⛔️ عکس العمل افراد عقده‌ای در مقابل پیشرفت دیگران
🔹 یک عده مردم، به اصطلاح روانشناسیِ امروز «عقده‌ای» هستند، هر جا فردی را می‌بینند که در میان مردم یک وجهه و حیثیتی دارد، برای اینکه به این اشخاص حسادت می‌برند، همت و عرضه هم ندارند که خودشان را جلو بیندازند، فوراً به این فکر میافتند که یک شایعهای درباره او درست کنند.
🔸 می‌گویند ما که نمی‌توانیم به او برسیم پس او را پایین بیاوریم، چگونه؟ با یک عملی در منتهای نامردی و آن اینکه یک شایعهای علیه او بسازیم و یک تهمتی به او بزنیم. آنقدر این گناه بزرگ است که خدا می‌داند!
📗 استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج۴، ص۵۶
⛔️ تصوری نادرست
🔹 شاید منطق خیلی از ما همین باشد که ای مردم! یکی از دو بدبختی را اجمالًا باید بپذیرید، یا بدبختی در دنیا و یا بدبختی در آخرت. خدا حاضر نیست که ببیند شما هر دو خوشبختی را دارید.
🔸این ضد تعلیمات انبیاست. نمی‌خواهم بگویم ضد تعلیمات فقط قرآن است؛ ضد تعلیمات انبیاست از جمله خود حضرت عیسی مسیح علیه السلام.
🔹 حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام در نهج‌البلاغه می‌فرماید: همانا متقین، هم سعادت دنیا را می‌خواهند هم سعادت آخرت را.
🔸 اشتباه این است که ما خیال می‌کنیم گناهان به دلیل اینکه گناه است سعادت است، در صورتی که اساس این منطق در اسلام بر این است که گناه فقط به دلیل اینکه بدبختی است گناه است.
البته میان خوشبختی در دنیا و تسلیم لذت‌های فوری شدن باید تفکیک کرد.
📗 استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج۹، ص۱۶۸
🔵 نظر اسلام درباره مردی که جلوی نامحرمان نام همسرش را می‌برد
🔹 آنچه بعدها حتی در میان متشرعین تحت تأثیر عادات و عرف‌ها پیدا شد مافوق توصیههای اخلاقیِ اسلامیِ مسلّم است. در عرف‌های متأخر حتی ذکر نام همسر، یعنی پرده برداشتن از امری که انسان از آن شرم دارد تلقی می‌شود.
🔸 حضرت پیغمبر اکرم صلوات الله علیه و آله و حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام و سایر ائمه اطهار علیهما السلام در محاورات خود نام همسرشان را می‌بردند که خدیجه یا فاطمه یا امّ حمیده چنین و چنان کرد؛ ولی امروز اگر یک مرجع تقلید نام همسر خود را بدون تعبیراتی از قبیل «اهل بیت» یا «والده فلانی» یا «خانواده» و امثال اینها ببرد کاری زشت تلقی می‌شود؛ درصورتی که رسول اکرم از همسرش با کلمه «حمیرا» تعبیر می‌کند که نشان‌دهنده زیبایی و رنگ پوست اوست.
🔹 همچنین امروز یک ملای معروف و مورد توجه عوام اگر همسرش سر تا پا پوشیده نباشد و بخواهد از جلوی جمعی عبور کند امری ناپسند تلقی می‌شود. پوشاندن وجه و کفین به اجماع فقهای فریقین واجب نیست، حداکثر این است که مستحب است؛ اما اگر همسر یک روحانی موجّه میان عوام، ستر وجه و کفین نکند از هر فسقی برای آن روحانی مهمتر جلوه می‌کند.
🔸 شیخ انصاری در «کتاب النکاح» راجع به سیرههای امروز که ارزش چندانی ندارد به موضوع نظر بر زنی که قصد خواستگاری و ازدواج با او باشد را مثال می‌زند و می‌گوید با اینکه قطعاً از نظر شرعی جایز است ولی امروز اگر به شخص محترمی این چنین پیشنهاد شود که دخترت را می‌خواهم برای ازدواج ببینم فوق‌العاده زشت تلقی می‌شود.
🔹 پس آنچه بعدها رخ داده، بالاتر است از حدود توصیه اخلاقی اسلامی. البته خود اعراب، نه اولیای دین، در این جهت بیتأثیر نبودهاند. خشونت خاص خلیفه دوم و حلول روح او حتی در مدعیان دشمنیاش سهم به سزایی در این موضوع داشته است.
📗 شهید آیت‌الله مطهری، پاسخ‌های استاد به نقدهایی بر کتاب مسئله حجاب، ص۱۴