دیکتاتور کیست؟

✔️ایران و صبر استراتژیک در برخورد با معترضانِ قانون شکن از ابتدای وقوع اعتراضات، رفتارهای قانون شکن متعددی توسط معترضان مشاهده شد. این خشونتها شامل بستن معابر و آتش زدن اتاقها و خودروهای پلیس و آمبولانسها و سایر اماکن و امکانات عمومی و جراحت نیروهای رسمی و بسیجی و حتی شهادت آنها می شد. سوالی که در ذهن بسیاری از طرفداران نظام مطرح می شد این بود که چرا کسی برخورد جدی نمیکند (یا به عبارتی موضوع را جمع کند)؟! این سوال در موارد متعددی حتی به اعتراض و دلخوری دلسوزان نظام از مسوولین نیز می انجامید. در پاسخ به پرسش بالا دو نکته ی بسیار مهم همواره از مسوولین امنیتی شنیده می شد که به نظرم بد نیست مخاطبان توجه کنند: اول اینکه مسوولین جمهوری اسلامی معتقدند که هرچند اعتراضات زمینه های داخلی مانند معیشت دارد اما آشوبها و خشونتها برنامه ی دشمن خارجی است، نه فقط برای براندازی نظام اسلامی بلکه فراتر از آن برای درگیری خونین میان بخشهای مختلف ملت و تخریب کشور مانند آنچه در سوریه شاهد آن بودیم. لذا مسوولین با نگاه به سوریه، تصمیم به جلوگیری از وقوع این سناریو گرفتند. دو مولفه اساسی برای این امر لازم بود: اول صبر و بردباری و عدم بکارگیری سلاحهای مرگبار و دوم حل مسئله از مسیر تببین و قانون. در مورد اول، درس عبرت سوریه بود چرا که حکومت سوریه در مراحل اولیه اعتراض از سلاحهای مرگبار و حتی تانک استفاده کرد و این باعث شد جایگاه اعتقادی نظام سوری به شدت آسیب ببیند و با کشته شدن هر فرد سوری چه موافق و چه مخالف انگشتها به سمت بشار نشانه و دامنه ی مخالفتها با او گسترش پیدا کند. لذا نظام اسلامی در ایران تصمیم گرفت (و این به کرات در جلسات گفته میشود) حتی به قیمت شهادت مظلومانه ی نیروهایش بکارگیری سلاحهای مرگبار را در این مرحله ممنوع کند. متاسفانه تبعات اولیه ی چنین تصمیمی شهادت برخی مدافعان بی سلاحِ وطن بود، اما از نظر مسوولین، این صبر استراتژیک باعث میشد شهید و شهیدانی که بیگانگان به دنبال خونخواهی او قصد به ویرانی کشاندن مملکت داشته باشند، بیش از آنکه از سوی معترضین باشد، از میان مدافعان وطنی باشد. این ایده البته ریشه ی ۱۴۰۰ ساله دارد و شیعه همواره‌ از پيروزي خون بر شمشیر بهره برده است. هدف از این صبوری زینب وار نظام، این بود و هست که گفتمان مظلومیتش همانند جنگ تحمیلی و همانند تحریمها همچنان پابرجا بماند، حتی در برابر برخی فرزندان ناآگاه و قانون شکن خودش. البته که اجرای چنین استراتژی در عمل سختی دارد و شاید در مواردی نیز بر خلاف آن عمل شود، یا شبکه های معاند، تلاش برای کشته سازی را ادامه داده و با دروغ و نیرنگ قصد بر هم زدن چنین معادله ای را داشته باشند، اما اساس نگاه نظام به پیروزی نهایی و اصلی است. و دوم اینکه البته نباید قانون شکنی نادیده گرفته شود و دامنه ی قانون شکنی بحرانی شود، لذا از آنجا که معترضانِ قانون شکن بهرحال فرزندان این خاک و ملت هستند، باید از مسیر قانونی و تنها پس از رخداد جرم و اثبات آن، فرد یا افراد خاطی، برای طی مراحل دادرسی به قانون سپرده شوند. این "صبر استراتژیک" با سابقه ی ۱۴۰۰ ساله اش ریشه در سقیفه و سپس عاشورا دارد و نمونه های اخیرش در دهه ی ۶۰ و سپس در یمن نیز به کار گرفته شد و همچنان سرلوحه نظام شیعی جمهوری اسلامی ایران است. به نظر میرسد فرد فرد دلسوزان نظام نیز در روش و منش تبیینی خود بایستی از این صبر استراتژیک بهره برده و در تعامل با معاندان و معترضان صبورانه تبیین نموده و البته مسیر قانون را نیز نادیده نگیرند. حق یار جواد راد- ۲۷ آبان ۱۴۰۱ ┄┅┅❀💠❀┅┅┄