چرا اونایی که دنبال حقیقتن انقدر ساکت و گمنامن؟ چرا اتحاد نیست؟ چرا دور هم جمع نمیشیم یه غلطی کنیم؟ چرا فکر می‌کنن با یواشکی کار خوب انجام دادن هنر کردن؟

خدایا من خودمم از خودم دلخورم که گاهی اوقات دغدغه‌هام سطحی و احمقانه میشن

آدم‌های جهان زیر ظلم و بدبختی دارن سرویس میشن، اونوقت من دنبال اهداف دنیوی حقیرمم

یکم تفکر که به جایی بر نمی‌خوره

حداقل مایی که ادعا داریم خودمون یه غلطی کنیم و یکم بدرد بخوریم

هی باید خودمو به اون راه بزنم تا خوشحالی احمقانه‌مو حفظ کنم

قراره یهو به خودم بیام ببینم موهام همرنگ دندونام شده و تو نیومدی؟

آنکه حکم صبر از الله داشت، نیمه شب‌ها سر درون چاه داشت.

چقدر شیعه با عقل جور در میاد

دوست‌داشتنت، عاقبتم رو به‌خــــیــــر می‌کنـه:))

آن شب، گریه هم با من بیدار بود.