‌‌ ‌من چه‌می‌دانستم ك‌ه اَبرناكم ؟ که در زیرِ پلك‌م باران‌‌های جھان می‌خوابند، می‌ریزند، می‌بارند و والدین ِ هزاران ِ بوته‌‌ی برونرنا، یا ادریس آبي می‌شوند. ‌‌

٫ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فی‏ کَبَد.

‌‌‌‌‌‌ هفدھُم اردی‌بھشت را گفته‌‌ام رخت و لباس رفو کنند خلق‌‌‌‌‌اللّھ وَ .. جمع بشوند، حضوری کوتاه و زیبا . من هم هستم بین‌شان ‌‌‌ حریر ِ ساده‌‌ای به‌سر ، پیراهن ِ سرخي به‌تن ، چه بهرنگ! سوری‌ست به قَریحت و مشرب میان ِ خودمان .. ؛ سالگرد ِ آماج شده. ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

‌‌‌‌‌ یادم‌ست؛ ما حبل‌الحیات هم شدیم ، کار و شُکرِ هم .. دل‌شریك و هم‌نان‌‌ و بعدها ‌‌‌‌عاقبت ِ هم. ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ بي‌ جار و شیتیل صبح‌‌ها پی ِ مکتب و دانشگاه و الباقی را پی ِ آوینی و مرتضاٰ مطهری دویدیم .. ‌‌‌و َ در اِزای همه‌‌ٔ‌ی لکه‌‌ غم‌ها، گِره‌ها و خَلاها و بمباران‌های مجازي ، نسترن و داوودی .. کاشتیم تا مبادا استخوان ِ سینه‌مان تیره شود به روزگار ِ آزگار.. ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌و تنها همین.‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌• @Amajha .