از آخرین زمستانی که طعم واقعی سرما و برف را چشیده بودم خیلی سال می‌گذشت. گردش فصل‌ها در طی این سال‌ها، دیدن فصل‌هایی که بهارش تابستان بود و پاییزش بهار، این را فهمانده بود که دیگر نباید از فصل‌ها انتظار ِنقشِ خود را بازی کردن داشته باشم. هربار که زمستانی می‌آمد و می‌رفت با خودم می‌گفتم طفلک بچه‌های امروز که لذت برف بازی و تعطیلی مدارس از بارش زیاد برف را نخواهند چشید و از همه بدتر اینکه جای آن قرار است با آلودگی هوا در خانه بمانند البته با این تفاوت که حالا تعطیلی کاملی در کار نیست و به لطف کرونا کلاس‌های مجازی دایر است. روزهای زمستان می‌آمد و می‌رفت. هوا گاهی سرد سرد بود و گاهی انگار لباس پاییز به تن می‌کرد. صبح یکی از همین روزها، طبق عادت سحرخیزی از خواب بیدار شده بودم و داشتم میزم را مرتب می‌کردم. آمدم کتاب های روی میز را بگذارم توی قفسه‌های نزدیک پنجره که احساس کردم چشم‌هایم هاله‌ای سفید دید. بی‌اختیار کتاب‌ها را رها کردم و سمت پنجره رفتم، پرده را کنار زدم و با دیدن سفیدپوش بودن زمین بهت‌زده شدم، مثل اینکه معجزه‌ای دیده باشم گل از گلم شکفت و با ذوق زیاد «وایی» از حیرت گفتم، با لبانی خندان چند دقیقه‌ای ایستاده‌م به تماشا، هرکس مرا در آن حال می‌دید حتما خیال می‌کرد این اولین مواجهه‌ام با برف است. مثل بچگی‌ها ذوق‌زده شده بودم، دوره افتاده بودم توی خانه و همه را خبر می‌کردم که برف می بارد. کل پرده‌های خانه را هم کنار زده بودم تا تماشای این صحنه‌ی زیبا را از دست ندهم. هر چند دقیقه آسمان را چک می‌کردم تا خدایی نکرده بارش برف متوقف نشود! هر لحظه که حس می‌کردم بارش متوقف شده لب‌و‌لوچه‌ا‌م آویزان می‌شد و با جمله‌ی «ای وای قطع شد خداکنه بباره» شده بودم اخبارگوی زنده‌ی هواشناسی خانه. همه‌ی کارهای صبح را با سرعت بالا انجام دادم و طبق بچگی‌ها شال و کلاه کردم رفتم پشت‌بام تا اولین رد پایی که قرار است روی برف‌های صاف و دست‌نخورده بیفتد رد من باشد. پشت‌بام خانه پر از برف بود و به لطف محبت خدا همچنان آسمان می‌بارید. دانه‌های برف شبیه به پرهای سفیدِ یک پرنده رقصان‌رقصان پایین می‌آمد. دراز کشیدم و به آسمان نگاه کردم. هر لحظه که بیش‌تر در جزئیات غرق می‌شدم بیشتر به زیبایی برف پی می‌بردم. مثل رویا می‌ماند برایم. از این لذت داشت کیلو‌کیلو قند آب می‌شد توی دلم و شادی وصف‌ناپذیری را درونم احساس می‌کردم که یک‌دفعه، با آمدن یک سوال در مغزم لبخندم ماسید! «یعنی خوی هم برف آمده؟!» سریع نشستم، تلفن همراهم را از جیب پالتواَم در آوردم و لیست شهرهایی که بارش داشت را نگاه کردم. نبود. خداراشکر نبود. با یادآوری وضع خوی و مردمانش و ارجاعم به سمت زلزله‌زدگان سوریه و ترکیه لبخند چند دقیقه پیش را تبدیل به حزنی عجیب کرد. در همان حال ناخوادگاه یاد آیه‌ای از قرآن کریم افتادم. وَأَنَّهُ هُوَ أَضْحَكَ وَأَبْكَى و هم اوست كه مى‌‏خنداند و مى‏‌گرياند. نجم، 43 نعمتی که امروز برای من خنده می‌آورد در جای دیگر غصه‌ای را در دل دیگری می‌کاشت. شادیِ وصف‌ناپذیرم با یادآوری رنج عزیزانی تبدیل به غم شده بود. به سمت در ورودی رفتم چفت در پشت بام را انداختم و با زمزمه‌ی «خدای اشک‌ها و لبخندها حواس‌ش به همه چیز هست» تسکینی به دلم دادم و برگشتم داخل. #نجم_43 #روایت_یک_آیه 🌺 آیه‌جان: آیاتی که به جان نشسته‌اند. @ayehjaan