پایه و اساس اعتقادات شیعه ۱_ اعتقاد به توحید داشته باشیم ۲_ اعتقاد به رسالت پیامبران الهی داشته باشیم ۳_ اعتقاد به امامت امامان معصوم علیه‌السلام داشته باشیم ۴_ اعتقاد به معاد و قیامت و ملائکه داشته باشیم ۵_ اعتقاد به عدالت خداوند داشته باشیم ۶_ نماز بخوانيم و حتماً اول وقت خواندن را ترک نکنیم ۷_ روزه بگیریم ۸_ حج بجا بیاوریم ۹_ خمس اموال خود را بپردازیم ۱۰_ زکات مال خود را بپردازیم ۱۱_ حجاب داشته باشیم ۱۲_ صدقه بپردازیم ۱۳_ اعتقاد به ولایت فقیه داشته باشیم ۱۴_ دروغ نگوییم ۱۵_ غیبت نکنیم ۱۶_ به کسی تهمت نزنیم ۱۷_ کسی را مسخره نکنیم ۱۸_ به پدر و مادر خود احترام بگذاریم ۱۹_ امر به معروف و نهی از منکر انجام دهیم ۲۰_ عیب جویی نکنیم ۲۱_ سخن چینی نکنیم ۲۲_ از ظن و گمان بپرهیزیم ۲۳_ غرور و تکبر نداشته باشیم ۲۴_ استغفار کنیم ۲۵_ به دیگران توهین نکنیم ۲۶_ حرف زشت نزنیم ۲۷_ با مردم به طرز نیکو صحبت کنیم ۲۸_ صبور باشیم ۲۹_ صله رحم را ترک نکنیم ۳۰_ اسراف نکنیم ۳۱_ خسیس نباشیم ۳۲_ فخر فروشی نکنیم ۳۳_ با حیا باشیم ۳۴_ ربا نگیریم و ربا ندهیم ۳۵_ از کافران تبعیت نکنیم ۳۶_ با ناز و عشوه صحبت نکنیم ۳۷_ رو به قبله نماز بخوانيم ۳۸_ قبل از نماز اذان و اقامه بگوییم ۳۹_ به جماعت نماز بخوانيم ۴۰_ از راه حلال کسب در آمد کنیم ۴۱_ حلال خدا را حلال و حرام خدا را حرام بدانیم ۴۲_ کم فروشی نکنیم ۴۳_ در مورد دین مان تحقیق کنیم ۴۴_ به پیامبران و امامان دروغ نبندیم ۴۵_ در مجالس خودمون ، برای دیگران جا باز کنیم ۴۶_ نماز شب بخوانیم و با این کار ، خدا را وکیل خود قرار دهیم ۴۷_ در مخلوقات خدا دقت و تحقیق کنیم تا به قدرت خداوند پی ببریم ۴۸_ روی زمین سفر کنیم و از گذشتگان و سرنوشت مردم هر کشور ، درس عبرت بگیریم ۴۹_ به خدا توکل کنیم ۵۰_ به یتیمان و نیازمندان کمک کنیم ۵۱_ به همه محبت کنیم و دائماً لبخند بر لب داشته باشیم ۵۲_ تمیز و پاکیزه و آراسته باشیم ۵۳_ خوشبو و معطر باشیم ۵۴_ با خدا راز و نیاز کنیم و او را عبادت کنیم ۵۵_ با نامحرم فقط به قدر ضرورت صحبت کنیم ۵۶_ اول برای دیگران و سپس برای خودمان دعا کنیم ۵۷_ دائم الوضو باشیم ۵۸_ از موسیقی حرام و غنا دوری کنیم ۵۹_ در زمین فساد نکنیم ۶۰ _ از حیوانات نجس دوری کنیم ۶۱_ به کسی ظلم نکنیم ۶۲_ از مجادله و دعوا بپرهیزیم ۶۳_ مراقب حق الناس باشیم ۶۴_ دزدی نکنیم ۶۵_ وقت مان را به بطالت نگذرانیم ۶۶_ کسب علم کنیم ۶۷_ زودتر از همه سلام کنیم ۶۸_ جواب سلام واجب است ۶۹_ پر خوری نکنیم ۷۰_ قرآن را با معنی آن تلاوت کنیم و به آن عمل کنیم ۷۱_ از قتل و جنایت و خونریزی دوری کنیم ۷۲_ زیاده خواه نباشیم ۷۳_ از خدا و رسول خدا و امامان بعد از ایشان اطاعت کنیم ۷۴_ ریا نکنیم ۷۵_ از خدا و از پدر و مادر مان تشکر کنیم ۷۶_ برای ظهور امام زمان عجل الله تعالی فرجه دعا کنیم ۷۷_ هر روز به هر مقدار که می توانیم قرآن بخوانیم ۷۸_ راز دار باشیم ۷۹_ امانت دار باشیم ۸۰_ در عزای اهل بیت عزادار و در شادی آنان شاد باشیم ۸۱ _ مسواک بزنیم ۸۲_ رشوه ندهیم و رشوه نگیریم ۸۳_ قمار نکنیم ۸۴_ به عهد و پیمان خود عمل کنیم ۸۵_ قولی ندهیم که از پس انجام آن بر نمی آییم ۸۶_ به همدیگر قرض بدهیم ۸۷_ مردم را امر به کاری نکنیم که خودمان انجام نمی‌دهیم ۸۸_ اگر مظلومی از ما کمک خواست ، در هر جای دنیا بود ، به کمک او بشتابیم ۸۹_ جهاد کردن با کفار و مشرکین ۹۰_ کافران را وکیل خود قرار ندهیم ۹۱_ پرهیز از افراط و تفریط در کارها ۹۲_ از رحمت خدا نا امید نشویم ۹۳_ در گوشی توی جمع صحبت نکنیم ۹۴_ نفس خودمون را از بدی ها پاک کنیم و خودسازی کنیم ۹۵_ خانواده مون را به راه راست هدایت کنیم ۹۶_ احتکار نکنیم ۹۷_ بین مردم آشتی برقرار کنیم ۹۸_ با کسی قهر نکنیم ۹۹_ با نا اهلان و کافران رابطه دوستی برقرار نکنیم و از آنها دوری کنیم ۱۰۰_ با انسان های خردمند مشورت کنیم ۱۰۱_ در کارهای خانه ، کمک کنیم ۱۰۲_ در کارهای خوب با هم همکاری کنیم و در کارهای بد با دیگران همکاری نکنیم ۱۰۳_ به کسی تهمت نزنیم ۱۰۴_ احکام دین مان را یاد بگیریم ۱۰۵_ همسایه خود را نیازاریم ۱۰۶_ تقوای الهی داشته باشیم ۱۰۷_ منتظر منجی آخرالزمان باشیم https://eitaa.com/dokhtaranebeheshtiy

بسم الله الرحمن الرحیم کلاس #دین_شناسی ۱۶_ به دیگران تهمت نزنیم @dokhtaranebeheshtiy

یکی از زشت ترین رفتارهای اجتماعی، تهمت، بهتان و افترا زدن به دیگری است. نگاه منفی به دیگری و بدگمانی، موجب می شود که فرد نسبت به دیگری چنین رفتاری داشته باشد و عرض و آبروی او را در معرض خطر قرار دهد. نویسنده در این مطلب به آثار اجتماعی و ابعاد گوناگون این معضل و بلکه بیماری اجتماعی و ضد اخلاقی و ضد هنجاری براساس آموزه های اسلام پرداخته است.   معنا و مفهوم بهتان، تهمت و افترا نسبت دادن سخن یا فعل ناحق یا صفت نادرست به دیگری که موجب آبروریزی می شود، گناهی نابخشودنی و یکی از گناهان کبیره زبانی است که در برخی از مصادیق آن جرم نیز تلقی شده و احکام قانونی چون حد و تعزیر بر آن بار می شود. از نظر اسلام هر چند این نسبت دادن برخاسته از اعتقاد فرد باشد، جایز و روا نیست؛ زیرا تا زمانی که چیزی بر اساس ادله محکمه پسند اثبات نشده باشد، بیان هر سخن یا کار نادرست یا صفت ناروا به دیگری، عملی ضد اخلاقی، گناهی نابخشودنی و گاه جرم قانونی است که تبعات حقوقی و کیفری به دنبال دارد. این نسبت دادن می تواند در قالب و اشکال گوناگونی از جمله تهمت، افترا، بهتان و مانند آن ها انجام گیرد. البته برخی سوء ظن را نیز جزو آن دانسته اند، ولی این بدگمانی تا زمانی که به لفظ در نیاید از مصادیق نسبت دادن نیست، بلکه زمانی که این نسبت ها به زبان و رفتار بیان می شود، به عنوان مصادیق این موضوع در می آید. واژه تهمت از ریشه «تهم» در لغت به معنای فساد و بوگرفتگی از گندیدگی است. وقتی به کسی اتهام و تهمت زده می شود یعنی او را به فساد و گندیدگی نسبت می دهند. واژه بهتان از «بهت» به معنای امری است که مورد دهشت، تحیر، مفاجات و مبهوتی شخص می شود؛ یعنی وقتی شخص از دیگری سخنی ناروا می شنود مبهوت می شود و در تحیر و دهشت قرار می گیرد به طوری که انتظار شنیدن این سخن ناروا را نداشته است و برای او ناگهانی بوده است. در حقیقت بهتان ناظر به واکنش متهمی است که به او نسبت ناروائی داده شده است. اما واژه افتراء از ریشه «فری» به معنای خلق چیزی باطل است. در حقیقت باطلی را لباس خلقت پوشاندن را فری و افتراء گویند. پس کسی که افترا می زند، در حقیقت، باطلی را لباس حق می پوشاند و آن را به عنوان مطلب حق و راست و درست به دیگری نسبت می دهد در حالی که این نسبت باطل و این خلقت، باطل و دروغین است. پس می توان گفت که افترا به معنای جعل و ساختن و خلق دروغ و باطل است. در قرآن، واژه تهمت و اتهام به کار نرفته، ولی واژه «بهت» و «بهتان» چندین بار به کار رفته است. «بهت» به معنای مبهوت شدن در هنگام استدلال و شکست در جدل احسن در آیه ۲۸۵ سوره بقره در داستان مجادله نمرود با حضرت ابراهیم(علیه السلام) آمده است. همچنین بهت، به معنای مبهوت شدن در برابر امری ناگهانی که انتظارش را ندارد، در آیه ۴۰ سوره انبیاء به کار رفته است. اما «بهتان» به معنای نسبت های ناروا و دروغی که شخص را مبهوت می سازد، در آیاتی از جمله ۲۰ و ۱۱۲ و ۱۵۶ سوره نساء و ۱۶سوره نور و ۵۸ سوره احزاب و ۱۲ سوره ممتحنه آمده است. البته در آیه اخیر بهتان با افترا به کار رفته است، همچنان که در آیه ۴۰ سوره انبیاء برای تبیین شدت ناگهانی بودن عذاب الهی، افزون بر واژه بهت، از واژه «بغته» به معنای ناگهانی استفاده شده تا نشان دهد تا چه اندازه عذاب، ناگهانی و حیرت افزا است به طوری که انسان قدرت هر واکنشی را از دست داده و هرگونه توانی از او سلب می شود. در قرآن افترا، هم نسبت به انسان ها به کار رفته و هم نسبت به خدا؛ به این معنا که شخصی به خدا و خلق نسبت دروغ و کذب و گفتار و رفتار ناروا را می دهد؛ اما واژه بهتان تنها درباره نسبت های ناروا به انسان ها استعمال شده است. البته باید توجه داشت که میان غیبت و تهمت تفاوت ماهوی وجود دارد. رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) درباره فرق تهمت و غیبت می فرماید: آیا می دانید غیبت چیست؟ عرض کردند: خدا و پیامبر او بهتر می دانند. فرمودند: اینکه از برادرت چیزی بگویی که دوست ندارد. عرض شد: اگر آنچه می گوئیم در برادرم بود چه؟ فرمودند: اگر آنچه می گویی در او باشد، غیبتش کرده ای و اگر آنچه می گویی در او نباشد، به او تهمت زده ای.[1] امام صادق(علیه السلام) نیز فرموده است: ان من الغیبهًْ ان تقول فی اخیک ما ستره الله علیه، و ان من البهتان ان تقول فی اخیک ما لیس فیه؛ غیبت آن است که در مورد برادرت آنچه را خدا پوشانده بیان کنی و بهتان آن است که آنچه در او نیست را به او نسبت دهی.[2]  البته امام صادق(علیه السلام) نسبت به افراد هشدار می دهد و می فرماید: هر کس تو را فریب داد نباید امین بشماری و هر کس را امین یافتی متهم نکن.[3] آثار زیانبار افترا و تهمت و بهتان

اتهام و افترا به خدا آثاری چون قرار گرفتن در ردیف مجرمان[4]، ذلت و خواری[5]، زیانکاری و تباهی[6]، ظلم و ستم[7]، خشم و غضب الهی[8]، فریفتگی[9]، کفر[10]، گمراهی[11]، محرومیت از رستگاری[12]، محرومیت از هدایت[13] و لعن و نفرین الهی[14] دارد. اما آثار بهتان و تهمت به انسان ها تبعاتی دارد که در اینجا به برخی از آنها اشاره می شود. ۱. گناه آشکار:  از نظر قرآن دادن هر گونه نسبت ناروا در هر شکل و قالبی بویژه بهتان یک گناه آشکار است.[15] ۲. ارتکاب حرام:  از آنجا که نسبت ناروا گناه است، از نظر شرعی حرام بوده و مرتکب آن نیز مرتکب حرام شده است.[16] ۳. دروغ: چنین نسبت های ناروا حتی اگر از نظر گوینده آن درست باشد، به دلیل آنکه اثبات نشده، از مصادیق دروغ بوده و آثار دروغ بر آن بار می شود. ۴. ظلم: از نظر قرآن، نسبت ناروا دادن به ویژه به پیامبر(ص) موجب قرار گرفتن در زمره ستمگران و ظالمان است.[17] ۵. بدفرجامی:  کسی که نسبت ناروایی می زند باید بداند که به سرانجام بدی دچار می شود و بدفرجامی پاداش آن است.[18] ۶. عذاب اخروی: نسبت دهنده ناروا گرفتار عذاب اخروی خواهد شد.[19] ۷. توبیخ:  کسی که به دیگری بویژه همسرش نسبتی ناروا می دهد از سوی خداوند مورد توبیخ قرار می گیرد.[20] ۸. لعن و نفرین: خداوند کسانی را که نسبت ناروا می دهند لعن و نفرین می کند.[21] در این آیات بیان می شود که این لعن و نفرین الهی دامنگیر تهمت زنان در دنیا و آخرت خواهد شد. ۹. جرم و اجرای حدود: برخی از نسبت های ناروا از نظر حقوقی جرم تلقی می شود و بر نسبت دهنده به عنوان مجرم کیفرهای مشخص شده در قانون از جمله حدودجاری می شود. خداوند در آیه 4 سوریه نور می فرماید که افترا به زن عفیف بدون داشتن شاهد، سبب محکوم شدن به هشتاد تازیانه است. ۱۰. عدم قبولی گواهی: افترا به زنان عفیف، در پی دارنده عدم پذیرش گواهی و شهادت شخص افترا زننده در محاکم خواهد شد. (نور، آیه ۴) ۱۱. فسق:  افترا به زنان عفیف بدون داشتن شاهد، سبب فسق شخص افترا زننده می شود و احکام فاسق بر وی بار می گردد.[22] پیامبر(صلی الله علیه) نیز می فرماید: و اما علامه الفاسق فاربعه: اللهو، و للغو، و العدوان، و البهتان؛ فاسق چهار نشانه دارد: (اشتغال به) لهو، لغو، دشمنی و بهتان.[23] ۱۲. ذوب شدن ایمان:  هر گونه نسبت ناروایی به دیگری به ویژه مؤمنان موجب ذوب شدن ایمان و از دست رفتن آن می شود. امام صادق(علیه السلام) می فرماید: هرگاه مؤمن به برادر ]دینی[ خود تهمت بزند، ایمان در قلب او از میان می رود، همچنانکه نمک در آب، ذوب می شود.[24] ۱۳. سنگین ترین گناه:  امام صادق(علیه السلام) از حکیمی چنین نقل می کند: «البهتان علی البری اثقل من جبال راسیات؛ تهمت زدن به بی گناه از کوههای عظیم نیز سنگین تر است!»[25] ۱۴. حرمت شکنی:  حریم ها با مراعات حقوق یکدیگر در جامعه حفظ می شود. کسی که نسبت ناروا می زند حریم ها و حرمت ها را می شکند و احترامی برای خود و دیگری نمی گذارد. امام صادق(علیه السلام) می فرماید: «من اتهم اخاه فی دینه فلا حرمهًْ بینهما، هر کس به برادر دینی خود تهمت زند حرمتی میان آن دو به جا نمی ماند».[26] ۱۵. در تلی از آتش:  کسی که نسبت ناروا می زند باید خود را آماده کند تا در دوزخ بر تلی از آتش بایستد و بسوزد. پیامبر اسلام فرموده است: کسی که به مرد یا زن با ایمان تهمت بزند و یا درباره او چیزی بگوید که در او نیست، خداوند در روز قیامت او را بر تلی از آتش قرار می دهد تا از مسئولیت آنچه گفته است درآید.[۲۷] ۱۶. بدترین مردمان:  پیغمبر اکرم یک وقت در حضور اصحاب فرمود: آیا به شما خبر ندهم که بدترین مردم کیست؟ گفتند: بلی یا رسول الله. فرمود: بدترین مردم آن کسی است که خیر خودش را از دیگران منع می کند و هر چه دارد تنها برای خودش می خواهد. حاضران گمان کردند با این مقدمه دیگر بدتر از این افراد کسی نیست. حضرت فرمود: آیامی خواهید به شما بگویم از این بدتر کیست؟ صنف دیگری را ذکر فرمود. اصحاب گفتند: خیال کردیم بدتر از این گروه دوم دیگر کسی نیست. بعد فرمود: آیا می خواهید از آن بدتر را به شما بگویم کیست؟ گفتند از این بدتر هم مگر هست؟ آنگاه صنف سوم را فرمود: بدتر از این افراد، مردمان بدزبان فحاش تهمت زن و آبروبرند. اینجا دیگر حضرت توقف کرد، یعنی بدتر از اینها دیگر وجود ندارد.[۲۸] ۱۷. بی شرمی:  امام علی(علیه السلام) می فرماید: «لاقحه کالبهت؛ هیچ بی شرمی و وقاحتی چون بهتان زدن نیست».[۲۹] ۱۸. بزرگ تر و سنگین ترین جرم:  امیرمؤمنان امام علی(علیه السلام) می فرماید: «البهتان علی البری اعظم من السماء؛ بهتان زدن به آدم بی گناه بزرگتر از آسمان است».[۳۰] ۱۹. ابتلا به بدتر از آن:  امام سجاد(علیه السلام) می فرماید: «من رمی الناس بما فیهم رموه بما لیس فیه؛ هر کس به مردم عیبی را نسبت دهد که دارند، مردم به او عیبی را که ندارد نسبت دهند».[۳۱]

۲۰_بدترین همنشین  پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) می فرماید: «اولی الناس بالتهمهْ من جالس اهل التهمهًْ؛ سزاوارترین مردم به تهمت کسی است که با متهمان و افراد مظنون همنشینی کند».[۳۲] ۲۱. گرفتار چرک های دوزخیان:  امام صادق(علیه السلام) فرموده است: هرکس به مرد یا زن مؤمن بهتان زند خداوند در روز رستاخیز او رادر طینت خبال نگه دارد تا حرف خود را پس گیرد. (ابن ابی یعفور می گوید) عرض کردم: طینت خبال چیست؟ حضرت فرمود: چرک و زردابه ای است که از شرمگاه زنان فاحشه بیرون می آید.[۳۳] ۲۲. نشانه بی ایمانی: برای هر چیزی نشانه ای است، امور باطنی نشانه هایی دارد، نشانه ایمان ترک تهمت و نشانه بی ایمانی گرفتاری به تهمت است. امام علی(علیه السلام) فرموده است: المؤمن لا یغش اخاه، و لا یخونه، و لا یخذله، و لا یتهمه؛ مؤمن با برادر مؤمنش فریبکاری نمی کند و به او خیانت نمی ورزد و او را خوار نمی سازد و به او تهمت نمی زند.[۳۴] مصادیقی از افتراها در قرآن در آیات قرآن مصادیقی از افتراهای حیرت انگیز بیان شده است. از جمله آنها می توان به موارد زیر اشاره کرد: ۱. انتساب فرزند نامشروع به شوهر:  انتساب فرزندان نامشروع یا مشکوک به شوهر، از جانب زن، افترایی حیرت آور است که باید زنان از آن اجتناب کنند.[۳۵] ۲. انتساب گناه خود به دیگری:  انتساب گناهان خود به دیگران از افتراهای دیگر است که در آیاتی از جمله ۱۱۲ سوره نساء به آن اشاره شده است. ۳. انتساب گناه ناکرده به مؤمن:  اذیت و آزار افراد با ایمان با انتساب گناهان ناکرده به آنان، از افتراهای شگفت انگیز است.[۳۶] ۴. نسبت بی عفتی به زنان:  نسبت بی عفتی به زنان به هدف تصاحب مهریه آنها، از افتراهای بهت آور است.[37] نسبت بی عفتی به حضرت مریم(سلام الله علیها) که زنی پاکدامن بود از مصادیق چنین افتراهایی است.[۳۸] چنانکه نسبت بی عفتی به همسران پیامبر(ص) در آیات ۱۱و ۱۶سوره نور به عنوان افتراهای تعجب برانگیز مطرح شده است. پی نوشت: [1]  مجموعه ورام ج1، ص ۱۱۸. [2]  بحار الانوار، ج 2، ص ۲۴۸. [3] قرب الاسناد، ص ۳۵. [4] یونس، آیه۱۷. [5] اعراف، آیه ۵۳؛ انعام، آیه ۱۴۰. [6] اعراف، آیه ۵۳؛ انعام، آیه ۱۴۰. [7] آل عمران، آیه ۱۹۴؛ انعام، آیه ۲۱. [8] اعراف، آیه ۱۵۲. [9] آل عمران، آیه ۲۴. [10] مائده، آیات ۷۲و ۷۳؛ اعراف، آیه ۳۷. [11] انعام، آیات ۱۴۰ و ۱۴۴. [12] انعام، آیه ۲۱؛ یونس، آیه ۱۷. [13] انعام، آیات ۱۴۰ و ۱۴۴، صف، آیه ۷. [14] مائده، آیه ۶۴؛ توبه، آیه ۳۰. [15] نساء، آیه ۲۰. [16]  نحل، آیه ۱۱۶. [17] یونس، آیات ۳۸ و ۳۹. [18] یونس، آیات ۳۸ و ۳۹. [19] نحل، آیات ۲۴ و ۲۷؛ نور، آیه ۲۳. [20] نساء، آیه ۲۰. [21] نور، ایات ۶ و ۷. [22] نور، آیه ۴. [23] بحارالانوار، ج ۱، ص ۱۲۰. [24] کافی، ط،الاسلامیه، ج ۲، ص ۳۶۱، ح ۱. [25] میزان الحکمه؛ ج ۲؛ ص ۶۳۲. [26] کافی، ج ۲، ص ۳۶۱. [27] عیون الاخبار الرضا- ج۲ ، ص ۳۳؛ بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۱۹۴. [28] همان. [29] غرر الحکم، ح ۴۴۳۸. [30] بحارالانوار، ج ۷۸، ص ۳۱. [31] بحار الانوار، ج ۷۸، ص ۱۶۰. [32] امالی شیخ صدوق، ص ۲۸. [33] معانی الاخبار، ص ۱۶۴. [34] الخصال، ج ۲، ص ۶۲۲؛ بحار الانوار، ج ۲، ص ۱۴۳. [35] ممتحنه، آیه ۱۲. [36]  احزاب، آیه ۵۸. [37] نساء، آیه ۲۰. [38] نساء، آیه ۱۵۶.