🍃🍃🌼🌼🍃🍃 زندگی نجلا.... .

با شنیدن اسم دختر، نگاهم به سرعت از عمه به سمت دختر کشیده شد. درست شنیدم؟ نجلا؟ این دختر نجلا بود؟ ریشخندی روی لبم نشست. حتمی عمه اشتباه کرده بود و به جای مارال گفته بود نجلا. دختر با خشونت دستش رو از دست عمه بیرون کشید. به سمت من برگشت و غرید: -فکر کردی فقط خودتی که منو نمی‌خوای؟ به خیالت فقط تویی که از این وضع، حالت به هم می‌خوره؟ منم نمی‌خوامت... منم دیگه حاضر نیستم با مرد بی‌عاطفه ای مثل تو زندگی کنم. ازت متنفرم دمیر، حتی حاضر نیستم جنازم رو روی دوشت بذارن، چه برسه باهات زیر یه سقف زندگی کنم. با هر حرفش تعجبم بیشتر میشد. با گیجی به آقا نگاه کردم که با تاسف سری تکان داد و به سمت دختر رفت. -نجلا، دخترم آروم باش. انگار برق سه فاز بهم وصل کردن و نگاهم از آقا روی دختری که بهش نجلا می گفتن چرخید و دوباره روی آقا. باور نمی‌کردم این دختر نجلا باشه. نجلا این بود؟ پس چرا با دختری که تو ذهنم بود زمین تا آسمون فرق داشت؟ نجلایی که من دیده بودم، زشت... بد قواره... کوتاه قد با جوش‌های غرور جوانی روی صورتش بود. دماغ بزرگی داشت که رغبت نمی‌کردم تو صورتش نگاه کنم؛ اما حالا یه پری با چشم و ابروان مشکی مقابلم ایستاده بود که همه چیز صورتش به تناسب بود. خدایا واقعاً این دختر نجلاست؟ پس فرهاد عاشق این دختر شده؟ واقعا دختر مورد علاقه یانای و زن من این دختر بود؟ محال بود. دختر گریانی که حالم از دیدن اشک ها و صورت کثیفش بهم میخورد، حالا مثل یه ماده ببر می‌غرید و می‌گفت: «منو نمی‌خواد.» کم کم داشتم به عقلم شک میکردم. مگه میشه؟ آقا دلجویی کرد: -دخترم تو به دل نگیر. دمیر از عصبانیت یه حرفی زد. دختر با چشم گریون به سمت آقا برگشت. -عمو من هشت ساله زیر سایه‌تون تو این خونه زندگی کردم. هشت سال با بد و خوب شما و خونوادتون ساختم و لب باز نکردم. به جای اینکه تو خونه بابام از بچگیم لذت ببرم، به خاطر رسم و رسوم... به خاطر یانای... به خاطر وصیتش به این خونه اومدم و از خونوادم دور شدم. شما دیدی من دانشگاه تهران قبول شدم اما دیپلم نگرفته خونه نشین شدم و قید همه چیزو زدم. هر وقت پرسیدم: «دمیر کجاست؟» گفتید: «میاد... دندون رو جیگر بذار. داره پولاشو جمع می‌کنه که بیاد و دستت رو بگیره و برید سر خونه زندگیتون.» نفسی گرفت و بغضش رو قورت داد.