5⃣پنجم.
آیا در کنار اخبار منفی خبرهای مثبت در همان حوزه را می بینیم؟
🔸مثلا اخبار مهاجرت را رصد می کنیم اما بازگشت 2700 نخبه و حل 300 مساله اصلی کشور توسط انها را پی گیری نمی کنیم؟
🔸یا اینکه خبر دلار 60 هزار تومانی بی تاب مان می کند و زمین و زمان را در آن مقصر می دانیم اما سقوط دلار را خیالی و غیر واقعی می بینیم و حواله می دهیم به نقاط موهوم؟
6⃣ششم و بدتر اینکه نعمت ها و داشته های مان را به تمسخر می گیریم؟
🔸مثالش بماند
7⃣هفتم.
آیا اعتماد به نفس بیان خبرهای خوب را داریم؟
🔸مثلا خبر توزیع کالابرگ و بازگشت قیمت کالاهای اساسی به سال 1400 را دیدیم و نگفتیم؟
🔸آیا کشف لیتیوم به عنوان یک دستاورد علمی جدید در حوزه انرژی و یا تولید موشک هایپرسونیک را دیدیم و حاضر نشدیم آنرا توزیع کنیم؟
8⃣هشتم و سوال آخر؛
آیا به شنیدن اشکالات و ضعف های دشمنان مان بی تمایلیم؟
🔸مثلا اگر از مابخواهند درباره شکستن پروژه ایران هراسی آمریکا در منطقه و شکست پروژه براندازی ایران توسط غرب سه خط بنویسیم، برای مان میسر است؟ اساسا تمایل داریم؟
مهم نیست این بیماری را چه صدا می زنیم.
مثلا ممکن است اسم خود را آرمانخواه بگذاریم
اما این آرمانخواهی که بی اعتنا به واقعیت ها و دارایی های یک ملت است افسانه ای توهمی وخیال انگیز بیش نیست.
متاسفانه باید بگویم رسانه های سادیسمی ضدانقلاب که از تحقیر ملت ایران لذت می برند روی مازوخیست های داخلی که از تحقیرشدن لذت می برند حساب ویژه باز کردند😞🤦🏻♀