وطن یک ماهیت امی است و نه ملی یا قومی...

سلمان پارسی را در ترازوی ملی‌گراهای ایران‌شهری بگزارید تا میزان انحراف آن‌ها از اسلام را به چشم ببینید...

وطن، ملت در چنبره‌ی مرز نیست.‌‌..

سلمان پارسی و صهیب رومی و بلال حبشی به ما می‌آموزند که فهم مدرن از وطن هیچ ربطی به درک محمدی از آن ندارد...

امت بودن امت با تبعیت آن‌ها از ناموس عالم است: شریعت. میله‌گراهای امت‌ستیز و شریعت‌ستیز هم‌آنند که خود گفته‌اند: بی‌ناموس...

وطن را نه قومیت می‌سازد و نه ملیت؛ و هم‌این است می‌هن...

پس از قرآن سر نیزه کردن و نهج‌البلاغه سر نیزه کردن، سکولارهای نهان‌روش ایرانی بخت خویش برای سر نیزه کردن ولایت فقیه می‌آزمایند...

سکولاریسم سر و ته، هم‌این است که از سیاسی نبودن تکیه‌های عزاداری می‌نالی اما امر به معروف و نهی از منکر زیر خیمه‌ی آن را بر نمی‌تابی...

خط استحسان اهل اجتهاد نیست که بتواند با امت امام و امام امت احتجاج کند. هم‌این است که هر جا کم می‌آورد پای یک نفر را وسط می‌کشد و از او اخبار می‌کند بی آن که امکان استناد باشد. ممشای نواخباری‌های ناسره‌ی این سال‌ها نوبابی‌گری است، و تو بگو سررسید ورق زدن و کد کشیدن...

آخوند پروانه‌یی، مداح موزیکال، پاس‌دار پراگماتیست، سر تا ته یک کرباسند....

آن که غزه و لبنان و پاکستان و خراسان را بفروشد، به وقتش ایران را هم خواهد فروخت...

اصول‌گرایی اکنون بیش‌تر یک بیماری خودایمنی است...