🔰 داستان زندگی زنی که به اجتهاد رسید 🔸 حضرت‌‌ آیت‌الله‌ خامنه‌ای: «سرکار حاجیه خانم امین در عصر خود آیتی از استعداد و استقامت و ظرفیت‌های بالای ذهنی زنان تحصیلکرده دینی ما بوده است. رحمت خداوند بر ایشان باد. ۱۳۹۰/۱/۱۹» 🌸 حاجیه خانم سیده نصرت بیگم امین ، مشهور به بانو مجتهده امین، در سال 1256 در اصفهان دیده به جهان گشود. پدر ایشان فردی مومن و اهل دستگیری از ضعفا و مادرشان از زنان مومنه دوران خویش بود. دغدغه مادر برای سوادآموزی فرزند سبب شد بانو امین نخستین بار در سن چهارسالگی به مکتب روانه شود. آن هم در روزگاری که کمتر خانواده‌ای دغدغه سوادآموزی برای فرزند خود خصوصا فرزندان دختر را داشت. بانو امین، نزد فقیهانی چون سید علی نجف آبادی شاگردی کرد و از محمد رضا نجفی اصفهانی، شیخ عبدالکریم حائری و دیگرانی اجازه روایت و اجتهاد دریافت کرد. همچنین جالب است بدانید آیت الله مرعشی نجفی، علامه امینی و دیگرانی از او اجازه روایت دریافت کرده‌اند. 🌟 ماحصل یک زندگی درخشان ایشان چهل عنوان کتاب نوشتند و علاوه بر همه این تآلیف‌ها و تدریس‌ها، در سال ۱۳۴۶ مدرسه علمیه‌ای به نام مکتب فاطمه(س) تآسیس کردند که با ۱۰۰۰ شاگرد، اتفاق فرهنگی بسیار بزرگی در آن سال‌ها محسوب می‌شد. از گام‌های بسیار بزرگ دیگری که ایشان برداشته‌اند، می‌توان به تآسیس اولین دبیرستان غیر مختلط و مختص دخترانه اشاره کرد. 📚 یک کنشگر فرهنگی، اجتماعی بانومجتهده امین در سالهایی که جریان‌ تجددخواهی و کشف‌حجاب در ایران مشغول اقدامات ضددینی خود بود، به مبارزه و روشنگری علیه این جریان مسموم با انجام سخنرانی‌های متعدد پرداخت. در یکی از سخنان ایشان آمده است: « ای بانویی که با ادعای مسلمانی کشف حجاب نموده‌ای و با این وضعیت شرم‌آور علنی در معابر و خیابان‌ها، خودآرایی می‌نمایی! آیا فکر نمی‌کنی که با این عمل، که نباید آن را عمل کوچکی بپنداری، چه لطمه بزرگی به شریعت می‌زنی؟ این گناه را کوچک مشمار و اگر واقعاً مسلمانی، این طریق مسلمانی نیست.» 🌷 بانو امین در کلام بزرگان 🔹 در قسمتی از اجازه‌نامه اجتهاد ایشان، استاد شیرازی در توصیف بانو امین آورده‌اند: «دختر مرحوم حاج سید محمدعلی امین التجّار اصفهانی که بانویی بزرگوار، شریف، اصیل، عالم و فرزانه، برگزیده زنان زمان و مایه شگفتی دورانش می‌باشد، از کسانی است که مدت مدیدی از عمرش و زمان درازی از زندگیش را صرف تحصیل علم نموده‌است.» 🔹 علامه محمدتقی جعفری درباره ایشان می‌گویند: «با توجه به آثار قلمی که از خانم امین در دسترس ما قرار گرفته‌است، به‌طور قطع می‌توان ایشان را یکی از علمای برجسته عالم تشیع معرفی نمود و روش علمی ایشان هم کاملاً قابل مقایسه با سایر دانشمندان بوده، بلکه با نظر به مقامات عالیه روحی که ایشان [به درک آن] موفق شده‌است، باید ایشان را از گروه و نخبه‌ای از دانشمندان به‌شمار آورد.» @bentolhoda_81

🔰بخوانید | کربلا؛ کارزار مادرها 🔹کربلا بیش از آنکه میدان نبرد مردان باشد، کارزار مادرها است؛ مادرهایی که در بطن واقعه حضور دارند و زشتی‌ها و زیبایی‌های کربلا برخاسته از دامانشان است. نقش عبیدالله‌بن‌زیاد در رقم‌خوردن واقعه‌ی عاشورا بر کسی پوشیده نیست؛ کسی که مشاور مسیحی یزید، سپردن ولایت کوفه را به او پیشنهاد داد؛ چون از سبعیت او به‌خوبی آگاه بود. عبیدالله از مادری به نام مرجانه متولد شد که زنی کافر و بدکاره بود و به همین دلیل به «ابن‌مرجانه» شهرت یافت؛ لقبی که حضرت زینب‌(س) هنگام حضور در دارالاماره، او را با آن خطاب کرد. مرجانه پس از جدایی از زیاد که مردی قسی‌القلب و بدنام بود، با مردی زرتشتی، به نام شیرویه اسواری ازدواج کرد و عبیدالله تحت سرپرستی فردی غیرمسلمان قرار گرفت و تربیت شد. او چندی بعد به نزد پدرش زیاد برگشت؛ پدری مجهول‌النسب که مادرش سمیه، به زناکاری شهره بود. وقتی معاویه، او را به‌عنوان والی مدینه انتخاب کرد، مردم شهر از ترس او، سه روز به قبر پیامبر پناه بردند. نسب ناپاک از او شخصیتی ساخت که زنان را به مجلس خود می‌کشاند و از بریدن سر و مثله‌کردنشان لذت می‌برد. 🔹این روحیه‌ی خشن سبب شد تا پس از واقعه‌ی عاشورا در بصره کاخ سفیدی بنا کند و روی درهای آن تصاویر سرهای بریده را حک کند. شمه‌ای از این قساوت و سبعیت را می‌توان در نامه‌ای یافت که او به عمرسعد نوشت: «اگر حسین و یارانش سر به فرمان نهادند و تسلیم شدند، آنان را به سلامت نزد من بفرست و اگر نپذیرفتند، به آن‌ها حمله کن و همه را بکش و اعضایشان را پاره‌پاره کن. اگر حسین کشته شد، بر سینه و پشت او اسب بتاز... . من با خود عهد کرده‌ام، اگر او را کشتم، با او چنین کنم.» میزان نفرت آل‌الله از ابن‌مرجانه به‌حدی بود که وقتی ابراهیم اشتر، فرمانده‌ی سپاه مختار، در روز عاشورای سال 67هجری در جنگ خازر، عبیدالله را به درک واصل کرد و مختار سرش را به مدینه فرستاد، امام‌سجاد(ع) با دیدن سر آن ملعون به سجده افتادند و فرمودند: «الحمداللّه الذی ادرک لی ثاری من اعدائی و جزی‌الله المختار خیرا؛ ستایش خدای را که انتقامم را از دشمنانم گرفت. خدا به مختار جزای خیر بدهد.» 🔹«ارحام ناپاک» که حرث مشترک ده‌ها مرد بودند، در مقابل «ارحام‌المطهره» صف‌آرایی کردند و بزرگ‌ترین جنایت تاریخ را رقم زدند؛ از همین رو است که پیامبر(ص) فرمود: «برای نطفه‌های خویش بهترین را انتخاب کنید؛ زیرا اخلاق فرزندان، ریشه در اخلاق گذشتگان دارد.» در این روایت رسول‌اللّه بر نقش مادر در تعیین سرنوشت نسل، تأکید ویژه‌ای کرده‌اند. مادری که به‌تعبیر قرآن «حمله‌ و فصاله‌ ثلاثون‌ شهرا»، سی ماه به‌صورت اختصاصی که شامل دوران حمل و شیردهی می‌شود، با فرزند نفس‌به‌نفس همراه است و در این دوران می‌تواند بیشترین اثرگذاری را در شکل‌گیری شاکله‌ی شخصیتی کودک بر جای گذارد. 🔹آیت‌اللّه جوادی‌آملی در کتاب زن در آینه‌ی جمال و جلال، با اشاره به همین دوران سی‌ماهه‌ی حمل و شیردهی بیان می‌کنند که بخشی از مسئولیت‌های پرورشی به‌عهده‌ی مادر است که پدر از آن محروم است. علامه معتقدند «در این‌ سی‌ ماه‌ که‌ مستقیماً کودک‌ از مادر تغذیه‌ می‌کند، مادر عملاً مسئول‌ حیات‌ دو نفر است‌ و دو تکلیف‌ دارد؛ اما پدر تنها در اصل‌ نطفه موظف‌ است‌ که‌ حلال‌ بخورد و اگر بعد مبتلا به‌ حرام‌ شد، ارتباط‌ تنگاتنگی‌ با پرورش‌ کودک‌ ندارد؛ زیرا غذای‌ حرام‌ پدر در جهاز گوارشی‌ پدر هضم‌ می‌شود؛ اما غذای‌ مادر در دستگاه‌ گوارشی‌ او تبدیل‌ به‌ شیر می‌شود و کودک‌ مستقیماً از آن‌ تغذیه‌ می‌کند. او موظف‌ است‌ به‌ کودک، شیر حلال‌ دهد و برای‌ همین‌ منظور خود نیز حلال‌ بخورد. این‌ درمورد تغذیه‌ی‌ جسمانی‌ است‌؛ اما درمورد غذای‌ روحانی‌ نیز چنین‌ است؛ اگر مرد خاطره‌ی بد، خیال‌ و هوس‌ بدی‌ در سر بپروراند، خود را می‌سوزاند؛ خیال‌ گناه‌ و خاطره‌ی تلخ‌ در درون‌ مرد، علیه‌ خود اوست؛‌ اما خیال‌ باطل‌ و حرام‌ و اندیشه‌ی گناه‌ و خاطرات‌ تلخ‌ برای‌ زن‌ علیه‌ دو نفر خواهد بود.» 🔹نکته‌ای که در فرمایش علامه تأمل‌کردنی است، تأثیرپذیری کودک حتی از خیالات و اندیشه‌های مادر است. حال اگر مادری دارای افکار باطل و خیالات گناه‌آلود باشد، اثری که بر تربیت کودک بر جای می‌گذارد، اثری منفی و در پاره‌ای مواقع جبران‌ناپذیر خواهد بود. اهمیت شیر مادر و تأثیرش بر تربیت فرزند را می‌توان از آیه‌ی 12 سوره‌ی قصص و ماجرای مادر حضرت موسی(ع) برداشت کرد؛ آیه‌ای که خداوند می‌فرماید:«و حرمنا علیه المراضع»، یعنی خداوند به‌صورت تکوینی شیر دیگر زنان را بر حضرت موسی(ع) حرام کرد تا زنی غیر از مادرش نتواند به او شیر دهد که راز این امر در تفسیر نمونه این‌گونه بیان شده است: «او باید از شیر پاکی همچون مادرش تغذیه کند تا بتواند بر ضدناپاکی‌ها قیام کند و با ناپاکان بستیزد.» @Khamenei_Reyhaneh @bentolhoda_81

🍀حضرت زهرا (س) فرمودند : 🍀اگر فردی زبان و گوش و چشم و اعضایش را از (گناه) نگه ندارد، روزه اش فایده ای ندارد. @bentolhoda_81