#نسل_سوخته
قسمت نهم: چشم‌های کور من
اون روز، یه ایستگاه قبل از مدرسه اتوبوس خراب شد.
چی شده بود؛ نمی‌دونم و
درست یادم نمیاد. همه پیاده شدند
چاره‌ای جز پیاده رفتن نبود
توی برف‌ها می‌دویدم و خدا خدا می‌کردم که به موقع برسم مدرسه و در رو نبسته
باشند...
دو بار هم توی راه خوردم زمین
جانانه سر خوردم و نقش زمین شدم و
حسابی زانوم پوست کن شد
یه کوچه به مدرسه، یکی از بچه‌ها رو با پدرش دیدم.
هم کلاسیم بود و من اصلا
نمی‌دونستم پدرش رفتگره
همیشه شغل پدرش رو مخفی می‌کرد
نشسته بود روی
چرخ دستی پدرش
و توی اون هوا، پدرش داشت هلش می‌داد
تا یه جایی که
رسید، سریع پیاده شد. خداحافظی کرد و رفت ... و پدرش از همون فاصله برگشت...
کلاه نقابدار داشتم.
اون زمان کلاه بافتنی‌هایی که فقط چشم‌ها ازش معلوم بود،
خیلی بین بچه ها مرسوم شده بود.
اما ایستادم ، تا پدرش رفت.
معلوم بود دلش
نمی‌خواد کسی شغل پدرش رو بفهمه.
می‌ترسیدم متوجه من بشه و نگران که
کی، اون رو با پدرش دیده!
تمام مدت کلاس، حواسم اصلا به درس نبود.
مدام از خودم می‌پرسیدم «چرا از
شغل پدرش خجالت می کشه؟
پدرش که کار بدی نمی‌کنه...»
و هزاران سوال دیگه
مدام توی سرم می‌چرخید.
زنگ تفریح، انگار تازه حواسم جمع شده بود. عین کوری که تازه بینا شده، تازه
متوجه بچه‌هایی شدم که دستکش یا کلاه نداشتن
بعضی‌هاشون حتی چکمه هم نداشتن و با همون کفش‌های همیشگی، توی اون برف و بارون می‌اومدن مدرسه
...
بچه‌ها توی حیاط، با همون وضع با هم بازی می‌کردن
و من غرق در فکر،
از
خودم خجالت می‌کشیدم.
چطور تا قبل متوجه نشده بودم؟
چطور اینقدر کور بودم
و ندیدم؟
اون روز موقع برگشتن ... کلاهم رو گذاشتم توی کیفم.
هر چند مثل صبح، سوز نمی‌اومد اما می خواستم حس اونها رو درک کنم.
وقتی رسیدم خونه، مادرم تا چشمش بهم افتاد با نگرانی اومد سمتم
دستش رو
گذاشت روی گوش‌هام
- کلاهت کو مهران؟ مثل لبو سرخ شدی!
اون روز چشم‌هام، سرخ و خیس بود اما نه از سوز سرما
اون روز، برای اولین
بار از عمق وجودم به خاطر تمام مشکلات اون ایام، خدا رو شکر کردم
خدا رو شکر کردم
قبل از این که دیر بشه، چشم های من رو باز کرده بود.
چشم‌هایی که خودشون باز نشده بودند.
و اگر هر روز، عین همیشه پدرم من رو به مدرسه می‌برد، هیچ کس نمی‌دونست
کی باز می‌شدن؟
شاید هرگز...
_____
🌺مرکزفرهنگی دارالمهدی(علیه السلام)🌺
حبیب آباد👇
@darolmahdi313
