. 🎙 گفتمان پیشرفت #جلسه_دوم 🔹 پیشرفت چگونه در دانشگاه گفتمان می‌شود؟ 🔹 با حضور حجه‌الاسلام نجات بخش 📆 پنجشنبه‌ ۴ اسفند ماه ۱۴۰۱ #گعده_دانشجویی #دانش_بنیان @soha_sima

🔹عقل و خرد پیشرفت مطرح شده در جلسه ی گفتمان پیشرفت حجت الاسلام نجات بخش ۴ اسفند ماه ۱۴۰۱ 🔹ما برای درک پیشرفت به یک نگاه جدید نیاز داریم در غیر این صورت پیشرفت به یک سری ظواهر تقلیل پیدا می کند. در تجربه ی کشور هایی مثل ژاپن و کره می بینیم کسانی بودند که به جای دیدن ظواهر، مناسباتی را دیدند که منجر به پیشرفت شده است و تلاش می کردند که به عقل و خرد پیشرفت نزدیک شوند. عقل و خرد باعث می شود که این مناسبات درک شود و از ظاهرگرایی دور شویم. 🔹درباره ی مواجهه ایران با عقل اسلام مثال می زنیم و بعد به عقل پیشرفت می پردازیم. اسلام آوردن ایرانیان، همان نسبت برقرار کردن با عقل اسلام است و تلاش کردند به عقل اسلام نزدیک شوند و ظهور این تلاش، فلسفه است. نزدیک شدن به عقل اسلام، باعث یگانگی ایرانی با اسلام شده و این باعث می شود که شما به ظواهر اکتفا نکنید و اینجا ایرانی بودن برابر با اسلامی بودن است. 🔹این عقلانیت و یگانگی و به دست آوردن نگاه، همان چیزی است که شما را با مسئله یگانه می کند و شما را از شیفتگی و آرزو های دست نیافتنی حفظ می کند. این یگانگی در رو به رو شدن ایران با عقل اسلام است و ظهور آن فلسفه ای است که در عالم ایران متولد می شود. 🔹حال در مسئله ی پیشرفت هم نیازمند آن هستیم که واجد آن عقل و نگاه پیشرفت شویم تا یک یگانگی بین ایران و پیشرفت حاصل شود و اینجا این شما هستید که دارید به پیشرفت و آینده فکر می کنید و حاصل فکر ما، از آنِ ماست. اکنون ظواهر را می بینیم و ظواهر را پیشرفت می گیریم و آن را وارد می کنیم، حال آنکه ما صاحب آن نیستیم، چون عقل و خرد آن را نداریم و در امور نشانه های تقلید و غرب زدگی نمایان است. 🔹پیشرفت یک عقل و خرد می خواهد که آن خرد و عقل جهان امروز است و نباید آن را با عقل در زمینه های دیگر اشتباه گرفت. باید به این خرد و عقلی که در اروپا متولد شده و می تواند پیشرفت را مسیر کند توجه کرد، حال آنکه اکنون در خود اروپا این خرد و عقل سست شده و آن ها نیز اسیر یک سری روند ها و مسیر های روتین و ظواهر شده اند. و اینجا ممکن است ما به جای مواجهه با عقل پیشرفت که در اروپا متولد شد، مواجه شویم با سستی عقل اروپا و صورت بی خردی آن مواجه شویم و می خواهیم آن را وارد کنیم و این یک چالش جدی است و دوباره گرفتاری ایجاد می کند. @behyaarstf_ir

#اعلام_برنامه 🔻عدالت و دانش‌بنیان "من فقط به طور خلاصه عرض میکنم که رسیدن و دست یافتن به پیشرفت عادلانه در اقتصاد و حلّ مشکل فقر در کشور فقط از مسیر تقویت «تولید» میگذرد؛ اگر ما تولید را تقویت کردیم که تقویت آن هم به همین دانش‌بنیان بودن است، این مقصود بزرگ ان‌شاءالله حاصل خواهد شد."(رهبر انقلاب) 🔹باحضور: حجت الاسلام نجات بخش 🗓 دوشنبه، ۲۴ بهمن ماه ۱۴۰۱ ⏰ بعد از نماز مغرب و عشا (ساعت ۱۸:۳۰) 📍سیمای هنر و اندیشه @behyaarstf_ir @soha_sima

#یادآوری #عدالت‌و‌دانش‌بنیان 🔸جلسه چهارم دوشنبه ۸ اسفند ماه 🔸ساعت ۱۸:۳۰ 📍سیمای هنر و اندیشه 🔻پخش زنده از طريق لينك زير https://www.skyroom.online/ch/sohasima/soharoom @behyaarstf_ir

🔹نگاه رایج آن است که می توان با نشان دادن دست آورد ها و آمار پیشرفت، امید را در دل ها زندگی کنیم، حال آنکه اگر متوجه نباشیم، این نوع پرداختن به موضوع پیشرفت، جای انسان ها جهت حضور در این صحنه را می گیرد و انگیزه ای درونی برای حضور در این میدان ایجاد نمی شود. اگر بتوانیم میدان مهم و خطیر پیش روی ملت ایران را صادقانه و هنرمندانه به تصویر بکشیم، می توان امید داشت که با شناخت وقت و حرکت بهنگام و خطر پذیری مردم، پای در مسیر پیشرفت بگذاریم و هر یک از مردم ما نقش خودشان را در وضعیت کنونی اقتصاد پیدا کنند. 🔹با رجوع به دوران دفاع مقدس نیز شاهد این اتفاق هستیم. وضعیت کنونی کشور ما بی شباهت با سال ۶۶ نیست. در آن زمان نیز با وجود حمله های بی امان دشمن، سایه ای از شک بر همه چیز سنگینی می کرد. @behyaarstf_ir

متن پیش رو، ارائه ی حجت الاسلام نجات بخش در جمع اهالی روایت خانه استان اصفهان است که در آن به یکی از شئون اصلی پیشرفت (قصه و روایت پیشرفت) پرداخته می شود. در شرایطی که یکی از اصلی ترین مسائل کشور مسئله ی ناامید ساختن ملت و مردم ایران از راه خودشان توسط دشمن است، سوال این است که با چه رویکردی می توان افق و آینده ی زنده و حیات بخش انقلاب را پیش نظر ها آورد تا در آن صحنه، انسان ها شورمندانه برای زندگی و حیات خودشان وارد صحنه ی بی نظیر حرکت و پیشرفت شوند. افقی که در آن انسان ها در پیش خودشان حاضرند و این صفا باعث می شود قدر خود و امور را بدانند و پای در راه بگذارند. #قصه #روایت #دانش_بنیان @behyaarstf_ir

🔹سایه ی سنگین شک... 🔹وضعیت کنونی کشور ما بی شباهت با سال ۶۶ نیست. در آن زمان نیز با وجود حمله های بی امان دشمن، سایه ای از شک بر همه چیز سنگینی می کرد. در مقاله ای شهید آوینی می فرمایند: 🔹شیوه ی کار اکیپ های گروه خبر شبکه یک گزارشی بود. در گروه خبر فیلم برداران بسیار خوبی بودند که ناگیز متناسب با آنچه تلویزیون از آنان می خواست گزارشی کار می کردند و روی به همان کلیشه های معمول آورده بودند. تلویزیون نیز درباره ی تاثیر آنچه که پخش می کرد نمی اندیشید، چرا که اصولا تلویزیون دچار روزمرگی است. فشار هایی که از طریق آنتن و ترکیب ناهمگون مخاطبین بر تلویزیون وارد می شود، هرگز اجازه نمی دهد که خودش را ارزیابی کند. 🔹گزارش هایی که از عملیات پخش می کردند، روی جنازه های سربازان عراقی و وسعت خاک فتح شده متمرکز بود و این جز آنکه بیننده را مشمئز کند و آتش نفرت از همه ی جنگ های عالم را در سینه ها دامن بزند فایده دیگری نداشت. ما در حال دفاع بودیم و ضرورت اقدام به دفاع در برابر تجاوز امری است که در فطرت انسان نیازی به اثبات ندارد. با این همه تبلیغات دشمن کم کم این سلاح را از ما گرفت و از سال ۶۶ به بعد دیگر هیچ کس جز آنان که از طریق دیگری به حقیقت رسیده بودند و اخبار را از طریق دیگری به غیر از رادیو و تلویزیون و روزنامه ها می گرفتند، از واقعیت اخبار جنگ اطلاعی نداشت. 🔹عملیات مرصاد نشان داد که مردم همچنان انقلابی و دوستار نظام برآمده از انقلاب اسلامی هستند. اما در اواخر سال ۶۶ چنان سایه ای از شک بر همه چیز سنگینی می کرد که ادامه ی همین وضع، اگر هم دشمن هیچ اقدام دیگری انجام نمی داد، به قبول قطع نامه می انجامید. جبهه ها خالی بود، با این همه تبلیغات رادیو، تلویزیون و روزنامه ها حکایت از آن داشت که پادگان ها دیگر جایی برای پذیرش داوطلبان جدید ندارند. در همان شرایط اگر تلویزیون حقایق را با مردم درمیان می گذاشت، همه به جبهه ها هجوم می بردند، اما تلویزیون خلاف این عمل می کرد. 🔹ما اجازه دادیم که دشمن حربه ی صداقت را از کف ما بگیرد. درست در هنگامی که تهران و قم زیر باران موشک های "اسکاد-بی" قرار داشتند، اعتماد مردم جلب رادیو بی بی سی شده بود. وقتی حضرت امام حقایق را با مردم در میان گذاشتند، شدت هجوم مردم به جبهه ها تا آنجا بالا گرفت که به راستی دیگر پادگان ها قابلیت جذب آدم جدیدی نداشتند. چهره ای که تبلیغات ما از دشمن ساخته بود، با حقیقت امر کاملا متفاوت بود. چنین تبلیغ می شد که سربازان عراقی ترسو هستند و به محض رودرویی با سربازان اسلام، می گریزند. اما چنین نبود. دشمن را هرگز نباید دست کم گرفت، حتی اگر ضعیف هم باشد. اگر دشمن را قدرتمند فرض کنیم برای مقابله با او خودمان را قدرتمند خواهیم ساخت، اما اگر دشمن را ضعیف بگیریم، نیازی به قدرت بیشتر احساس نخواهیم کرد و این حتی حتی بدون در نظر گرفتن عواقب آن، به مفهوم شکست است. @behyaarstf_ir

بسم رب المهدی ... پیشرفت قعطی است... فَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِ أَنِ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنَا وَوَحْيِنَا فَإِذَا جَاء أَمْرُنَا وَفَارَ التَّنُّورُ... آن سان که نشانه ی جوشش آب از زمین و آسمان پدیدار شد، آن زمان وقت موعود بود... (رهبر انقلاب ۱۴۰۱/۱۰/۱۹): نباید غفلت کنیم از وظیفه‌ای که عقل و شرع به عهده‌ی ما گذاشته؛ باید بدون تأخیر وارد میدان بشویم. تأخیر نباید داشته باشیم. آن وقت به تناسب اهمّیّتی که آن کار دارد، خطرات را به جان بخریم. بالاخره در هر حادثه‌ای، هر خطری را نباید انسان به جان بخرد؛ بعضی از حوادث هست که این‌قدر اهمّیّت ندارد که انسان جانش را به خطر بیندازد. به تناسب اهمّیّت حادثه، خطرِ مترتّب بر ورود در میدان را به جان بخریم. مشکل آن وقتی به وجود می‌آید که ما در این وظایف اختلال ایجاد میکنیم: به سرعت احساس تکلیف نمیکنیم، بهنگام وارد نمیشویم، خطر را به جان نمیخریم، ملاحظه میکنیم؛ این [طوری] است. اگر چنانچه این شرایط را رعایت بکنیم، پیشرفت قطعی است؛ یعنی تردید نکنید. نمونه‌اش سالهای دفاع مقدّس است. بنده باز هم برای چندمین بار سفارش میکنم شرح حال این خانواده‌های شهدایِ دوران دفاع مقدس یا دفاع از حرم اهل‌بیت را بخوانید، ببینید چه سختی‌هایی را اینها متحمّل شدند. این جوان، همسر عزیزش، فرزند نور چشمش را رها میکند میرود برای اداء تکلیف. در دفاع مقدّس هزارها [نفر] این‌جوری رفتند وارد میدان شدند؛ خب نتیجه چه میشود؟ نتیجه این میشود که یک دیوانه‌ای مثل صدّام با امکانات فراوان وارد میدان میشود، آمریکا کمکش میکند، اروپا کمکش میکند، ناتو کمکش میکند، شوروی کمکش میکند، کشورهای مرتجع عرب مثل ریگ پول به پایش میریزند، آخرش هم هیچ غلطی نمیتواند بکند و دست از پا درازتر برمیگردد. وقتی ما یک جوانی مثل جوانهای دوره‌ی دفاع مقدّس در میدان داریم که پشتشان گرم به آن ایمان است و یک کسی مثل امام دست و بازوی اینها را میبوسد، نتیجه این میشود که پیشرفت حتمی است. بله، جنگ احزاب بود و در این جنگ احزاب ایران پیروز شد؛ یعنی همه‌ی قدرتهای دنیا دست به دست هم دادند که ایران را تجزیه کنند، خوزستان را جدا کنند، فلان جا را جدا کنند، [امّا] یک وجب از خاک کشور را نتوانستند ببَرند؛ این چیز کمی است؟ این پیروزی کوچکی است؟ وقتی حرکت میکنیم، احساس تکلیف میکنیم، خطر را قبول میکنیم، وارد میدان میشویم، نتیجه این است دیگر؛ این تجربه‌ی ما است. @behyaarstf_ir

لحظات موعود، ایام الله... رهبر انقلاب: (۱۹ دی ۱۴۰۱) نکته‌ی اوّل، سرعت عمل است. [مردم قم] زود احساس تکلیف کردند. گاهی اوقات مشکل ما این است که تکلیف را زود تشخیص نمیدهیم؛ باید بیایند بنشینند، با ما حرف بزنند، استدلال کنند، و کارهایی مانند اینها؛ [خب] وقت میگذرد. سرعت عمل مردم [قم] در احساس تکلیف که وقتی نگاه کردند دیدند که این‌جور دارد حرکت میشود، فهمیدند باید چه کار کنند، آمدند میدان. دکّان‌دار آمد، بازاری آمد، طلبه آمد، فضلا آمدند، بزرگانی از حوزه وارد شدند، مردم معمولیِ عادی آمدند در میدان؛ بسرعت احساس تکلیف کردند. نکته‌ی دوّم، خطرات بزرگ این کار را ــ که این خطرات را میدانستند و می‌شناختند ــ به جان خریدند، پذیرفتند. معلوم است که شما وقتی در رژیمی مثل رژیم طاغوت، با آن ظلم، با آن بی‌رحمی، با‌ آن سنگدلی بیایی در خیابان [خطر دارد]؛ سنگدلی آنها را دیده بودیم و مردم دیده بودند؛ پانزدهم خرداد را دیده بودند، حوادث بعدی را [دیده بودند]. در همین قم، غیر از دوّم فروردین سال ۴۲ که قضایای مدرسه‌ی فیضیّه است، در سال ۵۴ هم یک حادثه‌ی بزرگِ مهمّ دیگری در مدرسه‌ی فیضیّه به وجود آمد؛(۱۳) مردم اینها را دیده بودند؛ این جور نبود که غافل باشند؛ خطرات را میدانستند امّا به جان خریدند، خطر را پذیرفتند، وارد میدان شدند. بالاخره بدون خطرپذیری نمیشود وارد کارهای بزرگ شد. نکته‌ی بعدی این است که بهنگام حرکت کردند. ببینید! من بارها این را در جمعهای مختلف عرض کرده‌ام که در یک خطّ تولید، ممکن است بیست نفر کارگر ردیف ایستاده‌اند، این محصول صنعتی دارد روی این خط حرکت میکند، هر کدام یک کاری باید انجام بدهند؛ یکی باید یک چکّش بزند، یکی باید یک پیچ را بگرداند، یکی باید یک چیزی را بگذارد، یکی باید یک چیزی را بردارد؛ در لحظه‌ی خودش باید این کار را انجام بدهند. اگر این جسم ــ که شما یکی از این بیست نفری هستید که پشت خطّ تولید ایستاده‌اید ــ از جلوی شما عبور کرد، شما ده ثانیه بعد به فکر افتادید، از دست رفت دیگر، کار تمام میشود. به‌لحظه باید انجام داد. توّابین برای انتقام خون مطهّر امام حسین آمدند جنگیدند، کشته شدند، همه‌ی آنها کشته شدند امّا در تاریخ اینها را مدح نمیکنند؛ چرا؟ چون دیر جنبیدند. شما که میخواستید خون خود را در راه امام حسین بدهید، چرا در اوّل محرّم، دوّم محرّم نیامدید که اقلّاً یک کاری صورت بدهید؟ آنجا می‌ایستید تماشا میکنید، امام حسین به شهادت میرسد، بعد دلتان میسوزد، آن وقت می‌آیید در میدان! [نتیجه‌ی] کار را بهنگام انجام ندادن این است. کار را بهنگام باید انجام داد. نباید غفلت کنیم از وظیفه‌ای که عقل و شرع به عهده‌ی ما گذاشته؛ باید بدون تأخیر وارد میدان بشویم. تأخیر نباید داشته باشیم. آن وقت به تناسب اهمّیّتی که آن کار دارد، خطرات را به جان بخریم. بالاخره در هر حادثه‌ای، هر خطری را نباید انسان به جان بخرد؛ بعضی از حوادث هست که این‌قدر اهمّیّت ندارد که انسان جانش را به خطر بیندازد. به تناسب اهمّیّت حادثه، خطرِ مترتّب بر ورود در میدان را به جان بخریم. مشکل آن وقتی به وجود می‌آید که ما در این وظایف اختلال ایجاد میکنیم: به سرعت احساس تکلیف نمیکنیم، بهنگام وارد نمیشویم، خطر را به جان نمیخریم، ملاحظه میکنیم؛ این [طوری] است. اگر چنانچه این شرایط را رعایت بکنیم، پیشرفت قطعی است؛ یعنی تردید نکنید. نمونه‌اش سالهای دفاع مقدّس است. @behyaarstf_ir

رهبر انقلاب (۱۴۰۱/۱۰/۱۹): هدف های بزرگ، محتاج کارهای تحولی است؛ باید کار های بزرگ انجام گیرد، باید کار های تحولی انجام گیرد... خود انقلاب بزرگترین تحول بود... بعد از این هم چه در زمینه ی اقتصاد، چه در زمینه ی فرهنگ، چه در زمینه ی امنیت، چه در زمینه ی علم، کار های تحولی و بزرگ لازم است. به نظر من این کار ممکن است: آدمش را داریم، مسئولینش را داریم، کشور بحمدالله جوان های خوبی دارد. @behyaarstf_ir

🔹رهبری انقلاب: همه بدانند، در عرصه ی جنگ اقتصادی دشمن را به طور قاطع عقب خواهیم زد... @behyaarstf_ir