❇️ در انتظار منجی بشریت ✍️ عَن مُوسَی بنِ جَعفَرٍ(علیه السلام): طُوبَى لِشِيعَتِنا المُتَمَسّكينَ بِحَبلِنا في غَيبَةِ قائِمِنا، الثّابِتينَ عَلَى مُوالاتِنا وَالبَراءَةِ مِن أعدائِنا. أولئِكَ مِنّا وَنَحنُ مِنهُم، قَد رَضُوا بِنَا أئمَةً، وَرَضِينَا بِهِم شيعَةً، فَطُوبَى لَهُم، ثُمّ طُوَبى لَهُم، هُم وَاللهِ مَعَنا في دَرَجَتِنا يَومَ القيامَةِ.  [ملامحسن فیض کاشانی، نوادرالأخبار، ص 250] از امام کاظم(علیه السلام) روایت شده که فرمود: خوشا به حال شیعیان ما که در زمان غیبتِ قائم ما، پیرو ما هستند و هم‌چنان بر دوستی ما، ثابت و از دشمنان ما بیزارند. آنها از ما و ما از آنها هستیم؛ آنها ما را به عنوان امامان خود برگزیده و ما نيز آنها را شیعیان خود می‌دانیم، پس خوشا به حال آنها و باز خوشا به حال آنها، به خدا سوگند آنها روز قیامت هم‌نشینان ما خواهند بود. برای سلامتی و تعجیل در ظهورش، صلوات بفرستید. #معارف_اعتقاری #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

🔵❓آیا شانس در اسلام جایگاهی دارد؟ 🌿 شانس، اگر به معنای واقعه اتفاقی و تصادفی باشد، دین اسلام آنرا تایید نمیکند. 🌹زیرا از نظر اسلام هیچ رویدادی اتفاقی و تصادفی نیست بلکه همه امور جهان طبق قانون علت و معلول انجام می شود. ما چون علت یک پدیده را نادیده میگیریم و یا از آن بی اطلاع هستیم آن را شانسی و تصادفی تلقی می کنیم. #معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

🔴 برخی می‌گویند که امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) اولین کاری که می‌کنند با علما و مراجع تقلید برخورد می کند و آنها را به قتل می رساند؟ 🔹 اولا واژه علما شامل عالمان تمامی ادیان می شود (همانند یهودیان، مسیحیان، فرقه‌های مختلف و اهل تسنن) و انحصار در عالمان شیعه ندارد. 🔹 ثانیا امروزه نیز برخی عالمان فِرق اسلامی با استدلال به آیات قرآن و تفسیر و تاویل نادرست خود تلاش می کنند تا سنت پیامبر و اهل بیت (علیهم‌السلام) را طوری دیگر جلوه بدهند. نسبت به اهل بیت عصمت و طهارت کینه ای دیرینه دارند و منکر حقانیت و ولایت انها هستند. 🔹 اگر چنین عالمانی در زمان ظهور نیز باشند، با حضرت مخالفت خواهند کرد و بعید نخواهد بود که مصداق بسیاری از این‌گونه روایات، علمای ناصبی‌ها و وهابیون باشند. 🔹 درحالی‌که علما و دانشمندان و مراجع تقلید شیعه،‌ اندیشه‌هایشان برگرفته از ‌اندیشه اهل بیت (علیهم‌السلام) و از شاگردان آن مکتب هستند. 🔹 همچنین مراجع و علمای شیعه ، کسانی هستند که مردم را به سوی حقیقت هدایت و راهنمایی می‌کنند و حضرت مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) و قیام و آرمان حضرت را به آنان معرفی می‌کنند. #معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

💢 دو نوع مواجهه با علائم ظهور‼️ ♦️وظیفه ما چیست؟ #معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓ وجود روح در عالم برزخ چگونه است؟ 📌📌📌📌📌📌📌📌📌📌📌📌📌 درمورد زندگى برزخى، تصویرهاى مختلفى ذکر شده است که روشن ترین آنها آن است که: روح انسان بعد از پایان زندگى این جهان، در اجساد لطیفى قرار مى گیرد که از بسیارى از عوارضِ این ماده کثیف بر کنار است و چون از هر نظر شبیه این جسم است، به آن «قالب مثالى» یا «بدن مثالى» مى گویند که نه به کلى مجرد است، و نه مادى محض، بلکه داراى یک نوع «تجرد برزخى» است. بعضى از محققان آن را تشبیه به وضع روح در حالت خواب کرده اند که: در آن حال، ممکن است با مشاهده نعمت هائى به راستى لذت ببرد و یا بر اثر دیدن مناظر هولناک معذب و متألم شود آنچنان که گاه واکنش آن در همین بدن نیز ظاهر مى شود و به هنگام دیدن خواب هاى هولناک، فریاد مى کشد، نعره مى زند، پیچ و تاب مى خورد، بدن او غرق عرق مى شود. حتى بعضى معتقدند: در حال خواب، به راستى روح با قالب مثالى فعالیت مى کند و حتى بالاتر از آن معتقدند: روح قوى در حال بیدارى نیز مى تواند همان تجرد برزخى را پیدا کند، یعنى از جسم جدا شده و با همین قالب مثالى به میل خود، و یا از طریق خواب هاى مغناطیسى در جهان سیر کند و از مسائلى با خبر گردد. بلکه بعضى تصریح مى کنند: قالب مثالى در باطن بدن هر انسانى هست، منتها به هنگام مرگ و آغاز زندگى برزخى، جدا مى شود و گاه در همین زندگى مادى دنیا نیز امکان جدائى ـ چنان که گفتیم ـ براى او حاصل مى شود. حال اگر تمام این مشخصات را براى قالب مثالى نپذیریم، اصل مطلب را نمى توان انکار کرد؛ چرا که در روایات بسیارى به آن اشاره شده و از نظر دلیل عقل نیز هیچگونه مانعى ندارد.(۱) (۱). مرحوم «علامه مجلسى» ضمن بیان این مطلب در «بحار الانوار» تصریح مى کند: تشبیه حالت برزخ به حالت رویا و خواب در بسیارى از اخبار وارد شده، و حتى امکان دارد نفوس قویه عالیه، داراى جسدهاى مثالى متعددى باشند، و به این وسیله روایاتى که مى گوید: امامان نزد هر کس در حال جان دادن حاضر مى شوند، نیاز به توجیه و تفسیرى نخواهد داشت (بحار الانوار، جلد ۶، صفحه ۲۷۱). #معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

#معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓ #چرا شخص رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در زمان نزول وحی، آیات الهی را نمی نوشت؟ حجت الاسلام و المسلمین استاد حمید ملکی #معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓ قرآن نسبت به نژادپرستى چه موضعى دارد؟ 📌📌📌📌📌📌📌📌📌📌📌 با این که قرآن مجید در محیطى نازل شد که از جهات مختلف بسته بود و ارتباط محدودى با جهان خارج از جزیره داشت و مسأله قومیت و نژاد و زندگى قبیلگى بر همه شئون آن حاکم بود، محصول چنین محیطى طبعاً باید رنگ قومیت عربى، بلکه رنگ قبیلگى داشته باشد، ولى جالب این که قوانین قرآن به هیچ وجه چنین رنگى را ندارد و حتى یک بار خطاب «اَیُّهَا الْعَرَبُ» در قرآن دیده نمى شود. همه سخن در قرآن از عموم انسان ها است و خطاب ها به شکل «یا بنى آدَمَ»(۱)؛ (اى فرزندان آدم) و «یا اَیُّها النّاسُ»(۲)؛ (اى مردم)، و یا «یا اَیُّها الّذین امنوا»(۳)؛ (اى کسانى که ایمان آورده اید) و «یا عبادى»(۴)؛ (اى بندگان من)، و «یا اَیّها الاِنسانُ»(۵)؛ (اى انسان) است. به این ترتیب مخاطبین قرآن همه جهانیان؛ وقوانین آن ناظر به همه انسان ها است. آیه «وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ»؛ (تو را جز رحمت براى جهانیان نفرستادیم.)(۶) و آیه «تَبَارَکَ الَّذِی نَزَّلَ الْفُرْقَانَ عَلَى عَبْدِهِ لِیَکُونَ لِلْعَالَمِینَ نَذِیراً»؛ (زوال ناپذیر و پربرکت است کسى که قرآن را بر بنده اش نازل کرد تا بیم دهنده جهانیان باشد.)(۷) و آیه «إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِکْرٌ لِلْعَالَمِینَ»؛ (آن نیست مگر تذکّرى براى جهانیان.)(۸) و مانند آن، گواه دیگرى بر این مدّعا است. قرآن امتیازات نژادى را در آن محیط نژاد پرست به کلى حذف کرده است و با منطق زیباى «شما همه فرزندان آدمید و از یک پدر و مادر آفریده شده اید» عموم مردم را مخاطب قرار مى دهد و همه را برادر و متعلّق به یک خانواده اعلام مى کند، پیوند همه انسان ها را در سرحد اخوت تحکیم مى کند و مى گوید: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاکُمْ مِّنْ ذَکَر وَأُنثَى وَجَعَلْنَاکُمْ شُعُوباً وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللهِ أَتْقَاکُمْ»؛ (اى مردم! ما شما را از یک مرد و زن آفریدیم و شما را تیره ها و قبیله ها قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید؛ [اینها ملاک برترى نیست] گرامى ترین شما نزد خداوند با تقواترین شما است؛ به یقین خداوند دانا و آگاه است).(۹) و در جاى دیگر، تمام پیوندهاى محدود را نفى کرده و پیوند افراد با ایمان را از هر نژاد و هر زبان و هر زمان و هر مکان، منحصر به پیوند اخوت و برادرى مى داند که نزدیکترین پیوندها بر اساس مساوات و برابرى است و بر این اساس مى فرماید: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ»؛ (مؤمنان فقط برادر یکدیگرند).(۱۰)، (۱۱) (۱). ۵ مورد (۲).بیش از ۲۰ مورد. (۳). بیش از ۸۰ مورد. (۴). پنج مورد. (۵). دو مورد. (۶). سوره انبیاء، آیه ۱۰۷. (۷). سوره فرقان، آیه ۱. (۸). سوره یوسف، آیه ۱۰۴. (۹). سوره حجرات، آیه ۱۳. (۱۰). سوره حجرات، آیه ۱۰. #معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

#معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

#لعن_نفرین_سب ❓ فرق لعن و نفرین و سب کردن چیست و کدام یک در اسلام وارد شده است؟ #معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

#معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓ آیا شرایع پیشین ناقص بوده اند؟ می دانیم که آیین اسلام جامع ترین آیینی است که از طرف خداوند برای بشر فرستاده شده است و لازمه این سخن آن است که آیین های پیشین همگی نسبت به آیین اسلام ناقص و نارسا بوده باشند در این صورت این سؤال پیش می آید که چگونه خداوند در گذشته برای هدایت بشر آیین ناقص و نارسا فرستاده است در صورتی که خداوند از ارسال آیین ناقص منزه می باشد؟! 📌📌📌📌📌📌📌📌📌📌📌📌 دلایل جهانى و خاتم بودن آیین اسلام به خوبى این مطلب را ثابت مى کند که پس از طلوع اسلام براى تکامل مادّى و معنوى بشر و آگاهى او از وظایف الهى، راهى جز پیروى از این دین نیست. البّته هرکدام از ادیان گذشته در زمان خود، راه صحیحى براى تکامل بشر و توجّه او به خدا بوده و بشر در پرتو این ادیان به سوى تکامل روحى و معنوى پیش رفته است؛ ولى پس از ابلاغ آیین اسلام - که آیین جهانى و خاتم ادیان است - پیمودن راه هاى دیگر خطاست و غیر این آیین، نمى تواند انسان را به اهداف عالى تر و کامل ترى که مناسب «امّت تکامل یافته» است برساند ولى در عین حال هرکدام از این ادیان در زمان و عصر خود کاملترین دین بودند که براى هدایت مردم از طرف خداوند آمده است. براى توضیح مى توان گفت که: مجموع ادیان آسمانى بسان کلاس هاى مختلف دانشکده اى است که دانشجویى در آن به تحصیل و تکمیل خود مى پردازد؛ آنچه را که دانشجو در سال هاى نخست مى آموزد در عین این که صحیح و پا برجاست، پایه اى است براى کلاس هاى بالاتر و مطلبى را که در کلاس هاى بالاتر تحصیل مى کند، همگى مکمّل اصولى است که در سال هاى نخست آموخته است. بنابر این، برنامه هر کلاسى نسبت به دانشجوى ویژه خود بهترین برنامه است و اگر وضع غیر این باشد (مثلا براى دانشجویان سال اوّل، برنامه کلاس هاى بالاتر پیاده شود) جز اتلاف وقت نتیجه اى نخواهد داشت؛ همان طور که اگر براى دانشجویان دروه عالى برنامه دوره اوّل اجرا گردد، آنان به هدفى که براى آن تربیت مى شوند نخواهند رسید. آیا در این صورت کسى به خود اجازه مى دهد که بگوید برنامه کلاس هاى پایین ناقص است و مطالبى را که دانشجویان در آن کلاس ها مى آموزند نارسا مى باشد، یا این که باید گفت: برنامه هاى هر کلاسى نسبت به دانشجوى ویژه خود، بهترین برنامه اى است که تنظیم شده و آنچه را که دانشجو در آن کلاس مى آموزد پایه اى براى ارتقا به کلاس هاى بالاتر است. همان طور که داورى ما نسبت به کلاس هاى یک دانشکده چنین است و برنامه هر کلاس را نسبت به محصّل مخصوص به خود ناقص و نارسا نمى دانیم، داورى ما نسبت به ادیان گذشته که براى هدایت و تکمیل جامعه انسانى تنظیم و نازل گردیده است نیز چنین مى باشد. و معناى ناسخ بودن آیین اسلام نسبت به آیین هاى دیگر و کامل و جامع بودن آن در برابر آیین هاى پیشین، این نیست که آیین هاى پیشین از اصل و ریشه باطل و یا نادرست و یا ناقص و نارسا بوده اند؛ زیرا آیینى که از طرف خداوند دانا براى هدایت گروهى از بشر فرو فرستاده مى شود هرگز نمى تواند ناقص و نادرست باشد؛ بلکه هر کدام از این آیین ها در جاى خود و عصر خویش کاملا صحیح و رسا بوده و براى رسانیدن بشر آن عصر به هدفى که شایستگى آن را داشته است، کافى و رسا بوده اند. ولى براى بشر تکامل یافته، بشرى که مى تواند قلّه هاى بلندترى از کمالات مادّى و معنوى را تسخیر کند، باید فکر دیگرى کرد و راه دیگرى در اختیار او گذاشت که بتواند با پیمودن این راه، به این قلّه هاى بلند دست یابد و از کسب کمالات بلندترى که براى آنها شایستگى دارد باز نماند، به همین دلیل ادیان آسمانى یکى پس از دیگرى براى تربیت انسان در مراحل مختلف نازل شده تا به آیین اسلام که تکامل یافته ترین مذهب مى باشد رسیده است. #معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

✍ آموزش معارف اعتقادی دین مبین اسلام (تئولوژی) ✍ پاسخگویی به شبهات و دفاع از آموزه های اعتقادی (آپولوژی) ✍ معرفی منابع جهت مطالعه مباحث اعتقادی ✍ معرفی مراکز علمی پیشرو در حوزه کلام و عقاید. لطفا کانال را به سایرین معرفی فرمایید. 🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam https://telegram.me/ehyakalam

#معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

#معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓❓ آیا توسل جستن به پیامبر(صلى الله علیه وآله) و امام، شرک است؟ 📌📌📌📌📌📌📌📌📌📌📌📌📌 پاسخ این سؤال را مى توان با توجه به آیه ۶۴ سوره «نساء» به دست آورد. خداوند مى فرماید: (اگر آنها هنگامى که به خویش ستم کردند، به سوى تو مى آمدند و از خدا طلب آمرزش مى نمودند، و پیامبر هم براى آنها طلب آمرزش مى نمود، خدا را توبه پذیر و مهربان مى یافتند)؛ «وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّهَ تَوّاباً رَحیماً». از این آیه، پاسخ کسانى که توسل جستن به پیامبر و یا امام را یک نوع شرک مى پندارند روشن مى شود؛ چرا که این آیه صریحاً مى گوید: آمدن به سراغ پیامبر(صلى الله علیه وآله) و او را بر درگاه خدا شفیع قرار دادن، و وساطت و استغفار او براى گنهکاران، مؤثر و موجب پذیرش توبه، و رحمت الهى است. اگر وساطت، دعا، استغفار و شفاعت خواستن از پیامبر(صلى الله علیه وآله) شرک بود، چگونه ممکن بود قرآن چنین دستورى را به گنهکاران بدهد! منتها افراد خطاکار باید نخست خود توبه کنند و از راه خطا برگردند، سپس براى قبول توبه خود از استغفار پیامبر(صلى الله علیه وآله) نیز استفاده نمایند. بدیهى است: پیامبر(صلى الله علیه وآله) آمرزنده گناه نیست، او تنها مى تواند از خدا طلب آمرزش کند، و این آیه پاسخ دندان شکنى است به آنها که این گونه وساطت را انکار مى کنند (دقت کنید). جالب توجه این که قرآن نمى گوید: تو براى آنها استغفار کن بلکه مى گوید: «رسول» براى آنها استغفار کند، این تعبیر گویا اشاره به آن است که پیامبر(صلى الله علیه وآله) از مقام و موقعیتش استفاده کند و براى خطاکارانِ توبه کننده، استغفار نماید. این معنى (تأثیر استغفار پیامبر(صلى الله علیه وآله) براى مؤمنان) در آیات دیگرى از قرآن نیز آمده است مانند: آیه ۱۹ سوره «محمّد» و آیه ۵ سوره «منافقون» و آیه ۱۱۴ سوره «توبه» که درباره استغفار ابراهیم نسبت به پدرش (عمویش) اشاره مى کند، و آیات دیگرى که نهى از استغفار براى مشرکان مى کند و مفهومش این است که استغفار براى مؤمنان بى مانع است. و نیز از بعضى از آیات استفاده مى شود: فرشتگان براى جمعى از مؤمنان خطاکار در پیشگاه خداوند استغفار مى کنند.(۱) خلاصه این که: آیات زیادى از قرآن مجید حکایت از این معنى مى کند که پیامبران یا فرشتگان و یا مؤمنان پاکدل مى توانند براى بعضى از خطاکاران استغفار کنند، و استغفار آنها در پیشگاه خدا اثر دارد. این خود یکى از معانى شفاعت کردن پیامبر و یا فرشتگان و یا مؤمنان پاکدل براى خطاکاران است، ولى همان طور که گفتیم چنین شفاعتى نیازمند به وجود زمینه، شایستگى و آمادگى در خود خطاکاران است. ۱. سوره غافر، آیه ۷ و سوره شورى، آیه ۵. #معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

#معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

#معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam

❓❓❓❓❓❓❓ در قـرآن می خوانیم کـه «هـر کس از یاد خدا روی گرداند معیشت تنگی خواهد داشت»؛ در حالی است که اکثر کسانی که به خدا توجهی ندارند زندگی خوبی دارند! آیا این نوعی نقض در سخن قرآن نیست؟! 📌📌📌📌📌📌📌📌📌 در آیه ۱۲۴ سوره طه قـرآن می خوانیم کـه: (هـر کس از یاد خدا روی گرداند معیشت تنگی خواهد داشت)؛ «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْری فَإِنَّ لَهُ مَعیشَةً ضَنْکا». این در حالی است که اکثر کسانی که به خدا توجهی ندارند و تنها به دنیا فکر می کنند، زندگی خوبی دارند. برخی با استناد به آیه فوق می گویند: ما مومنین بسیاری را می شناسیم که از زندگی و امکانات رفاهی مطلوبی برخوردار نیستند؟ اگر «یاد خدا» و «اعراض از آن» در معیشت و زندگی انسان موثر است، پس چرا آنان این چنین زندگی می کنند؟! آیا این نوعی نقض سخن قرآن نیست؟ منظور از «معیشت ضنک»؟ بنابر فرض وجود ایمان واقعی و عمل به دستورات دین، این آیه در صدد بیان این نکته است که اعراض از یاد خدا سبب تنگی معیشت می شود؛ اما باید توجه داشت «معیشت ضنک» لزوما به معنی فقر و تنگدستی و فقر مالی نیست؛ بلکه گاهی با وسعت مال و فراوانی امکانات هم زندگی بر انسان سخت می گردد. چه بسا شخص درآمدی هنگفت دارد،‌ ولی بخل و حرص و آز زندگی را بر او تنگ کرده است. کسی که خدا را فراموش کند و با او قطع رابطه نماید، دیگر چیزی غیر از دنیا برای او نمی‌ ماند که وی به آن دل‌ بندد و آن را مطلوب یگانه خود قرار دهد. در نتیجه همه کوشش‌ های خود را منحصر در آن می‌ کند و فقط به اصلاح زندگی دنیوی پرداخته و روز به روز آن را توسعه بیشتری می‌ دهد. به تمتع و بهره‌ برداری از آن سرگرم شده و این معیشت او را آرام نمی‌ کند، چه کم باشد و چه زیاد. برای اینکه هرچه از آن به دست می‌ آورد، به آن قانع نگشته و به آن راضی نمی‌ شود و دائما چشم به اضافه‌ تر از آن می‌ دوزد، بدون این که این حرص و تشنگی‌ اش به جایی منتهی شود و او را اشباع کند. پس چنین کسی دائما در فقر و تنگدستی به سر می‌ برد و همیشه دلش علاقه‌ مند به چیزی است که ندارد، صرف نظر از غم و اندوه و اضطراب و ترسی که از نزول آفات و روی آوردن ناملایمات و فرارسیدن مرگ و بیماری دارد، و صرف‌ نظر از اضطرابی که از شرّ حسودان و کید دشمنان دارد. بنابراین او همواره در میان آرزوهای برآورده نشده و ترس از فراق آنچه برآورده شده به سر می‌ برد.(۱) ممکن است شخصی خانه ای از خشت های طلا و نقره هم برای خود فراهم کند و انواع وسائل رفاه و آسایش را هم جور کند ولی باز معیشت او سخت و تنگ باشد؛ چون آرامش واقعی ندارد و روح او اقناع نشده است. بسیاری از افراد را دیده ایم که در کاخ ها زندگی می کنند ولی زندگی آنها نکبت بار و سخت است. اصولا هنگامى که انسان مسئولیت هایش را به دنبال فراموش کردن یاد خدا به فراموشى بسپارد غرق در شهوات و حرص و طمع مى گردد پیدا است که نصیب او «معیشت ضنک» خواهد بود. زیرا نه قناعتى در کار خواهد بود که جان او را پر کند و نه توجه به معنویت که به او غناى روحى دهد و نه اخلاقى که او را در برابر طغیان شهوات باز دارد. اصولا تنگى زندگى بیشتر به خاطر کمبودهاى معنوى و نبودن غناى روحى به خاطر عدم اطمینان به آینده و ترس از نابود شدن امکانات موجود و وابستگى بیش از حد به جهان ماده است.(۲) یاد خدا مایه آرامش جان،‌ تقوا و شهامت است و فراموش کردن او مایه اضطراب و ترس و نگرانی است. نکته دیگر اینکه «اعراض» به روگردانی عمدی بعد از آگاهی و اتمام حجّت می گویند. بنابراین، برخی از مردم شاید دور از معارف الهی باشند امّا از آن اعراض و رویگردان نشده اند؛ لذا گشایش زندگی آنها به طور عادی و نتیجه تلاش آنهاست.(۳) ثروت ظاهری، حاصل سعی و تلاش هر کس در این دنیا فعالیّتی داشته باشد، حداقل بهره و ثروت ظاهری خواهد داشت و طبیعی است اگر کسی بیشتر فعالیت کند،‌ بهره ی بیشتری خواهد داشت؛ چه کافر باشد، و چه مسلمان. خداوند در آیات ۱۸ و ۱۹ سوره اسراء می فرماید: «مَنْ کانَ یُریدُ الْعاجِلَه عَجَّلْنا لَهُ فیها ما نَشاءُ لِمَنْ نُریدُ ثُمَّ جَعَلْنا لَهُ جَهَنَّمَ یَصْلاها مَذْمُومًا مَدْحُورًا»؛ (هر کس خواهان [دنیاى] زودگذر است به زودى هر که را خواهیم [نصیبى] از آن مى‏ دهیم آنگاه جهنّم را که در آن خوار و رانده داخل خواهد شد براى او مقرّر مى‏ داریم). از آنجا که کافران بیشتر فعالیت خود را متوجه دنیا می کنند طبیعی است که برداشت و بهره ی بیشتری داشته باشند. در حالی که مومنان به دلیل عبادت ها و مسئولیّت های دینی مانند جهاد و رعایت تقوا و معنویت گرایی، وقت کمتری برای دنیا می گذارند و از سوی دیگر مؤمنان به جهت رعایت احکام الهی، دست یابی به مال را از هر طریقی جایز نمی دانند؛ اما کافران محدودیت شرعی ندارند. لذا طبیعی است که کافران از دارایی بیشتری برخوردار باشند. این نکته را نیز باید توجه داشت که اساسا بسیاری از این ثروت و فقرها، دلیل بر تقرّب و

یا دوری از خدا نیست بلکه برای امتحان و آزمایش انسان ها است. خداوند در قرآن می فرماید: «فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَن* وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهانَنِ* کَلا...»(۴)؛ (امّا انسان هنگامى که پروردگارش او را براى آزمایش، اکرام مى ‏کند و نعمت مى‏ بخشد [مغرور مى‏ شود و] مى‏ گوید: پروردگارم مرا گرامى داشته است، و امّا هنگامى که براى امتحان، روزیش را بر او تنگ مى ‏گیرد [مأیوس مى‏ شود و] مى‏ گوید: پروردگارم مرا خوار کرده است، چنان نیست که شما مى‏ پندارید...). آزمایش الهى گاه با نعمت است، و گاه با انواع بلا، نه روى آوردن نعمت باید مایه غرور گردد، و نه بلاها مایه یاس و نومیدى، ولى بسیاری از انسان ها در هر دو حال هدف آزمایش را فراموش مى ‏کند، به هنگام روى آوردن نعمت چنان مى‏ پندارد که مقرب درگاه خدا شده، و این نعمت دلیل بر آن قرب است، در صورتی که طبق این آیات نه اقبال نعمت دلیل بر تقرب به خدا است، و نه ادبار نعمت دلیل بر دورى از حق، اینها ابزار امتحان الهی است که خداوند طبق حکمتش هر گروهى را به چیزى آزمایش مى‏ کند.(۵) از آن گذشته برخی از برخورداری های انسان های بدکار و بی ایمان، نوعی عذاب برای آنهاست. این مجازات در ادبیات دینی، «مجازات استدراج» نامیده می شود و مفهوم آن این است که خداوند بعضى از افراد طغیانگر و ظالم را که مى خواهد مجازات کند مشمول نعمت هاى خود قرار مى دهد تا یاد خدا و استغفار را از یاد ببرد سپس هنگامى که نعمت بر او فوق العاده زیاد شد ناگهان خداوند نعمت را سلب مى کند تا آن شخص طغیان گر شدیدا احساس درد و عذاب کند.(۶) به همین جهت درحدیثى از امام حسین علیه السلام مى خوانیم: «الِاْسْتِدْراجُ مِنَ اللَّهِ سبحانه لِعَبدِهِ انْ یُسْبِغَ عَلَیْه النِّعَمَ وَ یَسْلُبَهُ الشُّکْرَ»(۷)؛ ( استدراج در نعمت و غافلگیر کردن خداوندى این است که به بنده اش نعمت فراوان مى دهد و توفیق شکرگزارى را او سلب مى کند [ناگهان به زمین مى خورد و همه چیز را از دست مى دهد]). امام علی(علیه السلام) نیز در حدیثی در بیان این سنت الهی می فرماید: «اذا رَأَیْتَ اللَّهَ سُبْحانَهُ یُتابِعُ عَلَیْکَ البَلاءَ فَقَدْ ایْقَظَکَ، اذا رَأَیْتَ اللَّهَ سُبْحانَهُ یُتابِعُ عَلَیْکَ النَّعَمَ مَعَ الْمَعاصى فَهُوَ اسْتِدراجٌ لَکَ»(۸)؛ (هنگامى که مشاهده کنى [بعد از ارتکاب گناه] خداوند بلاهایى پشت سر هم بر تو مى فرستد تو را بیدار کرده و هنگامى که خداوند متعال با انجام معاصى نعمت هایش را بر تو مى فرستد این نوعى عذاب استدراجى است.) (۱). المیزان فی تفسیر القرآن، طباطبایی، محمدحسین، مترجم: موسوى همدانى، سید محمد باقر، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ ى مدرسین حوزه علمیه قم‏، قم‏، ۱۳۷۴ ش‏، ج ۱۴، ص ۳۱۴. (۲). تفسیر نمونه، مکارم شیرازى، ناصر، دار الکتب الإسلامیة، تهران، ۱۳۷۴ ش، چاپ اول، ج ۱۸، ص ۳۲۸. (۳). المیزان فی تفسیر القرآن، همان، ج ۱۴، ص ۲۲۵. (۴). سوره فجر، آیات ۱۵-۱۷. (۵). ر.ک: تفسیر نمونه، همان، ج ۲۶، ص ۴۶۳. (۶). اخلاق در قرآن‏، مکارم شیرازی، ناصر، انتشارات مدرسه الامام على بن ابى طالب(علیه السلام)، قم، ۱۳۷۷هـ.ش، چاپ اول، ج ۳، ص ۷۲. (۷). بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، مجلسی، محمدباقر‏، انتشارات اسلامیه، تهران، ۱۳۶۳هـ.ش‏، ج ۷۵، ص ۱۱۷. (۸). عیون الحکم و المواعظ، لیثى واسطى، على بن محمد، محقق/ مصحح: حسنى بیرجندى، حسین‏، دار الحدیث‏، قم، ۱۳۷۶هـ.ش، چاپ اول، ص ۱۳۵. #معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam

#معارف_اعتقادی #موسسه_کلامی_احیاء ایتا🌷👇 https://eitaa.com/ehyakalam تلگرام🌷👇 https://telegram.me/ehyakalam