احساس دوگانگی تمام وجودمو پر کرده . من متعلق به اینجام ولی به اونجا وابسته شدم به اون آدمایی که دارن کمکم میکنن تا بتونم زندگی کنم و قراره یه روزی نبینمشون . چرا همیشه باید بین بد و بدتر انتخاب کنم؟

من هیچ وقت به خط پایان نرسیدم و فقط خستم .

-روزهایی که گذشت-

و بازم رفتن و رفتن و رفتن .

کاش کسی رو دوست نداشتم شاید اینجوری زندگی کردن برام راحت تر بود .

الان فهمیدم دختر خالم خونریزی مغزی کرده و حالش خیلی بده تروخدا اگه میتونید دعاش کنید.

-گوربا-

آخرین باری که انقدر خوشحال بودمو یادم نمیاد .

بزرگ ترین نعمت خوابیدن توی تخت خود آدمه .

من الان قدر داشتن خونه و زندگی آدم وار رو درک میکنم و بابتش خوشحالم و اگه نرفته بودم موندن رو نمی فهمیدم . باورم نمیشه که اینو دارم میگم ولی بابت این رفتنه از خدا ممنونم . بد هست ولی اونقدرا هم بد نبود چون الان خوشحال میشم ، دلیلی دارم که بخندم و گریه کنم ؛ قبلا زندگی خیلی بی احساس تر بود .

19 . آذر