و من هرشب از خودم میپرسم که فراق از ما آدم های بهتری می سازد یا وصال ؟
مثلا همونجا که میشینی توی حرم و حس میکنی قلبت داره از دردِ دلتنگی لذت می بره ...
یه جاییم صریحا گفتم حتی اگه این حس ها واقعی نباشه،حتی اگه ناشی از تصورات دلیمه صرفاً ولی تمام ِ منه ... هویت منه ...
دلتنگیم به تو دارایی ارزشمندی ایست که با هیچ ِ چیز دیگری قابل معاوضه نیست ...
آقای امام حسین ...
میدونی چی دلگرمی میده بهم؟
اینکه امام حسین هر جور باشی دوستت داره ...
و این جور مقوله ی "امام حسین برای همه است" رو بیشتر درک میکنم ...
کافه انارستانِ منِ طو ♥️
این چن وقت دیوووونگی هامو یه جورایی تحمل کنید لطفا
اناری های انارستان