#روایت_سال_نو مادرِ #جهاد_ مغنیه می‌گفت: رسم خانواده ما بود، هر شب سال نو یا روز اول سال دور هم جمع می‌شدیم و هر کدام‌مان از آرزوها و رویاها و برنامه‌هامان برای سال جدید می‌گفتیم. و جهاد همیشه آرزوهای بزرگی را می‌گفت که برای همه عجیب بود حتی از خردسالی.... کاش امروز عماد بود... جهاد بود... و حاج قاسم بود... شاید حال #غزه بهتر بود.. امروز ۳۱ دسامبر، پایان سال ۲۰۲۳ است. سال تمام می‌شود ولی هنوز تجاوز صهیونیست‌ها ادامه دارد. سال تمام می شود و آرزوهای کودکان #غزه زیر خروارها خاک خفته است. این ماه سومی است که اهالی #غزه در وطن خودشان آواره شده‌اند. و دنیا آماده برگزاری جشن‌های سال نوست در حالی‌که هنوز از زخم‌های‌ #غزه خون می‌چکد. حال و روز #غزه در سه ماه گذشته خوب که نشده در سکوت ما، بدتر هم شده و نه دولت‌ها کاری می‌کنند و نه مردم، توانستند وجدان دولت‌ها را بیدار کنند. و ای کاش برای یک‌بار دموکراسی در دنیا اجرا می‌شد.... این روزها همه آخرین عکس یادگاری را با عزیزان و دوستان‌شان می‌گیرند و اهالی #غزه با پیکر عزیزان‌ و آوار خانه‌هاشان. این روزها مردم دنیا آرزوهای‌ زندگی‌شان را تصویر می‌کنند و برای تحقق آن نقشه می‌کشند اما اهالی #غزه در نوبت مرگ‌شان نشسته‌اند. سالی که گذشت، پایان خیلی از رفاقت‌ها بود.... پایان قرابت‌ها.... پایان همسایگی‌ها... پایان آغازها و پایان‌ پایان‌ها.... اما #غزه همچنان زنده و پایدار ایستاده‌ و دنیا را به بیداری فرامی‌خواند... 🏷 بانوی پیشران https://eitaa.com/banooyepishran