ناگزیرم گاهی از دل آب را جارو کنم آسمان می خواهد امشب من به ماهش رو کنم دل به چشمانش بدوزم با تماشا خو کنم تا بشویم سینه اش را از خطا باید سحر رود آرام نظر را غرق در گیسو کنم عشقم آغشته است با تزویر باور کن پری! ناگزیرم گاهی از دل آب را جارو کنم فطرتم خواب است بارانا به بالینم بیا خاک را بیدار کن تا روح گِل را بو کنم چاره ی دلمردگی را امر فرموده حکیم زخم بر بازو ببندم، درد را دارو کنم امیر.س @daftareghazal

حراجی جواهر لمس کرده است هوس پیکر دلبرها را ریشه کن می کند این باد صنوبرها را ترسم از شوخی دلها و زبانها در شهر سوء ظن پر بکند سینه ی همسرها را ما اگر دیر بجنبیم برادر! خواهر! شهوت از پای در آورده دلاورها را دخترک برده به مسلخ همه ی روحش را تا بچرخاند رو به جسدش سرها را این نه عشق است – ببخشید مرا اهل ادب- می کشد ماده به دنبال خودش نرها را دام را چاره کن ای چوپان! چوپان! چوپان! یا بکش بیرون از گله ی خود گرها را * نقشی از صورت یاری تو در این کهنه زمین به سیاهی نکن آغشته پری! پرها را هیچ دیدید حراجی جواهر در شهر؟!! سر کوچه نفروش ارزان گوهرها را جان و دل! رو به خداوند چرا می بندی همه ی پنجره ها را همه ی درها را امیر.س @daftareghazal

کرده ای باز، دهان، درّه به «هَل مِن» خوانی چقدر شاه شغالان جهان نادانی! گر نبندی زغن شوم دهان از یاوه پاسخت سخت و خشن می شود و می دانی رونما گر بشود شعله ی خشمم لولو! مطمئن باش که بازنده ی این میدانی اگرت فهم در آن قلب مسوّد باشد شیر را از خطر موش نمی ترسانی تو پدر جد اباطیل، پدر خوانده ی جبن تو! ابوجهل، ابوشرک، ابوسفیانی کمی آنسو تر از این ورطه «خبیث اردوغان» رفته برپا بکند سلطنت عثمانی!!! می رسد صبح و در آن روز  به امید خدا منقرض می شود این سلسله ی شیطانی امیر.س @daftareghazal

زلف سیاه گل- پری  بر باد دارد می رود انگار رسم عاشقی از یاد دارد می رود شیرین شتابان می دود دنبال او آشفته مو بی اعتنا بر پشت سر فرهاد دارد می رود امروز با لیلی خوشی فرداست با لیلا دلت هر جا که می خواهد دلت آزاد دارد می رود یک مسئله...آقا! چرا؟...دنیا چنین...آقا ببخـ... شاگرد می پرسد ولی استاد دارد می رود تا در زمین هرزگان سیل جنون جاری کند خونی که از چشمان گل افتاد دارد می رود امیر.س @daftareghazal

امیرالمومنین را دوست دارم من آن خلوت نشین را دوست دارم امید آخرین را دوست دارم خدای عاشقان را می پرستم رسولان امین را دوست دارم پُرم از نفرت از طاغوت کیشان امیرالمومنین را دوست دارم به جز آل سقیفه، آل تحریف تمام مسلمین را دوست دارم بدم می آید از تردید در عشق زلالیِ یقین را دوست دارم مگر دین خدا جز مهر و کین استت من این آیین و دین را دوست دارم تو فرمان می دهی و من مطیعم همین را من همین را دوست دارم امیر.س@daftareghazal

سرخ ترین اثر هنری باید هنرم را به تماشا بگذارم فردا ثمرم را به تماشا بگذارم در دشت مزین شده با رنگ تو من هم باید اثرم را به تماشا بگذارم شد پنجره ها باز که در منظره ای سرخ جان نظرم را به تماشا به گذارم در اول این قصه پس از غصه ی مادر فرق پدرم را به تماشا بگذارم در ساعت تنهایی خود مثل برادر خون جگرم را به تماشا بگذارم شطی بکشم خشک در این سو و در آن سو گلهای حرم را به تماشا بگذارم می خواهم از این خیمه به بیرون بکشم سر شمس و قمرم را به تماشا بگذارم بالای سر ماه محافظ بنشینم چشمان ترم را به تماشا بگذارم بی لشگرم و یار مرا چاره جز این نیست رزم پسرم را به تماشا بگذارم **** سبحانک یا عشق! تو این سفره نچیدی من سیم و زرم را به تماشا بگذارم رخصت بده تا زلف رها بر سر نیزه اوج سفرم را به تماشا بگذارم این قصه تمام است در این پرده ی آخر بگذار سرم را به تماشا بگذارم امیر.س@daftareghazal

عباس پسر حیدر ساعت ظهر است و بخت سرخ، مسلم دل نگرانند شاهدان دو عالم گوش بفرمان عشق، خامش و آرام ایستاده مرد، استوار و مصمم مرد چه مردی! که فکر می کند انگار فرصت سر باختن شده است فراهم گرد رشيد دلير رفت به ميدان محو تماشاي اوست عالم و آدم گرد رشيد دلير رفت به ميدان هیمنه اش را نمي كنيد مجسم؟ قامت او سبز مثل نيمه شعبان حنجره اش سرخ مثل ثلث محرم کیست نداند که اوست ماه بنی عشق کیست نداند نشان صاحب پرچم رستم حیدر تبار فاضل عالم حضرت عباس شير خط مقدم امیر.س@daftareghazal

نذر دستهای عباس (ع) من ماندم و خدا و دلي تر برادرم! با دشتی از شقایق پرپر برادرم! تو رفته ای و من شده ام مثل یک یتیم خاکم نموده داغ تو بر سر برادرم! كي ميشدند خیل شغالان تو را حريف اي با یکی سپاه برابر برادرم! اي خون سرخ فرق پدر در سقيفه آه اي پهلوي شكسته ی مادر برادرم! ديگر حرم حريم ندارد نگاه كن اي پاسبان حرمت خواهر برادرم! ديگر كسي دوباره نميخواهد از تو آب برگرد و اشك شوق بياور برادرم! دل تشنه نگاه تو هستند كودكان درخواستها شده است مكرر برادرم! *** رفتي، برو برو که در آنسوی زندگی چشم انتظار توست پيمبر برادرم! با روي سرخ نوبت ديدار مي رسد اينگونه كرده اند مقدّر برادرم! سر روي سينه ات بگذارم دلم خوش است تا هست روي پيكر من سر برادرم! امیر.س@daftareghazal

! عهد بستم صبح صادق با دل دریا شناس تا نپرسم راز گل را هیچگاه از ناشناس عرصه ناهموار و ناپیدا و شب هم قیرگون راه را باید بپرسم از یکی صحرا شناس قمه–آقا گفت- ممنوع است. فهمش مشکل است؟ نه! نمی فهمند حق را قوم مولا ناشناس مرجع تقلید ما شمر ابن شارون نیست که سر به هر تیغی نبازد مسلم فتوا شناس واحسینا! واحسینا! واحسینا! واحسین! تو! شدی دانای اکبر، من! شدم لیلا شناس! روضه عوعو زار خواهد شد در این سر در خُمی می شود وقتی شغال شهر عاشورا شناس ما نمی خواهیم سگ باشیم در جلد بشر خوب می فهمد چه گفتم مرد «اوباما» شناس گرگ و سگ بسیار دارد قرن «اوباما» و «بوش» دوست، آدم خواست! آدم! آدم دنیا شناس عابسی عباس سیرت یا حکیمانی دلیر مثل مسلم شیر گیر و مثل حر زهرا شناس *** همدلان خسته از بدمستی همسنگران! ناصبوری نیست شان شاهد غوغا شناس در بیابان گر به شوق کربلا راهی شدید با مدارا بگذرید از خارهای پا شناس! بخشی از بیانات رهبر معظم انقلاب در مورد بدعتها در عزادری حسینی اين عزادارى‏هائى كه انجام مى‏گيرد، اين گريه و زارى‏اى كه مى‏شود، اين تشريح حوادث عاشورا كه مى‏شود، اين‏ها چيزهاى لازمى است. يك عده از موضع روشن‏فكرى نيايند بگويند آقا، اين‏ها ديگر لازم نيست. نه، اين‏ها لازم است؛ اين‏ها تا آخر لازم است؛ همين كارهائى كه مردم مى‏كنند. البته يك شكل‏هاى بدى وجود دارد كه گفته‏ايم؛ مثل قمه‏ زدن كه گفتيم اين ممنوع است، نبايد اين كار انجام بگيرد؛ اين، مايه‏ى دراز شدن زبان دشمنان عليه دوستان اهل بيت است. اما همين عزادارى متعارفى كه مردم مى‏كنند؛ دسته‏جات سينه‏زنى راه مى‏اندازند، عَلَم بلند مى‏كنند، اظهار محبت مى‏كنند، شعار مى‏نويسند، مى‏خوانند، گريه مى‏كنند؛ اين‏ها ارتباط عاطفى را روز به روز بيشتر مى‏كند؛ اين‏ها خيلى چيزهاى خوبى است‏ (بيانات در ديدار با جمعى از طلاب و روحانيون‏ 22/ 09/ 1388). اگر براى ذكر مصيبت، كتاب «نَفَس المهمومِ» مرحوم «محدّث قمى» را باز كنيد و از رو بخوانيد، براى مستمع گريه‏آور است و همان عواطفِ جوشان را به وجود مى‏آورد. چه لزومى دارد كه ما به خيال خودمان، براى مجلس‏آرايى كارى كنيم كه اصل مجلس عزا از فلسفه‏ى واقعى‏اش دور بماند؟! من واقعاً مى‏ترسم از اينكه خداى ناكرده، در اين دوران كه دورانِ ظهور اسلام، بروز اسلام، تجلّى اسلام و تجلّى فكر اهل بيت عليهم الصّلاة و السّلام است، نتوانيم وظيفه‏مان را انجام دهيم. برخى كارهاست كه پرداختن به آن‏ها، مردم را به خدا و دين نزديك مى‏كند. يكى از آن كارها، همين عزاداريهاى سنّتى است كه باعث تقرّبِ بيشترِ مردم به دين مى‏شود. اينكه امام فرمودند «عزادارى سنّتى بكنيد» به خاطر همين تقريب است. در مجالس عزادارى نشستن، روضه خواندن، گريه كردن، به سر و سينه زدن و مواكب عزا و دسته‏هاى عزادارى به راه انداختن، از امورى است كه عواطف عمومى را نسبت به خاندان پيغمبر، پرجوش مى‏كند و بسيار خوب است. در مقابل، برخى كارها هم هست كه پرداختن به آن‏ها، كسانى را از دين برمى‏گرداند. بنده خيلى متأسفم كه بگويم در اين سه، چهار سال اخير، برخى كارها در ارتباط با مراسم عزادارى ماه محرّم ديده شده است كه دست‏هايى به غلط، آن را در جامعه‏ى ما ترويج كرده‏اند. كارهايى را باب مى‏كنند و رواج مى‏دهند كه هركس ناظرِ آن باشد، برايش سؤال به وجود مى‏آيد. به عنوان مثال، در قديم الأيام بين طبقه‏ى عوام‏النّاس معمول بود كه در روزهاى عزادارى، به بدن خودشان قفل مى‏زدند! البته، پس از مدتى، بزرگان و علما آن را منع كردند و اين رسمِ غلط برافتاد. اما باز مجدّداً شروع به ترويج اين رسم كرده‏اند و شنيدم كه بعضى افراد، در گوشه و كنار اين كشور، به بدن خودشان قفل مى‏زنند! اين چه كارِ غلطى است كه بعضى افراد انجام مى‏دهند!؟ قمه‏ زدن نيز همين‏طور است. قمه‏ زدن هم از كارهاى خلاف است. مى‏دانم عدّه‏اى خواهند گفت: «حق اين بود كه فلانى اسم قمه‏ را نمى‏آورد.» خواهند گفت: «شما به قمه‏ زدن چه كار داشتيد؟ عدّه‏اى مى‏زنند؛ بگذاريد بزنند!» نه؛ نمى‏شود در مقابل اين كارِ غلط سكوت كرد. اگر به گونه‏اى كه طىّ چهار، پنج سال اخيرِ بعد از جنگ، قمه‏ زدن را ترويج كردند و هنوز هم مى‏كنند، در زمان حيات مبارك امام رضوان اللّه عليه ترويج مى‏كردند، قطعاً ايشان در مقابل اين قضيه مى‏ايستادند. كارِ غلطى است كه عدّه‏اى قمه‏ به دست بگيرند و به سر خودشان بزنند و خون بريزند. اين كار را مى‏كنند كه چه بشود؟! كجاى اين حركت، عزادارى است؟! البته، دست بر سر زدن، به نوعى نشانه‏ى عزادارى است. شما بارها ديده‏ايد، كسانى كه مصيبتى برايشان پيش مى‏آيد، بر سر و سينه‏ى خود مى‏كوبند. اين نشانه‏ى عزادارىِ معمولى است. اما شما تا به حال كجا ديده‏ايد كه فردى به خاطر رويكرد مصيبتِ عزيزترين عزيزانش، با شمشير بر مغز خود بكوبد و از سرِ خود خون جارى كند؟! كجاى اين كار، عزادارى است؟! قمه‏ زدن، سنّتى جعلى است. از امور

ى است كه مربوط به دين نيست و بلاشك، خدا هم از انجام آن راضى نيست. علماى سلف دستشان بسته بود و نمى‏توانستند بگويند «اين كار، غلط و خلاف است.» امروز روز حاكميت اسلام و روز جلوه‏ى اسلام است. نبايد كارى كنيم كه آحاد جامعه‏ى اسلامىِ برتر، يعنى جامعه‏ى محبِّ اهل بيت عليهم‏السّلام كه به نام مقدس ولىّ‏عصر أرواحنا فداه، به نام حسين بن على عليه‏السّلام و به نام امير المؤمنين عليه الصّلاة و السّلام، مفتخرند، در نظر مسلمانان و غير مسلمانان عالم، به عنوان يك گروه آدم‏هاى خرافىِ بى‏منطق معرفى شوند. من حقيقتاً هرچه فكر كردم، ديدم نمى‏توانم اين مطلب- قمه‏ زدن- را كه قطعاً يك خلاف و يك بدعت است، به اطّلاع مردم عزيزمان نرسانم. اين كار را نكنند. بنده راضى نيستم. اگر كسى تظاهر به اين معنا كند كه بخواهد قمه‏ بزند، من قلباً از او ناراضى‏ام. اين را من جدّاً عرض مى‏كنم. يك‏وقت بود در گوشه و كنار، چند نفر دوْرِ هم جمع مى‏شدند و دور از انظار عمومى مبادرت به قمه‏زنى مى‏كردند و كارشان، تظاهر- به اين معنا كه امروز هست- نبود. كسى هم به خوب و بدِ عملشان كار نداشت؛ چرا كه در دايره‏ى محدودى انجام مى‏شد. اما يك‏وقت بناست كه چند هزار نفر، ناگهان در خيابانى از خيابانهاى تهران يا قم يا شهرهاى آذربايجان و يا شهرهاى خراسان ظاهر شوند و با قمه‏ و شمشير بر سر خودشان ضربه وارد كنند. اين كار، قطعاً خلاف است. امام حسين‏ عليه‏السّلام، به اين معنا راضى نيست. من نمى‏دانم كدام سليقه‏هايى و از كجا اين بدعتهاى عجيب و خلاف را وارد جوامع اسلامى و جامعه‏ى انقلابى ما مى‏كنند؟! اخيراً يك بدعت عجيب و غريب و نامأنوس ديگر هم در باب زيارت درست كرده‏اند! بدين ترتيب كه وقتى مى‏خواهند قبور مطهّر ائمّه عليهم‏السّلام را زيارت كنند، از درِ صحن كه وارد مى‏شوند، روى زمين مى‏خوابند و سينه‏خيز خود را به حرم مى‏رسانند! شما مى‏دانيد كه قبر مطهّر پيغمبر صلاة الله عليه و قبور مطهّر امام حسين، امام صادق، موسى بن جعفر، امام رضا و بقيه‏ى ائمّه عليهم‏السّلام را همه‏ى مردم، ايضاً علما و فقهاى بزرگ، در مدينه و عراق و ايران، زيارت مى‏كردند. آيا هرگز شنيده‏ايد كه يك نفر از ائمّه عليهم‏السّلام و يا علما، وقتى مى‏خواستند زيارت كنند، خود را از درِ صحن، به طور سينه‏خيز به حرم برسانند؟! اگر اين كار، مستحسن و مستحب بود و مقبول و خوب مى‏نمود، بزرگان ما به انجامش مبادرت مى‏كردند. اما نكردند. حتى نقل شد كه مرحوم آيت‏اللّه العظمى آقاى بروجردى رضوان الله تعالى عليه، آن عالم بزرگ و مجتهد قوى و عميق و روشن‏فكر، عتبه‏بوسى را بااينكه شايد مستحب باشد، منع مى‏كرد. احتمالًا استحبابِ بوسيدن عتبه، در روايت وارد شده است. در كتب دعا كه هست. به ذهنم اين است كه براى عتبه‏بوسى، روايت هم وجود دارد. بااينكه اين كار مستحب است، ايشان مى‏گفتند «انجامش ندهيد، تا مبادا دشمنان خيال كنند سجده مى‏كنيم؛ و عليه شيعه، تشنيعى درست نكنند.» اما امروز، وقتى عدّه‏اى وارد صحن مطهّر على بن موسى الرّضا عليه الصّلاة و السّلام مى‏شوند، خود را به زمين مى‏اندازند و دويست متر راه را به‏طور سينه‏خيز مى‏پيمايند تا خود را به حرم برسانند! آيا اين كار درستى است؟ نه؛ اين كار، غلط است. اصلًا اهانت به دين و زيارت است. چه كسى چنين بدعتهايى را بين مردم رواج مى‏دهد؟ نكند اين هم كار دشمن باشد؟! اين‏ها را به مردم بگوييد و ذهنها را روشن كنيد (بيانات در جمع روحانيون استان «كهكيلويه و بويراحمد» در آستانه‏ى ماه محرّم‏ 17/ 03/ 1373). كسى كه با مسائل كشور شوروى سابق و اين بخشى كه شيعه‏نشين است جمهورى آذربايجان آشنا بود، مى‏گفت: آن زمان كه كمونيستها بر منطقه‏ى آذربايجان شوروى سابق مسلّط شدند، همه‏ى آثار اسلامى را از آنجا محو كردند. مثلًا مساجد را به انبار تبديل كردند، سالنهاى دينى و حسينيه‏ها را به چيزهاى ديگرى تبديل كردند و هيچ نشانه‏اى از اسلام و دين و تشيّع باقى نگذاشتند. فقط يك چيز را اجازه دادند و آن، قمه‏ زدن بود! دستورالعمل رؤساى كمونيستى به زيردستان خودشان اين بود كه مسلمانان حق ندارند نماز بخوانند، نماز جماعت برگزار كنند، قرآن بخوانند، عزادارى كنند، هيچ كار دينى نبايد بكنند؛ اما اجازه دارند قمه‏ بزنند! چرا؟ چون قمه‏ زدن، براى آن‏ها يك وسيله‏ى تبليغ بر ضدّ دين و بر ضدّ تشيع بود. بنابراين، گاهى دشمن از بعضى چيزها، اين‏گونه عليه دين استفاده مى‏كند. هرجا خرافات به ميان آيد، دين خالص بدنام خواهد شد.(بيانات رهبر معظم انقلاب در سال‏1376)

سرگذشت (عاشورایی) اللهم اجعلنی عندک وجیها بالحسین فی الدنیا و الاخره از عشوه های دلربا گذشتم به امر عشق از هوا گذشتم وهب! حبیب! حر! زهیر! مسلم! از عشقتان جدا جدا گذشتم علی اکبر دلیرم! عباس! من از شما! من از شما! گذشتم گذشتم از جهان گذشتم از جان گذشتم از سر، ای خدا! گذشتم تمام سرگذشت من گذشت است از این من و شما و ما گذشتم

افتاده ام به یاد نگاری که رفته است افتاده ام به یاد نگاری که رفته است دل داده ام به صحبت یاری که رفته است چیزی نمانده است بجا جز غبار راه از شوکت و شکوه سواری که رفته است سالی گذشت بی گل و کاری نکرده ام جز گریه در رثای بهاری که رفته است یک عمر خواب بودم و امروز می خورم حسرت برای لیل و نهاری که رفته است بعد از هزار سال فراموشی و غرور گل می برم برای نگاری که رفته است امیر.س@daftareghazal