پیاده‌روی اربعین یک دریا درس دارد. یکی از درس‌های مهم اربعین، درس انقطاع و بریدن است و انسانی که تا این حد وابسته به کار، زندگی و خانواده است زمانی که بانگ الرحیل اربعین بلند می‌شود همه‌چیز را می‌گذارد و به‌سوی کربلا می‌شتابد که این جدایی از تعلقات در حالت عادی آسان نیست ولی این جاذبه اربعین است که همه را می‌کشاند.

نمی دانم این چه رازی است که هر اربعین، جمعی عاشق را، از میانه سرگردانی‌های روزگار دنیایی، روانه بهشت روی زمین می کند.

غوغایی در مسیر نجف تا کربلا به راه است، خیل مشتاقان حسین عجب صحنه های بی نظیری را خلق می کند، اینکه من بنویسم و تو بخوانی فایده ای ندارد، اگر توفیقی شد سال دیگر دل به جاده بزن تا خوب درک کنی آنچه را که می گویم.

یه موکب پر از آدمای عاشق و خسته

برای خوابیدن در مسیر کربلا دو جا را می شود انتخاب کرد. یکی خانه های اطراف است که صاحب خانه ها در لب جاده می ایستند و به اندازه جایی که دارند زائران را با خود به خانه می برند و جایی دیگر حسینیه ها و چادرهایی است که در راه وجود دارد و می توان در آن اسکان گرفت و نکته ای که در خصوص حسینیه ها وجود دارد این است که قبل از غروب آفتاب برای اسکان گرفتن باید اقدام کرد در غیر این صورت حسینیه ها و چادرها پر می شود و سخت می شود که جایی را پیدا کرد

🏴تا اربعین دیدار روایتی داستانی از زیارت یک منتظر...

هرکی می‌خواهد باپای دل همراه ما شود کوله بارش را جمع کند و خود را آماده سفر عشق کند سفری که با پای دل آغاز می شود بسم‌الله!برای همراه شدن با ما ؛ سفرنامه "هم پای قافله با پای دل " را دنبال کنید.

به نظرم عشق به حسین و اهل بیت کودک و جوان و پیر نمی شناسند، همه یک هدف دارند و آن، دیدار اباعبدالله الحسین علیه السلام است.

اینجا انگارهمه دل در گرو حسین دارند، بزرگ و کوچک هم ندارد اینجاست که بی اختیار به یاد این بیت شعر می افتی که می گوید: این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست/ این چه شمعی است که جان ها همه پروانه اوست

در این روزها، سنی و مسیحی و یهودی هم در جمع عاشقان حسین و نهضت آزادگی اش دیده می شوند که با پای پیاده می خواهند به نوعی عرض ارادت کنند.

اما یکی از جذاب ترین و زیباترین صحنه هایی که از ارادت مردم عراق نسبت به زائران می بینی، ماساژ دادن بدن خسته زائران است. بدون اینکه خود از آنها بخواهی مانند یک پرستار با تو رفتار می کنند و خستگی را از پاهای خسته ات می زدایند. چقدر محترم شده ای؛ چقدر زائر حسین بودن تو را بالا برده است؛ همه می خواهند به تو خدمتی برسانند. زائر که باشی شرمنده می شوی از این همه محبت و می مانی از آنچه دارد در این نقطه از عالم رخ می دهد

هر کس به نوبه خود سهمی از این سفره عرض ارادت به آقا اباعبدالله بر می دارد و نامش را در صف عشاق حسین(ع) ثبت می کند.

به‌راستی‌که همدلی و خلوص مردم عراق در دنیا بی‌نظیر است. تا آنجا نباشید باورتان نمی‌شود که مردم عراق برای امام حسین(ع) و زائرانش چه‌کارها که نمی‌کنند؛ آن‌ها نمک غذایشان را از آب خشک‌شده ی جوراب زائر امام حسین (ع) می‌گیرند و آن را تبرک می‌دانند.

كربلا نيست بهشت عدن بخوريد هرچه دوست دارید

اربعین را از قاب تصویر تلویزیون ها و از روزن رسانه ها نمی توان دید! باید مزه اش کنی تا بفهمی چه می نویسم؟