خیلی حال غریبی داشت ...

اونجایی که من وارد شده بودم بالا سرش نوشته بود اتاق ۴۸

رفتم داخل و نشستم و شروع کردم به حرف زدن باهاشون

یه حالی اونجا بود انگار مطمئن بودی دارن باهات سوال جواب میکنن

و بعد اشک های بی اختیار ...

اشک های که دلیلش برام نامعلوم بود اما سرازیر بودن

شاید نیم ساعتی تو اون وادی قدم زدم

یه آقای پیری خادم اون قسمت بودن انگار حواسشون به من بود چون موقعی که تصمیم گرفتم برگردم و بیام بیرون، اومدن سمتم و التماس دعا و...

تو راه برگشت به حال اون خادما فکر میکردم که وقتایی که اون قسمت هستن چیا از ذهنشون میگذره و چه چیزایی رو میبینن و درک میکنن...

‌ بیش از آن مقداری که انسان از حوزه و دانشگاه درس می‌گیرد از قبرستان باید درس بگیرد؛ این که دستور داریم برویم قبرستان برای عبرت گیری و طلب مغفرت برای گذشتگان است. «آیت‌الله جوادی آملی»

اینقدر دلم میخواست برم کنارش و التماسش کنم برام دعا کنه که نگو اما دلم نیومد حال و خلوتش رو بهم بزنم دعای زیر باران و روبروی امام مهربانی ها...