‌ «منیژه منم دخت افراسیاب برهنه ندیدی رخم آفتاب» (شاهنامه، حکیم ابوالقاسم فردوسی / داستان بیژن و منیژه؛ بخش دهم) 🔹با بررسی پیکره‌های خلق‌شده با محوریت زن مسلمان ایرانی می‌فهمیم که حجاب به جزئی از فرم اصلی کار آن‌ها تبدیل شده است. جالب آنکه در اکثر این مجسمه‌ها به نقش مادرانۀ زن نیز توجه شده است. می‌توان از یک سو این توجه و بازنمایی حجاب را مورد بررسی قرار داد و از سویی دیگر، سؤال مهمی را نیز مطرح کرد: «حجاب چه امکانات فرمی را برای مجسمه‌سازان در بازنمایی زن فراهم کرده است؟». 🔹یکی از نکات برآمده از مرور این رده از مجسمه‌‌ها، توجه‌ به حجاب است که باعث شده تصویری انتزاعی از واقعیت زن، به‌طور نمادین در قالب مجسمه خلق شود. نکتۀ دیگر، توجه معنوی و در عین حال قهرمانانه به زن است. وقتی نگاه جنسی و ظاهرگرایانه به زن رنگ می‌بازد، ‌توجه به روح بلندش پررنگ‌تر می‌شود. در بیشتر این آثار، خطوط کشیده و عمودی را می‌بینیم که نشان از شکوه و بالندگی زنان دارد؛ به‌گونه‌ای که مانند سرو، استوار ایستاده‌اند. با وجود اینکه در هنر مجسمه‌سازی، دست‌وبال هنرمند برای حاضرساختن زن در نقش‌های مختلف چندان باز نیست، اما هنرمندان به‌خوبی توانسته‌اند اصل هویت زن ایرانی را طراحی کنند که رودرروی نمایشی‌ساختن و برهنگی است. در این آثار، چهرۀ زن محدود به شمایل یک فرد نیست و چهره‌ای گمنام و در عین حال کامل است. مثلاً گرچه در یکی از مجسمه‌‌های محمدتقی صداقتی (صفحۀ ۸) چهره مشخص نیست اما نگاه گیرای محسوسی دارد. هنرمندیِ مجسمه‌سازانی نظیر گروسیان، معماریان،‌ شیخ‌الحکمایی، صلواتی و ... در آنجا نمود دارد که با وجود محدودیت‌های پیکره‌سازی، حجاب را به شکل ‌‌خلاقانه‌‌ای ساخته‌اند. ضمن اینکه چین‌های پوشش (چادر و ...) و انعطاف‌بخشی به آن، امکاناتی را برای مجسمه‌ساز فراهم کرده تا به زیبایی کار بیفزاید و مجسمه را از حالت غیرمنعطف خارج سازد. درمجموع، عنصر حجاب که شخصیت‌های زن در مجسمه‌ها با آن آراسته شده‌اند وبال گردنشان نیست، به آنان حس پرواز و رهایی بخشیده و تبدیل به بخشی از هویت‌، وجود و فرم اصلی‌شان شده است.

۸ نکته درباره هادی محمدیان؛ کارگردان انیمیشن‌های شاهزاده روم، فیلشاه و بچه‌زرنگ 🔺رسانه بافتار 🆔https://eitaa.com/joinchat/4285857982C557b3c5b35