خیلی وقت است که فهمیده ام از زندگی و در زندگی هیچ نفهمیده ام . نفهم ها عالم خوبی دارند . عالمی مملو از معنا، آنهم معنایی از جنس غایت علم یعنی ندانستن، که انگار پدر جد نفهم هاست . چند روزی با حال و روز این روزهایم ، چهار روزه ی دنیا رو به نظاره نشسته ام و می دانم که هیچ نمی دانم. نمیدانم آنکه بالا نشسته کیست و چیست ؟ نمی دانم چه در سر دارد و نمی دانم اصلا سر دارد یا .... نمیدانم امروزم را اوکه ته دانستن ها ست رقم زده یا بخشی از نفهمی های خودم . اما هر چه هست که من هیچ نمی دانم. حس ها ، خاطره ها ، فکرها ، حسرتها و نگرانیها شده غوزه بالای غوز نفهمیهایم. من‌ دو ترکه بر روی خورجین خالی پادر رکابم با نفهمیهایم . رکاب نزده چهار نعل می دود، نمی دانم کجا و چرا و... بگذریم‌، از چه و که نمی دانم‌ ولی می دانم گذشتن از آنچه امروز است نه به اراده نیاز داردنه به تلاش بلکه درگذر است روزگار پس چه خوب است لابه لای نداستنهایمان کمی هم راضی باشیم . به هم رسیدنهایمان را با نام قسمت، سرپوشی نهادیم بر ندانستنهایمان، باشد تا صبح دولت دانستن بدمد .شُکوه را شِکوه نامیدیم و نکبت را نعمت . اما خوب است که نمی فهمیم . خوب است که نمیفهمیم ... عظیم هاشم زاده نیمه شب ۲۲ شهریور ۹۹