🖋نویسنده: محمدحسین لشگری
سکانس «شهادت» در آثار «ابراهیم حاتمی‌کیا» را که دنبال می‌کنیم، متوجه سیری تکاملی در فیلم‌های او می‌شویم. منظور از این حرف به‌طور خاص فیلم‌هایی است که لحظه شهادت را در آن‌ها نشان داده است. با توجه به این سیری که «حاتمی‌کیا» از «برج مینو» تا «به وقت شام» پیش رفته است، او در نمایان ساختن لحظه شهادت که بخشی از آن لحظه مربوط به عوالم «غیب» است، به پختگی رسیده است. از این رو «حاتمی‌کیا» در نمایان ساختن لحظه شهادت از کلیشه‌هایی چون حرکت آهسته دوربین (اسلوموشن) و تبدیل به شعار شدن، دوری می‌کند. همچنین می‌توان گفت که سکانس‌های شهادت فیلم‌های او دارای نکات واحدی هستند که نشانگر سبک او در فیلمسازی انقلابی است. برای مثال در آثارش، «شهادت» معمولا نوید صبحی روشن را به مخاطب می‌دهد و ختم به «نور» می‌شود؛ سکانسی که با نور تمام شود نشان از ادامه‌دار بودن شهید دارد و از «مردن» و «فراموشی» فاصله می‌گیرد. شهادت در فیلم‌های «حاتمی‌کیا» معمولا قرابتی با آسمان دارد. مثلا یا در آسمان اتفاق می‌افتد یا خود آسمان نشان داده می‌شود.
لحظه با شکوهی که او در آثارش از شهادت نشان می‌دهد، حاصل نزدیکی او با خود شهید و شهادت است. کما اینکه او در جنگ و در کنار رزمندگان دفاع مقدس حضور داشته و حتی پس از جنگ نیز ارتباطش را با شهدا قطع نکرده است.
در این پست به مرور مهمترین سکانس‌های شهادت در آثار «حاتمی‌کیا» که به طور روشن و صریح شهادت در آن‌ها حضور دارد، پرداخته شده است. به همین دلیل در متن از آغاز تا پایان سکانس شهادت توضیح داده شده است.
در این فرسته، بخش دوم این فیلم‌ها آورده شده است.
🔺
@baftar_resane
#حاتمی_کیا #سینما #شهادت #سینمای_جنگ #دفاع_مقدس
#مدافعان_حرم
