📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت 🖋 #قسمت_صد_و_چهل_و_سوم با محبت همیشگی‌اش، لیوان خنک شربت را به دستم داد و با دست دیگرش، انگشتان لرزانم را دور لیوان محکم گرفته بود تا از دستم نیفتد. با اینکه چیزی نمی‌گفت، از حرارت حضورش، گرمای محبت دلنشینش را حس می‌کردم که بلاخره سدّ سکوتش شکست و با کلام شیرینش زیر گوشم نجوا کرد: «ببخشید الهه جان! نمی‌خواستم اذیتت کنم، ببخشید سرِت داد زدم!» و حالا نوبت بغض قدیمی من بود که شکسته و سر قصه بی‌قراری‌ام را باز کند: «مجید! اون روزی که اینا اومدن درِ خونه، من منتظر تو بودم! فکر کردم تو اومدی دمِ در تا منو ببینی! من به خیال اینکه تو پشت در هستی، در رو باز کردم...» و چند سرفه خیس به کمکم آمد تا راه گلویم از حجم بغض خالی شده و با چشمانی که همچنان بی‌دریغ می‌بارید، در برابر نگاه منتظر و مشتاقش ادامه دهم: «ولی تو پشت در نبودی! مجید! نمی‌دونی اون روز چقدر دلم می‌خواست پیشم بودی! اون روز حالم خیلی بد بود، دلم برای مامان تنگ شده بود، دلم می‌خواست پیشم باشی تا برات درد دل کنم!» حالا دیگر نگاهش از قله غیظ و غضب به زیر آمده و میان دشت عشق و اشتیاق، همچون شقایق به خون نشسته بود و تنها نگاهم می‌کرد تا باز هم برایش بگویم از روزهایی که بی‌رحمانه او را از خودم طرد می‌کردم و چقدر محتاج حضورش بودم! من هم پرده از اندرونی دلم کنار زده و بی‌پروا می‌گفتم از آنچه آن روز بر دل تنگ و تنهایم گذشت و مجید چه حالی پیدا کرده بود که پس از چند ماه، تازه راز بی‌قراری‌های آن روز برایش روشن شده و می فهمید چرا به یکباره بی تاب دیدنم شده بود که کارش را در پالایشگاه رها کرده و از عبدالله خواسته بود تا مرا به ساحل بیاورد. من هم که از زلال دلم آرزوی دیدارش را کرده بودم، ناخواسته و ندانسته به میهمانی اش دعوت شده بودم و یادآوری همین صحنه سرشار از احساس بس بود که کاسه صبرش سرریز شده و با بی قراری شکایت کند: «پس چرا اجازه ندادی باهات حرف بزنم؟ پس چرا رفتی؟» با سر انگشتان سردم، ردّ گرم اشک را از روی گونه‌ام پاک کردم و باز هم در مقابل آیینه بی‌ریای نگاهش نتوانستم هر آنچه در آن لحظات در سینه داشتم به زبان بیاورم و شاید غرور زنانه‌ام مانع می‌شد و به جای من، او چه خوب می‌توانست زخم‌های دلش را برایم باز کند که بی‌آنکه قطرات بی‌قرار اشکش را پنهان کند، با لحن گرم و گیرایش آغاز کرد: «الهه! نمی‌دونی چقدر دلم می‌خواست فقط یه لحظه صداتو بشنوم! نمی‌دونی با چه حالی از پالایشگاه خودم رو رسوندم بندر، فقط به امید اینکه یه لحظه کنارت بشینم و باهات حرف بزنم! اصلاً نمی‌دونستم باید بهت چی بگم، فقط می‌خواستم باهات حرف بزنم...» و بعد آه عجیبی کشید که حرارت حسرتش را حس کردم و زیر لب زمزمه کرد: «ولی نشد...» که قفل قلب من هم شکست و با طعم گس سرزنشی که هنوز از آن روزها زیر زبانم مانده بود، لب به گلایه گشودم: «مجید! خیلی از دستت رنجیده بودم! با اینکه دلم برات تنگ شده بود، ولی بازم نمی‌تونستم کارهایی که با من کرده بودی رو فراموش کنم...» و حالا طعم تلخ بی‌مادری هم به جام غصه‌هایم اضافه شده و با سیلاب اشکی که به یاد مادر جاری شده بود، همچنان می‌گفتم: «آخه من باور کرده بودم مامان خوب میشه، فکر نمی‌کردم مامانم بمیره.... #نویسنده_فاطمه_ولی_نژاد

📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت 🖋 #قسمت_صد_و_چهل_و_چهارم لیوان شربت قند و گلاب را که هنوز لب نزده بودم، روی میز شیشه‌ای اتاق پذیرایی گذاشتم و با هر دو دستم صورتم را پوشاندم تا ضجه‌های مصیبت مرگ مادرم را از بیگانه‌هایی که بی‌خبر از خیال مادرم، همه خاطراتش را لگدمال می‌کردند، پنهان کنم. می‌شنیدم که مجید پریشان حال من و زیبای کوچکی که به ناز در وجودم به خواب رفته بود، دلداری‌ام می‌داد و من بی‌اعتنا به دردی که دیگر کمرم را سِر کرده بود، به یاد مادر مظلوم و مهربانم گریه می‌کردم که های و هوی خنده‌هایی سرمستانه، گریه را در گلویم خفه کرد و انگشتان خیس از اشکم را از مقابل صورتم پایین آورد. صدای خنده آنچنان در طبقه پایین پیچیده بود که با نگاه پرسشگرم، چشمان مجید را نشانه رفتم و مجید مثل اینکه از چیزی خبر داشته باشد، دل شکسته سر به زیر انداخت و با غیرتی غمگین زیر لب تکرار کرد: «خدا لعنتتون کنه!» مانده بودم چه می‌گوید و چه کسی را اینطور از تهِ دل نفرین می‌کند که سرش را بالا آورد و در برابر نگاه متحیرم، با لبخند تلخی طعنه زد: «چیزی نیس! جشن گرفتن! مگه ندیدی چطور تو کوچه ویراژ می‌دادن؟ اینم ادامه جشنه!» بغضم را فرو دادم و خواستم معنی کلام مبهمش را بپرسم که خودش با صدایی گرفته پاسخ داد: «امروز بچه‌ها تو پالایشگاه می‌گفتن دیروز تو عراق، تروریست‌ها یه عده از مهندس‌ها و کارگرای ایرانی شرکت نفت رو به رگبار بستن و ده پونزده تایی رو شهید کردن، ولی من بهت چیزی نگفتم که ناراحت نشی.» سپس به عمق چشمانم خیره شد و با بغضی پُر غیظ و غضب ادامه داد: «ولی امشب تو حیاط داداش نوریه داشت به بابا و نوریه مژده می‌داد که یه عده کافرِ ایرانی دیروز تو عراق کشته شدن. می‌گفت برادرهای مجاهدمون، تو یه عملیات این کافرها رو به جهنم فرستادن!» از حرف‌هایی که می‌شنیدم به قدری شوکه شده بودم که تمام درد و رنج‌هایم را از یاد برده و فقط نگاهش می‌کردم و او همچنان می‌گفت: «الهه! باورت میشه؟!!! یه عده ایرانی رو تو عراق کشتن و بعد نوریه و خونوادش جشن گرفتن! چون اعتقاد دارن که اونا ایرانی و شیعه بودن، پس کافر بودن و باید کشته می‌شدن! یعنی فقط به جرم اینکه شیعه بودن، عصر که داشتن از محل کارشون برمی‌گشتن، به رگبار بسته شدن!» سپس سرش را پایین انداخت و با دلسوزی ادامه داد: «همکارم یکی از همین کارگرها رو می‌شناخت. می‌گفت از آشناهاشون بوده. رفته بوده عراق کار کنه و حالا جنازه‌اش رو برای خونوادش بر می‌گردونن.» از بلای وحشتناکی که به سر هم وطنانم در عراق آمده بود، قلبم به درد آمده و سینه‌ام از خوی خونخواری نوریه و خانواده‌اش به تنگ آمده بود. مصیبت سنگینی که مدت‌ها بود بلای جان امت اسلامی در سوریه و عراق و چند کشور دیگر شده بود، حالا دامن مردم کشورم را هم گرفته و باز عده‌ای جنایتکار، به نام اسلام و به ادعای دفاع از مسلمانان، به جان پاره‌ای دیگر از امت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) افتاده بودند و باز خیالم پیش دل عاشق و سرِ پُر شور مجید بود که به نیم رخ صورتش نگاه کردم و با صدایی آهسته پرسیدم: «جلوی تو این حرفا رو زدن؟» و او بی‌آنکه سرش را بالا بیاورد، با تکان سر پاسخ مثبت داد که من باز پرسیدم: «تو هیچی نگفتی؟» که بلاخره سرش را بالا آورد و با صدایی که به غربتِ غم نشسته بود، در جواب سؤالم، پرسید: «خیلی بی‌غیرت بودم که هیچی نگفتم، مگه نه؟!!!» در برابر سؤال سنگینش، ماندم چه بگویم که با نگاه دریایی‌اش به ساحل چشمان منتظرم رسید و با لحنی لبریز احساس، اوج غیرت عاشقانه و همت مردانه‌اش را به نمایش گذاشت: «بخدا اگه فکر تو و این بچه نبودم، یه جوری جوابشون رو می‌دادم که تا لحظه مرگ، یادشون نره!» #نویسنده_فاطمه_ولی_نژاد

📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت 🖋 #قسمت_صد_و_چهل_و_پنجم در بلندترین شب سال، حال و هوایی دیگر داشتم که پس از ماه‌ها باز همه خانواده به شادی دور هم جمع شده و بار دیگر خانه روی خنده به خود می‌دید. هر چند پدر آنچنان بنده مطیع نوریه و برده‌ی رام قهر و آشتی‌هایش شده بود که امشب هم مثل اکثر شب‌ها به خانه اقوام نوریه رفته و جای مادر نازنینم بی‌نهایت خالی بود، ولی همین شب نشینی پُر مِهر و صمیمی به میزبانی من و مجید و میهمانی برادرانم هم غنیمت بود. مادر هر سال در چنین شبی، سفره زیبایی از انواع آجیل و شیرینی و میوه‌های رنگارنگ و نوبرانه می‌چید و همه را به بهانه شب یلدا دور هم جمع می‌کرد. حالا امسال اولین شب یلدایی بود که دیگر مادرم کنارم نبود و من عزم کرده بودم جای خالی‌اش را پُر کنم که تنها دخترش بودم و دلم می‌خواست یادگار همه میهمان‌نوازی‌های مادرانه‌اش باشم که هر سه برادرم را برای گذران شب بلند چله، به خانه زیبای خودم دعوت کرده بودم. روی میز شیشه‌ای اتاق پذیرایی، ظرف کریستال پایه‌داری را از میوه‌های رنگارنگ پاییزی پُر کرده و با ظروف بلورین انار و هندوانه، میز شب یلدا را کامل کرده بودم تا در کنار ردیف کاسه‌های آجیل و دیس شیرینی، همه چیز مهیای پذیرایی از میهمانان عزیزم باشد. لعیا خیلی اصرار کرده بود تا مراسم امشب را در خانه آنها برگزار کنیم، ولی من می‌خواستم در این شب یلدا هم چون هر شب یلدای گذشته، چراغ این خانه روشن باشد، هرچند امشب طبقه پایین و اتاق و آشپزخانه مادر سوت و کور بود و غم بی‌مادری را پیش چشمان یتیم‌مان، بَد به رخ می‌کشید. ابراهیم و محمد طبق معمول از وضعیت کاسبی و بازار رطب می‌گفتند و عبدالله و مجید حسابی با هم گرم گرفته بودند. ابراهیم گرچه هنوز با مجید سنگین بود و انگار هنوز اوقات تلخی‌های ایام بیماری و فوت مادر را از یاد نبرده بود، ولی امشب به اصرار من و لعیا پذیرفته بود به خانه ما بیاید. عطیه سرش به یوسف شش ماهه‌اش گرم بود و لعیا بیشتر برای کمک به من به آشپزخانه می‌آمد و من چقدر مقاومت می‌کردم تا متوجه کمر درد ممتد و سردردهای گاه و بی‌گاهم نشود که از راز مادر شدنم تنها عبدالله با خبر بود و هنوز فرصتی پیدا نکرده بودم که به لعیا یا عطیه حرفی بزنم. شیرینی خامه‌داری به دست ساجده دادم که طبق عادت کودکانه‌اش، دو دست کوچکش را به سمتم باز کرد تا در آغوشش بکشم. با هر دو دست، کمر باریکش را گرفتم و خواستم بلندش کنم که درد عجیبی در دل و کمرم پیچید و گرچه توانستم ناله‌ام را در گلو پنهان کنم، اما صورتم آنچنان از درد در هم کشیده شد که لعیا متوجه حالم شد و با نگرانی پرسید: «چی شد الهه؟» ساجده را رها کردم و همچنان که با دست کمرم را فشار می‌دادم، لبخندی زدم و با چشمانی که می‌خواست شادی‌اش را از این حال شیرین، پنهان کند، سر به زیر انداختم که لعیا مقابلم ایستاد و دوباره پرسید: «چیه الهه؟ حالت خوب نیس؟» از هوش ساجده چهار ساله و زبان پُر شیطنتش خبر داشتم و منتظر ماندم از آشپزخانه خارج شود که می‌ترسیدم حرف‌های درِگوشی من و لعیا را بیرون از آشپزخانه جیغ بکشد که لعیا مستقیم به چشمانم نگاه کرد و با حالتی خواهرانه پرسید: «خبریه الهه جان؟» #نویسنده_فاطمه_ولی_نژاد

امام‌زمانی‌هااین‌کلیپ‌روببنید درموردویژیگی‌منتظرانِ‌امام‌زمان‌هست😍 #خدایااین‌عشق‌اهل‌بیت‌ونوکری‌حضرت‌مهدی‌رو ازمانگیر🤲🏻 👤استاد عالی

📌 دریای معرفت 🔆 یارانِ مهدى از شَمّ سیاسى فوق‌العاده بالا، آگاهى به زمان و مکان، قدرت تحلیل سیاسىِ مسائل جهانى و در یک کلام از بصیرت و روشن‌بینى قابل توجهى برخوردارند. 📖 در برخى روایات این ویژگى آنان به قندیل‌هایى تشبیه شده که دلهایشان را روشن کرده است: «كَأَنَّ قُلُوبَهُمُ الْقَنَادِيل‏...»*۱ این بصیرت دینی باعث می‌شود از لحاظ فرمانبرداری و اطاعت در اوج قلّه‌ٔ ایمان و تسلیم در برابر امر حضرت قرار بگیرند و در برابر مولای خود مطیع باشند. 🔹 حضرت علی در مورد فتنه‌های آخرالزمان و نقش یاران حضرت فرموده‌اند: «بدانيد آن كس از ما كه فتنه‌هاى آينده را دريابد با چراغى روشنگر در آن گام مى‌نهد و بر همان سيره و روش پيامبر و امامان رفتار مى‌كند تا گره‌ها را بگشايد... آن‌گاه در آن فتنه‌ها، بصيرت قومى مانند تيز شدنِ شمشير به دست آهنگر، تيز گردد، ديده‌هايشان به نور قرآن روشن می‌شود و حقيقتِ آيات در گوش‌هایشان نواخته می‌شود...»*۲ 🔺 فرق آنان با ما این است که درهم شدنِ حق و باطل باعث سردرگمی آنان نمی‌شود زیرا ملاک‌های حق و باطل را می‌شناسند. برخلاف بسیاری از ما که حق را با افراد می‌سنجیم و دچار تعصب در پیروی از افراد و جناح‌های سیاسی هستیم. 📚 ۱.بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۸ ۲.نهج البلاغه، خطبه ۱۵۰ #ویژگی_یاران_امام_زمان ۲۸

📌 فاصلۀ بی‌فاصله ❤️ شما در راه امام ‌زمانتان از چشمانتان گذشتید و من چشمانم را به غبار گناه، آلوده کردم. شما در قلبتان حسینیه‌ای بنا کردید و من قلبم را به حراج دنیا گذاشتم. شما عمرتان را وقف امام زمانتان کردید و من عمرم را به بهایی ناچیز فروختم. 🔆 شما باعث خشنودی و لبخند رضایت امام ‌زمانتان می‌شدید و من چه بی‌رحمانه با گناهانم باعث گریۀ حضرت می‌شوم... 💕 و حال، فاصلۀ بی‌فاصلۀ شما با حضرت، بین‌الحرمین است و عبادتگاه عاشقان اما فاصلۀ من با حضرتِ صاحب به اندازۀ گناهانم است. 🔰 خوب می‌دانم که با کریمان کارها دشوار نیست؛ حر آزادانه به سمت یار برگشت و عاشقانه بندۀ او شد. راه برگشتن من هم باز است و حضرت دوست، مشتاق بازگشتِ‌ من... 📎 #تلنگر ؛ ویژهٔ ولادت #حضرت_عباس و طرح #خودسازی

🌸🌺 #اعمال_لحظه_تحویل_سال #آیت_الله_قرهی #شرح_در_تصویر #نشر_دهید 🌸🌺 ♥️تاظهوردولت عشق و تاابد مولایم عاشقت میمانم♥️

🌹استاد رائفی پور🌹 💠امام زمان(عج) و سال نو😔😭 📛تو سال تحویل منتظر چی هستیم؟🤔 🔰ما بهاره همیشگی میخوایم😔 ⬅️حتماببینید و فوروارد کنید❤️ ♥️تاظهوردولت عشق و تاابد مولایم عاشقت میمانم♥️

☘️ #اعمال_عید_نوروز😍 🌺 مستحبات نوروز در کلام #امام_صادق_ع ♥️تاظهوردولت عشق و تاابد مولایم عاشقت میمانم♥️

#کلیپ_مهدوی در سالی که گذشت چه کرده ایم برای امام زمان (عج)؟ 🎤استاد معاونیان

‍ 💠🌸یکِ یکِ یک🌸💠 ▫️فقط یک روز دیگر مانده به یکِ یکِ هزار و چهارصد. سال‌هاست که می‌گویم: «وقتی بیایی تاریخ جهان را از نو ورق خواهیم زد. دلدادگانت ظهور تو را مبدأ تاریخ می‌کنند. آقا! می‌شود بگویی 1/1/1 کی فرا می‌رسد؟» ▫️و حالا می‌گویم: وقتی بیایی مبدأ و مقصد تاریخ یکی خواهد شد. هر روزی که از عاشقانت تاریخ آن روز را بپرسی، می‌گویند: 1/1/1. ▫️امّا نه از آن رو که حرف مرد، یکی است. عاشقانت زمان را خوب می‌شناسند و می‌دانند که وقتی بیایی زمان از بهت عشق تو در جای خویش، خشکش خواهد زد. مگر می‌شود زمان در وقت ظهورت تو را ببیند و عبور کند؟ ▫️به گمانم راز جوان ماندن تو نیز همین است: زمان به تو که می‌رسد دیگر پای رفتن ندارد. می‌ماند و می‌ایستد به تماشا.💖 ▫️آقا! با تو هر روز، اوّلین روز است و هر ماه، اوّلین ماه و هر سال، اوّلین سال. #ماندهایمچشمانتظاریکخبر

#تلنگری 🎭 خوش‌بحال قلبهایی که در مکتب چهارمین امام‌شان آموخته‌اند؛ چگونه قلبشان را از گزند آنان که در حقشان بدی کرده‌اند؛ حفظ کنند. #یا_سید_الساجدین #استاد_شجاعی 🎤

📌 #شهیدی که#وصیت کرد برای زائران مزارش دعا🤲 می کند 🔹️ هر کسی به قطعه ۵۰ بهشت #زهرا برود یک سری هم به مزار⚰ #شهید مدافع حرم سجاد زبرجدی میرود، #شهیدی که در وصیت نامه✍ خویش قول داده برای زائرانش دعا کند🤲 🔹️ بخشی از وصیتنامه:👌 شما چهل روز دائم#الوضو باشید خواهید دید که درهای رحمت😘 #خداوند چگونه یک به یک در مقابل شما باز خواهد شد.😢 🔹️ #نماز های واجب خود را دقیق و اول وقت بخوانید، خواهید دید درهای اجابت به روی شما باز میشود👌 🔹️ سوره#واقعه را هر شب🌚 یک مرتبه بخوانید🗣، خواهید دید که چگونه فقر 🙇‍♂ از شما روی برمی گرداند. از شما بزرگواران خواهشی دارم،🙏 بعد از#نمازهای یومیه دعای#فرج فراموش نشود و تا #قرائت نکردید از جای خود بلند نشوید زیرا#امام منتظر دعای خیر شما است.👌 🔹️ اگر درد دل داشتید🖐 و یا خواستید مشورت بگیرید بیایید سر #مزارم😎 به لطف خداوند حاضر 🙋‍♂ هستم. من منتظر همه شما هستم👌. دعا می کنم تا هرکسی لیاقت داشته باشد#شهید شود. خداوند سریع الاجابه است. پس اگر می خواهید این#دعا 🤲 را برای شما انجام دهم شما هم من را با خوشی یاد کنید. خواندن #فاتحه و یاد شما بسیار موثر است برای من، پس فراموش نکن ❌ 🌹🍃🌹🍃

#فیلم_آموزشی توتک نون محلی

🎬 #نماهنگ | حالِ نو #شب_های_دلتنگی 🎼حوِّل حالنا... بطلبم کربلا 🎤 حسین خلجی ✅ بسیار زیبا #لحظه_طلایی

🔴 پویش همگانی #لحظه_طلایی 🔵 لحظهٔ تحویل سال همه دعای فرج (الهی عظم البلاء) را به نیت تعجیل در فرج و رفع گرفتاری از مردم قرائت می‌کنیم. 🌕 لطفا این عکس زیبا و پیام را تا می‌توانید در تمام شبکه‌های مجازی منتشر کرده و به عنوان #پروفایل خود قرار دهید. #اللهم_عجل_الولیک_الفرج

به پایان سال رسیده ایم... انتهای ڪوچه اسفند بیایید براے هم دعا ڪنیم دعا ڪنیم براے جاودانگے مهر مادر💔... همیشه سبز ماندن نگاه خسته ے پدر... سلامتی همسر و خواهر و برادر و فرزند براے دل دوستانمان دعاے روشنے ڪنیم... دعا ڪنیم براے قلب مهربان همسایه... دعا ڪنیم براے تمام بیمارانے ڪه چشم به خداے الشافے دوخته اند. دعا ڪنیم براے تمام آنانے ڪه سفره خالیشان را به حرمت مهربانے خدایشان شڪر میگویند! دعا ڪنیم براے دل ڪودڪانے ڪه جاے خالے پدر گوشه سفره هفت سینشان به چشم میخورد اما لبخند میزنند براے دل مادر و به پاس شڪر خدایشان. دعا ڪنیم هیچ پدر و مادرے در این شب عید شرمنده نگاه اشک آلود فرزندش نشود و دعا ڪنیم براے تمام ڪسانے ڪه این روزها زیر بار جنگ و بے عدالتے ها هنوز لبخند میزنند به امید لطف خدایشان و بعد... دعا ڪنیم براے دلمان تا همیشه آبے بماند و لبریز از عشق به دیگران! یادمان نرود دنیا در گذر است جایے براے شستشوے دلمان از تمام غصه ها و ڪدروت ها پیدا ڪنیم... گاهے چه زود دیر میشود.. امیدوارم نوروزے ڪه پیش رو دارید.... آغاز روزهایے باشد ڪه آرزو دارید🙏 الهے امین https://eitaa.com/eshgemadarane

حول حالنا بطلبم کربلا