#یک_محسن_عزیز #شهید_محسن_وزوایی

🎥 از خاک مزاری که هنوز خیس است تا شهیدی با وعده‌ای هوس‌انگیز 🌹 روایت حضور رهبر انقلاب در مرقد امام و گلزار شهدا 📖 #شهید_نوید ✒️ به قلم: #مرضیه_اعتمادی 🌷 روایتی از زندگی شهید مدافع حرم؛ #نوید_صفری، جوانی که از هم نسل و هم روزگارخودمان بود و در دل صحرای بوکمال سوریه به فرجامی متفاوت رسید https://manvaketab.com/book/372652/ 📌 انتشارات‌شهیدکاظمی 🖇 شبکه بزرگ تولید و توزیع کتاب خوب درکشور 🆔 @nashreshahidkazemi

این جلد جدید کتاب شهید نویده. اونایی که نخونده اند، از کفشون رفته😅 حیفه با آقانوید دوست نباشید. سبک روایت کتاب در قالب نامه هایی است که هر بار مخاطب خاصی دارد. از ابتدا در جریان مصاحبه ها و نگارش و نشر کتاب بوده ام. یک زنجیره اخلاص سبک زندگی شهید را به چشمان شما می رساند. #اثربخشی_کلمات با نیت های خوب دوچندان می شود. دیدم که می گم😅 #شهید_نوید #شهید_آنلاین #دیمزن دنیای یک مادر زائر نویسنده https://eitaa.com/dimzan

خیلی دلم برا بهشت زهرا تنگ شده.... یه زمانی وقتی عکسای بهشت زهرا رفتنم رو استوری می کردم بعضیا می اومدن با یه سوز و آهی می گفتن خوش به حالت! که تعجب می کردم. می گفتم آخه بهشت زهرا رفتن که دیگه خوش به حالت نداره. نه هزینه می خواد نه امکانات ویژه لازم داره و نه اختصاصی قشر خاصیه. فقط همت می خواد! ولی الان یکی دوماهه خودم هر چی همت می کنم برم نمی شه! تازه فهمیدم که شهیدان هم ناز دارند و باید دعوت کنند تا روزی مون بشه! امروز باهاشون ویژه دعوا کردم😁 ببینم این هفته دعوتم می کنن برم پیش شون یا نه.🥲🤔😉 #بهشت_زهرا #مهمانی_شهدا #لطفا_دعوتنامه_خود_را_همراه_داشته_باشید #دیمزن https://eitaa.com/dimzan

فقط خواستم بگم: #دعوا_اثر_دارد😂

برف می بارید. بهشت زهرا خلوت بود. یعنی اصلا کسی نبود! همیشه اول می روم پیش حاج حسن و بعد محسن. این بار به خاطر دهه فجر آن طرف برنامه بود و اول آمدم پیش محسن. تازه نشسته بودم که دو تا خانم که من را نمی دیدند آمدند و جلوی تابلوی "به طرف مزار شهید محسن وزوایی" ایستادند. با صدای متعجبی یک چیزهایی می گفتند که نمی شنیدم. بعد با قیافه ای حیران آمدند جلو. پرسیدند: شما آشنای این شهیدی؟ گفتم: نا آشنا هم نیستم.😊 یکی شان خوابی را تعریف کرد که توی آن اسم شهید وزوایی را چند بار برایش تکرار کرده بودند. و او چون هیچ وقت چنین اسمی را نشنیده بوده اعتنا نکرده. و حالا به یکباره اتفاقی با این اسم مواجه شده بود. حالت تغیری بهش دست داده بود. هی می پرسید: این شهید کی بوده؟ یعنی با من چی کار داشت؟ با حوصله کمی برایش از محسن گفتم و او هم با اشتیاق گوش کرد. یک محسن عزیز را هم معرفی کردم و گفت که همین امروز می خرم و شروع می کنم به خواندنش. او رفت و من هم بلند شدم از سر مزار. چقدر ساده بودم که فکر می کردم برای دل خودم دعوت شده بودم بهشت زهرا.😂 محسن من را در آن برف و بوران کشانده بود بهشت زهرا که به آن خانوم اطلاعات زندگی اش را بدهم!🙄🤪 ولی همین قدر هم عشق می کنم که شهدا کاری را به من بسپارند و بتوانم انجام بدهم. #دستیار_شهید #آشنای_شهید #جناب_راوی #ان_شالله_توهم_نزده_باشم! #خود_مهم_پندار😬 #خود_مامور_انگار🤪 #به_همین_خیال_خوش_باش #دیمزن دنیای یک مادر زائر نویسنده https://eitaa.com/dimzan

تا آخرش ببینیم تا راه حل مشکلات جامعه رو بفهمیم. یک چیزی هست که معجزه می کند.🪄 و من و تو می توانیم در رخ دادن این معجزه سهیم باشیم. وقت کمی مانده... #دیمزن دنیای یک مادر زائر نویسنده https://eitaa.com/dimzan

#باب_الحوائج حلقه را کوبیدم و اعجاز را آغاز کرد در به رویم حضرتِ موسی بن جعفر(ع) باز کرد با تبسم بی گلایه با صفا بی ادّعا مثل هر دفعه فقط لطف و کرم آغاز کرد سائلانه آمدم جانانه تحویلم گرفت گوشه ای از چشم خود را کار راه-انداز کرد باز هم با دست خالی سر به زانو داشتم دست هایم را گرفت و باز هم اعجاز کرد بد به حال هر کسی که بخل کرد و با غرور رو نزد بر این امام مهربان و ناز کرد این منِ بی آبرو محض طوافش هفت بار عشقِ مادر زاد را بر ساحتش ابراز کرد دل کبوتر شد به قصد کاظمین و باز هم چند «یا باب الحوائج» گفتم و پرواز کرد

آنجای زندگی ام که پرچم ایران است .... عنوان چالشی است که بدجنسانه به هنرجوهای ناداستان داده ام تا برایش یک روایت بنویسند. بی آنکه خودم بدانم چه می شود با این عنوان مبهم نوشت! اما هرچقدر هم که بدجنس باشم، نامرد نیستم! بالاخره خودم هم باید بیفتم توی چالشی که برایشان تدارک دیده ام و آن قدر دست و پا بزنم که تهش چیزی دربیاورم. اما اولش همان سرها را می گردم. همان جایی که پرچم ها را نصب می کنند. روی بلندی های مرزی. بالای میله های کنار اتوبان ها و سردر خانه ها و ادارات. چیزی ندارد. چندتا رنگ و آرم است روی پارچه‌. این رنگ ها می توانستند روی چادر نماز من باشند یا سایبان برزنتی سر مغازه ای یا پرده ای که دیگر استفاده نمی شود. اما اگر با چینشی قراردادی کنار هم قرار بگیرند، می شوند علامت یک کشور. این سبز و سفید و قرمزِ از بالا به پایین و آرم الله توی دلش، همه جای دنیا نشان دهنده جایی است به نام جمهوری اسلامی ایران!‌ و فقط جمهوری اسلامی ایران. نه هیچ کشور و جای دیگری در جهان. یک نماد اختصاصی و یک نشان منحصر به فرد. کمی بروم زیرتر دست و پا بزنم. مثلا توی زندگی خودم. کجای زندگی من نشاندهنده ی جایی است به نام جمهوری اسلامی ایران؟‌ نمادی است از این مختصات جغرافیایی و مذهبی و اجتماعی؟ این همان چیزی است که باید توی این نوشته بهش فکر کنم. برای کسی که سلولهای مغزی اش توی سر انگشتانش تعبیه شده، اتصالات بین نورون هایش در سایش دکمه های کیبورد، زودتر برقرار می شود و فکرش به کار می افتد!‌ در باقی موارد اندازه جلبک دریایی هم بازدهی فکری ندارد!‌ باید همه جای زندگی ام را بگردم. انگشت هایم را تند تند روی کیبود بکوبم و همین طور که دارم وراجی می کنم، فکر کنم. کجای من جمهوری اسلامی ایران است؟ یادم می افتد به مراسمی که آن روز به مناسبت دهه فجر تشکیل شده بود. هر کس که میکروفون را می گرفت بخشی از دستاوردهای ایران بعد از انقلاب اسلامی را با آمار و ارقام نام می برد. تا اینکه میکروفون رسید به یکی که گفت: «همه اینها که گفتید هست. اما من می خواهم بزرگترین دستاورد انقلاب اسلامی را نام ببرم و آن مشخصا «انسانِ جمهوری اسلامی» است. یعنی انسانی مقاوم و پرتلاش و عاشق که یک چشم به آینده دارد و برای راحتی زندگی، تن به هر ذلتی نمی دهد و برای رسیدن به آرمان های اسلامی در یک بستر اجتماعی و برادرانه می کوشد. انسانی که به گفته حاج قاسم سلیمانی شهیدانه زندگی می کند و از پایان با شهادت گریز و خوفی ندارد.» چقدر حرفش به دلم نشست. یعنی اگر کسی اینطوری شد، می شود یک پرچم متحرک که هرجای دنیا که برود همه را یاد جمهوری اسلامی ایران می اندازد؟ دوباره دست و پا می زنم. به نظر می رسد دارم دکمه های کیبورد را مورد ضرب و شتم قرار می دهم. من چقدر پرچم ایرانم؟ اصلا کجای زندگی ام را می توانم پرچم بدانم؟ اگر از یک روز زندگی ام مستندی ساخته شود و در دنیا پخش شود چند نفر بدون دیدن تیتراژ حدس می زنند اهل کجایم؟ ممکن است ویژگی هایی هم داشته باشم اما چقدر چینش رفتارهایم و اندازه و ترتیب اعمالم درست است؟ چقدر شبیهم به یک سبز و سفید و قرمز از بالا به پایینی که الله را در قلب خودش نگه داشته؟... نمی دانم چرا سرانگشتانم یک هو به ذق ذق افتاده اند. دیگر برای امروز تایپ بس است. اصلا به من چه! مشکل هنرجوهاست که بالاخره خودشان یک جوری مشکلشان را حل می کنند . من بروم به بدجنسی و نامردی ام برسم! #فرزندم #بکوش_تا_زندگی_ات_پرچم_باشد #رنگ_هایش_را_با_ترتیب_و_چینش_درست_مرتب_کن #هر_چیزی_باید_سرجایش_باشد #پرچم_باید_بالا_برود #سربلند_کند #افتخار_بیافریند #موضوع_چالش_باید_هلو_باشد #نه_به_موضوعات_سخت #یه_چیزی_می_دادی_حداقل_خودت_بلد_بودیش #مربی_بدجنس #مربی_نامرد #دیمزن دنیای یک مادر زائر نویسنده https://eitaa.com/dimzan

#خاطره_بازی #زودتر_برین_خودتون_الهی #منم_باشم_ولی! #عیدتون_خیلی_مبارک #دیمزن دنیای یک مادر زائر نویسنده https://eitaa.com/dimzan

به مناسبت عید یه برش از سفرنامه حج رو هم که مربوط به همین جاست می ذارم. زود بخونید چون هر لحظه ممکنه پشیمون بشم بردارمش😬😅

روز سی و نهم/ چگونه احساس پیامبری را تجربه کنید ذوق خاصی داشتیم. شبیه روزهای اردوی مدرسه. با جمعی از جوان های کاروان جلوی هتل بودیم. ساعت چهار صبح! آقای پارچه باف دو تا ون گرفته بود برای داوطلبین صعود به غار حرا. چند نفر از میانسال به بالاها هم آمدند ولی مدیر فتوا داد برای غار حرا مستطیع نیستند و از گردنشان ساقط است! اصرار آنها برای اینکه به مرجع دیگری رجوع کنند هم چاره ساز نشد. غار حرا از برنامه های اعلامی نبود و مثل عمره مجدد، با اصرار اعضای کاروان و با هزینه دنگی برگزار می شد. دم اذان صبح ون ها ما را روی شیب نود درجه کنار مسجد کوچکی پای جبل النور پیاده کردند. شیب، طوری بود که وقتی در ون را باز کردیم خانم اسلامی پرت شد پایین! با احتیاط پیاده شدیم. فضای وهم آلودی بود! گربه ها با چشم های براق شان نگاهمان می کردند و روی تابلوها نوشته بود: «لطفا به میمون ها غذا ندهید!» چند مغازه محقر آن موقع سحر باز بودند و آب و آفتابگیر و عصا و خوردنی می فروختند. داخل مسجد جا نبود. به سختی جای صافی روی سنگی پیدا کردیم و به نوبت نمازمان را خواندیم و راه افتادیم. مسیر پله پله بود اما پله های گاه با ارتفاع زیاد و مناسب جهت زانو! یکی دونفر همان یک سوم ابتدایی مسیر پشیمان شدند و نشستند. ما ولی آهسته و پیوسته ادامه دادیم. با نور موبایل ها و همراهی کاروانی از ترکیه که میانگین سنی شان خیلی از ما بیشتر بود. پیرمرد ها و پیرزن های شیک پوش که با هر قدمشان ذکر می گفتند: «یا نبی الله...یا رسول الله...» حمله دارشان مدام تذکر می داد: «از قافله عقب نمانید!» کلمه قافله برایم تداعی کاروان های قدیم را می کرد. یا متن های تاریخی. پرنده خیالم در آن کبودی سحر پر کشید و ما را دید که پشت سر قافله دو نفره پیامبر و علی حرکت می کنیم. سعی می کنیم از قافله عقب نمانیم و پایمان را دقیقا روی همان سنگی بگذاریم که آنها گذاشته اند. چند سال پیش، از یکی از نویسنده های کودک قصه ای خوانده بودم. قصه فرشته ای که ماموریت گرفته بود در هر جایی که قطره عرقی از پیامبر بچکد، یک گل سرخ برویاند و اتفاقا آن روز پیامبر عازم غار حرا بود و فرشته جای قطره های عرق پیامبر گل کاشت و وقتی پیامبر به غار رسید نواری از گل های سرخ روی کوه روییده بودند و همه می توانستند با آن گل ها پیامبر را پیدا کنند. کاش آن قصه واقعی بود و گل های سرخی بودند که جای قدم های پیامبر را نشاندار کرده بودند. در تمام مسیر صعود دوست داشتم از پیامبر بپرسم که خب چرا اینجا و کوه به این سختی؟ جای دیگری برای خلوت کردن نبود؟ اما وقتی عرق ریز و خسته رسیدیم قله و در زرد و نارنجی فلق نگاهی به اطرافم انداختم کاملا به پیامبر حق دادم که اینجا را برای مناجات انتخاب کند. «عظمت طبیعت» تنها عنوانی بود که می توانستم روی آن قاب بی نظیر و زیبا بگذارم. آدم دلش می خواست ساعت ها بنشیند و خالق آن عظمت را تسبیح کند. «سبحان الله! چقدر تو قشنگی!» مسافتی را از آن طرف کوه باید پایین می رفتیم تا به خود غار برسیم که مشخص بود روی مسجد الحرام دید دارد. اما ازدحام مردانه مسیر تا جلوی غار انگیزه های لازممان را کور کرد. همانجا روی قله هم خیلی خوب بود. مداح کاروان مان روی بلندترین سنگ قله نشسته بود و خودجوش با صوتی زیبا شروع به خواندن سوره علق کرد. چقدر حسن انتخابش را دوست داشتم. آدم در روزهای اولیه چهل سالگی اش بیاید غار حرا و سوره علق بشنود و حس پیامبری بهش دست ندهد؟‌ به این فکر نکند که بعد از برگشت چه رسالتی بر دوشش افتاده؟ چه اثری باید در جامعه اش بگذارد؟ وای خدای من!‌ شبیه پیامبر شدن چقدر سخت است.... #اردوی_حرا #زانو_تراپی #از_قافله_عقب_نمانید #جا_پای_پیامبر_و_علی #نوار_گل_سرخ #آخه_جای_راحت_تری_برا_عبادت_نبود؟ #محل_صدور_خود_به_خود_چقدر_قشنگی_تو! #حرا_تراپی #اقرا #با_من_بودی_خدا؟ #هر_کس_رسالتی_دارد_و_بعثتی #شبیه_پیامبر #دورت_بگردم #سفرنامه_حج #منتشر_نشده دیمزن دنیای یک مادر زائر نویسنده https://eitaa.com/dimzan

یه فیلم دیگه از منظره طلوع آفتاب بالای جبل النور😍

اینم یه عکس از طلوع آفتاب امروز فقط نمی دونم چرا طلوعش شبیه غروب بود!😐

آن روزهـا که موبایل نبود هم عاشق زیاد داشتی...

ما الان در یک #پیچ_تاریخی هستیم. باور کنیم یا نکنیم صبح نزدیک است. فقط کمی دیگر مقاومت و همکاری و همدلی لازم است. نکند در موقعیتی قهر کنیم که قهر مان نه تنها کمکی به بهبود اوضاع نکند که بزند تلاش بقیه را هم خراب کند و اوضاع بدتر شود؟ #هوشمند_باشیم #با_طوفان_های_دشمن_ساز_نچرخیم #جلوی_چرخش_بقیه_را_هم_بگیریم #الیس_الصبح_بقریب؟ #دیمزن دنیای یک مادر زائر نویسنده https://eitaa.com/dimzan

ما مسافرت بودیم. باید صبح حرکت می کردیم که تا شب برسیم تهران. بچه ها گفتند نمی شه راهپیمایی نریم.😉 برنامه عوض شد. راست می گفتند خب. پرسان پرسان مسیر راهپیمایی شهرشان را پیدا کردیم و آخرش به سیل مردم رسیدیم. انتهای مسیر راهپیمایی می رسید به "شهید آباد". با مردم همراه شدیم. پیر، جوان، زن، مرد. خیلی ها کالسکه به دست، خیلی ها ویلچر به دست، همه بادکنک به دست! به شهید آباد که رسیدیم جمعیت متفرق شدند. من ولی دوست داشتم بروم داخل شهید آباد و فاتحه بخوانم برایشان. بگویم همه ایران #شهید_آباد است! دمتان گرم که نگذاشتید راهپیپایی ۲۲ بهمن برایمان یک خاطره حسرت انگیز باشد. #دیمزن https://eitaa.com/dimzan دنیای یک مادر زائر

خیلی ها فکر می کنند که تا خودشان خوب نشده اند نباید بچه بیاورند. زهرای نازنین امروز یکی از مطالب قدیمی اش را بازنشر داده بود. چقدر زیبا این شبهه را برای خودش حل کرده.🥹 بخوانید:

﷽ ----- اصلاً فکر میکنم که چرا؟… من که انقَدَر حقیرم، کَمَم، بدم، سرشارم از نقص، ازجهل، از کدورت… اصلاً من همانم که مَنْ كَانَتْ مَحَاسِنُهُ مَسَاوِيَ، فَكَيْفَ لا تَكُونُ مَسَاوِيهِ مَسَاوِيَ؛ منی که خوبی‌هایم زشت و بد است چه برسد به بدی ها و زشتی‌هایم!… منی که در غنا و داشتن هایم فقیرم چه برسد در فقرم(۱)، همین من که در علم و دانستنم جاهلم چه برسد به جهل و نادانسته هایم(۲) فکر میکنم که چرا باید ادامه پیدا کنم؟… مرا چه به تداوم، مرا چه به تکثیر مرا چه به نسل، مرا چه به فرزند، مرا چه به #مادری… زشت و بد در خود چه دیده که به خود اجازه و جرئت تکثیر داده است؟ اصلاً به چه امیدی؟!… فکر میکنم و قیافه ام در هم می‌رود دارم ناامید میشوم دارم میترسم به چه حق و جرئتی… منِ زشت، منِ کم… این بچه‌ها… این ادامه… سرم مستأصل به دستانم تکیه میکند؛ شاید هم‌زمان عقلم به دلم، منطقم به اعتقادم… یکهو چشمم داغ میشود و یادم می‌آید که می‌شود دَم گرفت: یا مُبَدِّلَ السَّیِّئات بالحَسَنات! ای تبدیل کننده بدی ها به خوبی ها! یا مُبَدِّلَ السَّیِّئات بالحَسَنات! می‌خندم😍 ای تبدیل کننده من به این معصوم ها! ای تبدیل کننده زشتی های من به زیباییِ این طفل ها ای تبدیل کننده حقارت و کمی و کدورت های من به عزت و آبرو و زلالِ "ادامه" من… اشک‌آلود میخندم و میگویم: خدایا! اگر لباس مادری میپوشم، آن هم مکرراً، نه گویی که از خودپسندی و خودلایق پنداری است! نه! که تماماً از یقین من به این نام توست پروردگار ما! یا مُبَدِّلَ السَّیِّئات بالحَسَنات! . . اصلاً یک چیز بگویم و تمامش کنم؟ مگر خودت نگفتی «إنَّ الحَسَناتِ یُذهبنَ السَّیِّئات» ؟ همانا زیبایی ها و نیکویی ها، زشتی ها و بدی ها را میبرند؟ پس بگو فرزندانم، نسلم، همان مبدَّل های زیبای زشتی های من، بیایند و زیر بغل های منِ از پای افتاده را بگیرند و با خود ببرند! ببرند مرا به سرای رستگاری به آستان ابدی عزت و نور . . *رَبَّنا هَب لَنا مِن أَزواجِنا وَ ذُرِّیَّاتِنا قُرَّةَ أَعْیُنٍ* . #مادرم_باافتخار #مادری_رشد_است #مادری_نیمی_از_عرفان_است #مادری_انتقال_به_نور_است #فرزندانم_سرمایه_ام #فرزند_نور_چشم #قرة_اعین #یا_مبدل_السیئات_بالحسنات #ان_الحسنات_یذهبن_السیئات #دعا پی‌نوشت: ۱- إلهي أنا الْفقیر في غِنايَ فکیف لا أَكُونُ فقيراً فِي فقرِي ۲- إلهي أنا الجاهلُ في علمي فکیفَ لا أَكونُ جَهولاً فِي جهلي ۳- مدتهاست وقتی به فرزند داشتن فکر میکنم، این ذکر به ذهنم می‌آید: یا مُبَدِّلَ السَّیِّئات بالحسنات/خدایا زشتی های مرا، با و در این فرزندان، زیبا و زیبایی کن و ذکر مدام من اینست: رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّیَّاتِنا قُرَّةَ أَعْیُنٍ وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقینَ إِماماً 🖋هـجرٺــــ بله https://ble.im/hejrat_kon ایتا @hejrat_kon اینستاگرام @dr.mother8 *#نشر_فقط_بامنبع*

🎥 تهیه‌کنندهٔ «مجنون»: سیمرغ را به ۴ قهرمان کشور شهیدان احمد کاظمی، شیرودی، مهدی و مجید زین‌الدین تقدیم می‌کنم. 🔸«مجنون» سیمرغ بهترین فیلم را دریافت کرد. کانال اختصاصی شهید کاظمی 🌴 @shahidkazemi_ir 🌐https://shahidkazemi.ir