<🤍🌿> برایتان‌اینگونھ‌آرزومیڪنم: آن‌زمان‌ڪھ‌درمحشرخدابگویدچھ‌داشتے؟ حسـین‌سربلندڪندوبگویدحساب‌شد..! مهمان‌من‌است💔:))! #امام_حسین ☆>°<☆❥᭄‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ⃟@ea_mhdei☆>°<☆

[🎥🖤🏴] #امام_جواد🌱 • یکی امیر می‌شود برای سلطنت ولی یکی تمام عمر عبد خانه زاد می‌شود🌱🖤 🎤- #کربلایی_حسین‌طاهری 🏴- شهادت_امام‌جواد ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌☆>°<☆❥᭄‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ⃟@ea_mhdei☆>°<☆

یکی بخیل میشود یکی جواد میشود 🎙#حسین_طاهری #شهادت‌امام‌جوادعلیه‌السلام تسلیت باد. ____ ممنونم از عطای جگرگوشه ی رضا علیه السلام ای جان من فدای جگرگوشه ی رضا علیه السلام #آجرک‌الله‌یاصاحب‌الزمان #اللّهمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّڪَ‌الفَرَج‌ السلام علیک یا محمد بن علی بن موسی ایها الجواد ☆>°<☆❥᭄‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ⃟@ea_mhdei☆>°<☆

•••🌱 ˇ-خدا تو رو اینجا نیاورده که رهات کنه پس صبر کن واست قشنگش میکنه(:♥️

໑🪶👀 • . دلِ مرا یکسره تسخیر کن تا به دیگران دل ندهم …‌! بگذار مانند فرشتگان فقط در هوایِ قدس تو به پرواز درآیم ! دلم گرفت ،روحم پژمرد ‌! و صبر و طاقتم به سر آمد! از گذشته‌ها شرمنده‌ام و از آینده‌ها بیمناک..! +شهیدمصطفی‌چمران #شهید‌جهاد‌مغنیه ☆>°<☆❥᭄‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ⃟@ea_mhdei☆>°<☆

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 #برگـرد‌نگاھ‌ڪن🤍🔏 پارت۱۱ صدای پایش را می‌شنیدم که دنبالم می‌آمد. چند بار صدایم کرد ولی من جوابی ندادم. –خانم، خانم، شما اشتباه برداشت کردین، نمیدانم من خیلی تند می‌رفتم یا او دیگر نیامد. به خانه که رسیدم هنوز هم از دستش عصبانی بودم. برادرم با دیدنم خندید و گفت: –به‌به گارسون جدید کافی شاپ، به خونه خوش امدی. اخمی کردم و گفتم: –باز تو اون زبون زهر ماریت رو کار انداختی؟ مادر از آشپزخانه گفت: –محمد امین بیا برو واسه شام چندتا نون بگیر. بادی به غبغب انداختم. –بدو گارسون جان. خوبه من گارسونم و حقوق میگیرم تو که بی جیره و مواجبی... بد جور کیش و مات شده بود. –حالا کی زبونش زهریه من یا تو؟ – زدی ضربتی، ضربتی نوش کن. محمد امین به اتاق رفت. سرکی به آشپزخانه کشیدم. –سلام مامانم، مادر به طرفم برگشت. –سلام. از راه برس بعد کل کلاتون رو شروع کنید. –تقصیر خودشه مامان، من که کاریش ندارم. –اون بچس، حالا یه چیزی هم گفت تو نشنیده بگیر، آخه تو برمیگردی بهش میگی نوکر بی جیره و مواجب نمیگی مَرده به غرورش برمیخوره. –مامان بالاخره بچس یا مَرده. بعدشم من نگفتم نوکر... مادر پچ پچ کنان گفت: –وقتی بابات نیست واقعا مرد خونس، عصای دستمه، اگه راه به راه غرورش بشکنه که دیگه احساس مسئولیت نمیکنه و حرف گوش نمیده. –میگم مامان، اینقدر که شما نگران غرور این بچه هستید نگران درسش بودید الان نخبه ایی چیزی... –هیس، مگه درسش چشه؟ حالا حتما باید در حد تو درس بخونه؟ برو لباسات رو عوض کن بیا به من کمک کن. –وای مامان از صبح سرپا بودم اصلا نا ندارم. باید حداقل یه نیم ساعت دراز بکشم تا شارژ بشم. خب به نادیا بگو کمکت کنه. اون که صبح تا شب تو خونه بیکاره. مادر سرش را تکان داد. –مگه این تبلت میزاره اون تکون بخوره، خدا این کرونا رو لعنت کنه که باعث شد ما این تبلت رو واسه این بخریم، به نظر من که درس نمیخوند بیسواد می‌موند خیلی بهتر بود. – الان من بهش میگم بیاد، فقط شما منو بی‌خیال شو که ته شارژمه. مادر چشمی بٌراق کرد. –پس یعنی فقط واسه کل کل کردن شارژ داری؟ خندیدم. –آخ گفتی، اون که خودش شارژم میکنه. به طرف اتاق پا کج کردم. مادر خیلی به مردهای خانه اهمیت میداد. پدر و برادرم انگار خدای خانه بودند. گاهی حتی مادر از محمد امین که شانزده سال بیشتر نداشت در کارها مشورت می‌گرفت و جوری با او رفتار میکرد که انگار یک مرد کامل است. 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 ☆>°<☆❥᭄‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ⃟@ea_mhdei☆>°<☆

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 #برگـرد‌نگاھ‌ڪن🤍🔏 پارت۱۲ تقه ایی به در اتاق زدم. –چیکار میکنی؟ بیام تو؟ محمد امین همانطور که دگمه‌ی لباسش را می‌بست از اتاق بیرون آمد و گفت: –داشتم لباس می‌پوشیدم، میخوام برم نون بگیرم. برای به دست آوردن دلش گفتم: –قربون داداشم برم. نون خریدی منو بیدار می‌کنی یه چیزی بخورم، هنوز ناهار نخوردما. محمد امین همانجا ایستاد. –عه، چرا؟ پس اول بیا برو یه چیزی بخور بعد. –نه خیلی خسته‌ام. یه چرت بزنم بعد. –آخه تو که جون کار کردن نداری مجبوری؟ بعد فوری به طرف آشپزخانه رفت و اجازه نداد جوابش را بدهم. هنوز چند دقیقه نگذشته بود برگشت و گفت: –تلما مامان میگه چیزی از ناهار برات نمونده، یه حلورده بخرم با نون تازه بخوری؟ از محبتش لبخند بر لبم آمد. مادر چقدر پسرش را خوب می‌شناخت. –پس صبر کن پولش رو بهت بدم. دستش را در هوا تکان داد. –نمیخواد، خودم دارم میگیرم. بعد هم فوری رفت. سرکی به اتاق دیگر کشیدم، نادیا تبلت به دست مات صفحه‌اش شده بود. –تو که باز کلت اون توئه، دوباره این دختره چیکار کرده؟ نادیا سرش را بلند کرد. –عه، تو کی امدی؟ لبهایم را روی هم فشار دادم. –همون موقع که جنابعالی غرق بودی. نادیا با ناراحتی صفحه‌ی تبلتش را نشانم داد. عکس خواننده ی مورد علاقه‌اش بود. –فهمیدی چه بلایی سر ساچی امده؟ –نه، چه بلایی؟ –بیچاره کرونا گرفته بوده، حالشم خیلی بد بوده، دوماه مریض بوده. چشم‌هایم را چرخاندم. –خب، حالا چرا ناراحتی؟ مگه نمیگی خوب شده؟ –آخه میگه عوارضشو هنوز دارم. به نظرت عوارضش چی بوده؟ –حالا تو نگران اون نباش، حتی عوارض هم داشته باشه این بیماری به مرور خوب میشه. – خب چقدر طول میکشه؟ کلافه گفتم: –چه میدونم، مگه من دکترم. فوقش یک سال. اون دختره رو ول کن، مگه فقط اون کرونا گرفته، این همه آدم کرونا گرفتن. –خدارو شکر که نمرده، میگفت اگه واکسن نزده بودم میمردم. –نترس خواهر من، اون تا عقل و هوش همه‌ی جوونهای دنیا رو نگیره نمیمیره، اصلا انگار رسالتش همینه. اخم کرد. –نگو اینجوری، خدا نکنه بمیره. خندیدم و جلوتر رفتم، دستش را گرفتم و از روی زمین بلندش کردم. –اون اونقدر پول خرج خودش میکنه که هیچیش نمیشه، بدبخت این بدبخت بیچاره ها و بی پولا میمیرن. نادیا گفت: –مگه مامان همیشه نمیگه مرگ دست خداست. –چرا، ولی خب علت و معلول هم وجود داره. –حالا خدا رو شکر که علتی برای مردنش نبوده. –اگه اون دختره می‌فهمید تو ایران اینقدر هواخواه داره ها... فوری حرفم را برید. –میدونه دیگه، چون چهار میلیون طرفدار ایرانی داره. چشم‌هایم گرد شدند. –جدی میگی؟ باورم نمیشه. –باور کن، میخوای نشون بدم. –الان نمیخواد، فعلا برو به مامان کمک کن. من خیلی خسته‌ام. از خواب بلند شدم می‌بینم. بعد از عوض کردن لباسهایم پتو و بالشتی از کمد برداشتم و روی زمین پهن کردم. آنقدر خسته بودم که خواب را بلعیدم. با سرو صدای بقیه چشم‌هایم را باز کردم. –آخه خونه شصت متری چقدره که کوله پشتی به اون گندگی گم بشه پیدا نشه، صبر کن برم داخل کمد رو نگاه کنم. محمد امین گفت: –نگاه کردم مادر من، نبود. با آمدن مادر داخل اتاق از جایم بلند شدم و نشستم. –چقدر سرو صدا می‌کنید. مادر رو به من گفت: –کیف محمد امین رو ندیدی مادر؟ شانه ایی بالا انداختم. –من که تا از راه رسیدم اینجا خوابیدم. –چه خبرته مادر، پاشو دیگه، دو ساعته خوابی. بعد ناگهان هینی کشید و ادامه داد: –اون اونجا چی کار میکنه؟ نکنه جای بالشت گذاشتی زیر سرت؟ محمد امین بیا پیدا شد. برگشتم و نگاهی به بالشت زیر سرم انداختم. مگه میشه؟ یعنی از خستگی به جای بالشت کوله پشتی محمد امین رو گذاشتم زیر سرم؟ محمد امین وارد اتاق شد و فوری کوله پشتی‌اش را برداشت و بازش کرد و همانطور که گوشی‌اش را برمیداشت گفت: –مامان دیگه نزارید این بره سرکار فردا پس فردا آدرس خونه هم یادش میره ها... بعد رو به من گفت: –حلوردت رو گذاشتم تو یخچال، از گشنگی توهم زدی، تا من بیام مامانو اشتباهی نخوریا، نون و حلورده بخور، بعد هم به سرعت از اتاق بیرون رفت. ولی من هنوز با خودم فکر میکردم چطور ممکن است. کوله به این سفتی را زیر سرم بگذارم و متوجه نشوم. 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 ☆>°<☆❥᭄‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ⃟@ea_mhdei☆>°<☆

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 #برگـرد‌نگاھ‌ڪن 🤍🔏 پارت۱۳ تقریبا دوهفته‌ایی بود که صبح ها و عصرها موقع رفتن و برگشتن به کافی شاپ از جلوی مغازه ی آقای امیر زاده که رد میشدم مغازه اش بسته بود. به کافی شاپ هم نیامده بود. دقیقا از فردای آن روزی که پول را پسش داده بودم دیگر ندیدمش، نکند اتفاقی برایش افتاده، نمیدانم چرا نگرانش بودم. اگر آن روز جلوی مغازه نمی دیدمش و حرفی بینمان نمیشد برایم فرقی نداشت. ولی انگار یک جور عذاب وجدان گرفته بودم. البته من که کار بدی نکردم ولی یک جورهایی دلم شور میزد. نمیخواستم از آقای غلامی سراغش را بگیرم ممکن بود با خودش فکرهایی بکند. در این مدتی که مغازه‌اش بشته بود روزی نبود که به این موضوع فکر نکنم که چطور خبری از او بگیرم. اصلا نکند بلایی سرش آمده باشد. آن روز گفت که آن خانم را هر روز در مسجد می‌بیند. پس شاید بشود از آن طریق خبری گرفت. ولی هر جور با خودم فکر میکردم میدیدم شاید درست نباشد مستقیم بروم سراغش را از کسی بگیرم. ولی مگر مسجد تعطیل نبود. صبح با وارد شدن به خیابان کافی شاپ به این امید که شاید امروز آمده باشد از پیاده رو به طرف مغازه‌اش قدم برداشتم. کار هر روزم شده بود. هر چه نزدیکتر میشدم بیشتر در دلم خدا خدا می‌کردم که کاش امروز دیگر آمده باشد. همانطور که به سمت چپ پیاده رو خیره به جلو نگاه می‌کردم. کم کم کرکره های بسته نمایان شدند. لحظه ایی که دوباره مغازه اش را بسته دیدم آنقدر حواسم پرت شد که ناگهان با چیزی برخورد کردم شانه ام به طرف عقب تقریبا پرت شد. به خودم آمدم دیدم با یک خانم جوان که کوهی جوراب و گل سر و...دستش بود برخورد کرده ام. تمام وسایلش نقش زمین شده بود. سرتا پا مشگی پوشیده بود، حتی لاکی که روی ناخن هایش بود به رنگ سیاه بود. کمی با بهت به سرو وضعش نگاه کردم دستم را هنوز روی شانه ام که درد گرفته بود نگه داشته بودم. با اخم نگاهم کرد. –خانم حواست کجاست؟ ببین چیکار کردی؟ –ببخشید، ندیدمتون. فکر کردم با یه ستون برخورد کردم. ماشالا چقدرم سفتید. پوفی کرد. –بایدم نبینی، داشتی تو هپروت سیّر میکردی. می‌خواستم مثل تو شل و وارفته باشم که تو این اوضاع دوام نمیاوردم. به وسایلی که پخش زمین شده بودند اشاره کرد و نوچ نوچی کرد. –نگاه کن، ببین، چه بلایی سر نون دونی من آوردی. دوباره عذر خواهی کردم و درد شانه ام را ندید گرفتم. کمکش کردم تا وسایلش را جمع کند پایم روی یکی از کش موها‌ی ربانی رفته بود و حسابی کثیف شده بود. نگاهی به کش‌سر انداخت. –مردم میخوان اینو بزنن به سرشونا، گانگاریا میگیرن که...اصلا کسی اینو میخره؟ فوری کش سر را از دستش گرفتم. –من ازت می‌خرمش. –فعلا که تو خودت باید احیا بشی، با یه تنه خوردن شدی مثل گچ دیوار. بشین اونجا رو جدول، نمیخواد کمک کنی، الان پس میوفتی خونت میوفته گردنم، بی خیال بابا. بعد یک بطری آب معدنی از کیفش درآورد. –بگیر یه کم بخور، پلمپه ها هنوز درش رو باز نکردم. فکر نکنی دهنیه. –نه، ممنون. میل ندارم. –چیه از کرونا میترسی؟ نترس بابا ماکس دهنمه. ماسکی که زده بود هم، سیاه رنگ بود و پارچه‌ایی، از پرزهای رویش میشد تشخیص داد که بارها و بارها شسته شده. وقتی نگاهم را به ماسکش دید گفت: –خودم دوختمش، از این بشور و بپوشاست. ازش دارما میخوای بخری؟ خیلی راحت میتونی باهاش نفس بکشی، خفه نمیشی. فروشش خیلی زیاده. بعد چند نایلون را که حاوی ماسک بودند نشانم داد. 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 ☆>°<☆❥᭄‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ⃟@ea_mhdei☆>°<☆