تو زندگی یجایی هست که
بعد از کلی تلاش و دویدن برای هدفت
یهو وایمیستی سرتو میندازی پایین و
آروم میگی دیگه نمیتونم،
دیگه خسته شدم.
الان حال و روز من همینه...
تو اومدی و شدی خواستنی ترین فرد زندگیم که حالا یک لحظه هم بدون تو نمیتونم. صدای تو دیدن تو درآغوش کشیدن تو ...حتی فکر کردن به تو برای من آرامش بخشه، آرامش یعنی تو ... عشق یعنی تو زندگی یعنی تو دلیل نفس کشیدنم، دلیل خنده ی روی لبم
من خوشبخترینم چون تورو دارم، خیلی زیاد دوست دارم از ته قلبم، خوشحالم از بودنت مهربونم :))
کاش میتونستم محکم بغلت کنم و
همه دردات، غصه هات، حال بدیات، مشکلاتت رو
از روحت بیرون بکشم، بریزم تو خودم
بجای تو من درد بکشم، بجای تو من غصه بخورم، بجای تو من حالم بد باشه، بجای تو من مشکلات رو به دوش بکشم
اصن همه ناراحتیات واسه من.
« من خودمو جا گذاشتم »
این جمله‌رو احتمالاً از همه شنیدین، از همه‌ی جامونده‌های مسیر زندگی... هممون خودمونو یه جاهایی جا گذاشتیمو قبول کردیم یه قسمتی از ما دیگه همرامون نیومده و ترجیح داده توی همون نقطه بمونه، بمونه یا بمیره، زنده و مرده‌ش دیگه فرقی نداره چون دیگه مهم نیست، مهم اینه که دیگه همه‌مون نصف و نیمه‌ایم. خنده‌هامون شبیه خنده‌ی یه دلقک شده، از همونا که اسمش خنده‌س و خودش گریه، از همونا که وقتی میاد رو لب کسی دلت میخواد بگی نخند بابا دلمو خون نکن... ما نصف نیمه‌ها از یه جایی به بعد دیگه خیلی برامون مهم نیست که کجای زندگی دست خودمونو ول کردیم و گذاشتیم واسه خودش بره هرجا که میخواد بچرخه...
