🔴 #خاطرات_روزانه (ادامه) 🔸حاج‌آقا سیّد محمّدعلی قزوینی، مطالب دیگری هم متناسب با آنچه بنده می‌گفتم، بیان کردند که بعضی از آن‌ها عبارتند از: 🔹حضرت امیرالمؤمنین ـ علیه السّلام. ـ فرمودند: «و لَئِن اَمهَلَ اللهُ الظّالِمَ فَلَن‌یَفوتَهُ اَخذُهُ، و هُوَ لَهُ بِالمِرصادِ عَلىٰ مَجازِ طَريقِهِ و بِمَوضِعِ الشَّجا مِن مَساغِ رِيقِهِ؛ و اگر خدا به ستمگر مهلت دهد، هرگز گرفتن (و عذاب‌کردن) او از دستش نمی‌رود؛ در حالی که بر سر گذرگاه او و در جای چیزهای گلوگیر (مانع از) فروبردن آب دهانش، در کمینگاه است.» [نهج‌البلاغه، خطبۀ ۹۷؛ تنبیه‌الخواطر، ج ۲، ص ۹.]؛ یعنی: خدا یکباره گلوی ستمگر را می‌گیرد و او را خفه می‌کند و نفس او قطع می‌شود. 🔹روزی در صحن حرم حضرت معصومه ـ علیها السّلام. ـ دیدم که یکی از وزیرانِ گذشته، با ۶ یا ۸ محافظ وارد شد؛ امّا همه‌چیزش را از او گرفتند و شاید اکنون فقط یک خانه‌ داشته باشد و چندی پیش، او را دیدم که برای رفتن به خانه‌اش، منتظر تاکسی است! 🔹در همین‌جا شخصی گفت: «من عموی خیلی‌پولداری داشتم که در تهران زندگی می‌کرد و اهل نماز و روزه نبود. یک روز به او گفتم: عمو! تو ۶۵ سال داری؛ پس دیگر نماز بخوان، روزه بگیر، ردّ مَظالِم بده، وصیّت‌نامه بنویس و برای تدارک نمازها و روزه‌های قضاشده‌ات وصیّت کن. خندید و گفت: "خودم می‌خواهم که وصیّت‌نامه بنویسم." سپس چکاپ کامل داد و معلوم شد که هیچ بیماری‌ای ندارد! پس از ۳ ـ ۴ روز، ماشینی با او تصادم کرد و او دچار اغما شد و پس از چند روز، از دنیا رفت؛ بدون این که وصیّت‌نامه نوشته باشد. به پسرانش گفتم که نمازها و روزه‌های قضای پدرتان را تدارک کنید؛ امّا آنان خندیدند و گفتند: "پدر ما، خودش، اهل نماز و روزه نبود و وصیّتی هم نکرده و ما به اموال او نیاز داریم." و برای او کاری نکردند.» آری؛ بعضی از انسان‌ها، با این که می‌بینند دیگران با تصادم، کرونا، بیماری‌های دیگر و... می‌میرند، عبرت نمی‌گیرند. 🔹حکومت‌های کشورهای کویت و بعضی از کشورهای خلیج فارس، زمین‌های ۵۰۰متری و ۱۰۰۰متری، به مردم می‌دهند و جز هزینۀ نقشه‌کشی، پولی نمی‌گیرند! خودم رفته و بعضی از خانه‌های بزرگ آن‌جاها را دیده‌ام. در حیاط بعضی از آن‌ها، قفس کبوتر، خروس و... وجود دارد و در بعضی بز یا گاو هم نگهداری می‌شود! خانه‌های عِراق هم بزرگ هستند و حیاط و باغچه دارند. بعضی از اهل آن‌جا می‌گفتند: «ما همۀ‌ سبزی‌ خوردن خود را از باغچۀ خانۀ خودمان به دست می‌آوریم.» امّا بسیاری از خانه‌های ایران، به سبک کشورهای غربی، آپارتمانی شده است. شخصی می‌گفت: «خانۀ ما در تهران و ۳۵ متر است! هنگامی که من و همسرم از سرِ کار به خانه برمی‌گردیم و فرزندانم از مدرسه می‌آیند، پیوسته با هم دعوا می‌کنیم و به‌هم می‌ریزیم؛ چون از سویی بچه‌ها سروصدا یا گریه می‌کنند و از سوی دیگر، اتاق و مکان مستقلّی ندارند که صداهایشان ما را نیازارد.» #خانه، #دینداری، #ظلم، #عبرت، #وصیت @benisiha_ir