هرسال... می‌آمد درِ خانه‌ی محبوبش... خرجِ سالش را می‌گرفت و می‌رفت! آن روز اما... بی‌خبر از همه‌جا... وقتی دَر زد... و خدمتکار آمد... نه‌تنها محبوبش را ندید؛ که از همان راهی که آمده بود، برگشت! جویایِ حضرت عباس شده بود و... خادمِ خانه گفت که: عباسِ این خانه را... در کربلا کشتند! کنیز که به داخل خانه رفت... بانوی خانه پرس‌وجو کرده بود که... قضیه از چه‌قرار است و... او هم تعریف کرده بود! می‌گویند: اُمُّ البَنین(سلام‌الله‌علیها)... چادر سَر کرده... داخل کوچه رفته... و کارِ سائل را مثل هرسال... که عباس... خواسته‌اش را اجابت می‌کرده... راه انداخته! و شاید فرموده باشد: عباس نیست؛ مادرش که هست! آخرِ سال است آقا! ما آمده‌ایم دَرِ خانه‌تان... صدقه‌ای... عنایتی... گوشه‌چشمی به ما کنید! محتاجِ محبت شماییم آقا!

نرم ... چیزی شبیه خاک بی ادعا ... چیزی شبیه خاک ارزشمندِ بی صدا ... چیزی شبیه خاک ارزشمندِ بی‌رقیبِ بی‌صدا ... چیزی شبیه خاک این مقام کسی است که به "امام داری" رسیده است! چیزی شبیه عباس (علیه‌السلام)

میلاد سپهسالار ابا عبدالله الحسین حضرت اباالفضل العباس علیهما السلام مبارک يا کاشف الکرب عن وجه الحسين اکشف کربي بحق اخيک الحسين 

#علمدار مگر نه این است که این رسم، ارثیه‌ی ماست از کربلا؟! از گوشه و کنار خیمه‌های حسین... هرجا کار گره می‌خورد... هرجا کارد به استخوان می‌رسید... هرجا که روزن امّید... رو به خاموشی و زوال می‌رفت همه نگاه‌ها سمت عباس بود! من، کارد به استخوانِ‌دلم که می‌رسد... تمام وجودم، ناخودآگاه تو را صدا می‌زند؛ کاشف‌الکربِ حسین!