🍃🍃🌼🌼🍃🍃 زندگی نجلا.... .

وشکام جوشید و به هق هق افتادم. دمیر با اشک داد زد: -یانای رو به من برگردون. داداشم رو برگردون قا.تل. چهار ستون بدنم میلرزید. کلمه ی قا.تل و مرگ رو درک نمیکردم فقط یه چیز رو می دونستم. من واقعا یانای رو دوست داشتم و حالا دمیر فریاد میزد که کشت.مش. جلوی چشمام تا شدن زانوهای دمیر رو دیدم که روی زمین آوار شد. از قیامتی که به پا شده بود نگم؛ اما نجات من به قیمت جون یانای تموم شد. به خاطر همین دمیر من رو قا.تل میدونست؛ چون یه جان از خونواده اش گرفته بودم. پلک زدم که قطره اشکی از گوشه چشمم بارید و به زمان حال برگشتم. خوب میدونستم کسی که این حرف رو می زنه کیه! دمیر... دمیر بعد از سالها اومده و به من می‌گفت. «قا.تل!» به من می‌گفت. اونقدر از اومدن دمیر و شنیدن حرفاش شوکه شده بودم که همونجور تو تاریکی با بدنی منقبض شده نشسته بودم و کاری انجام نمی‌دادم. انگار دوباره به دوازده سالگی برگشته بودم و دمیر تو راهروی بیمارستان سرم فریاد می کشید. صدای خفیف آقا رو شنیدم: -تو یه بار هم این دختر رو ندیدی. صدا به زمزمه تبدیل شد. با تمام وجودم دوست داشتم صداها رو بشنوم. از جا بلند شدم و گوش کشی کردم. نگاهم تو تاریکی میچرخید و شیش دونگ حواسم به بیرون بود. ای کاش اتاقم به سالن نزدیک‌تر بود. بالاخره تصمیمم رو گرفتم. بعد از چند سال باید با دمیر رو به رو می شدم. با مردی که هشت سال تموم ازش متنفر بودم. چندین سال منتظر همچین لحظه‌ای بودم. منتظر اینکه دمیر بیاد و حتی یه نظر هم شده ببینمش. اینکه دمیر کیه که این همه سال منو زیر پاش له و خورد کرد. کیه که عمو هر کاری کرد نتونست تو این سال‌ها برش گردونه. شاید باید خواستگاری فرهاد رو به فال نیک می‌گرفتم که حداقل دمیر رو به خونه برگردوند. حالا می‌تونستم مرد و مردونه با خودش بجنگم و ازش بخوام طلاقم بده. می‌دونستم که دوستم نداره می‌دونستم که منو نمی‌خواد. حالا هم که به محض برگشتن دوباره همون حرفهای قدیمش رو تکرار میکرد و بهم میگفت قا.تل پس صد برابر بیشتر از من دوست داشت این ازدواج رو به هم بزنه. باید ازش کمک می‌خواستم. یک تنه نمی‌تونستم جلوی آقا و عمو بایستم. اگه دمیر کمکم می‌کرد مطمئن بودم هر دو می‌تونستیم از هم جدا شیم و سر خونه زندگیمون بریم. اصلاً برام مهم نبود بعد از اون چه اتفاقی می‌افته.