✍ روایت خمس پنج پسرم را دادم(۱)  اخراج از عراق سال 1350 خورشیدی با 6 تا بچه از عراق اخراج و منتقل شدیم به جیرفت. خیلی سخت بود. آنجا خانواده‌های پرشماری در چادرها بدون هیچ امکاناتی زندگی می‌کردند. چهار ماهی در اردوگاه جیرفت بودیم خانواده‌ها را تقسیم کردند و هر کدام را به شهری فرستادند. سهم ما هم آمل شد. در آمل مستقر شدیم. روزگارمان به سختی می‌گذشت. حاج آقا نقاشی و من خیاطی و گل دوزی می‌کردیم تا بتوانیم روزگار سپری کنیم.  نوجوانی که مرد شد  دو سال از جنگ گذشته. ندای «هل من ناصر ینصرنی» امام خمینی در گوش محمدحسین که اکنون 15 ساله است، پیچیده و مانند خیلی‌ها جوان‌هایشان را در تصادف یا به خاطر بیماری از دست می‌دهند، اما پسر من شهید شده و من افتخار می‌کنم که پسرم شهید شده است. پنج پسر داشتم، «حسین» خمس آن‌ها بود که در راه حق هدیه کردم دیگر حق طلبان، خواب و خوراک و آسایش خواهی را از او ربوده است.  مادرش می‌گوید: یک روز حسین از مدرسه نیامد، رفتیم دنبالش. دوستانش گفتند به پادگان ساری رفته تا از آنجا به جبهه برود. پیش آن بارها به پدر اصرار می‌کرد و دستش را می‌بوسید تا موافقت او را بگیرد. به ساری رفتیم، حسین را در گوشه‌ای از پادگان و در حالی که با خدایش خلوت کرده بود، پیدا کردیم. تا ما را دید زد زیر گریه و التماس که اجازه بدهیم تا بماند. گفتم:« امتحان‌هایت را بده و بعد برو». به حرفم گوش کرد، بازگشت امتحان‌هایش را داد و پس از آن دوباره التماس‌هایش شروع شد. هر چه گفتیم، تو هنوز برای جنگ کوچکی و ... حریفش نشدیم. آنقدر گفت تا موافقتمان را جلب کرد و به جبهه رفت.  می‌دانستیم کمترین آرزویش، شهادت است. یک بار برای مرخصی از جبهه آمد و با جهیزیه خواهرش راهی مشهد شد. می‌خواست به زیارت امام رضا (ع) برود. در راه ماشین چپ کرد و سه بار ملق زد. همه جهیزیه خواهرش خرد و خمیر شده بود. وقتی او را از میان آهن پاره‌ها بیرون می‌کشیدند، می‌گفته است: «خدایا نخواه این جور بمیرم، می‌خواهم شهید شوم.»  عروج ستاره از دل شب شهادت برای کسی که نماز اول وقت، نماز شب و قرآنش ترک نمی‌شود و حتی گاه در میدان مین و در هنگامه نبرد نماز اول وقت  می‌خواند، کمترین پاداش است. برای ورود به باغ شهادت باید گل روزگار خود باشی. مادر شهید دلدار می‌گوید: یک‌بار حسین به هم‌رزمانش گفته بود که در پادگان حمیدیه نماز شب می‌خواندم. ناگهان احساس کردم که دستی نورانی روی شانه چپم گذاشته شد، همان جا احساس سبکی کردم، اما به خود گفتم، حسین! به هیچ وجه مغرور نشو، می‌خواهی از خدا دور شوی؟  مادر دلداده آهی می‌کشد و می‌گوید: دست چپ حسین قطع می‌شود و به سبب خونریزی زیاد شهید می‌شود.  از او می‌خواهم که بیشتر در مورد چگونگی شهادت توضیح دهد. صدایش حزین می‌شود و از این پس انگار که مرثیه می‌خواند. می‌گوید: عملیات والفجر 4، حسین صدایش به صدای دشمن می‌رسید. حسین همزمان با پیشروی صدایش را بلند می‌کند و با زبان عربی سربازان عراقی را نصیحت می‌کند. در همین حال به دست چپش ترکش می‌خورد و از مچ قطع می‌شود. به خاطر شدت آتش دشمن، دستور عقب نشینی می‌دهند.  چند بسیجی، پیکر نیمه جان او را می‌بینند که ندای یا حسین و یا مهدی سر می‌دهد. می‌خواهند کمکش کنند که می‌گوید خودتان را نجات دهید، آتش دشمن سنگین است اگر بخواهید مرا با خودتان ببرید حرکتتان کند همه شهید می‌شوید.  پس از دو روز همان بسیجی‌ها بر می‌گردند و می‌بینند که حسین خودش را به سنگری کشانده و کیسه‌ای را دور دستش کشیده اما به علت شدت خونریزی، شهید شده است. ✍ ادامه روایت خمس پنج پسرم را دادم 👇👇👇👇👇

✍ روایت خمس پنج پسرم را دادم(۲) 🌹«حسین» خمس پنج پسرم شد  از خانم طائف می‌پرسم، خبر شهادتش را چگونه به شما دادند؟ می‌گوید: سال 62 به حج مشرف شدم، وقتی به آمل برگشتم، دخترم از مشهد به دیدنم آمد. خیلی زاری می‌کرد. فکر کردم دل‌تنگ من شده است. نزدیک‌تر که رفتم دیدم خانه‌مان خیلی شلوغ است و همهمه‌ای بر پاست. حاج آقا اشک می‌ریخت و از خدا می‌خواست همان‌طور که یوسف (ع) را به یعقوب (ع) رساند، پسرش را به او بازگرداند فهمیدم که حسینم شهید شده است. خیلی‌ها جوان‌هایشان را در تصادف یا به خاطر بیماری از دست می‌دهند، اما پسر من شهید شده و من افتخار می‌کنم که پسرم شهید شده است. پنج پسر داشتم، «حسین» خمس آن‌ها بود که در راه حق هدیه کردم.  از کاظمین تا مشهد مادر شهید دلدار در ادامه می‌گوید: پس از تحویل دادن پیکرش، او را با هفت شهید دیگر در آمل تشییع کردیم. برایشان نماز خواندیم اما هنگام دفن، خواهرش و پدرش گفتند: اینجا دفنش نکنید، او متولد کاظمین است اجازه دهید خانه ابدیش در مشهد باشد. شهید را به مشهد بردیم و در مشهد دوباره تشییع شد و همان جا به خاک سپردیمش. این پرسش در ذهنم است که این جابجایی برای چه بوده است تا این که پس از مدتی همرزم آملی‌اش که به مرخصی آمده بود، به خانه ما آمد و چیزی را گفت که پاسخ مان را گرفتیم. او گفت: شما در انتخاب مکان دفن نقش نداشته‌اید. در جبهه یکی خواب دیده بود که در ضریح امام رضا (ع) چهار تا عکس نصب شده است که یکی از آن‌ها عکس حسین بوده است. پرسیده: یا امام رضا! این همه شهید چرا فقط این چهار نفر و پاسخ شنیده که این‌ها را خودم طلبیده‌ام. در پایان این دیدار، از مادر شهید می‌خواهم برای همه ما دعا کند شرمنده شهدا نباشیم.  و او دست‌ها را به آسمان بلند می‌کند و برای همه دعا می‌کند تا عاقبت به خیر شویم #بسیج_نیوز #خبرگزاری_بسیج_آمل ╭┅───────────┅╮ ❥🌀@basijnewsir_amol 🌀❥ ╰┅───────────┅╯

◽️جمهوری اسلامی حرم است 📸 جمهوری اسلامی حرم است و این حرم اگر ماند، دیگر حرم‌ها می‌مانند. 🇮🇷 به مناسبت ۱۲ فروردین ماه، روز جمهوری اسلامی #بسیج_نیوز #خبرگزاری_بسیج_آمل ╭┅───────────┅╮ ❥🌀@basijnewsir_amol 🌀❥ ╰┅───────────┅╯

📸گزارش تصویری از مراسم عزاداری شب بیستم ماه رمضان در حسینیه وانا لاریجان آمل #ماه_رمضان #رمضان #فتح_قله_ها #روز_قدس_1403 #ماه_امید_همپای_طوفان #آمل_هزارسنگر #بسیج_نیوز #خبرگزاری_بسیج_آمل 🔹@basijnewsir_amol •┈•┈••✾•🇮🇷•✾••┈•┈•

🔰 «التماس دعا» يعنی چه؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮسی ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﺎ ﺯﺑﺎنی ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ‌ﺍی ﺗﺎ ﺩﻋﺎﻳﺖ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺷﻮﺩ. ﻣﻮسی ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ: ﭼﮕﻮﻧﻪ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﮕﻮ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ‌ﺍی 🌱 و این است فلسفه ی التماس دعا؛ در این روز ها و شب ها دعاگوی‌مان باشید #بسیج_نیوز #ماه_رمضان #رمضان #خبرگزاری_بسیج_آمل ╭┅───────────┅╮ ❥🌀@basijnewsir_amol 🌀❥ ╰┅───────────┅╯

💢 اطلاعیه 🔸دختر و پسرهای نازنین شما به جشن شکرانه روزه اولی دعوت شدید 🔻منتظر قدوم شما هستیم #بسیج_نیوز #خبرگزاری_بسیج_آمل ╭┅───────────┅╮ ❥🌀@basijnewsir_amol 🌀❥ ╰┅───────────┅╯

🔰دعاى روز بیستم ماه مبارک رمضان #ماه_مبارک_رمضان #بسیج_نیوز #خبرگزاری_بسیج_آمل ╭┅───────────┅╮ ❥🌀@basijnewsir_amol 🌀❥ ╰┅───────────┅╯

🎥 دعاى روز بیستم ماه مبارک رمضان 🌹#به_یاد_سرباز_رشید_اسلام #شهید_بیژن_حافظی_آمل #ماه_مبارک_رمضان #بسیج_نیوز #خبرگزاری_بسیج_آمل ╭┅───────────┅╮ ❥🌀@basijnewsir_amol 🌀❥ ╰┅───────────┅╯

💠 از اسارت تا شهادت و زخم زبان مردم کوچه و بازار   🔻 نیمه شب های زیادی آمد و رفت که از خواب بیدار شد و با گوشه چادرش قاب عکس کنج دیوار تنهایی اش را پاک کرد و چشمها را به امید دیدن دوباره بست. دیگر حتی قصه ها را نیز باور ندارد چون می گویند خاک سرد است و فراموشی می آورد اما مگر می شود همبازی کودکی اش را با تن خاکی نشناسد. درد دارد، درد دوری از جوانی بر باد رفته ای که با زخم زبان غریبه ها، آتش به قلبش زدند و با شایعه پراکنی شان حرمت و قداست عشق را تماما به تمسخر بگیرند. سالهاست که چشمانش را بسته و کوچه دلش را به نامش کرد تا هر گاه آدرس منزلی را می دهد بداند از گذرگاه خونش است که با آرامش به خانه می رسد. یادش نمی رود روزی را که چرخ گردون قرعه جدایی را به نامش قرعه زد و به حکم اجبار تقدیر از او جدایش کرد. مادری که شهر به شهر به امید گرفتن خبر و نشانه ای از شهید گمنامش می گشت 👇👇👇👇👇

🔻مادر شهید بیژن حافظی سکوت خود را شکست: بتول مهدی نیا هستم از طایفه آملی ها ۱۳۲۰ در شهرستان آمل به دنیا آمدم. ۱۶ سالم بود که با حاج آقا ازدواج کردم و ثمره زندگی ۶۰ ساله ما دو فرزند پسر و دو دختر بود. بیژن بچه اول ما بود بسیار دوست داشتنی، با سختی بزرگش کردم زمانی که سر بیژن باردار بودم پدر عزیزم را از دست دادم و این برای من که عزیز دردانه اش بودم بسیار سخت بود. شب تولد دردم زیاد شد و نتوانستم طاقت بیاورم به خانه آمدم و به کمک چند تا از دوستان و خانم قابله قدیمی بچه در خانه به دنیا آمد و اسمش را عموی بزرگش بیژن گذاشت. هر چقدر بزرگتر می شد بیشتر به دل می نشست بچه باهوشی بود. اول فکر می کرد و بعد حرف می زد. تحصیلات ابتدایی را در مدرسه حکیمی، راهنمایی در دبستان طالب آملی و دبیرستان هم مدرسه طبری(امام خمینی ره) به پایان رساند. هیچ وقت ایراد نمی گرفت آنقدر پسر خوش قلب و مهربانی بود که شاید بچه های همسن و سال خودش این خصوصیات را نداشت و نه تنها از نوع غذا ایراد نمی گرفت بلکه دستم را می بوسید و می گفت خیلی هم خوشمزه است. یک روز که برای فروش خانه ییلاقی مان به نمارستاق رفتیم وسایل مان را به آمل فرستادیم و خودمان به آبگرم رفتیم و وقتی به خانه اامدیم دیدیم همه چیز مرتب و سر جایش قرار دارد. از همسایه روبرویی پرسیدیم کسی به خانه ما آمد گفت پسر قد بلندی با سر تراشیده اینجا بود و خانه را تمیز کرد و و با ساکش رفت. شهید با بچه محلهایش فرق داشت از همان بچگی عاشق امام حسین بود. دوره رژیم پهلوی که همسن و سالهایش آلبومی پر از عکس هنرمندان و هنرپیشه ها داشتند دل مشغولی بیژن ۱۷ ساله من عکسهایی از دسته جات سینه زنی آملی ها، مشائی ها، اسکی ها، نیاکی و عکسهای دسته جمعی با دوستانش بود. مریضی و نذر علی اصغر(ع) سه سالی از زندگی مشترک ما می گذشت که سال ۱۳۳۹خدا بیژن را به ما داد و تقریبا دو سالش بود که متوجه آبله های کوچک در بدنش شدیم، حسابی ترسیدیم نذر کردم که خوب شود و من هم تا جایی که عمرم قد بدهد بین هیئت عزاداران به نیت علی اصغر امام حسین (ع) شیر پخش کنم. تو اسارت هم نذرش را ادا می کردم از زمانی که فهمیدیم اسیر شد با امید به بازگشتش هم ماه رمضان فطریه اش را می دادم و نذرش را نیز ادا می کردم. امسال زنداداشش خواب عجیبی دید و فردایش یک دبه بزرگ شیر خرید و در کلاس قرائت قرآن پخش کرد. حضورش را در خانه احساس می کردم در تمام سالهایی که از پسرم بی خبر بودم هر لحظه احساس می کنم در خانه هست و با او حرف می زنم و تمام اتفاقات روزانه را برایش تعریف می کنم که امروز برادر و خواهرت اینجا بودند فقط جای تو خالی است، اگه بدونی چقدر دلم برایت تنگ شده است. عمویش می خواست بیژن را برای ادامه تحصیل به آمریکا ببرد ما تو کوچه تختی زندگی می کردیم و پدرش فروشگاه لباس داشت. بیژن نوه بزرگ خاندان حافظی بود، به همین خاطر عمویش که در آمریکا زندگی می کرد در تماس تلفنی از ما خواست تا او را به آنجا بفرستیم ولی شرطش این بود که قبلش زبان انگلیسی را یاد بگیرد بنابراین پسرم را به تهران فرستادیم. بعد از ده روز که پدرش برای خرید جنس به تهران رفت بیژن به مغازه ما زنگ زد و به پدربزرگش گفت که به سربازی رفته و آن خدابیامرز هم با گریه به خانه آمد، اولش تصور کردم برای شوهر یا بچه هایم اتفاقی افتاده اما دیدم می گوید نگران نباش پسرت زنگ زد که من داوطلبانه به ساری رفتم و ثبت نام کردم و لباس سربازی هم پوشیدم فک کردم چون سنش بالاست حتما دارد اشتباه می کند. بسیار باهوش بود بیژن بسکتبالیست و عضو گروه تئاتر مدرسه شان بود چهارم دبیرستان برای شرکت در کلاس کنکور به تهران رفت و سال ۵۷ به عنوان سردسته گروههای دانش آموزی انقلابیون، شعارهای ضد رژیم می دادند که همان روز جلوی در مدرسه، دختر دانش آموزی به ضرب گلوله گاردی ها به شهادت می رسد و روز بعد مدیر مدرسه پشت بلندگو اعلام کرد مدرسه تحت نظر ساواکی هاست و ما هم اختیاری از خودمان نداریم، همه دانش آموزان وسیله های شان را جمع کنند و به شهرستان های خود که هنوز شلوغ نشده برگردند. بعد از دو ماه به آمل آمد و در مدرسه امام خمینی(ره) ادامه تحصیل داد و دیپلمش را گرفت. شب نویسی دست نوشته ها، پیامهای امام و شعارهای علیه شاه را روی دیوارها و در خانه ها می چسباندند و برای احتیاط، لوله هایی را از قبل اماده می کردند و زیر پل معلق می گذاشتند. یکی از شبها به محض حمله گاردی ها زیر پل رفتند و آن لوله را جلوی دهان شان گذاشتند تا بتوانند نفس بکشند که تقریبا ۵ ساعت طول کشید به همین خاطر سه شبانه روز در بیمارستان بستری شد که من خبری از او نداشتم و وقتی مرخص شد هنوز آثار کبودی در صورتش بود. 👇👇👇👇👇

پشت وانت اعلام می کرد آب را نخورید پس از پیروزی انقلاب و از آنجا که بیم توطئه از سوی بقایای ساواک و رژیم گذشته می رفت که شایعه شده بود این مزدوران آب شهر را مسموم کردند که به دست مردم که شهید بیژن به اتفاق دوستانش با وانت در سطح شهر حرکت می کردند و از پشت ماشین وانت به مردم هشدار می دادند که آشامیدن آب احتیاط کنند. به خاطر قد بلندش، لباس اندازه اش نبود یکی از روزها به اتفاق شوهرم و خواهر کوچک شهید که آن موقع هفت سالش بود به ساری محل خدمت بیژن رفتیم. از دور دیدیم سرش تراشیده و شلوار و بلوز ورزشی تنش هست و با خنده به سمت ما امد. گفتم پسر جان یک کم صبر می کردی تا درست تمام شود بعد به سربازی می رفتی. گفت نه مادرجان امام اعلام کرد پادگان ها خالی است و همه سربازها فرار کردند و مملکت به سرباز است من هم می دانستم اگر از تهران به خانه بیایم شما به من اجازه رفتن نمی دهید بنابر این از فیروزکوه به ساری رفتم و ثبت نام کردم. از سربازی به جنگ رفت حدود ۱۴ ماه و نیم از خدمتش در لشگر ۳۰ پیاده نیروی زمینی ارتش گرگان می گذشت که جنگ تحمیلی عراق علیه ایران شروع شد. من و بیژن مثل دو دوست بودیم بیژن بچه بزرگم بود و من و او دو تا رفیق بودیم و نمی توانستم لحظه ای دوری و دلتنگی اش را تحمل کنم. در مدت سربازی هر ۱۵ روز ۲۴ ساعت مرخصی می گرفت و به خانه می آمد. یکی از روزها خوراکی و وسیله گرفتم و برای دیدنش به پادگان رفتم. داشتند والیبال بازی می کردند که دوستش با خوشحالی گفت، مامان بیژن ساک را به من بده پسرم هم فریاد می زد به اینها نده که چیزی به من نمی رسد. از دژبان اجازه گرفتم و دو تا ساک را به بیژن دادم و گفتم با همدیگر تقسیم کنید که هم خدمتیش به شوخی گفت لااقل یک کیف را به من می دادید. وعده ناهارش را برای سحری نگه می داشت دوره سربازی آنهم ماه رمضان برای من مادر خیلی سخت بود که خودم اینجا غذای گرم بخورم و پاره تنم با سختی روزه بگیرد. بخاطر همین یک روز به پادگان رفتم و از بیژن پرسیدم چطوری روزه می گیری؟ گفت از وعده ناهارم برای سحری نگه می دارم و افطار هم نان و هندوانه می خورم. خیلی ناراحت شدم و گفتم الهی مادرت بمیرد تو روز به این بلندی چی جوری روزه می گیری. اعصابم خورد شد رفتم بازار کتری برقی و چند تا استکان و مقداری قند و شکر و … تهیه کردم و از او پرسیدم چند نفرتان روزه می گیرید که گفت ۴ نفر گفتم مبادا خودت تنهایی بخوری. اگر هر ایرانی یک مشت خاک روی عراقی بریزد یک روز با دوستش که مادر نداشت به خانه آمد، موقع رفتن، دلم نیامد که پسرم را ببوسم برای همین هر دو تا را در آغوش گرفتم و بوسیدم و زیر قران ردشان کردم و گفتم مادرجان مواظب خودتان باشید که در جوابم پاسخ داد ما ۴۵ میلیون ایرانی هستیم و عراقی ها ۱۱ میلیون و اگر هر کدام از ما یک مشت خاک روی آنها بریزیم شکست شان می دهیم خاطر جمع باش من سالم می آیم و بعد از ۱۴ ماه و نیم خدمت سربازی به جبهه رفت و از آنجا به پدرش زنگ زد و با خوشحالی گفت امروز یک تانک عراقی را زدم پدرش گفت چرا اینقدر جلو رفتی تو که سربازیت هنوز تمام نشده برگرد بیا که پاسخ داد من آموزش دیدم و جبهه به من نیاز دارد بیایم خانه چیکار کنم. مملکت من دست نامحرم است و دارد به خاک من تجاوز می شود. به حکم انسانیت خبر زنده بودنم را به خانواده ام برسانید رادیو عراق برای تخریب روحیه رزمندگان ایرانی و خانواده های شان به مصاحبه با آنها می پرداخت که پسرم نیز از طریق رادیو خبر سلامتی و شماره مغازه پدرش را اعلام کرد و از هموطنانش خواست تا خبر سلامتیش را به ما برسانند و اینگونه گفت به حکم انسانیت خبر زنده بودنم را به خانواده ام برسانید. چند ماه بی خبری در تاریخ سه ابان ۵۹ در محور عملیاتی جاده ماهشهر به آبادان به دست دشمن بعثی به اسارت در آمد و به عنوان اسیر جنگی به اردوگاه اسرای شهر موصل منتقل شد و توسط صلیب سرخ به عنوان اسیر شناسایی و کد دریافت کرد. مدت کوتاهی پس از اسارت از طریق صلیب سرخ نامه ای برای خانواده فرستاد که در آن به شرح چگونگی اسارت پرداخت و از احوال خود نوشت. زیر شکنجه به شهادت رسید سال ۱۳۶۰ با فرا رسیدن محرم و در شب عاشورای حسینی همراه با چند اسیر دیگر در اردوگاه اقدام به برپایی مراسم عزاداری سرور و سالار شهیدان نمود و با نوحه خوانی درگیری هایی میان آنها و نیروهای بعث حفاظت اردوگاه به وجود آمد. صبح روز بعد از طریق بلندگو اسم شان را صدا و آنها را از دیگر اسرا جدا و از موصل به بغداد منتقل می کنند و به استخبارات(اطلاعات) می برند و زیر شکنجه همه به شهادت می رسند. 👇👇👇👇👇

حس مادرانه ام می گفت شهید شده وقتی اسیر شد مثل آدم های دیوانه خواب و خوراک نداشتم. پدرش می خواست به تهران برود، زمانی که بیقراری ام را دید از من خواست تا همراهش به خانه خواهرش بروم. به محض رسیدن به تهران گفت تا فردا اینجا می مانیم که من قبول نکردم و گفتم مرا به ترمینال برسان می خواهم برگردم آمل که بنده خدا سوار ماشینم کرد و به راه افتادم. وقتی به میدان هفده شهریور رسیدم یکی از بستگانم تا مرا دید گفت شانس آوردی بچه ات زنده است با خوشحالی پرسیدم مگر آمده گفت نه اسیر شد. همان جا حالم بد شد و راه خانه ام را گم کردم و داشتم می رفتم مشائی محله خانه پدر شوهرم که جلوی مغازه شاگردمان که پسر با معرفتی بود پرسید کجا می روی گفتم خانه خودمان که با ناراحتی سرش را پایین انداخت و برایم ماشین گرفت و به راننده آدرس داد که مرا به منزل مان برساند. همین که در خانه رسیدم دیدم قیامتی هست دنیا روی سرم خراب شد و افتادم. به سختی به هوشم آوردند گفتم جنازه بچه ام را آوردند که یکی از خانم ها جواب داد نه وقتی مادر شوهرت فهمید بیژن اسیر شده خودش را می زند و ناله می کند و بچه هایت هم گریه می کنند و همسایه ها هم بخاطر همین جمع شدند که گفتم مادرجان من خودم خبر دارم که اسیر است حالا سالم باشد انشاءا… بر می گردد. شایعات و زخم زبانها ناصر مسعودی یکی از اسرای جنگی بود که از عراق سالم به ایران بازگشت و گفت که بچه ها را شهید کردند. منبع موثقی نبود ولی بعد از ارسال نامه شهید از اسارت و قطع ارتباط ما با ایشان بازار شایعات داغ شد که احتمالا بیژن برید و به انگلستان پناهنده شد ولی یکی از اسرا به نام آقای حسنی که از دوران سربازی تا زندان موصل با هم بودند؛ گفت تا شب عاشورا با هم بودیم ولی بعد از هم جدا شدیم و از شنیدن این شایعه بسیار تعجب کردند و می گفتند این شهید از عراقیها متنفر بود و تنها کسی بود که در اردوگاه با تشکیل تیم های والیبال و بسکتبال به دیگر اسرا روحیه می داد. حکایت اسرا و سنگ زدن بغدادی ها آبان ۵۹ پس از سقوط خرمشهر و محاصره آبادان، نیروهای ایرانی از ماهشهر به طرف آبادان در حرکت بودند که با صدای انفجار مهیب، دنیا تیره و تار شد و بچه ها به زمین پرت شدند، در همین حال سرباز عراقی به ما گفت دست تان را بالای سرتان بگذارید. چون منطقه نفتی و پراز پالایشگاه بود انفجار پشت هم رخ می داد، ما را لخت و فقط یک شورت پای بچه ها سوار وانت مان کردند و در شهر بغداد می گرداندند. مردم هم به دستور مامورین بعثی به طرف ما گوجه، سنگ و تخم مرغ پرت می کردند. بیژن چون قدش بلند بود سپر همه شد تا دیگران آسیبی نبینند. وقتی از ماشین پیاده شدیم تمام بدنش زخمی بود با بیان این خاطرات آتش بازار داغ شایعات، به سردی کشیده شد. اما پیچیدگی پرونده هنوز سر جایش بود این آزاده فقط از احوال بیژن تا اردوگاه موصل با خبر بود و دیگر از شکنجه در استخبارات بغداد و مابقی ماجرا اطلاعی نداشت و تا آن روز هم چون این اسرا زیر نظر صلیب سرخ بودند، صدام نمی توانست حرکتی بکند ولی بعد از مدتی دیگر کسی خبری از این اسرا نداشت. تا ۶۹ آخرین گروه آزادگان آمدند سال ۶۹ که آخرین گروه آزادگان آمدند نوبت به پرونده مفقودالاثرها رسید و ستاد تفحص پیکرهای شهدا و ستاد معراج و کمیته جستجوی پیکرها تشکیل و این پرونده با پیچیدگی های خاص خودش همچنان مسکون باقی ماند. سال ۸۲ و از سرگیری پرونده سال ۸۲ از ستاد نیروی زمینی ارتش واقع در لویزان با ۹ خانواده شهدای آزاده از جمله پدر شهید تماس گرفتند و با دیدن پرونده و شناسنامه اش، شهادتش احراز شد. خراب شدن ساختمان استخبارات و از بین رفتن مدارک شهدا پس از انتقال نه نفر از اسرا به ساختمان «استخبارات» و شهادت آنها، این ساختمان زمان صدام و حزب بعث خراب و به بزرگراه تبدیل می شود و با این کار بسیاری از قرائن و شواهدی که دال بر مظلومیت و معصومیت شهدا می شد از بین رفت. مقبره الکرخ پیکر اسرا بعد از شهادت در قبرستانی واقع در ۶۰ کیلومتری جاده بغداد به الرمادی با نام «مقبره الکرخ» که متعلق به شیعیان بود، دفن می شد. ۵ سال پس از شهادت آنها فهمیدند که ساختمانهای اطراف تبدیل به بزرگراه شد. سال ۹۰ پیکر به تهران انتقال داده شد پس از سقوط رژیم حزب بعث و روی کار آمدن دولت جدید، ستاد تفحص پیکرهای شهدا در خاک عراق پس از جستجو در مناطق عملیاتی شهرهای نزدیک مرز مثل اطراف بصره و سوسنگرد، یک سری از پیکرهای مقدس شهدا را پیدا و بعد از آن به امور مفقودین پرداخت. بیژن، قطعه ۵۰ بهشت زهرا آرام گرفت دی ماه ۱۳۹۰ بیژن همراه با ۳۶ شهید گمنام توسط مردم مومن و خداجوی تهران در قطعه ۵۰، ردیف ۷۶ و به شماره ۳۰ به خاک سپرده شد. 👇👇👇👇👇