📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت
🖋 #قسمت_صد_و_چهل_و_یکم
نگاه نگران مجید پای چشمانم زانو زده و می‌شنیدم که مضطرب صدایم می‌کرد: «الهه، خوبی؟» با اشاره بی‌رمق چشمانم به نگاه نگرانش پاسخ دادم و به هر زحمتی بود پشتم را از دیوار کندم که تازه دردِ پیچیده در کمر و سوزشِ مغزِ سرم، به دلم تازیانه زد و ناله‌ام را بلند کرد. درد عمیقی صفحه کمرم را پوشانده و سردردی که کاسه سرم را فشار می‌داد، امانم را بریده و توان برداشتن حتی یک قدم را از پاهای سُستم ربوده بود.
مجید، پریشانِ حال خرابم، متحیر مانده بود که یک دستم را از حلقه تنگ محبتش جدا کردم تا با فشار کف دستم، درد کمرم را آرام کنم و زیر لب زمزمه کردم: «چیزی نیس، خوبم.» و همانطور که دست چپم در میان انگشتانش بود، با قدم‌هایی کم‌رمق به سمت خانه به راه افتادیم که مجید به انتهای کوچه خیره شد و حیرت‌زده خبر داد: «اینا که دم خونه ما وایسادن!» و تازه با این کلام مجید بود که نگاه کردم و دیدم اتومبیلی که لحظاتی قبل وحشیانه از کنارمان گذشته بود، درست مقابل در خانه ما توقف کرده و چند نفری که سوارش بودند، وارد خانه شدند و در را پشت سرشان بستند.
صورتم هنوز از درد شدیدی که در کمرم پیچیده بود، در هم کشیده و نفس‌هایم از ترسی که در دلم دویده بود، همچنان بریده بالا می‌آمد و با همان حال پرسیدم: «اینا کی بودن؟» و مجید همانطور که همگام با قدم‌های کوتاهم می‌آمد، جواب داد: «شاید از فامیلاتون بودن.» گرچه در تاریکی کم نور انتهای کوچه، چهره‌هایشان را به درستی ندیده بودم، اما گمان نمی‌کردم از اقوام باشند که بلاخره مجید با حرکت کلید، در خانه را باز کرد و همین که قدم به حیاط گذاشتیم، با دیدن چهره‌های چند مرد غریبه، کنجکاوی‌مان بیشتر شد. سه مرد ناشناس روی تخت کنار حیاط لَم داده و یکی دیگر هم کنار نوریه به دیوار تکیه زده و هیاهوی حرف‌های داغ‌شان، خلوت حیاط را پُر کرده بود. پدر هم کنار تخت ایستاده و آنچنان گرم صحبت شده بود که حتی ورود ما را هم احساس نکرد.
قدم سُست کردم تا مجید پیش از من حرکت کند که از دیدن این همه مرد نامحرم در حیاط خانه‌مان، هیچ احساس خوشی نداشتم و حسابی معذب بودم. پیدا بود که از آشنایان نوریه هستند و با این حال نه آنها و نه نوریه به خودشان زحمتی ندادند تا به ما سلامی کنند که مجید زیر لب سلامی کرد و من از ترس توبیخ پدر هم که شده، به نوریه سلام کردم که پدر تازه نگاهش به ما افتاد و با خنده رو به مردهای غریبه کرد: «دختر و دامادم هستن.» و بعد روی سخنش را به سمت مجید گرداند: «برادرهای نوریه خانم هستن.» پس میهمانان ناخوانده‌ای که با آن رانندگی مستانه، خلوت پاک و عاشقانه من و مجید را به هم زده و تا سر حدّ مرگ، تن من و دل نازک جنینم را لرزانده بودند، برادران دختر مغروری بودند که جای مادرم را گرفته بود!
با این وضعیت دیگر تمایلی به ماندن نداشتم و خواستم بروم که صدای مرد جوانی که کنار نوریه تکیه به دیوار زده بود، در گوشم نشست: «دخترتون رو قبلاً ملاقات کردیم.» با شنیدن این جمله، بی‌اختیار نگاهم به صورتش افتاد و از سایه خنده شیطانی که روی چشمانش افتاده و بی‌شرمانه به صورتم زُل زده بود، تازه به یاد آوردم که اینها همان چهار مردی هستند که در ایام پس از فوت مادر، برای عرض تسلیت به در خانه آمده بودند و خوب به خاطرم مانده بود که رفتارشان چقدر گستاخانه و بی‌پروا بود. حالا با این صمیمیت مشمئزکننده، نه تنها مرا اذیت می‌کرد که خون غیرت مجید را هم به جوش آورده و دیدم با نگاهی که از خشمی مردانه آتش گرفته، به صورت استخوانی مرد جوان خیره شده و پلکی هم نمی‌زند که دیگر نتوانستم حضور سنگین‌شان را تحمل کنم و با یک عذرخواهی سرد و ساده، راهم را به سمت ساختمان ادامه دادم.
#نویسنده_فاطمه_ولی_نژاد
#ساره
#قسمت_صد_و_چهل_و_یکم
برادر بزرگ و عموی علی آقا صبح زود راه افتادند و رفتند تهران و با قطار به سمت اهواز حرکت می کنند.
بالاخره آخرین خبری که از بیمارستان به دست می آورند این است: بله، چنین شخصی آمد و سه روز پیش اینجا بستری شد. اسم از او هست، اما خودش نیست. چند تا زخم کوچک داشت، پانسمان کردیم. می بینید که نیست. احتمالا فرار کرده.
اطمینان داده بودند به آن ها که عموما رزمنده ها این کار را می کنند. تماس گرفتند و این خبر را به ما دادند.
وقتی از بیمارستان ناامید شدند، رفتند سراغ تیپ بیست و پنج کربلا که آن زمان هنوز لشکر نشده بود. به آن ها اجازه وارد شدن به مقر تیپ که آن زمان در بیگلو اهواز بود را ندادند. به آن ها می گفتند: شما با لباس شخصی هستید و ما اجازه ورود نمی توانیم بدهیم.
با کلی زحمت و معرفی دوستان سپاهی و آشنا ها، تواستند وارد مقر بشوند. یکی دوتا از بچه های سپاه را می بینند و می گویند: برادر! ما آمدیم دنبال برادر خداداد. آن جا با تعجب متوجه می شوند که برادر خداداد رفته است خط اول.
-آقا! خداداد مجروح بوده، بیمارستان بوده، رفته خط، خط مقدم.
جواب شنیدند که سالم بود. برادر خداداد مشکلی نداشت. نمی دانستند چه بگویند. بالاخره فهمیدند برای سرکشی به خط رفته.
ما در خانه چمباتمه زده بودیم و چشم به گوشی تلفن داشتیم که ببینیم چه شده است. آن ها فرمانده مقر بیگلو را می بینند و جریان آمدنشان را می گویند.
-ای بابا! شما از بابل تا اینجا آمدید. برادر خداداد چرا تماس نگرفت؟ اجازه بدید من یک پیک بفرستم خط مقدم، بگویم بیاید حداقل شما و خانواده از نگرانی در بیایید.