💠مردم سالاری دینی 🔹مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) : در کشور ما اگر قرار شد مردم سالاری ای وجود داشته باشد و حاکمیت در دست مردم باشد، جزء در سایه ای اسلام و جمهوری اسلامی این کار ممکن نیست. 📚 ١٣٨٠/٠۶/٠۵ ✍محتوای کار شده توسط کانال نقشه راه #نظام_اسلامی #مکتب_انقلاب_اسلامی #پست_بیست_سوم @dghjkb

🔳 #عربی #سینه_زنی #محرم 🌴مشاي على وعدك 🌴صليت لو بعدك 🎤 #ملا_باسم_کربلائی 👌فوق زیبا 🔴گلچین بهترین #مداحی های روز @dghjkb

🔴 سخنان صریح رهبر مسلمین جهان که دستورش واجب الاجرا هست... واکسن انگلیسی و آمریکایی ممنوع ( #حرام) است #نه_به_واکسن_خارجی #وزارت_کشتار_جمعی #عوارض_واکسن @dghjkb

🌱امام صادق(علیه‌السلام): هرکسی که پرچم سیاهی در ایام عزای جدم اباعبدالله علیه السلام بر در خانه اش یا بالای آن بگذارد،، برای آن و عیال آن مادرمان حضرت زهراء علیها السلام صبح و شب دعا میکند. مقتل مبکی العیون/ص۱۱۱ #امام_صادق علیه‌السلام @dghjkb

🔷عفو و غفران ، انسان را خیلی بزرگ می کند : 🔹مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: عفو و غفران، انسان را خیلی بزرگ می‌کند. اگر همسرت بوده، پدرت بوده، خواهر و برادرت بوده‌اند و اذیت کرده‌اند گذشت کن. این صفت خدایی است. خداوند صاحب عفو و گذشت را خیلی دوست دارد. چون صفت خدایی است. خداوند است که خلق را می‌آمرزد، شما هم اگر گناهکاری را که تو را اذیت و آزار رسانده است یا مالت را خورده است، عفوش کنی، این کار، کار خدایی است. شبیه کار خداوند است. خدا هم صفت و فعل خودش را خیلی دوست دارد. 📚کتاب طوبی محبت – ص 53 #میرزااسماعیل_دولابی @dghjkb

☘ تقوا و ادب #افزایش_ظرفیت_روحی @dghjkb

#سیره_شهدا | #خاطرات_شهدا آب خیلی کم بود حتی تقسیم و جیره بندی آب برای بچه‌ها کار سختی بود . در این هنگام ابراهیم بین اسرای عراقی چند قمقمه تقسیم کرد به هر سه اسیر زخمی یک قمقمه و هر شش اسیر سالم یک قمقمه ! بعضی از بچه‌ها به این کار ابراهیم اعتراض کردند اما ابراهیم با صلابت گفت ما شیعه مولا امیرالمومنین هستیم و باید مثل مولا عمل کنیم بعد بقیه قمقمه ها را بین بچه‌ها تقسیم کرد دیگر هیچکس ناراحت و ناراضی نبود..... #شهیدابراهیم_هادی #گمنام_کمیل @dghjkb

@dghjkb

°•🌱 🌿 بیرق عزا رو دیدم خدایا شکرت #استوری #روز‌شمار‌محرم🏴 #حسین‌جانم 1روز تا ماه #محرم‌الحرام @dghjkb

*ورود امام‌حسین (ع)‌ به مکه در سال ۶۰ هجری امام حسین(ع) پس از آنکه از درخواست عامل مدینه برای بیعت با یزید بن معاویه امتناع کرد و به نشانه اعتراض‌، شهر مدینه را ترک و به سوی مکه حرکت کرد، در شب جمعه، سوم شعبان سال ۶۰ هجری قمری وارد مکه معظمه گردید و به هنگام ورود، این آیه را تلاوت می‌کرد: و لَمّا تَوَجّهَ تِلْقاءَ مَدْیَن قالَ عَسی رَبّی اَنْ یَهْدِیَنی سَواءَ السَّبیل. امام حسین(ع) به همراه همراهانش در شب ۲۸ رجب سال ۶۰ هجری از مدینه خارج شد و بر خلاف خواسته نزدیکانش راه اصلی مکه را پیش گرفت. در میان راه مکه، امام(ع) و همراهانش با عبداللّه بن مطیع، دیدار کردند. امام حسین(ع) پس از پنج روز، در روز سوم شعبان سال ۶۰ به مکه رسید و مورد استقبال گرم مردم مکه و حجاج بیت الله الحرام قرار گرفت. ورود امام به مکه کاروان امام حسین(ع) پنج روز پس از خروج از مدینه در سوم شعبان سال ۶۰ هجری، وارد شهر مکه شد. ساکنان مکّه و زائران بیت الله الحرام با شنیدن خبر ورود امام(ع) به مکه بسیار شادمان شدند. مردم، صبح و شام، نزد حضرت(ع) در رفت و آمد بودند و این بر عبداللّه بن زبیر، سخت گران می‌آمد؛ چرا که امید داشت مردم مکّه با وی بیعت کنند و می‌دانست که تا امام حسین(ع) در مکّه هست، کسی با او بیعت نمی‌کند؛ زیرا جایگاه امام حسین(ع) در نزد مردمان مکّه، بسیار بالاتر از جایگاه پسر زبیر بود. اینکه چرا امام حسین (ع) در آغاز حرکت از مدینه به مکه رفت به دلیل آن بود که پس از آن که معاویه بن ابی سفیان (نخستین خلیفه اموی) در نیمه رجب سال ۶۰  قمری مُرد و فرزندش یزید، به خلافت مسلمانان دست یافت، وی و درباریان اموی تلاش زیادی به عمل آورده تا از همه مردم بیعت گیرند. آنان، مشکل خاصی در گرفتن بیعت از اهالی شام، مصر، عراق و یمن نداشته و تنها دغدغه خاطرشان از حجاز، به ویژه از شهر مقدس مدینه بود. زیرا در این شهر بزرگانی چون عبدالله بن عباس، عبدالله بن جعفر، محمد بن حنیفه، عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبیر زندگی می‌کردند، که از جهات گوناگون بر یزید برتری و در رسیدن به مقام حکومت، بر او ترجیح داشتند. اما در میان مخالفان یزید در مدینه، وجود شخصیت ممتازی چون امام حسین(ع)، همانند خورشید تابان، تمام ستارگان و سیارگان را بی فروغ می‌نمود و به عنوان تنها یادگار جدش حضرت محمد(ص) و جانشین پدر و برادر مظلومش حسن بن مجتبی(ع)، در رسیدن به مقام خلافت و رهبری مسلمانان، شایسته‌تر از همه بود و نگاه همگان به سوی او معطوف بود. بدین لحاظ، یزید بیش از همه، از وی واهمه داشت و درصدد تسلیم کردنش برآمد. بنابراین، امام حسین(ع) با توجه به نامناسب بودن شرایط مدینه برای اظهار مخالفت علنی و قیام و نیز در خطر بودن جان خود در این شهر بدون امکان حرکتی موثر، تصمیم به ترک آن گرفت و از آیه‏‌ای که در هنگام خروج از مدینه قرائت کرد، این نکته - که ترک این شهر به علّت عدم احساس امنیت بوده است - آشکار می‏‌شود. آن حضرت از سوم شعبان تا هشتم ذی الحجه، به مدت چهار ماه و پنج روز در مکه معظمه اقامت داشتند و پس از آنکه با دعوت انبوه و سراسری کوفیان مواجه گردید، در هشتم ذی حجه سال ۶۰ قمری، مکه معظمه را به قصد کوفه ترک کردند. منبع: ابن اعثم، پیشین، صص۱۹- ۲۰ و الخوارزمی، پیشین، ص.۱۸۷ البلاذری، پیشین، ص۱۶۰؛ الطبری، پیشین، ص۳۴۱ و شیخ مفید، پیشین، ص۳۴. ابن اعثم، پیشین، صص۲۱-۲۲ و الخوارزمی، پیشین، ص۱۸۹. ابن اعثم، پیشین، ص۶۹. ابوحنیفه احمد بن داوود الدینوری، الاخبار الطوال، ص۲۲۸؛ الطبری، پیشین، ص۳۴۱ و ابن اثیر، پیشین، ص۱۶. الدینوری، پیشین، ص۲۲۸ و شیخ صدوق، پیشین، صص۱۵۲-۱۵۳. شیخ صدوق، پیشین، ص۱۵۲. وقعة الطف ص ۸۵ و ۸۶ *خبرگزاری دانشجویان ایران #ورود_امام_حسین_به_مکه #سال_شصت_هجری @dghjkb

#استوری | الحمدالله الذی خلق الحسین و سلام علی الحسین #السلام_علیک_یا_مسلم_بن_عقیل #محرم #فصل_عاشقی @dghjkb