🍀تاملی در جایگاه تحقیق و توسعه ی مجموعه های دانش بنیان(2) در مسیر دانش‌بنیان باید بتوانیم از محاسبات و امکان‌سنجی‌هایی که به‌ صورت عرف وجود دارد، عبور کنیم. مثلاً در فضای مرسوم حوزه‌ی اقتصاد، بسیار سرمایه‌محور عمل می‌کنیم. معمولا افراد برای تأسیس یک شرکت بر اساس میزان سرمایه، دور همدیگر جمع می‌شوند. در این فضا قاعدتاً سرمایه و فکر سرمایه‌ای در تصمیم‌گیری بسیار اثرگذار است. در مجموعه‌ی بهیار، ما به ‌سمت محوریت دانش رفتیم. به جای اینکه سرمایه بخواهد آینده را مشخص کند، این دانش است که افق آینده را روشن می‌کند. در عرفِ ساختِ هواپیما، وقتی می‌گویند می‌خواهیم هواپیما بسازیم! معمولا بررسی می‌کنند که چه کارخانه‌ای می‌خواهد، چه امکاناتی می‌خواهد، چقدر نقدینگی می‌خواهد و دنبال چنین مسائلی می‌روند و بعد شروع به گرفتن نیروی انسانی می‌کنند. ابتدا به شما گفته می‌شود ساخت این دستگاه، این تعداد نیروی انسانی با چنین تخصص‌هایی را می‌خواهد! و بعد شما می‌روید و نیروی انسانی متناسب را می‌آورید. اما ماجرای دانش‌بنیان این‌طور نیست. در بهیار وقتی که می‌خواست کار شروع شود، به جای اینکه فکر کند که چه دستگاه‌هایی می‌خواهد و چه سوله‌ و کارخانه‌ای نیاز است، گفته ‌است که چه آدمی ‌می‌خواهد. در واقع گفته است ما می‌خواهیم هواپیما بسازیم، چه ‌کسانی هستند و آماده‌اند که هواپیما بسازیم؟ یعنی سؤال اصلی شما و آن نقطه‌ای که روی آن می‌ایستید، پیداکردن آن افراد است. جایی می‌ایستید که آن فرد پیدا شود. معمولا در شرکت‌ها و کارخانه‌ها افراد فوق‌العاده‌ای هستند اما آن افراد اصلاً دیده نمی‌شوند. ساختاری وسط آمده که به هریک از آن‌ها گفته ‌است باید با این دستگاه کار کنی یا باید این کار را بکنی! او می‌گوید من می‌توانم کار بزرگتری انجام دهم! ولی ساختار می‌گوید جای تو در سیستم کارخانه‌ی من این‌جاست! این‌گونه نیروی انسانی، یک معضل می‌شود. درصورتی‌که او راه‌حل است و اگر این فرد بیاید، مسیر پیش می‌رود. این که چرا باید به ‌سمت دانش‌بنیان برویم؟ یک وجه از چرایی‌اش آزاد شدن از این معضلاتی است که اکنون با آن‌ها رو‌به‌رو هستیم. امروز هر کاری که می‌خواهید بکنید، اول مجبورید ببینید که چه امکاناتی می‌خواهد و چقدر سرمایه می‌خواهد. اگر رویکرد، دانش‌بنیان شد، دیگر در شروع کار دنبال امکانات نیستیم. ابتدا نگاه می‌کنیم که آن فرد چگونه می‌تواند این‌جا پیدا شود. آن وقت او یک‌دفعه گره‌ای باز می‌کند یا راه جدیدی می‌گشاید. مثلاً شتاب‌دهنده‌ی خطی پزشکی از جهاتی بسیار پیشرفته‌تر از هواپیما است. سطح تکنولوژی‌ آن بسیار بالاتر از هواپیما و جزء پیشرفته‌ترین تجهیزات پزشکی است. اگر بخواهید به ‌لحاظ عرفی و آنچه که در دنیا مشهور است به ‌سمت این محصول بروید، ارزش دانش فنی و امکاناتش شاید بالای بیست میلیارد دلار باشد. این بیست میلیارد دلار برای یک کشور هم محال است، چه برسد به یک شرکت. اگر به جای اینکه به این فکر کنید، گفتید می‌خواهیم راهی را با افراد طی کنیم، این آدم‌هایند که وسط می‌آیند و گره‌گشایی می‌کنند و راه را باز می‌کنند! این‌جا نه ‌تنها وارد کار سخت نمی‌شوید، اتفاقاً انگار راه‌ها آسان‌تر هم می‌شود. @behyaarstf_ir

☘به مناسبت حضور بنیاد علم و فناوری بهیار صنعت در نمایشگاه فن نما مستقر در محل نمایشگاه بین المللی اصفهان. 🗓 بازدید از سه شنبه تا جمعه همه روزه از ساعت ۱۰ لغایت ۱۹ 🍀تاملی در جایگاه تحقیق و توسعه ی مجموعه های دانش بنیان @behyaarstf_ir

📌رهبر انقلاب در دیدار نخبگان: نخبه باید احساس اثر گذاری کند. @behyaarstf_ir

‌‌ ...در جستجوی دانش... 🔸 روایت دیدار رهبر انقلاب با نخبگان علمی کشور 📆 امروز پنج‌شنبه ۱۲ مهرماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۷:۰۰ #سرای_هنر_و_اندیشه 📺جلسه به صورت حضوری و مجازی برگزار می‌گردد. #در_جستجوی_دانش #مدرسه_علم_و_فناوری @soha_sima @behyaarstf_ir

. . . برنامه ی تلویزیونی #رصدخانه یک برنامه ی علمی/فکری برای رصد علم،فناوری و اقتصاد ایران است. در یک کلام اگر توسعه و پیشرفت یک عزم و همت مشترک میان مردم و سیاست باشد، فراهم کردن زمینه های گفت وگو و فکر کردن از اساسی ترین وظایف رسانه ی ملی به عنوان مرجع و قوه ی عقلی سیاست ماست. پس هم نقطه نظر رسمی تلویزیون در این طرح بحث اساسی است و هم تلاش یک گروه دانشجویی که از پس سالها گفت وگو با شما همراهان به این نقطه از تجربه ی رسانه رسیده است. رصدخانه به زودی تقدیم نگاه شما خواهد شد و بسیار باعث خوشبختی است که دوباره شانس همدلی و همراهی با شما را داشته باشیم. @behyaarstf_ir @rasadkhaneir

سخنرانی مهندس نوید نجات بخش در جمع دانشجویان جدیدالورود دانشگاه امیرکبیر ۲۶ مهر ۱۴۰۳ @behyaarstf_ir

🍀مناسبات اقتصادی در مجموعه های دانش بنیان ارائه حجت الاسلام نجات بخش در جمعی از دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس @behyaarstf_ir

. 🍀انگیزه ی ما برای روایت دانش بنیان این است که با وجود این همه دانش‌آموخته، گرفتاری های شدیدی در جامعه داریم و برای این دانش آموختگان یک ابهامی است که چگونه می شود اثری بگذاریم و در اینجا می رویم در یک مسیر مطالبه گری از دولت و بعد از مدتی هم دچار یاس می شویم، در صورتی که راه‌حل خود فرد و دانش است. 🍀حوزه ی کار تحقیق و توسعه و دانش‌بنیان روابط دیگری را پیش می آورد. در حوزه ی صنعت و تولید انبوه شما با یک کار مشخصی رو به رو هستید و با یک نظام تقسیم کار. به طور مثال کارخانه های تولید انبوه، جایی است که پست ها مشخص است. ولی در تحقیق و توسعه دارید می‌روید که خودتان را نزدیک کنید به یک مسئله ای که خود آن آینده هم ابهام دارد. امروز وقتی می خواهید هواپیما بسازید، این ساختن نیازمند مناسباتی است که رو به آینده است و آینده ای که مبهم است و به طور مثال کارفرمایی ندارد، از طرفی نمی دانید چه نوع کاری باید انجام دهید و چه کاری لازم است که هواپیما ساخته شود. و اینجا لازمه اش این است که آدم ها با هم بتوانند مسیری طی کنند و وظایف خط کشی شده و مشخص وجود ندارد و اینجا رابطه ی مرسوم کارفرما و کاگر‌ وجود ندارد. در این مجموعه ی دانش بنیان هواپیما پروژه ی یک شخص و کارفرما نیست، مسئله ی یک کشور و ملت است و مسئله‌ی آن فارغ التحصیل هم است، به این معنا که اگر‌ شما متوجه شده باشی که باید یک مسئله ای را حل کنی‌ و هواپیما بسازی، حالا دنبال جایی می‌گردی که هواپیما بسازی و اینجور نیست که یک شرکتی هست که هواپیما بسازد. @behyaarstf_ir

ساخت شتابدهنده ی خطی درمان سرطان به روایت مهندس نکویی @bbehyaarstf_ir

🔹*قصه ی متولد شدن شتابدهنده ی خطی درمان سرطان* به روایت مهندس نکویی قسمت دوم... انتشار کامل در کانال بنیاد علم و فناوری بهیار صنعت. 🔹برشی از قسمت دوم: سال 72 مادربزرگم درگیر سرطان شد و چند سال بعد هم مادر خودم درگیر سرطان شدند و به‌نوعی از نزدیک این درد سرطان و عمل‌های سختی که روی بیمار انجام می‌شود را لمس کرده بودم... @behyaarstf_ir

قسمت دوم قصه ی تولد شتابدهنده ی خطی درمان سرطان، به روایت مهندس نکویی 🔹سال 72 مادربزرگم درگیر سرطان شد و چند سال بعد هم مادر خودم درگیر سرطان شدند و به‌نوعی از نزدیک این درد سرطان و عمل‌های سختی که روی بیمار انجام می‌شود را لمس کرده بودم، مثلاً مادربزرگم سرطان سینه داشت، کلاً سینه و غدد لنفاوی زیر بغل‌ ایشان را برداشتند. واقعاً عمل سختی هم بود و به‌نوعی مریض می‌میرد و زنده می‌شود. بدتر از این درد اسم سنگین سرطان است که برای خود بیمار و خانواده او بسیار سخت است. خانواده خودمان را می‌دیدم، مادرم، خودم و بقیه بستگان که چه حال‌وروزی داشتند. می‌دیدیم که این سرطان یک بیماری عادی نیست، واقعاً دردناک است. 🔹احساس کردیم که این هم مثل داستان برانکارد است، همان‌طوری که آن زمان می‌دیدیم برانکارد بی‌کیفیت برای مریض استفاده می‌شود و رفتیم به سمت ساخت یک برانکارد خوب، الآن هم در حوزه سرطان این پنجاه‌نفری که در صف پرتودرمانی نشسته‌اند، پنجاه نفر مثل مادربزرگ خود من هستند. پنجاه‌تا خانواده حال‌وروز خانواده ما را دارند. از طرفی هم وظیفه ما است که چندین سال با این دستگاه سروکله زده بودیم و باید پای ساخت آن‌هم می‌ایستادیم. خلاصه این منطق ما بود. احساس کردیم شاید ابعاد کار متفاوت باشد ولی این همان برانکارد ده سال پیش ما است. مثل همان برانکارد جذابیت‌های خودش را هم داشت و همان‌طور که می‌بینیم همچنان عده‌ای می‌گویند نمی‌شود آن را ساخت. حتی وقتی قرار بود با طرح ساخت دستگاه شتاب‌دهنده به‌عنوان شرکت دانش‌بنیان وارد شهرک علمی تحقیقاتی بشویم، در جلسه دفاع، یکی از داوران پرسید: "به چه علتی فکر می‌کنید می‌توانید دستگاه شتاب‌دهنده خطی بسازید؟" و مهندس نجات‌بخش در پاسخ گفتند ما سال‌هاست که با این دستگاه آشنا هستیم و از نصب تا تعمیر و نگهداری این دستگاه را انجام داده‌ایم و با دانش و تکنولوژی آن کاملاً آشنا هستیم... ولی حتی با این توضیحات مهندس و سابقه شرکت بهیار بازهم این آقای داور قانع نشدند و فرمودند: " تعمیر دستگاه چه ربطی به ساخت آن دارد، مثلاً در کشور صدها نفر متخصص خوب تعمیر دستگاه زیراکس و فتوکپی داریم اما این‌قدر تکنولوژی این دستگاه‌ها بالاست که تابه‌حال حتی یک نفر هم توان تولید آن در داخل کشور را نداشته است" توضیح و فهماندن اینکه علاوه بر موضوع تخصص و تکنولوژی، چیز دیگری وجود دارد که علت موفقیت بهیار در آن است که این اصل در تمام کارها مشترک است وگرنه مگر کم دانشگاه، پژوهشکده، آدم تحصیل‌کرده در کشور داریم مگر تابه‌حال کم پروژه تعریف شده و میلیاردها تومان از پول نفت برای آن هزینه شده... اما چه خروجی داشته...؟ پس حل مشکل فقط دانش، تکنولوژی، پول و رفع تحریم و... نیست بلکه راهکاری است که در مدل کاری بهیار باید آن را جستجو کرد. 🔹در زمان سرویس شتاب‌دهنده دیده بودیم که خارجی‌ها با چه غروری می‌آمدند ایران. وقتی هم می‌آمدند ساعت شروع و پایان کار را آن‌ها مشخص می‌کردند و هر وقت دوست داشتند کار را تمام می‌کردند. ما هرچقدر می‌گفتیم بیا زودتر تمام کنیم، بیمارها منتظر هستند؛ گوش نمی‌کردند و می‌رفتند هتل. این‌ها حس بدی برای ما داشت. 🔹بعداً در بیمارستان میلاد اصفهان، وقتی از زیمنس برای نصب دستگاه پرتودرمانی می‌آمدند، در را می‌بستند تا کسی داخل نیاید. حتی در حدی شده بود که وقتی مهندس‌های ایرانی زیمنس هم می‌آمدند، غرور آن‌ها را هم گرفته بود. باورتان نمی‌شود؛ یک‌بار که در بیمارستان میلاد برای دیدن نحوه‌ی نصب دستگاه داخل رفتم، به خاطر اعتراض به ورود من کار را تعطیل کردند، گفتند تو برو بیرون تا ما کار را ادامه بدهیم. برای تعمیر و گارانتی هم باز همین داستان‌ها را داشتیم. باید دستگاه می‌خوابید و هفته‌ها زنگ می‌زدند تا یک نفر را بفرستند. این فرد هم یک سری از عیوب دم‌دستی را می‌توانست برطرف کند آن‌هم فقط با تعویض قطعه. سریع زنگ می‌زدند به آلمان و مشورت می‌گرفتند. ادبیاتی که خود آن‌ها با کارشناس ایرانی که نماینده آن‌ها در ایران بود داشتند هم خیلی بد بود. حتی تا روشن کردن کامپیوتر و چگونه به قسمت ستاپ رفتن را هم به او می‌گفتند، یعنی این‌قدر آن‌ها را سطح پایین می‌دیدند. این برای ما خیلی سنگین بود. این بود که فرصتی فراهم شد و ما کار را شروع کردیم و مهندس گفتند بریم برای ساخت شتاب‌دهنده. قبل از آن‌هم یک شتاب‌دهنده‌ای قرار بود در بیمارستان میلاد نصب کنیم که اتفاق نیفتاد و باعث خیر شد تا دستگاه به خود ما برگردد یعنی دسترسی ما به آن عالی شد و ما هم از ساده‌ترین قسمت‌های ممکن مثل تخت و... شروع کردیم. ادامه دارد... @behyaarstf_ir

جایگاه تحقیق و توسعه در مجموعه های دانش بنیان مهندس نوید نجات بخش در جمع اساتید هیئت علمی ۳ مهر ۱۴۰۳ @behyaarstf_ir