امام سجاد علیه السلام: چهار خصلت است كه در هركس باشد، ایمانش كامل، گناهانش بخشوده خواهد بود، و در حالتی خداوند را ‏ملاقات می‌كند كه از او راضی و خوشنود است: ‏1 – تقوای الهی با كارهایی كه برای مردم به دوش می‌كشد. ‏2 – راست گوئی و صداقت با مردم. ‏3 – حیا و پاكدامنی نسبت به تمام زشتی‌های‌ در پیشگاه خدا و مردم. ‏4 – خوش اخلاقی و خوش برخوردی با خانواده‌ی خود.‏ مشكاة الا نوار: ص 172، بحارالا نوار: ج 66، ص 385، ح48 شهادت امام سجاد ع تسلیت باد

قسمت این بود بال و پر نزنی مرد بیمار خیمه ها باشی حکمت این بود روی نی نروی راوی رنج نینوا باشی چقدر گریه کردی آقاجان مژه هایت به زحمت افتادند قمری قطعه قطعه را دیدی ناله هایت به لکنت افتادند سربریدند پیش چشمانت دشتی از لاله و اقاقی را پس گرفتید از یزید آخر علم با شکوه ساقی را !؟ کربلا خاطرات تلخی داشت ساربان را نمی بری از یاد تا قیام ِ قیامت آقاجان خیزران را نمی بری از یاد خون این باغ، گردن ِ پاییز یاس همرنگ ارغوان می شد چه خبر بود دور ِ طشت طلا عمه ات داشت نصف ِ جان می شد کاش مادر تو را نمی زایید! گله از دست ِ زندگی داری دیدن آب ، آتشت می زد دل خونی ز تشنگی داری تا نگاهت به دشنه ای می خورد جگرت درد می گرفت آقا تا جوانی رشید می دیدی کمرت درد می گرفت آقا جمل شام پیش ِ رویت بود خطبه ات تیغ ذوالفقارت بود «السلام علیک یا عطشان» ذکر لبهای روضه دارت بود پدرت خواند از سر نیزه تا ببینند اهل قرآنی اید عاقبت کاخ شام ثابت کرد که شما مردمی مسلمانی اید سوخت عمامه ات، بمیرم من سوختن ارث ِ مادری شماست گرچه در بندی از تو می ترسند علتش خوی ِ حیدری شماست خون خورشید در رگت جاری از بنی هاشمی، یلی هستی

بهترین و تنها نوع عزاداری اهل بیت سلام الله علیهم برای سید الشهدا سلام الله علیهم فقط ذکر مصائب، ذکر فضائل و گریه هست همین این کلیپ رو ببینید تا متوجه بشید چرا در 1400 سال پیش اهل بیت سلام الله علیهم فقط یک نوع عزاداری رو توصیه فرمودند...

.🔪 از جمله این مسائل، قمه زنی است. حامیان این مسئله معتقدند که ما بواسطه تیغ و خون با اماممان مواسات میکنیم! پس ایکاش در شهادت امام حسن یا امام موسی کاظم علیهم السلام هم زهری جانانه بنوشند تا شیعه را از شر کودن هایی مثل خودشان راحت کنند. 🔸در وهله اول و با اتکا بر صدها حدیث، بالاترین و پرفضیلت ترین نوع عزاداری بر مصائب امام حسین علیه السلام بکاء و گریه است، چنانکه در روایات نقل شده که قطره اشکی بر حسین علیه السلام آتش جهنم را خاموش می کند. حدیث معروف انا قتیل العبرات را هم هر شیعه ای شنیده است. ◽️در احادیث متعدد دیگری امامان علیهم السلام حدود مجاز عزاداری و سایر حواشی آنرا نیز بیان کرده اند که به جامعترین ها اشاره میکنیم: 🔹امام صادق علیه السلام فرمودند: هر گونه جزع و گریه‏ اى مكروه است، مگر جزع و گریه بر امام حسین علیه السلام. 🔹جابر گوید به امام باقر علیه السلام عرض کردم جزع چیست؟ امام علیه السلام فرمودند: شدیدترین جزع آنست که ناله و گریه بلند بکند، بر صورت و سینه بزند و موی جلوی سر را بِبُرد.[با کندن مو فرق دارد] بیان: با توجه به حدیث قبل که جزع در عزای حسینی مجاز شده و نیز حدیث اخیر میتوان حد نهایی مجاز و مأذون نحوه عزاداری حسینی را دریافت، گرچه همه شان مستحسن و شایسته نیستند. ضمن آنکه حدیث جدای محکم بودن، راوی آن جناب جابر است و لذا پیرامون حد عزاداری جای بحث و گمانی نمی ماند. 🔹امام صادق علیه السلام فرمودند: ای ابن سنان بهترین کاری که در این روز انجام می‏دهی، اینست که جامه و لباس تمیز بپوشی و تَسَلُّب بکنی. عرض کردم تسلّب چیست؟ فرمود: دگمه [پیراهن] را بگشائی و ساعد دست را آشکار سازی و خود را به شکل ماتم‏‌ زدگان درآوری. فایده مهمه: بعضی امثال حدیث فوق را مجوزی برای لخت شدن در عزاداری ها قلمداد کرده اند، حال آنکه در روایات ذکر شده امام حسن عسکری در عزاداری پدر شان علیهما السلام گریبان گشودند اما زیر آن لباسی پوشیده داشتند. ◽️حال جهال شیعه با عقول ناقصشان استدلال می کنند که مثلا در نقل هایی حضرات زینب و ام کلثوم علیهم السلام یا اصحابی نظیر جناب صعصعه سر خود را کوفته و خون جاری کرده اند و لذا قمه زنی مجاز است! گیریم که به فرض محال که این اخبار و شکستن سرها صحت داشته باشد، مگر می شود که کلام امامان علیهم السلام را در احادیث صریح به کنار بگذاریم و عمل غیر امام را مبنا قرار دهیم؟ یا همچون خوارج و اصحاب صفین محکم را رها کرده و متشابه را بگیریم؟ عقل و فهم چه می شود؟ آیا عقل سلیم می پذیرد که حضرت زینب سلام الله علیها قسم امام را زیر پا بگذارد؟ 🔹ابن طاوس نقل میکند امام حسين علیه السلام فرمودند: ای خواهرم ام کلثوم، تو ای زینب، تو ای رقیه، تو ای فاطمه و تو ای رباب! [سخنم] را در نظر دارید [به یاد داشته باشید] هنگامی که من کشته شدم، برای من گریبان چاک نزنید و صورت نخراشید و سخن ناروا نگویید. 🔹امام حسین علیه السلام پیش از شهادت به حضرت زینب سلام الله علیها فرمودند: خواهرم شیطان حلم و شکیبائی را از تو نرُباید... تا آنجا که پس از زدن حضرت زینب سلام الله علیها به صورتشان و گریبان چاک دادن به ایشان فرمودند: خواهرم تو را به خدا قَسَم می‌دهم، پس اطاعت کن از قسمی که تو را دادم، بعد شهادتم گریبان چاک نزن، روی خود را نخراش، ویل و ثبور نکن [برسم زنان عرب واويلا و واثبورا نخوان] 🔹امام حسين علیه السلام [به نزدیکانشان] وصیت کردند که گریبان چاک ندهند، صورت نخراشند و ویل و ثبور [ناله و فغان عرب] نکنند؛ آنان هم با نماز و قرآن شب زنده داری کردند. 📌چنانکه خواندیم امریه امامان علیهم السلام در عزای حسینی مشخص است، نهایت حد و مرز عزای حسینی نیز که معصوم بدان اذن داده نیز واضح است. در ادامه این مبحث به ذکر حدیثی بسنده میکنیم که در اعلی درجه وثوق است، ابن قولویه را مقصر و غالی و اصولی و اخباری موثق میدانند، حدیث هم به تعبیر امام سجاد علیه السلام از روایات برگزیده مخزون است، در طی این روایت که ترجمه کامل آنرا اینجا مشاهده میکنید، حضرت زینب سلام الله علیها به سیاق ایاک اعنی واسمعی یا جاره که اینجا توضیح دادیم، به امام سجاد علیه السلام میفرماید پس از شهادت جزع نکن، این عهدیست که پیامبر صلی الله علیه وآله بدان راضی شده. همان زینب سلام الله علیهاست که چهارپایان شیعه معتقدند سر خود را شکسته، به امام میگوید جزع نکن.

ادامه پست بالا ⬆️ (۲/۳) ❗️در ادامه این طایفه کج فهم اشاره می کنند که در احادیثی آمده که پیامبرانی نظیر حضرت آدم یا حضرت موسی علیهم السلام در این روز بلایی سرشان آمده و خون جاری شده یا امام زمان علیه السلام در زیارت ناحیه می فرماید که هر روز بر امام حسین علیه السلام خون گریه می کنم. برای بنده سوال است که این مسئله را چطور این قوم کودن متوجه نمی شوند؟ زیارت ناحیه که مجلسی معتقد است الفاظ علما بدان راه یافته، در بعضی موارد نیز مانند نام قاتل امام حسین علیه السلام با احادیث امامان علیهم السلام در تعارض است، اما باز بر فرض صحت این زیارت، پیامبران و امام عصر علیهم السلام که خودشان را مستقیما به دست خود زخمی و مجروح نکرده اند که خون جاری شود، خداوند پیامبرانش را به بلایائی دچار کرده که مجروح شوند و حضرت حجت علیه السلام هم بسیار گریه می کنند که در پس آن خون از چشمان مبارکشان می آید، چنانکه امام رضا علیه السلام هم فرمودند اقرح جفوننا. مثل این است که بگوییم چون شهید شدن اجر بسیاری دارد پس شمشیری به دست بگیریم و خود را شهید کنیم! جداً با این نحوه اجتهاد و استدلال پس چرا احمق های قمه زن تابحال با شمشیر خودشان را شهید نکرده اند تا هم خودشان اجر والای کشته شدن و شهادت در راه خدا را ببرند و هم سایر شیعیان را از شر یک عده نفهم راحت کنند؟ ◽️به علاوه، از جمله روشن ترین نقلها در بیان حالات امامان علیهم السلام در عزاداری، که اوج پریشانی و دگرگونی حال امام را نشان دهد و بحث تقیه نیز در آن مطرح نباشد، روایت مشهور عزا داری امام رضا علیه اسلام است که دعبل در حضور ایشان اشعاری پیرامون مصائب کربلا خواند؛ امام علیه السلام که از شدت گریه چندین بار از حال رفتند تنها کف دستان مبارکشان را در هم می مالیدند و پشت و رو می کردند. بیان: چنانکه در اینجا اشاره شد، افعال امامان علیهم السلام محکم و متشابه دارد [به هر دو ایمان داریم و هر دو صحیح و قطعا درست است اما ما فقط موظف به انجام محکمات هستیم] و امریه ایشان بر فعل ظاهر ایشان برای شیعیان حجیت عملکردی دارد، از طرفی با توجه به احادیث و امریه های پیشین، می توان دریافت که فعل امام رضا علیه السلام از محکمات و در پیچیده ترین حالت، لااقل ناقض دانسته هایمان و آنکه امام در این دنیا پس از حادثه جزع نمیکند، نیست. گویی حضرت دستان را در هم میفشارد و میمالد تا لطمی بر سر یا سینه نزند، الله اعلم. 🔹امام باقر علیه السلام ضمن حدیث زیارت عاشورا فرمودند: در روز عاشورا در خانه‏ بر حسین علیه السلام ندبه و گریه كنید و به اهل خانه دستور دهید كه بر حسین علیه السلام بگریند و با اظهار جزع بر حسین علیه السلام، عزادارى بر پا كنید، بطوری که اهل خانه همدیگر را در حال گریه و تعزیت بر حسین علیه السلام مشاهده كنند. 🔹اسماعیل گوید نزد امام صادق علیه السلام بودم که سید حمیری اذن دخول طلبید، امام علیه السلام پرده‌ ای انداختند و بانوان را پشت آن نشاندند و به سید حمیری اذن دادند. پس از ورود و نشستن حمیری به وی امر کردند که بخواند؛ پس سید اشعاری را خواند؛ امام علیه السلام گریه نمودند بطوری که اشک بر گونه ایشان جاری شد و نیز صدای صرخه و ناله و گریه اهل منزل بالا گرفت تا آنکه امام علیه السلام به او امر کردند که توقف کند و او نیز خواندن را قطع کرد.

ادامه از پست بالا ⬆️ ( شواهد فراوانی وجود دارد که نشان می دهد تشریفات خاص عزاداری و به ویژه عزاداری های خونین ریشه در اعتقادات آریائی ها و مهرپرستان باستان دارد. 🔹ابو ریحان بیرونی در آثار الباقیه می نویسد: در آخر ماه خشوم اهل سغد بر مردگان پیشین خود گریه می‌کنند و بر آنان نوحه می‌زنند و روی‌های خود را می‌خراشند و برای مردگان طعام و شراب می‌برند، چنانکه ایرانیان در فروردگان به همین طریق رفتار می‌نمایند. 🔹هاشم رضی در کتاب گاهشماری و جشنهای ایران باستان به نقل از الکساندر مونگیت می نویسد: سرود کین سیاوش، مراسم تعزیه و نوحه خوانی و سوگواری برای سیاوش بوده است که هر ساله در روز یادمان و رخداد این حادثه، یعنی کشته شدن سیاوش برگزار می شده است و در اغلب شهرهای ماوراء النهر، چنین مراسمی برگزار می‌شد و سوگواران در مجالسی که به این سبب برپا می شد نوحه خوانی را با همسرایی و هم آوایی برگزار می کردند و در دسته ها و هیأتها، با درفش ها و پرچمها و شبیه سازی ها، و علم و کتل و عماری به مقصد کشتن گاه سیاوش حرکت می‌کردند. مدارک و اسناد به دست آمده نشانگر آن است که برخی از سوگواران، از اندام های خود با زَنِش، به یاد خون سیاوش، خون روان می کرده اند. این مراسم چندین روز ادامه می یافت و رسم اهدای نذور به یاد آن جوان شهید و اطعام سوگواران رایج بود. نیز تصاویری باستانی از این مراسم یافت شده است شبیه شاهزاده سیاوش را در یک عماری و جایگاه ویژه که با شکوه می‌ساختند قرار داده و حرکت می دادند. هیأت نوازندگان، در کنار این تخت روان می‌نواختند و مشایعان و سوگواران، از زنان و مردان خود را می‌کوفتند و نوحه خوانی می‌کردند. 🔹فردوسی طوسی نیز شرایط عزاداری ایرانیان برای سیامک، شاهزاده ایرانی را چنین نقل می کند: چو آگه شد از مرگ فرزند شاه**ز تیمار گیتى برو شد سیاه فرود آمد از تخت ویله‌کنان**زنان بر سر و موى و رخ را کَنان و نیز در سوگ سیاوش، واکنش سوگواران را چنین نقل می کند: ز سر ماهرویان گسسته کمند**خراشیده روی و بمانده نژند 🔹ادوارد گیبون می نویسد: در مرگ آتیلا (۴۵۳ میلادی) هونها قسمتى از گیسوان خود را بریدند و چهرۀ خود را به جراحات زشت ‌نازیبنده دریدند و در مرگ رهبر دلاور خود سوگوارى کردند چنان‌که در خور او بود یعنى نه با گریه که کار زنانست بلکه با ریختن خون مردان جنگى. 🔸بعدها این بدعت مراسم تیغ و قمه زنی برای عزاداری از زمان صفویه سر بر آورد چنانکه ژان کالمار صفویه پژوه فرانسوی در مقاله ای با عنوان آیین‌ ها و اقتدار تشیع که یکی از جامع‌ ترین پژوهش‌ ها پیرامون بررسی تاریخ تکوین و شکل گیری آیین‌های شیعی به خصوص عزاداری نوین در ایرانِ عهد صفوی است، با بررسی سفرنامه های سیاحان اروپائی در دوران صفوی چنین می نویسد: در همان سالی که شاه اسماعیل قدرت را در شهر تبریز به دست گرفت (۹۰۷هـ)، در روز عاشورا در شهر دمشق بعضی اوباش و قلندران ایرانی دور هم جمع شدند و اعلام کردند که [از]‏ رافضیان اند، صورتهایشان را زخم زدند و کارهای دیگری نظیر آن انجام دادند. بعضی از مردم که این رفتارها را توهین تلقی می کردند به حکومت وقت که از این بدعت گذاران طرفداری و عیبجویان آنانرا سرزنش می کرد، شکایت بردند. ❇️ این مراسم که قدمتی چند هزار ساله دارند همچنان برقرارند، چنانکه در آئین تحریف شده مسیحیت به ویژه در میان کاتولیک های سنتی، که بشدت متاثر از میتراییسم (مهر پرستی) است، این مراسم مشاهده می شود. همچنین متاسفانه در عزاداری های شیعیان نیز بر خلاف امر ائمه علیهم السلام، به وضوح میتوان این مراسم برگرفته شده از عصر جاهلیت را مشاهده کرد، به سه ویدیوی زیر در اینجا، اینجا و اینجا که مربوط به مراسم سالروز مصلوب شدن حضرت عیسی در ایتالیا و اسپانیا است توجه کنید:

🎥 عزاداری با جاری کردن خون، کفن پوشی و حمل تابوت نمادین در سالروز مصلوب شدن حضرت عیسی مردم هم عینا مشابه مراسم عزاداری های انحراف یافته شیعه، حرکت دسته عزاداری را تماشا می کنند و فیض می برند!

اساس تشیع، معرفت و تبعیت از أهل بیت سلام الله علیهم هست و بس این جمله رو هر روز با خودتون تکرار کنید

🎥 زنجیر زنی و سینه زنی خونین به نحوه حرکت دسته عزاداری، صف بندی و حتی راه رفتن و نشستن آنها هم توجه کنید! شبیه سازی فرشتگان، طفلان و سربازان رومی ظالم و کلا سبک تعزیه نیز جالب است!

🎥 به سازهای بکار گرفته شده و نخل حمل شده توسط دسته عزاداری مسیحیان توجه کنید و از شباهتهای آن با عزاداری های انحراف یافته شیعه متحیر شوید