فقط کافیه یک جستجوی کوتاه از فرمایشات حضرت امام در مورد مبدأ انقلاب داشته باشید و با این نوع تفکر که در ادامه بیشتر توضیح خواهم داد مقایسه کنید و به ابعاد خطرناک این منشای فکری بیشتری پی ببرید. #انجمن_حجتیه 👈🏻👈🏻طبیعتاً نتیجه‌ی چنین نگاهی به اسلام سیاسی، اعتقاد به انقلاب کم‌عمق را در دیدگاه مشاور فرهنگی رئیس جمهوری، به دنبال دارد. از همین رو، آشنا مبدأ انقلاب اسلامی را نه ریشه‌دار در هویت تاریخی و اجتماعی ملت ایران و قیام 15 خرداد 1342، که کوتاه مدت و لحظه‌ای می‌داند. به این صحبت #آشنا بیشتر دقت کنید: 👇👇👇

انقلاب اسلامی 57 از دی 56 شروع شد. در تظاهرات عاشورا و تاسوعای 57 خانواده‌ی ما روسری دوخته بود و به خانم‌های بدون حجاب، روسری می­دادیم. روسری تظاهرات عاشورای 57 قرار است چه مدتی دوام بیاورد؟ روسری را به عنوان یک تمثیل به‌کار می­برم. می‌خواهم بگویم که عمق تحولات انقلاب در سطح تغییر ساختارهای سیاسی بوده و نه در سطح تحول بنیادین فرهنگی. (مصاحبه با مجله‌ی اندیشه‌ی پویا، شماره‌ی 19) 👇👇👇 2-1) آبشخورهای فکری نظریه‌ی اسلام اجتماعی آشنا در حمله ای مستقیم و با صراحت، ارکان و مبانی نظری حکومت جمهوری اسلامی و نیز مبانی انقلاب شکوهمند اسلامی را زیر سوال برده و با بازی با کلمات، نوع جدیدی از ادبیات #انجمن_حجتیه_نوین را بر زبان میراند. به این بخش از مصاحبه ی او دقیقتر نگاه کنید:

«ما باید مشق­ های ننوشته را بنویسیم. چرا خیلی زود از اسلام اجتماعی گذر کردیم و وارد اسلام سیاسی شدیم؟ هنوز باید مشق‌های ننوشته در اسلام اجتماعی را بنویسیم. ما بدون اینکه اخلاق را در جامعه نهادینه کنیم حکومت تشکیل دادیم و در نتیجه بسیاری فعالیت­های حکومتی‌مان فاقد اخلاق است. اصلاً اینکه آیا ما در مقابل معیشت مردم مسئول هستیم یا نه، مسئله‌ی اسلام اجتماعی است. ما نسبت به همسایه‌ی خودمان احساس مسئولیت نمی‌کنیم اما مثلاً نسبت به ونزوئلا احساس مسئولیت می‌کنیم.» (مصاحبه با مجله‌ی اندیشه‌ی پویا، شماره‌ی 19)

وی حتی در خلع لباس نیز به استاد خود تأسی میکند و لباس روحانیت را از تن جدا میکند. در ادامه با استاد عزیزش جناب #گلزاده بیشتر آشنا خواهیم شد. برای فهم دقیق‌تر مسئله‌ی این نوشتار بایستی گریزی به آبشخور فکری تئوری فرهنگی دولت بزنیم. الگوی اسلام اجتماعی مدنظر مشاور فرهنگی رئیس جمهوری، مشابهت بسیار زیادی به منظومه‌ی فکری یکی از چهره‌های این جریان، یعنی آقای «علی گلزاده غفوری» دارد. مشابهتی که خود ایشان هم به آن اذعان دارند. به گونه­ ای که #حسام­_الدین_آشنا، متأثر از #گلزاده، در برهه‌ای تصمیم مشابهی گرفته و لباس روحانیت را کنار می‌گذارد. پس از آن به تأسی از استادش در امتداد تئوری اسلام اجتماعی، فعالیت علمی و تخصصی خود را دنبال می­کند. یش از هر چیز، نظریه‌ی «اسلام اجتماعی»؛ الگوی «اسلام ترکیه‌ای»، «اسلام گولنی» (یا اسلام «حزب اعتدال و توسعه‌ی ترکیه») را به ذهن متبادر می‌کند. نقطه‌ی تمایز قرائت اسلام اجتماعی (قرائت گولنی) از دیگر جنبش‌های اسلامی در منطقه و جهان این است که بر اخلاقیات و پرهیز از دخالت اسلام در حکومت، تمرکز بیشتری دارند. قرائتی از اسلام که همسو با «اسلام فردی» (اسلام پروتستانی) و درست در نقطه‌ی مقابل «اسلام همه‌وجهی (فردی-اجتماعی-سیاسی)» (الگوی انقلاب اسلامی) قرار دارد. اسلامی که مایلند در یک تقسیم‌بندی ساختگی، همه‌وجهی بودن آن در پس تعاریف ناقص، پنهان گردد و صرفاً «اسلام سیاسی» یا حتی «خمینیسم» خوانده شود.

به عبارت روشن‌تر «#علی_گلزاده_غفوری» را می­توان مراد و الگوی تئوریسین یا به عبارت بهتر، هدایت کننده و سکان­دار فرهنگی #دولت_بنفش دانست. کسی که در کنار «چنگیز پهلوان» و «احمد توانا» جزء مؤثرترین افراد در تغییر جهت زندگی و فعالیت حرفه­ای حسام‌الدین آشنا بوده‌است. قبل از اینکه از استادش جناب گلزاده بگوئیم بد نیست تعاریف عجیب و غریب #آشنا از استادش را با هم مروری اجمالی کنیم تا بیشتر به عمق فاجعه پی ببریم. ⁉️‼️⁉️‼️اما «علی گلزاده غفوری» کیست؟ دقت بفرمائید این شخصی که آشنا از او چنین تمجید و تعریف دارد و او را در طول علامه طباطبائی و شهید مطهری و علامه جعفری میداند را باید بدانیم که بود و چه تفکری داشت. اگر این را دانستیم به روشنی به اندیشه های حجتیه ایه آقای #آشنا راحت تر پی خواهیم برد. ⁉️⁉️⁉️⁉️⁉️ او جزء معدود فقیهانی بود که به مخالفت با لایحه‌ی «قصاص» پرداخت و در روز 31 خرداد 1360، هنگام رأی ­گیری عدم کفایت سیاسی بنی‌صدر، نمایندگان طرفدار نهضت آزادی و رئیس‌جمهوری، از شرکت در جلسه‌ی مجلس خودداری کردند.

وی از بانیان مدرسه‌ی علوی(به عنوان اصلی‌ترین مرکز تحصیلی انجمن حجتیه)، از نزدیکان و هم­فکران جبهه‌ی ملی و بعدها نهضت آزادی، و یکی از سخنران­های حسینیه‌ی ارشاد بود. او پس از انقلاب اسلامی به عنوان نماینده‌ی حوزه‌ی انتخاباتی تهران در مجلس خبرگان قانون اساسی انتخاب شد. اما مخالفت با اصل 110 قانون اساسی و رأی منفی به اصل ولایت فقیه در کنار برخی دیگر از هم‌فکران جبهه‌ی ملی، از مهم‌ترین چالش­های او در این مجلس بود. 👇👇👇👇

«دکتر علی گلزاده غفوری را حد واسط اسلام‌اندیشان فردگرای سنتی و اسلام‌اندیشان جامعه‌گرای سیاسی در ایران معاصر می­پندارم. او را در طول علامه طباطبایی، علامه مطهری و علامه جعفری، چهارمین حلقه از اسلام‌اندیشان فرهنگی تلقی می­کنم. اسلام‌اندیشی فرهنگی از پیامدهای وقایع دهه‌ی سی بود و ریشه در نیمه‌ی اول دهه‌ی ١٣١٠ داشت. این متفکران پیش و بیش از آنکه به حکومت دینی بیندیشند، دغدغه‌ی زندگی مؤمنانه در دنیای جدید را داشتند. رویکرد آنان به دین بیشتر دفاعی بود و نه هجومی. آنان اسلامی عقلانی و روحانی، همه فهم و قابل اجرا و در یک کلام، اسلامِ زندگی را ترویج می­کردند. او که برای اولین بار در زبان فارسی بسیاری از مفاهیم و واژگان مورد استفاده در حکومت اسلامی را ابداع کرد ولی به زودی در برابر همراهان دیروز و انقلابیون امروز قرار گرفت. او نیز چون دکتر احمد توانا نسبت به کفایت دانش فقهی موجود، صلاحیت حرفه­ای فقیهان عصر و آمادگی مردم کوچه و خیابان برای تأسیس حکومت دینی تردید داشت. او بود که تفاوت انقلاب سیاسی و تحول تدریجی فرهنگی را باور داشت و به سادگی تفاوت میان پخش اذان از همه‌ی بلندگوهای خیابان و رادیو و تلویزیون را با رغبت همگان به نماز اول وقت گوشزد می­کرد.» (وبلاگ دکتر حسام‌الدین آشنا،17 دی 88)

گلزاده که خود را خلع لباس نمود و 4 فرزندش که همگی در سال 60 اعدام شدند. سرانجام در قضایای مبارزه‌ی مسلحانه‌ی منافقین در سال 60، دو پسر او به نام­های محمدکاظم و محمدصادق اعدام شدند و پسر دیگرش هادی، دستگیر و زندانی شد. پس از این اتفاق، او لباس روحانیت را کنار گذاشته، گوشه­ گیری را برگزید و از شرکت در جلسات مجلس امتناع کرد. حسام‌الدین آشنا به عنوان یکی از دانش آموختگان مدرسه‌ی علوی تا بدین حد نسبت به مراد خود(و البته سایر بانیان این مدرسه)، غلظت و تعصب دارد که کنار رفتن گلزاده از صحنه‌ی عمومی را «به حاشیه رانده‌شدن او توسط انقلابیون» و «مجازات کردن جامعه توسط او!» تفسیر می‌کند و دهن‌کجی او به انقلاب اسلامی را این‌گونه تطهیر می‌نماید:

گلزاده در دی 1388 درگذشت و #مریم_رجوی در طی بیانیه‌ای ضمن تجلیل از وی به خاطر ایستادگی در مقابل انقلاب اسلامی درگذشت او را تسلیت گفت. (سایت رسمی سازمان مجاهدین خلق ایران، 12/10/88) دقت کنید که روی دیوار چه موجودی یادگاری نوشته شده است. 2. اسلام اجتماعی، محور سیاست‌های اعلامی و اعمالی دولت یازدهم و دوازدهم در حوزه‌ی فرهنگ تاکنون بسیاری از اظهارات رئیس جمهوری و دیگر مشاوران او، دقیقاً بر اساس همین تئوری فرهنگی بیان شده‌است. تأکید بر اسلام اجتماعی، علاوه بر سیاست‌های «اعلامی» دولتمردان #دولت_بنفش، بروزات و خروجی­های عینی و عملی گسترده‌ای در پی داشته‌ است که البته برخی از آن‌ها راهبردی و برخی تاکتیکی محسوب می‌شوند.

یکی از جنجالی‌ترین گفته‌های روحانی یعنی سخنانش در بیستمین همایش سراسری فرماندهان ناجا مبنی بر اینکه : «پلیس موظف به اجرای اسلام نیست، هیچ پلیسی نمی‌تواند بگوید که چون این را خداوند گفته و یا روایتی است که پیغمبر فرموده است، خود را مسئول اجرای اسلام بداند. بی‌خود، خود را به مخمصه نیندازیم و مردم را گرفتار نکنیم، وظیفه‌ی پلیس، اجرای قانون است؛ به هر حال برخی از احکام شرع در قانون آمده و برخی هم مجلس مطابق با شرع تصویب می‌کند. (4/2/94)» دقیقاً بر اساس همین تئوری اسلام اجتماعی بیان شده‌است. اظهاراتی که به صراحت به تفکیک هدفمندی از اجرای دستورات اسلامی در ساحت اجتماعی و ساحت سیاسی می‌پردازد و پلیس را صرفاً نماینده‌ی اسلام سیاسی می‌داند و نه اسلام اجتماعی. طبق اعتقاد او، پلیس نماینده‌ی اسلام سیاسی است و نه اسلام اجتماعی! یا به تعبیر دقیق‌تر، نماینده‌ی حکومت است و نه اسلام! و نظارت او نظارتی حکومتی است و نه اسلامی!

بدیهی است هدف اصلی و غایت چنین تفکری، در پس شعار پر زرق و برق چندصدایی وتکثر، بازشدن پای عناصر مسئله‌دار فرهنگی به برنامه­‌های دولت و چندصدایی به نفع ضد انقلابیون و دور نگه‌داشتن افراد انقلابی از ساحت فرهنگ و هنر است. از همین‌جاست که علت نگرانی‌های رهبر انقلاب از سیاست‌های فرهنگی دولت و انتقادات مکرر مراجع عظام تقلید، توده‌های مردمی و دلسوزان انقلاب درک و دریافت می‌شود. با توجه به این شرایط است که باید بار دیگر این کلام ژرف حضرت امام(ره) را که نه در زمان اوج فعالیت انجمن حجتیه، بلکه پس از پنج سال از تعطیلی رسمی این انجمن خطاب به شورای نگهبان گفته‌اند؛ در شرایطی که همه فکر می‌کردند انجمن به تاریخ پیوسته است، پس از سی سال دوباره یادآور شویم: «حواستان را جمع کنید. نکند یک‌باره متوجه شوید که انجمن حجتیه‌ای‌ها همه چیزتان را نابود کرده‌اند.» (صحیفه‌ی امام خمینی(ره)، بخش ضمیمه، ص ۵۷۹)

«گلزاده که سالیانی چند از فرهیختگان دینی سیاست­ اندیش در فهم ظرایف چالش­های حقوقی و فرهنگی حکومت دینی پیش بود، در سیل حوادث پس از انقلاب اسلامی از مشارکت در تدوین قانون اساسی به تدریج به نقد قوانین و روال­های جاری کشیده شد. ابتدا به بحث طلبگی و انتقادهای رسمی روی آورد و زمانی که آن روی دیگر را دید نمایندگی مجلس را از یک‌سو و عنوان «پدر گلزاده غفوری» را از سوی دیگر وانهاد و به خانه پناه برد. او نیز در سکوت، ردا از تن و عمامه از سر برگرفت و به بازاندیشی در نوشته­ های گذشته بسنده کرد. اگر چه او از موفق‌ترین محققان/مبلغان اسلامی معاصر بوده‌ است ولی در کشاکش حوادث پس از انقلاب اسلامی به حاشیه رانده شد. او با رفتن و نشستن در خانه، جامعه‌ی خود را به مدت بیست و هشت سال به صورت دائم مجازات کرد و با این سکوت خود فریاد اعتراض بر کشید. من فریاد او را به خوبی می‌شنوم که به عنوان اولین مجتهد دارای دکترای حقوق به نقد لایحه‌ی قصاصی پرداخت که دستاورد نزدیک‌ترین یار قدیمی ولی غیرحقوقدان خود او بود.» (وبلاگ دکتر حسام‌الدین آشنا،17 دی 88)