مسافر که می شوی! دلت را از مبدأ جدا می کنی و به سمت مقصد راهی می شوی!!!  اما جایی را یا خودت می روی و جایی را دعوتت می کنند!! چه زیباست مسافرتی که عزیزی تو را دعوت کند و چه زیباتر سفری که عزیز دل فاطمه تو را بپذیرد...

اینجا طریق المهدیست یا طریق الحسین یا طریق العباس و یا طریق الزینب، فرقی نمی کند؛ زیرا که اینجا طریق الله است و اینان مخلوقانی اند که به مقصد خدایی شدن راهی اند...

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم سرزنشها گر کند خار مغیلان، غم مخور

هر بار که چشمانم را می‌بندم موکب‌های در مسیر طریق را میبینم که خادمانش  تا زوار ایرانی می بینند دست و پا شکسته به فارسی  خوش آمد می گویند و دلشان میخواهد تورا مهمان کنند و هرچه دارند را برایت بیاورند و تو مات این مهمان نوازی شوی، که در هیچ جای دنیا نشانی از آن نیست و نخواهد بود جز در طریق الحسین

هله بیکم! هله بیکم یا زوار الحسین! خوش آمدید زوار حسین! بفرما چای زائر! بفرما!

فرض کن در حال پیاده‌روی هستی و تو فکر کباب ترکی موکب جلویی غرق شدی که ناگهان آب پرفشاری روی صورتت پاشیده میشه! خیلی لذت‌بخش بود، مگه نه؟

این کاری بود که دوستان آب‌پاش در طی مسیر انجام می‌دادن و مردم رو از گرمازدگی و داغی آفتاب نجات میدادن مخصوصا اینکه اگه زائرا چفیه داشته باشن و چفیه‌شون خیس بشه، اصلا انگار کولر به خودشون وصل کردن!

این روزا عطر اقاقی‌ و می‎‌خوام تلخی چای عراقی‌ و می‌خوام

چه خوش است که در گرماگرم مهمانی اربعین، دل به صاحب ضیافت بسپاریم با دعای فرج!

هنگامی که هوا تاریک می‌شود اغلب موکب‌داران که در نزدیکی مسیر پیاده روی خانه دارند زائران را با احترام به خانه‌های خود می‌برند و از آنان پذیرایی می‌کنند.

اربعین داغِ حرم بر دلمان ماند که ماند! دلم بدجوری شکست... لا أَرَى لِكَسْرِي غَيْرَكَ جَابِراً برای دل شکستگی‌ام جبران کننده‌ای جز تو نمی‌بینم...

در موکب‌های تنهایی‌مان بنشینیم و زانوی غم‌ بغل بگیریم و یک‌یک ستون‌های کم‌سعادتی را بشماریم.

خیال کنیم امسال مهدی عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف هم جزو زوار اربعین جدش است، آن‌وقت در این‌سفر پرنده‌ دلمان را پر بدهیم تا بین‌الحرمین. بیا تصور کنیم مهدی (عج)  پای پیاده این‌مسیر را طی می‌کند و آن‌وقت به یاد رقیه سلام‌الله‌علیها، روضه‌ پاها‌ی زخمی را بخوانیم.

بیا بنا را بر این بگذاریم که عمود‌های این‌مسیر را مهدی (عج) می‌شمارد و بعد گریزی بزنیم به ابالفضل علیه‌السلام و باور نکنیم که عمود آهنی به سرش خورد.

بیا به یاد خیمه‌های سوخته، دل‌های سوخته‌مان را جلا دهیم، بنشینیم و از این‌فاصله، زیارت ناحیه را بلند بلند فریاد بزنیم؛ بعد تصور کنیم مهدی (عج) میان این‌همه جمعیت نکند یاد شام بیفتد! نکند دلش هوای خرابه بکند یا وقتی به چندقدمی فرات رسید داغ علی‌اصغر (ع) راه گلویش را ببند. یک‌وقت تل زینبیه برایش قتلگاه نشود و روضه‌ علی‌اکبر (ع) دلش را خون نکند و خون دلش اشک چشمانش شود و بگوید «لابکین‌علیک‌بدل‌الدموع‌دم

نکند مهدی (عج)  با دیدن گنبد و بارگاه حسین (ع) که اربعین از هر روزی با‌شکوه‌تر می‌شود یاد بوسه‌ زینب (س) بیفتد، یاد آن لحظه‌های وداع، همان لحظاتی که وصیت مادر اجرا می‌شد و آن پیراهن پاره... بعد با گریه‌هایش زمین کربلا را بلرزاند.