1⃣یکم.
آیا هر خبر مثبتی را با یک برداشت تلخ و منفی بازنمایی می کنیم؟
🔸مثلا خبر توافق با یکی از کشورهای همسایه را شنیدیم و بعد در رقابت حزبی و جناحی این دولت و آن دولت آنرا روایت کردیم؟
🔸یا اینکه خبر کمک ایران به مردم زلزله زده ترکیه وسوریه را شنیدیم و آنرا با این ادعا که از کمک به زلزله خوی کم گذاشتند مورد انتقاد قرار دادیم؟
2⃣دوم.
آیا در کنار هر خبر مثبتی دنبال یک خبر حاشیه ای و منفی هستیم؟
🔸مثلا خبر آبگیری دریاچه ارومیه را بعد از سالها شنیدیم و با ادعاهایی شبیه اینکه تامین این آب به معنی خشک کردن جای دیگری است این خبر را نادیده گرفتیم؟
🔸و یا خبر پادرمیانی چین در توافق ایران و عربستان را رها کردیم و روی کافر بودن چین متوقف شدیم؟
3⃣سوم.
آیا از آن دسته ایم که خبر منفی را چندین برابر بزرگنمایی و به نظام تعمیم می دهیم؟
🔸مثلا خبر مسمومیت را می شنویم و آنرا پروژه نظام برای محدود کردن دختران تلقی می کنیم؟
🔸یا خبر برخورد غلط یک لباس شخصی با متهم را به حساب دستگاه نظمیه و امنیه کشور می گذاریم؟
4⃣چهارم.
آیا اصلا میتوانیم خبرهای مثبت را ببینیم؟
🔸مثلا خبر رفع مشکل آب شرب بوشهر با طرح آبشیرین کن را شنیدیم؟
🔸یا خبر افتتاح فاز 14 پالایشگاه پارس جنوبی به عنوان ایرانی ترین فاز این مجتمع گازی را دیدیم؟
🔸یا پروژه ابرسانی به کردستان و حل مشکل آب خوزستان با پروژه غدیر مورد توجه مان بود؟
5⃣پنجم.
آیا در کنار اخبار منفی خبرهای مثبت در همان حوزه را می بینیم؟
🔸مثلا اخبار مهاجرت را رصد می کنیم اما بازگشت 2700 نخبه و حل 300 مساله اصلی کشور توسط انها را پی گیری نمی کنیم؟
🔸یا اینکه خبر دلار 60 هزار تومانی بی تاب مان می کند و زمین و زمان را در آن مقصر می دانیم اما سقوط دلار را خیالی و غیر واقعی می بینیم و حواله می دهیم به نقاط موهوم؟
6⃣ششم و بدتر اینکه نعمت ها و داشته های مان را به تمسخر می گیریم؟
🔸مثالش بماند
7⃣هفتم.
آیا اعتماد به نفس بیان خبرهای خوب را داریم؟
🔸مثلا خبر توزیع کالابرگ و بازگشت قیمت کالاهای اساسی به سال 1400 را دیدیم و نگفتیم؟
🔸آیا کشف لیتیوم به عنوان یک دستاورد علمی جدید در حوزه انرژی و یا تولید موشک هایپرسونیک را دیدیم و حاضر نشدیم آنرا توزیع کنیم؟
8⃣هشتم و سوال آخر؛
آیا به شنیدن اشکالات و ضعف های دشمنان مان بی تمایلیم؟
🔸مثلا اگر از مابخواهند درباره شکستن پروژه ایران هراسی آمریکا در منطقه و شکست پروژه براندازی ایران توسط غرب سه خط بنویسیم، برای مان میسر است؟ اساسا تمایل داریم؟
مهم نیست این بیماری را چه صدا می زنیم.
مثلا ممکن است اسم خود را آرمانخواه بگذاریم
اما این آرمانخواهی که بی اعتنا به واقعیت ها و دارایی های یک ملت است افسانه ای توهمی وخیال انگیز بیش نیست.