دردها و رنجها، اشکها و آهها. این تمام تعریف حال مردم دنیاست. چه زیباست آن روز که تمام مردم دنیا با آمدنت غرق در شادی و سرور، طعم شیرین انسانیت را میچشند. همان روزی که محبانت گل لبخند را به یکدیگر تعارف میکنند.
غم انسان از کاستیها و نبودنهاست، ای همهٔ خوبیها با آمدنت دیگر چیزی کم نداریم که غمگین باشیم.
چه با شکوه است آن روز که قامتِ دلربایش نزول کند به منبرِ دلهای عطشانمان!
و تصویرِ مهتابِ نگاهش بیفتد در کاسهی پر آبِ چشمانمان!
و اهلِ ایمان - که همگان از آن جمله خواهیم بود - از ذوق و شور و سرمستی قالب تهی کنند،
میخـــواهی تا رسیدن کـــارد بر استخوان دست روی دست بگذاری؟!....
یا دست نیاز به سوی آسمان دراز میکنی و رسیدنِ تنها راه نجات را از او خواهش میکنی؟