🍃یا صاحب الزمان از خداوند عزوجل می خواهیم، ♦️ که ما را از فراموش کردن یاد شما محفوظ بدارد و به خود متذکر می شویم که غفلت نکنیم در هیچ زمانی به ویژه در مواقع استجابت دعا، از یاد شما و دعا کردن بر امر فرج شما. ♦️خداوندا ما را از گناهانی که موجب فراموشی یاد امام زمانمان می شود مصون بدار که بدون تردید این فراموشی نقمت و بلای بزرگی است. 💐💐صبحتون مهدوی ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═ ❥↬ @bohlool_aghel

کرونا و شرایط و محدودیت‌های پیش‌آمده چقدر کم‌طاقتمان کرده! به تعاملات و رابطه‌هامان که عمیق نگاه کنی، مسلّم است که اکثرا کم طاقت شده‌ایم و بی‌حوصله، اکثرا زود رنج شده‌ایم و بی‌اعصاب، اکثرا زود از کوره در می‌رویم... خواستم بنویسم که یادم بماند "سلامتی" فقط سلامت جسمی نیست! خواستم یادم بماند این داستان که تمام شد و از آن جان سالم به در بردم، روانم را بگیرم زیر نور، زخم‌هاش را پیدا کنم و دانه دانه و با ظرافت، مرهم بگذارم. همه‌ی زخم‌ها که جسمی نیست! گاهی تحت یک شرایطی چنان زخمی روی روانت می‌نشیند که تا مدت‌ها آستانه‌ی تحملت کمتر از آنی می‌شود که هرچیزی را به دل نگیری و با هر حرفی نشکنی. که پوست طاقت آدم‌ها نازک می‌شود گاهی. شاید از همین است که این‌روزها، از کنارمان رد می‌شوند و زخم می‌خوریم، که آنقدر پُریم که یا بی‌دلیل قضاوت می‌کنیم یا با کوچکترین قضاوتی بغض می‌کنیم و به هم می‌ریزیم. که خشم حاکم بر جامعه بیداد می‌کند، که آثاری از رنجش و دلخوری همه جا هست. اخیرا هرکجا عبور کردم، آدم‌ها یا خنجر کلمات و قضاوت‌ها توی دستانشان بود، یا توی عمیق‌ترین لایه‌های احساسشان. کمی مراعات هم را بکنیم، این روزها همه‌مان کم طاقت و زودرنج شده‌ایم، همه‌مان درست یا غلط، خوب یا بد، از خودمان تصور قربانی داریم، چرا که کار چندانی در مقابل اتفاقات و حوادثِ ناگزیرِ در حال وقوع از ما ساخته نیست. کمی روی صبر و طاقت خودمان کار کنیم و مراقب رفتار و حرف‌هامان باشیم، دیگران هم مثل ما! همه‌مان زخمی و خسته و غمگینیم و دنبال سطر پایانیِ این ماجرا و ماجراهای تلخ می‌گردیم. تمام می‌شود بالاخره، ولی تا آن موقع، بیشتر حواسمان به هم باشد. به دل‌های هم، به روانِ هم، به زخم‌های هم. برای هم حالِ خوب و دلخوشی‌های ناب بسازیم، نه اندوه! اوضاع که خوب شد، از این غل و زنجیر نامرئی که خلاص شدیم، می‌نشینیم و فکری به حال زخم‌های عمیقی که این مدت روی روانمان نشسته می‌کنیم. زخم حوادث را گریز چندانی نیست، این زخم آدم‌ها به آدم‌هاست که شرایط را سخت‌تر می‌کند. صبر و سازش و مهربانی را تمرین کنیم تا کمتر برنجیم و کمتر برنجانیم. اوضاع خوب می‌شود و زخم‌ها التیام پیدا خواهند کرد این ماییم که باید رفیقِ روزهای سختِ هم باشیم، این ماییم که باید شرایط را عوض کنیم، قبل از این‌که شرایط، ما را عوض کند ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═ ❥↬ @bohlool_aghel

آزمایشگاه ادیسون داشت در آتش می‌سوخت، آزمایشگاهی که تمام دلخوشی‌اش بود و سال‌ها با عشق فراوانی آن را ساخته‌بود. اما ادیسون در مقابل آن ایستاد، به شعله‌های بنفش آتش خیره شد و گفت: "چه تصویر زیبایی!" ، او می‌دانست که با افسوس خوردن و به آب و آتش زدن، چیزی تغییر نخواهدکرد، او پذیرفته‌بود که تمام تلاش‌ها برای نجات دلخوشی‌اش بی‌نتیجه است و در آن‌لحظه انتخابش این بود که به‌جای هرکار بی‌فایده‌ی دیگری، در مقابل این صحنه‌ی بی‌تکرار بایستد، جسارت شعله‌ها را تماشا کند و از این زیباییِ بینظیر لذت ببرد، او انتخاب کرده‌بود که در خالی‌ترین حالتِ ممکنِ لیوان، قطرات کوچکی دست و پا کند برای دلخوشی، و امیدوار باشد به دوباره ساختنِ همه چیز. نه اینکه زانوی غم بغل بگیرد و تا مدت‌ها روی دوش روانش، بار سنگین اندوه بریزد! گاهی ادیسونِ روزهای سختِ زندگی باشیم، وقتی همه چیز داشت بد پیش می‌رفت و کاری از ما ساخته نبود، وقتی که همه از بهبود اوضاع نا امید بودند، به جای هر افسوس بی‌نتیجه‌ای، در مقابل آتش مهیب دردها بایستیم و جسارت شعله‌ها را تحسین کنیم. پیش خودمان بگوییم: فعلا کاری از من ساخته نیست، اما آرام آرام، همه چیز را درست خواهم‌کرد. گاهی در دل دردها انتخاب کنیم که به‌جای نشستن در میان آتش و سوختن و گریستن، دورتر بایستیم و جسارت شعله‌ها را تماشا کنیم و لبخند بزنیم. ادیسون، یک سال بعد آزمایشگاهش را دوباره ساخت و حاصل این شکست عمیق، اختراع گرامافون بود. ساختمان‌های ویرانه را می‌توان دوباره از نو ساخت، گیاهان پژمرده را می‌توان دوباره احیا کرد، اما انسان‌های از هم فروپاشیده را؟ اجازه نده اتفاقات و مشکلات موقتی، تو را برای همیشه ناامید کنند. شاید مشکلات و رنج‌های تو هم نتایج خوشایند و مطلوبی در پی داشته‌باشند، که کمترینِ آن‌ها، پختگیِ روانی و عاطفیِ تو باشد... ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═ ❥↬ @bohlool_aghel

‌ 📚داستان کوتاه لقمان حکیم پسر را گفت: امروز طعام مخور و روزه دار و هرچه بر زبان راندی، بنویس، شبانگاه همه آنچه را که نوشتی، بر من بخوان، آنگاه روزه ‏ات را بگشا و طعام خور! شبانگاه، پسر هر چه نوشته بود، خواند... دیروقت شد و طعام نتوانست خورد. روز دوم نیز چنین شد و پسر هیچ طعام نخورد... روز سوم باز هرچه گفته بود، نوشت و تا نوشته را بر خواند، آفتاب روز چهارم طلوع کرد و او هیچ طعام نخورد. روز چهارم، هیچ نگفت... شب، پدر از او خواست که کاغذها بیاورد و نوشته‏‌ها بخواند. پسر گفت: امروز هیچ نگفته‌‏ام تا برخوانم. لقمان گفت: پس بیا و از این نان که بر سفره است بخور... بدان که روز قیامت، آنان که کم گفته‏‌اند، چنان حال خوشی دارند که اکنون تو داری... ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═ ❥↬ @bohlool_aghel

خسته شدی؟ صحبت های شهید حسن باقری درباره اینکه چرا آدم از انجام کاری خسته می شود را بشنوید ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═ ❥↬ @bohlool_aghel

سَيَجْعَلُ اللَّهُ بَعْدَ عُسْرٍ يُسْرًا خداوند... به زودی بعد از سختی‌ها، آسانی قرار می‌دهد!♥️ طلاق/۷ 💐صبح بخیر... ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═ ❥↬ @bohlool_aghel

#تلنگر 📚 💎شرط مهمان نوازی این است که خالی از تکلف باشد ... حکیم سعد الدین نزاری با سعدی شیرازی معاصر بود. این دو بزرگ با یکدیگر رفت و آمد داشتند به طوری که شیخ اجل سعدی دو بار از شیراز به دیار حکیم، قهستان رفت. در سفری که حکیم نزاری برای دیدن سعدی به شیراز آمد، سعدی آنقدر در تجلیل و پذیرائی او تکلف ورزید و خود را به مشقت انداخت که حکیم چندان در شیراز توقف نکرد و در هنگام حرکت به سعدی گفت: ما رفتیم ولی این شرط مهمان نوازی نبود که تو کردی.... شیخ هم از این سخن درشگفت شد و پوزش خواست. چندی بعد سعدی به دیدار حکیم به قهستان سفر کرد و در هنگام ورود حکیم را در مزرعه یافت که مشغول زراعت بود. او هم شیخ را به منزل فرستاد و خود بکارش ادامه داد تا فراغت حاصل کرد و به منزل رفت. در پذیرائی از سعدی هم هیچ تکلف و تشریفاتی قائل نشد و در تهیه خوراک و لوازم پذیرائی چندان سادگی پیشه کرد که سعدی سه ماه در بیرجند ماند و چون وقت مراجعت رسید و آماده سفر شد، حکیم به بزرگان بیرجند پیغام فرستاد تا آنچه رسم تشریفات و پذیرائی است در حق سعدی بجا آورند و آنها نیز یکماه تمام از سعدی دعوتها نموده و پذیرائیها کردند. چون سعدی عزم سفر کرد، حکیم به او گفت: شرط مهمان نوازی این است که خالی از تکلف باشد تا مهمان را توقف میسر گردد نه اینکه چندان بخود زحمت دهی تا مهمان سرافکنده و پشیمان باز گردد ! ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═ ❥↬ @bohlool_aghel

📚حکایت زهر مار!!! با هجوم موشها به شهر همدان، که موجب شیوع بیماری طاعون در این شهر شده بود. پزشک حاذق و دانا ، ابوعلی سینا به مردم دستور داد برای مقابله با موشها از "مار" استفاده کنند ! و بعد ها نیز به پاس اینکار در سر راه مارها جام شرابی از انگور سیاه گذاشتند تا از آن بنوشند، زیرا زهر مارها را بیشتر و خطرناک تر میکرد ! از آن پس "مار" نماد بهداشت و نماد داروخانه های جهان شد، لذا برخی داشتن و نگهداری "مار" را نشانه سلامت میدانستند . و به افرادی که زیاد دچار امراض میشدند، "بی مار" میگفتند ! کلمه ای که تا به امروز نیز پابرجاست و به همین عنوان استفاده میشود...! ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═ ❥↬ @bohlool_aghel

‌ داستان در لندن سال ۱۸۸۶ اتفاق می‌افتد و به آقای آدولف ورلاک و کارش که جاسوسی برای کشور ناگفته‌ای (احتمالاً روسیه) است مربوط می‌شود. این رمان در فهرست بهترین کتاب‌های قرن بیستم کتابخانه مدرن، رتبه چهل و ششم را دارد. 📕 مامور سری ✍🏻 #جوزف_کنراد ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═ ❥↬ @bohlool_aghel

📚همیشه شنیده ایم که دعا برای غیر از خود بهتر مستجاب میشود. دلیل علمی آن این است که انسان به مسائل خود بیش از اندازه نزدیک میشود و به همین دلیل همواره میترسد و تردید میکند و شک و تردید باعث خدشه دار شدن ایمان میشود و خدشه ایمان ، انسان را از رسیدن به آرزویش دور میکند؛ اما دوست شما که برای شما دعا میکند ، بدون هیچ استرسی موفقیت و سلامت و برکت را از ته دل برای شما میخواهد یا به عبارتی آن را به عینه میبیند و چون خیلی به موضوع چسبیده نیست، شک نمیکند، دعا میکند و موضوع را رها میکند تا هم او که مشکل را به او سپرده است ، برایش حل کند! . از طرفی وقتی با حس مثبت و بدون استرس برای دیگران دعا میکنید، فرکانس مثبت شروع به فعاليت میکند و طبق قانون جذب تمام آن خوبی که برای شخص دیگری از ته دل خواسته اید به سمت شما سرازير میشود. خدایا بابت همه چیز متشکریم ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═ ❥↬ @bohlool_aghel

فقيری سه عدد پرتقال خريد🍊🍊🍊 اولی رو پوست كند خراب بود دومی رو پوست كند اونم خراب بود بلند شد لامپ رو خاموش كرد و سومی رو خورد. گاهی وقتا بايد خودمون را به نديدن و نفهميدن بزنيم تا بتونيم زندگى كنيم...! وقتى گرسنه اى ، يه لقمه نون خوشبختيه.. وقتى تشنه اى ، يه قطره آب خوشبختيه.. وقتى خوابت مياد ، يه چرت كوچيك خوشبختيه.. "خوشبختى يه مشتى از لحظاته… يه مشت از نقطه هاى ريز،كه وقتى كنار هم قرار مى گيرن، يه خط رو ميسازن به اسم زندگی... ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═ ❥↬ @bohlool_aghel

. یادم هست پیش از ازدواجم، مدتی با همسرم همکار بودم. فضای کار باعث شده بود ک او از شخصیت و اطلاعاتِ من خوشش بیاید. ناگفته هم نماند؛ خودم هم بدم نمی‌آمد ک او این قدر شیفته‌ی یک آدمِ فراواقعی و ب قولِ خودش «عجیب و غریب» شده! . ما با هم ازدواج کردیم. سالِ اول را پشتِ سر گذاشتیم و مثلِ همه‌ی زن و شوهرهای دیگر، بالاخره ی روزی دعوای سختی با هم کردیم. در آن دعوا چیزی از همسرم شنیدم ک حالا بعد از جدایی‌مان، چراغِ راهِ آینده‌ی رفتارهایام شده: -«منو باش که خیال می‌کردم تو چ آدمِ بزرگ و خاصی هستی!... ولی می‌بینم الآن هیچ‌چی نیستی!... ی آدمِ معمولی!» . امروز ک دقت می‌کنم، می‌بینم تقریبا همه‌ی ما در طولِ زندگی، ب لحظه‌هایی می‌رسیم ک آدمهای خاص و افسانه‌یی‌مان، تبدیل ب آدمی واقعی و معمولی می‌شوند. و درست در همان لحظه، آن آدمی ک همیشه برای‌مان بُت بوده، ب طرزِ وحشتناکی خُرد و خاکشیر خواهد شد. ما اغلب دوست داریم از کسانی ک خوش‌مان می‌آید، بُت درست کنیم و از آن‌ها «اَبَر انسان» بسازیم. و وقتی آن شخصیتِ ابرانسانی تبدیل ب ی انسانِ عادی شد، از او متنفر شویم. 👈ب یک دل‌داده‌ی شیفته باید گفت: -«کسی ک تو امروز در بهترین لباس و عطر و قیافه می‌بینی، در خلوتش، یک معمولی تمام‌عیار می‌شود!... تو با یک آدمِ معمولی طرفی، ن یک ابرقهرمانِ سوپراستار!» همه‌ی ما آدم‌ایم. آدم‌های خیلی معمولی. به کانال بهلول عاقل بپیوندید🔽 ❥↬ @bohlool_aghel ❥↬ @ostad_dehnavi ═ೋ❅🖋☕️❅ೋ═