🔴کلبه وحشی اسفند 1348 وقتی یعقوب نیمرودی افسر کارکشته رژیم صهیونیستی در منطقه غرب آسیا از ارتش رژیم‌اشغالگر قدس کناره‌گیری کرد و روزنامه معاریو از ورود او به حوزه اقتصادی و تجارت بین‌الملل خبر داد؛ کارشناس اداره هفتم ساواک با رصد این رویداد طی نامه‌ای به اداره ششم نوشت: «اشتغال جدید وی [...] به احتمال زیاد پوششی برای فعالیت اطلاعاتی در خلیج‌فارس و شیخ‌نشین‌ها خواهد بود.» کارشناس ساواک اما ‌اشتباه می‌کرد. فعالیت‌های اقتصادی نیمرودی اگرچه می‌توانست ظرفیت خوبی برای پوشش اقدامات امنیتی باشد اما این فعالیت‌ها بیش از آنکه پوششی باشد؛ واقعی بود و ادامه فعالیت‌های سیاسی و امنیتی نیمرودی به حساب می‌آمد. آن‌طور که از خاطرات سرهنگ نیمرودی برمی‌آید؛ او در دور جدید فعالیت‌هایش برای پیشبرد اهداف سیاسی اسرائیل در منطقه از مسیر اقتصادی می‌کوشید. چیزی که از آن با عبارت «صلح[عادی‌‌سازی روابط با اسرائیل] بر پایه تجارت» یاد می‌کرد... ... سال 1982 رونالد ریگان رئیس‌جمهور وقت آمریکا طی سخنرانی معروف خود در وست‌مینستر لندن؛ پیشنهاد «تقویت زیرساخت‌های دموکراسی» را در سایر کشورهای جهان(غالبا کشورهای غیرهمسو با آمریکا و یا وابسته به اتحادیه جماهیر شوروی) داد. پیشنهادی که در تلاقی با دیگر اقدامات وزارت خارجه آمریکا منجر به پایه‌گذاری موقوفه ملی دموکراسی(NED) در سال 1983 شد. به منظور بهره‌برداری از ظرفیت‌های اقتصادی در دستیابی به این هدف، یکی از چهار بازوی اصلی ان‌ای‌دی(NED) از همان آغاز با محوریت اقتصاد در ذیل اتاق بازرگانی آمریکا شکل گرفت: «مرکز کسب‌وکار خصوصی بین‌المللی»(CIPE). سال 2005 ان‌ای‌دی(NED) پروژه‌ای با محوریت ایران را در اختیار سایپ(CIPE) گذاشت. هدف، ساخت و توسعه یک بخش خصوصی منطبق با ارزش‌های آمریکایی در ساختار اقتصادی ایران بود. این پروژه در گام اول به شناسایی افراد مستعد می‌پرداخت، گام دوم شامل آموزش آنها همسو با ایده‌های سایپ(CIPE) می‌شد و گام آخر رشد و تقویت آنها در فضای اقتصادی ایران بود. انجمن بین‌المللی مدیران ایرانی(i-aim) یکی از مجریان این پروژه بود که سال 1384 در کانادا تأسیس و برای فعالیت‌هایش از طرف سایپ(CIPE) تأمین مالی شد. آنها همایش‌های متعددی با این هدف در ایران و خارج از ایران برگزار کردند اما با آشوب‌های سال 1388 تغییراتی اساسی اتفاق افتاد. تغییر اساسی‌ای که پس از آشوب‌های 1388 و همسو با راهبرد «دولت‌داری قرن بیست‌ویکم» وزارت خارجه آمریکا در پروژه سایپ(CIPE) برای ایران اتفاق افتاد مبتنی بر ظرفیت فناوری‌های نوین و کسب‌وکارهای نوپا بود. سایپ(CIPE) از طریق انجمن بین‌المللی مدیران ایرانی(i-aim) رویدادی به نام پُل(iBRIDGES) را برای کار بر روی شبکه کسب‌وکارهای نوپا، فعالان اقتصاد دیجیتال و کارآفرینان حوزه فناوری‌های نوین در ایران راه‌اندازی کرد. همایش پُل(iBRIDGES) طی سال‌های مختلف در برکلی(۲۰۱۴)، برلین(۲۰۱۵)، بارسلونا (۲۰۱۶)، تورنتو(۲۰۱۹) و همایش مجازی(۲۰۲۰) برگزار شد. نکته قابل توجه حضور گسترده کسب‌وکارهای نوپای ایرانی و فعالان این حوزه در رویدادهای پُل(iBRIDGES) با حمایت دولت تدبیر و امید[!] بود. زیست‌بوم کسب‌وکارهای نوپا در کشور و به تبع آن بخشی از فضای اقتصاد دیجیتال ایران چگونه با غفلت مسئولان دولت وقت بیمار شد. مسئولان دولت وقت در خوش‌بینانه‌ترین حالت هیچ فهمی از حوزه‌ فناوری‌های نوین نداشتند. آنها به رهاشدگی و بی‌قاعدگی در این حوزه افتخار و آن را با برچسب‌های عامیانه مثل «رقابت آزاد»، «مخالفت با سانسور» و... توجیه می‌کردند. نتیجه 8 سال غفلت در نظام‌مند کردن کسب‌وکارهای دیجیتال مبتنی بر فناوری‌های نوین، شکل‌گیری یک کلبه وحشی در اقتصاد دیجیتال ایران است. قلمرویی که اگرچه در حوزه قضایی ایران قرار دارد اما پایبندی‌اش به قوانین ایران در کمترین حالت ممکن است. هنوز در کشور ما هیچ قانونی سکوهای دیجیتال را در مقابل استفاده از داده‌های کاربران‌شان به آنها پاسخگو نکرده و کاربران سکوها عموما نمی‌دانند داده‌هایی که از آنها جمع‌آوری می‌شود چگونه مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرند. هیچ قانونی برای حمایت از کسب‌وکارهای نوپای کوچک با‌اشتراک‌گذاری بانک داده‌های شرکت‌های بزرگ(و یا حداقل بخشی از آن) وجود ندارد. و در لایه‌ای عمیق‌تر به نظر می‌رسد چندان به این مسئله فکر نشده که الگوی اقتصادی شرکت‌های بزرگ مبتنی بر فناوری‌های نوین که منجر به از بین رفتن کسب‌وکارهای کوچک به نفع شرکت‌های بزرگ فناوری می‌شود، چقدر با الگوی اقتصادی مد نظر «جمهوری اسلامی ایران» سازگار است؟... 💢یادداشت روز کیهان 🔹سید محمد عماد اعرابی https://kayhan.ir/fa/news/271602/%DA%A9%D9%84%D8%A8%D9%87-%D9%88%D8%AD%D8%B4%DB%8C-%DB%8C%D8%A7%D8%AF%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA-%D8%B1%D9%88%D8%B2 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🆔 eitaa.com/eisavim

🔴 تفاوت "غرب در غرب" با "غرب در شرق"/تاملی کوتاه درباره فیلترینگ خبری در کانادا ♦️خبرخوانی در شبکه‌های اجتماعی کانادا فیلتر شد. تصور ما این بود که آزادی های اجتماعی و مصرف رسانه‌ای در این کشور حداکثری است. در واقع آنچه از رسانه‌ها برای ما از همسایه شمالی آمریکا بازنمایی شده، چنین است. اما این خبر در باب فیلترینگ خبری شبکه های اجتماعی می تواند گمانه ها و ذهنیت های متفاوتی را درباره این کشور رقم بزند. ♦️فارغ از این ذهنیت نو درباره کانادا که مردمش در به در به دنبال فیلترشکن می‌گردند، چه تاملات دیگری درباره این تصمیم می توان تصور نمود؟ ۱. یک استراتژی برای ایجاد مرجعیت خبری ۲.بهبود و ارتقاء وضعیت اقتصادی مطبوعات رسمی ۳.کنترل آزادی ها و به اصطلاح دمکراسی کنترل شده ۴.مدیریت اخبار جعلی و امنیت ذهنی و روانی جامعه ۵.تامین امنیت سیستم در برابر آشوب های خبری ۶.حفظ انسجام جامعه و مراقبت از سرمایه اجتماعی ۷.تاکید بر اهمیت و اولویت حکمرانی سایبری ♦️به هرحال هم از این لحاظ می‌توان بررسی نمود که فیلترینگ در تمام دنیا یک شیوه حکمرانی است و هم از این جهت می توان مساله را بازخوانی و مورد دقت قرار داد که چرا غرب در غرب، با غرب در شرق، یکسان نیست. پاسخ کوتاه اینکه میان واقعیت(غرب در غرب)و ذهنیت(غرب در شرق)، عنصر سوم روایت (بازنمایی رسانه‌ای) وجود دارد که عموما از آن غافلیم. ✍علیرضامحمدلو 🆔@asre_tabyin 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🆔 eitaa.com/eisavim

🔴مناظره داریوش رحمانیان و موسی غنی‌نژاد در مورد مسئله‌ی عنوان‌گذاری خیانت‌مشترک «انگلیس_شاه_آمریکا» برای فهم تاریخ معاصر ایران ♦️شاخص مهم لیبرالیسم ایرانی تطهیر امپریالیسم و کارچاق کنی برای سرمایه داری خون ریز و تحریف تاریخ ملی 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🆔 eitaa.com/eisavim

متنی ۳ قسمتی برای اندیشیدن 👇

🔴 زنده باد دولتِ بی‌گفتمان 💡آیا از بی‌گفتمانی دولت سیزدهم می‌شود استقبال کرد؟ 🖊حمید ابدی [1 از 3] 🔸دولت سیزدهم را دولتِ بی‌گفتمان می‌دانند و من در این نوشته کوتاه، بنا به دلایلی، در صدد همراهی با «وضعیت بی‌گفتمانی» این دولت هستم. شرایط امروز جهان و ایران را به گونه‌ای می‌یابم و می‌فهمم که اقتضای آن، بی‌گفتمانی است؛ به عبارت دیگر، اگرچه به طور کلّی، بی‌گفتمانی، وضعیت مطلوبی نیست، اما در شرایط کنونی، بی‌گفتمانی مزیّت دولت سیزدهم است. ما چون «دولت‌های گفتمانی» را با تجربه تاریخیِ دولت‌های پنجم تا دوازدهم می‌فهمیم، به خاطر عادات ذهنی ته‌نشین‌شده، قدری با این وضعیت خلاف آمد عادت، غریبه‌ایم و زبان به نقد آن می‌گشاییم. آیا نمی‌توانیم تجربه دولت‌های گفتمانی گذشته را با نظری انتقادی مورد توجّه قرار دهیم؟ 🔹اگر بخواهیم واژه گفتمان را با دقّت و حسّاسیت به کار ببریم، دولت‌ها شاید در بستر یک گفتمان شکل‌یافته، بتوانند به نشر و بسط آن گفتمان کمک کنند، امّا هیچ‌گاه منشا گفتمانی نبوده‌اند. در تجربه تاریخی سه دهه‌ پس از جنگ، مطابق دیدگاه رهبری، تنها دو گفتمان «عدالت‌» و «تولید علم» امکان پذیرش اجتماعی در جمهوری اسلامی را یافته است و از قضا هر دو گفتمان، بیش از آن‌که منشا «دولتی» داشته باشد، منشا «دانشجویی و دانشگاهی» داشت؛ یعنی سرآغاز و نقطه تولّد آن دولت مستقر نبود، اگرچه دولت مستقر در در بسط و تثبیت آن نقش‌آفرینی جدّی داشت. به استثنای این موارد، کدام دولت در جمهوری اسلامی ایران توانست طی یک تجربه هشت ساله، گفتمانی را به اجماع عمومی مردم یا نخبگان ایران برساند؟ در تقسیم کار واقعی شکل‌یافته در جمهوری اسلامی، دولت‌ها گفتمان‌ساز نبوده‌اند و اگر قدمی برای تغییر گفتمان عمومی کشور برداشته‌اند، از عهده چنین کاری بر نیامده‌اند. 🔸«گفتمان‌های دولت‌ساخته»، همواره با ارایه روایتی از نیاز و ضرورت خاصّی را که در یک برهه زمانی در کشور شکل گرفته بود، پاسخ آن نیاز را در شعار و مجموعه‌ای از گزاره‌ها صورت‌بندی کرده‌اند. دولت پنجم، ضرورت و نیاز به سازندگی را در شکل خاصّی از «توسعه تکنوکراتیک» پاسخ داد؛ دولت هفتم، جامعه به تنگ آمده از قفس آهنین تکنوکراسی را به «توسعه سیاسی» و خوانش خاصّی از آزادی فراخواند؛ دولت نهم که در پیِ گفتمان عدالت برآمده بود، در ادامه راه خود (در دولت دهم)، تصوّر می‌کرد می‌تواند با «مکتب ایرانی» شکاف‌های سیاسی و اجتماعی آن روز را التیام بخشد؛ دولت یازدهم در شرایط تحریم اقتصادی که جامعه آن را نشئت‌گرفته از فقدان خرد سیاسی در سیاست خارجی و ستیز با غرب می‌فهمید، خوانش خاصّی از شعار «اعتدال» و «تدبیر» را بر سر دست گرفت؛ این تجربه‌ها اگرچه سطحی از تاثیر بر ریل‌های اداره کشور بر جای گذاشته‌اند، اما هیچ‌یک موفق به استقرار گفتمانی در کشور نشده‌اند. 🔹دولت‌ها همواره در صدد «برساخت» گفتمانی بوده‌اند که در رویارویی با واقعیت جمهوری اسلامی و جامعه ایران، به علت ناسازگاری با بافت جمهوری اسلامی و جامعه ایران، در نهایت با پنجه‌کشیدن به صورت حاکمیت و جامعه ایران و زخمی و خسته شدن خود دولت‌ها فیصله یافته است. ما همواره با دولت‌هایی رو به رو بوده‌ایم که خسته و زخمی و زخم‌زده، صحنه را به دولت بعد واگذار کرده‌اند. البته جمهوری اسلامی راه خود را بر روی مخروبه گفتمان‌های دولت‌ساخته، پیش برده است و شعار اصلی هر دولت را به گونه‌ای استحاله‌ و در خدمت خود به کار گرفته است. سازندگی، آزادی، مردم‌سالاری، عدالت و اعتدال هنوز در متن جمهوری اسلامی حاضرند، امّا نه به معنایی که دولت‌ها در صدد برساخت آن بوده‌اند. 🔸دولت سیزدهم در شرایطی بر سر کار آمد که نوعی سستی و زوال در آرایش سیاسی و اقتصادی و فرهنگی کشور پدید آمده و همزمان نشانه‌ها و جوانه‌های نوعی نظم سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جدید ظاهر شده است. وضعیت زمانی بغرنج‌تر می‌شود که توجّه کنیم، نظم سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جهان پیرامون ایران نیز در سراشیبی زوال قرار گرفته و نشانه‌های نظم جدید ظاهر شده است. فهم این‌که روند تحوّلات و برآیند نیروهای کنشگر صحنه، در ایران و جهان، رو به چه سمتی است، بسیار دشوار شده و دولت سیزدهم در چنین شرایطی «بی‌شعار» و «بی‌گفتمان» به میدان آمده است. در وضعیت امروز ایران و جهان، کسی را سراغ ندارم که ادّعایی در باب اشراف و تسلّط بر روند تحوّلات داشته و یا روایتی عرضه کرده باشد. به جز احتمالات و گمانه‌هایی اجمالی و پراکنده‌، «روایت» پرقدرتی از روند تحوّلات وجود ندارد. این خلا روایت، نه از سر ضعف داده، اطلاعات یا قدرت تحلیل تحلیل‌گران، بلکه از پیچیدگی درک معادله تغییرات حکایت دارد. 🆔 @social_theory ادامه ⬇️⬇️ 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🆔 eitaa.com/eisavim

🔴 زنده باد دولتِ بی‌گفتمان 💡آیا از بی‌گفتمانی دولت سیزدهم می‌شود استقبال کرد؟ 🖊حمید ابدی [2 از 3] 🔹وضعیت آغاز دولت سیزدهم یک تفاوت اساسی با وضعیت اجتماعی در دولت‌های پیشین دارد. دولت‌های پیشین در بستر یک نیاز و ضرورت جمعی که جامعه ایران آن را احساس می‌کرد، شکل یافتند: نیاز به سازندگی، نیاز به آزادی، نیاز به عدالت، نیاز به عقلانیت. می‌توان پرسید: دولت سیزدهم با چه جامعه‌ای و با چه تمنّایی رو به رو بوده است؟ آیا روایتی از تمنّای جامعه ایران در طلیعه گام دوم انقلاب وجود دارد؟ به نظر می‌رسد، جامعه ایران در سال‌های ابتدایی گام دوم، بی‌آنکه بر روی شعار خاصّی مطالبه‌ای داشته باشد یا نیاز خاصّی را ضروری بداند، اساساً در مورد «آینده و سرنوشت» خود به تردید و پرسش افتاده است. در دولت‌های قبل، ما با چنین وضعیتی رو به رو نبوده‌ایم و انگار آینده مطلوب، با سطحی از اطمینان و به سهولت «قابل دسترسی» می‌نمود. راهِ آینده در دولت‌های قبل، باز و گشوده به نظر می‌رسید و شاید به همین دلیل بود که دولت‌ها با شوقی وافر و زانو‌انی پرتوان برای پای‌نهادن در مسیر تحوّل و اصلاح به میدان می‌آمدند. امّا در دولت سیزدهم، وضعیت ویژه جهان و ایران، اساس آینده را در پرده‌ای از ابهام قرار داده است؛ در دولت‌های قبل، هیچ‌گاه آینده تا این اندازه، ابهام‌آلود و پرسش‌برانگیز به نظر نمی‌رسید. این نه وضعیت دولت سیزدهم که وضعیت جمعی ایرانیان در ابتدای قرن پانزدهم هجری شمسی است. با این وضعیت چگونه می‌شد و می‌توان رو به رو شد؟ آیا برساختِ یک شعار یا یک راه‌برد یا مجموعه‌ای از گزاره‌ها، می‌توانست و می‌تواند راهی باز کند و کاری را پیش ببرد؟ 🔸پرسش‌برانگیزی آینده، امری ملّی در ایران نیست و اختصاص به ایران ندارد. جهان امروز در مورد آینده به تردید افتاده است و دست‌ها و افکار و اندیشه‌ها برای حرف زدن از آینده و ساختن آن، قدری سست شده‌اند و صاحب‌نظران سعی می‌کنند اندکی محتاطانه‌تر در مورد آینده حرف بزنند. اگر دقّت کنیم، نسبت ایران با جهان نیز دست‌خوش تحوّلاتی شده است. بعد از ماجرای سوریه، ماجرایِ برجام و از همه مهم‌تر، بعد از شهادت شهید سلیمانی، انگار دریچه‌ای به سوی دیدن و فهمیدن جهان برای ما ایرانیان باز شده که در سابقه تاریخی ما وجود نداشته است. ما عمدتاً با جهان، از دریچه نوعی شیفتگی یا نوعی غیریت‌انگاری رو به رو بوده‌ایم. امّا به برکت جمهوری اسلامی و حوادث دهه نود شمسی که به آن اشاره شد، و هم‌چنین وضعیت تحوّلات جهانی و افول قدرت آمریکا و در حال تکوین بودن نظم جدید جهانی، انگار برای اوّلین بار، با دولت سیزدهم امکان آن را یافته‌ایم که در ورای شیفتگی و غیریت‌انگاری، جهانی که در آن قرار داریم را بشناسیم. «جهان» در این وضعیت جدید، دیگر «ّبیرونِ» ایران نیست و ما با «ایرانِ در جهان» رو به رو شده‌ایم. «ایرانِ در جهان»، یعنی سرنوشت و آینده ایران با سرنوشت و آینده جهان امروز پیوند خورده است و این وضعیت، فوق روابط بین‌المللی و سیاست خارجی همسو یا ناهمسو با غرب، در دولت‌های پیشین است. 🔹شرایط امروز ایران و جهان به گونه‌ای نیست که با انتخاب یک شعار و مجموعه‌ای از گزاره‌ها، بتوان گفتمانی را در جامعه پمپاژ کرد. وقتی اساس آینده مورد سوال و ابهام واقع شده و جامعه ایران بیش از گذشته، مسائل خود را در پیوند با مسائل جهان می‌بیند، گوشی برای شنیدن راه‌حل‌های دم دستی، مشابه آن‌چه در گفتمان‌های دولت‌ساخته قبلی دنبال می‌شد، وجود ندارد. تازگیِ وضعیتی را که دولت سیزدهم در آن واقع شده است، دریابیم و به آن بیاندیشیم. این وضعیت نوظهور، ایران و مسئله‌های ایران را در شاکله جدیدی پیش روی دولت سیزدهم قرار داده است. دولت سیزدهم به جای دنبال کردن یک «گفتمان سیاسی»، به واسطه شخصیت آقای رییسی، حامل «فرهنگ سیاسی» خاصّی است که امکان مواجه شدن با وضعیت پیچیده‌ای را که به آن اشاره شد، یافته است. 🔸به بیانات رهبری در دیدار با هیئت دولت در سال 1401 که عمدتاً به ستایش و تحسین «فرهنگ سیاسی» دولت سیزدهم اختصاص داشت، با نظری عمیق‌تر بنگریم. در میان ویژگی‌هایی که رهبری برشمردند، به نظرم «زدودن رقابت‌های منفی از روابط بین قوا» و «احتراز از فرافکنی و بهانه‌تراشی» جلوه‌ای ویژه‌ داشت. این دو ویژگی را صرفاً به عنوان ویژگی اخلاقی رئیس‌جمهور و هیئت دولت فرونکاهیم؛ این دو ویژگی، ظرفیت وامکان جدیدی را پیش روی دولت سیزدهم قرار داده است که دولت‌های گفتمانی قبلی فاقد آن بوده‌اند: «رو به رو شدن با واقعیت و پیچیدگی مسائل کشور». این‌که دولت سیزدهم تا چه اندازه در فهم وحل مسئله‌های کشور موفق بوده، درجای دیگری بایدمورد بررسی قرار گیرد، امّا می‌توان ادّعا کرد که دولت سیزدهم به عنوان نخستین دولت گام دوم انقلاب،با پیچیدگی مسائل واقعی جمهوری اسلامی مواجه شده است. 🆔 @social_theory ادامه ⬇️⬇️ 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🆔 eitaa.com/eisavim

🔴 زنده باد دولتِ بی‌گفتمان 💡آیا از بی‌گفتمانی دولت سیزدهم می‌شود استقبال کرد؟ 🖊حمید ابدی [3 از 3] 🔹تمامی دولت‌های گفتمانی، چالش‌های جمهوری اسلامی را در پرتو گفتمانی که برساخته بودند خوانش می‌کردند، نه آن‌گونه که واقعیتِ آن چالش‌ها بود. اغلب گفتمان‌های برساخته ـ چه غیرهمسو و چه همسو با انقلاب ـ فضایی آمیخته از ستیز و رقابت منفی و فرافکنی و بهانه‌تراشی را رقم می‌زد که امکان مواجه شدن با ابعاد پیچیده مسائل را از آن‌ها سلب می‌کرد. تنش سیاسی کاذب که من آن را غیر از سیاست‌ورزی و سیاست‌مداری اصیل می‌فهمم، اجازه نمی‌دهد مسائل آن‌گونه که هستند، خود را بنمایاند. ضرر گفتمان‌های دولت‌ساخته، «زدودن پروا» از دولت‌های قبلی و حاصل آن نوعی «بی‌پروایی» در مواجه شدن با چالش‌های جمهوری اسلامی بود. این بی‌پروایی، اگرچه در ظاهر به راه‌حل‌هایی می‌انجامید که پرطنطنه و قاطع و محکم ارایه می‌شد، اما در مجموع، احساس می‌شد که پیچیدگی‌ها، آن‌گونه که باید، فهم نمی‌شود. در فضای پروپاگاندایی دولت‌های گفتمانی، سروصداها اجازه مواجه شدن با ابعاد گوناگون و پیچیده چالش‌ها را سلب می‌کرد. دولت سیزدهم، امّا، دولتی «بی‌سروصدا» است و ما که گفتمان داشتن دولت‌ها را با سروصدا و هیاهو تجربه کرده‌ایم، قدری در فهم این دولت با دشواری‌‌هایی مواجهیم. 🔸دولت‌های گفتمانی قبلی، بعضاً حاویِ سیاست‌مداران، مدیران و کارشناسان هوشمند و خوش‌فهمی بودند که شاید درکی از پیچیدگی مسئله‌ها برایشان فراهم بود، اما فرهنگ سیاسی حاکم بر دولت ـ با نظر به حیثیت کلّی دولت ـ اجازه نمی‌داد با مسئله‌های جمهوری اسلامی، با همه دقائق و پیچیدگی‌های آن رو به رو شوند. ما می‌توانیم به نحوه صورت‌بندی مسئله‌ها توسط دولت سیزدهم انتقاد داشته باشیم و دولت سیزدهم از این منظر قابل نقد است، امّا به تازگی این فرُم از مواجه شدن توجّه کنیم و به استقبال آن برویم. فرهنگ سیاسی حاکم بر دولت سیزدهم که با نظر به سابقه تاریخی دولت‌های پس از انقلاب، می‌توان آن را بی‌سابقه دانست، شاید بتواند موانع راه ساخت «دولت اسلامی» را از پیش رو بردارد. ایجاد دولت اسلامی نیازمند «نرم‌افزار/نظریه اداره» است که با نظریه‌های آکادمیک متفاوت است و امری در میانه نظر و عمل است. تاسیس چنین نرم‌افزاری تنها در شرایطی امکان‌پذیر می‌شود که فرهنگ سیاسی کشور بستر رو به رو شدن با ابعاد پیچیده مسائل را فراهم نماید. وقتی چنین فرهنگ سیاسی نباشد(هم‌چنان‌که در دولت‌های قبل نبود)، اذهان درگیر تنش‌هایی می‌شود که نتیجه آن غیاب مسئله‌ها است. 🔹دولت سیزدهم «اصول» دارد، اما گفتمانی نساخته و ندارد. دولت سیزدهم، دولتِ گفتمانی نیست و گفتمانی از سنخ دولت‌های گذشته و به سبک آن‌ها را تا کنون ارایه و پمپاژ نکرده و چه خوب که آن‌گونه به میدان نیامده است؛ زنده باد دولت بی‌گفتمان! امّا در عین حال، دولت سیزدهم ظرفیت و امکان «ظهور و تکوین» گفتمان متناسب با شرایط تاریخی را که امروز در آن قرار داریم، داراست. میان تکوین گفتمان با برساخت گفتمان می‌بایست تفاوت قائل شد. برساخت گفتمان، قبل از مواجهه با چالش‌ها، به نحو «پیشینی» انتخاب مشخّصی دارد و با نوعی پمپاژ مصنوعی و پروپاگاندایِ رسانه‌ای همراه است، امّا تکوین گفتمان در حینِ مواجهه عملی با شرایط تاریخی، به صورتی طبیعی شکل می‌گیرد و زبان متناسب با خود را می‌یابد. گفتمان‌های تکوینی در مقایسه با گفتمان‌های برساختی، ظرفیت بیشتری برای تفاهم جمعی و ماندگاری داراست. فراموش نکنیم که گفتمان‌ها را دولت‌ها نمی‌سازند و دولت سیزدهم تنها می‌تواند در تمهید شرایط ایجاد و نشر گفتمان نقش‌آفرینی نماید؛ بنای یک گفتمان را در جایی بیرون از دولت باید جستجو کرد. آیا دولت سیزدهم می‌تواند مسیر تکوین گفتمانِ متناسب با شرایط تاریخی امروز ایران و جهان را به درستی طی کند؟ 🆔 @social_theory 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🆔 eitaa.com/eisavim

🔴 ایران عضو بریکس شد معاون سیاسی دفتر رئیس‌جمهور: 🔹جمهوری اسلامی ایران عضو بریکس شد. عضویت دائم در گروه اقتصادهای نوظهور جهانی یک پیشرفت تاریخ ساز و موفقیت استراتژیک برای سیاست خارجی جمهوری اسلامی محسوب می‌شود. 🔹این موفقیت را به رهبر معظم انقلاب اسلامی و ملت سربلند ایران تبریک میگوییم. 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🆔 eitaa.com/eisavim

🔴 صداها رهایم نمی‌کنند جواد مقدم فریاد میزند هروله. حسین سیب اوج گرفته و میخواند: بدرُ فاطمه نورُ کلامی سیدالشهداااا.... میثم مطیعی هم با همان آرامش دارد قدم قدم را میخواند. چند وقتی است ملاباسم هم اضافه شده است و گاهی «تزرونی» میخواند و گاهی هم «مشای علی وعدک صلیت» ذهنم حسابی شلوغ شده است. یکی از گوشه ای مدام و بدون وقفه با یک ریتم ثابت، انگار که یک هزارم دسی بل هم صدایش تغییر نکند، میگوید«شای ابوعلی». عین را هم جوری تلفظ میکند انگار از لوزالمعده اش صدا را برداشته و به گوشم می رسند. لحظه ای تنفس و باز دوباره «اشرب شای ابوعلی». صدای لخ لخ دمپایی آبی رنگ مرد هندی، که پای چپش را روی زمین می کشاند زیر صدای کودکی است که با ادا اطوار بچه‌گانه اش مثل صدای دعوت به چایی میگوید: «فضل یا زائر! مای بارد یا زائر.» مرد عصا به دستی از کنارم رد می‌شود. صدای تق تق عصا در هر قدم دوبار بلند می شود. گویا ایرانی است و جانباز. چفیه ای بسیجی دور گردنش است. ضبط کوچکی را به کوله اش آویزان کرده و انگار تمام روضه های عالم را میخواهد در چند کلمه به گوش همه برساند: السلام علیک یا اباعبدالله... ویلچر مرد پاکستانی که مادر یا همسرش را روی آن نشانده هم مثل این که بخواهد یک حرفی را تکرار کند. شاید لاستیک سمت راستش درد گرفته. نمیدانم. فکر میکنم دارد با صدای قیچ قیچش‌با من حرف میزند. کمی نگاهش میکنم. معنای حرفش را نمی فهمم، مثل حرف های خود مرد پاکستانی. قیچ قیچ‌ قیچ قیچ... پیرزن عرب زبانی که خمیده خمیده جلو آمده، به پاهای برهنه ام اشاره میکند. مقداری حرف میزند. معنای دقیق تک‌تک کلمات را درک نمیکنم. فقط میفهمم دارد توصیه مادرانه‌ای می‌کند. به زور کلمه«حذاءک» را تشخیص می‌دهم. با کلمه ای «مو مشکل» داستان ختم می شود. شلوغ و پلوغی جمعیت نشان میدهد به سیطره رسیده ایم. باید ایستاد. ما می‌ایستیم ولی صداها نه. جمعیت دم میگیرند: لبیک یا حسین! لبیک یا حسین!... صداها رهایم نمی‌کنند. هر سال نزدیک اربعین صداها در خواب و بیداری رهایم نمی‌کنند. صدای لبیک یا حسین جمعیت رو به ضریح، صدای موتور سه چرخه ای که آهنگی روی اعصاب پخش می‌کند تا به موکب‌دارها بگوید کپسول گاز رسید، صدای کش کش قدم ها، مداحی های ایرانی و عربی بین راه، مای بارد، شای‌ ابوعلی، فضّل یا زائر....فضّل... ✍ یادداشتهای یک طلبه 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🆔 eitaa.com/eisavim

🔴 به قله نزدیک شده‌ایم/ رهبری چه چیزی را میبیند؟ جمله فوق را رهبری فرمودن که کاملاً مبتنی بر واقعیت موجود است، اگر کسی واقع‌بینانه و فارغ از هوچی‌گری دشمن به دستاوردهای نظام و انقلاب نگاه کند این در آستانه قله بودن را خواهد دید. سال‌های اخیر معظم‌له مدام از امید صحبت و در کنار آن تأکید می‌کنند منظورشان اغراق‌گویی و تبلیغات صرف نیست بلکه مقصودشان از تولید امید دیدن پیشرفت‌ها؛ ناظر به ضعف و زبونی دشمن و بیان واقعیت‌هاست. ما روزی که انقلاب کردیم کجای معادلات رشد جهانی بودیم وامروز به‌رغم همه فشارها و تحریم و جنگ وانواع دشمنی‌های ناجوانمردانه کجا هستیم؟! لذا امروز اگرتحمل نکنیم، دچاریک شکست معمولی نمی‌شویم، بلکه یک بازی کاملاًبرده را باخته‌ایم! پیش ازانقلاب ما در عرصه علوم و دستاوردهای علمی که تعیین‌کننده شاخص‌های پیشرفت و رشد یک ملت است نه‌ تنها در دنیا بلکه درمنطقه هم جایگاهی نداشتیم، اما امروز باوجود این همهٔ مانع‌تراشی دشمنان نه‌تنها درمنطقه بلکه درکل دنیا دارای جایگاه‌های ممتازی هستیم. چرا باید تحت تأثیر القائات رسانه‌ای دشمن احساس شکست کنیم؟! کمی مبتنی بر مستندات اشاره کنم که ما کجا بوده‌ایم و اکنون کجای کاریم. پیشرفت یک چیز است وحس عدم پیشرفت چیزدیگری است، امنیت یک واقعیت است و حس عدم امنیت حقیقتی دیگر! ما امروز در مجموع سرعت پیشرفت بسیار خوبی داریم و این موارد تنها گوشه‌ای از دستاوردهای ما هستند اما حس عدم پیشرفت از عوارض جنگ شناختی است. ♦️ما امروز از امن‌ترین کشورهای دنیا هستیم اما در عین حال با جنگ روانی دشمن حس نا امنی داریم. ضعیف‌ترین کارنامه جمهوری اسلامی کارنامه اقتصادی است اما به همین کارنامه اقتصادی مبتنی بر واقعیت‌هااشاره‌ای می‌کنم؛ ۱۳۵۶ در آخرین سال عمر رژیم طاغوت به روایت بانک جهانی رتبه اقتصادی ایران ۵۳ بود اما امروز به ۲۱ رسیده‌ایم، باید این را هم لحاظ کنیم که تمام این ۴۵‌ سال در انواع جنگ‌ها بوده‌ایم ومدام دشمن سنگ‌اندازی کرده است، از جنگ نظامی تا جنگ اقتصادی و بی‌رحمانه ترین تحریم‌ها و... با این وجود ما چنین پیشرفتی داشته‌ایم! به نظر می‌رسد تفاوت برخی از ما با رهبر معظم انقلاب اینجاست که ما تحت تأثیر تبلیغات شیاطین، داشته‌ها و پیشرفت‌ها را نمی‌بینیم اما ایشان با تقوا و بصیرت مبتنی بر آن و توکل برخدا تحت تأثیر این جوسازی نیستند و این رسیدن به قله را به عینه می‌بینند. ضمناً در کنار این پیشرفت‌ها به ضعف دشمنان و بدخواهان انقلاب هم نگاه کنیم. دشمنان ما امروز در انزوا و رو به زوال هستند. نیمی از دشمنان سلطه گر ما که ابرقدرت شرق بود، کاملاً از هم پاشید و نیمه دیگر که آمریکا و صهیونیست‌ها هستند در لبه پرتگاه قرار گرفته‌اند! اگر همه رشد جبهه حق و انزوای رو به اضمحلال جبهه باطل را واقع‌بینانه و به دور از جوسازی رسانه‌ای ببینیم، آن آستانه به قله رسیدن مورد اشاره رهبری کاملاً قابل درک است. چرا نباید امیدوارباشیم ؟! بار دیگر کمی مبتنی بر مستندات اشاره کنم که ما کجای کار بوده‌ایم و امروز کجاییم؟! در تکثیر و انجماد سلول‌های بنیادین ما هیچ عددی نبودیم اما امروز با همت شهید دکتر کاظمی آشتیانی‌ها و جوانان جهادی عزیزمان رتبه اول منطقه و جز ۱۰ کشور برتر دنیا هستیم. در تولید علم تقریباً هیچ جایگاهی نداشتیم اما امروز آهنگ سرعت تولید علم در ایران ۱۱ برابر متوسط جهانی است. ما امروز جزو ۱۰ کشور دارای ناوگان بزرگ زیردریایی در دنیا هستیم. در حوزه سلامت، در آموزش، در درمان، در تولید انواع داروها و تجهیزات بیمارستانی و تولید انواع واکسن جز ۱۰ کشور اول دنیا هستیم و حتی در کرونا علی‌رغم تحریم‌های بی‌سابقه نسبت به کشورهای پیشرفته دنیا، کم‌ترین قربانی را داشتیم و در تولید واکسن کرونا جزء برترین‌ها بوده‌ایم و در میان کشورهای منطقه رشد خوبی در زمینه توریست درمانی داریم. در علم نانو ما هیچ محلی از اعراب نداشتیم اما امروز جزء ۴ کشور برتر دنیا هستیم. از لحاظ دفاعی و امنیتی و به‌ویژه استقلال با اینکه ما با پشتوانه آمریکا و غرب کاملاً وابسته و مثلاً ژاندارم منطقه بودیم، اما امروز کاملاً مستقل و قدرت اول منطقه هستیم و از نظر موشکی و پهبادی جزء ۵ کشور برتر دنیا میبایم و جزء ۶ کشور دارای فن‌آوری موشک هایپرسونیک و همچنین جزء ۱۷ ارتش قدرتمند دنیا هستیم. یا در تولید فولاد جزء ۱۰ کشور برتریم و در ثبت اختراعات رتبه دهم دنیا را داریم، رتبه ۹ تولید انرژی، رتبه ۱۵ تولید علم و رتبه ۱۰ جهان در پرتاب‌گر ماهواره را داریم. این موارد تنها گوشه‌ای از دستاوردهای ما هستند و تأکید می‌شود اگر همه رشد جبهه حق و انزوای رو به اضمحلال جبهه باطل را به‌طور واقع‌بینانه و به‌دور از جوسازی رسانه‌ای دشمن ببینیم آن آستانه به قله رسیدن مورد اشاره رهبری کاملاً قابل درک است. ✍بهزادزارع دانشجوی مشروطی دانشگاه شهادت https://eitaa.com/behzadzare 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🆔 eitaa.com/eisavim

🔴 عشق و معرفت ♦️داشتند موکب آماده می‌کردند که.... 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🆔 eitaa.com/eisavim

🔴 روايت‌سازی مجعول! الف: دكترمحمود سريع‌القلم، استادتمام گروه علوم سياسي دانشگاه شهيد بهشتي و دكتراي روابط بين‌الملل از دانشگاه كاليفرنيا، مطلبي تحت عنوان «۳۰ويژگي كه كشوري را به سمت كره جنوبي شدن مي‌برد» در خبرآنلاین نوشته كه جالب و حيرت‌انگيز است! به فهرست ويژگي‌هاي كشور كره جنوبي به روايت دكتر محمود سريع‌القلم دقت كنيد: 1- صددرصد مردم مي‌دانند براي رشد بايد رقابت كنند. 2- صددرصد مردم فقط يك شغل دارند. 3- صددرصد مردم براي اعتبار و منزلت جهاني كشور، اهميت ويژه قائل هستند. 4- 90درصد مردم آن راستگو باشند. 5- 90درصد مردم، يك شخصيت داشته باشند. 6- 90درصد مردم شفافيت فكري و رفتاري داشته باشند. 7- 90درصد مردم خوش‌قول باشند. 8- 90درصد مردم، يك جهان‌بيني دارند. 9- 90درصد مردم مرتب كتاب مي‌خوانند. 10- ريشه استقلال سياسي را در توليد ثروت بداند. 11- ... و 30- عامه مردم حس مثبتي نسبت به كشور و آينده آن داشته باشند... ♦️آقاي سريع‌القلم هيچ اصراري ندارند، از مدينه فاضله‌اي كه در كره‌جنوبي به دليل حكمراني در سئول مي‌بينند براي اين 90درصدها و آن 100درصدي‌‌هايي كه گفته‌، سند و مدركي ارائه دهد‼️ ب- يك جستجوي ساده در گوگل، تصويري متفاوت از آنچه كه آقاي سريع‌القلم ازكره جنوبي مي‌دهد را، شاهد هستيم: - در سال ۲۰۱۸ كميته رفع تبعيض عليه زنان سازمان ملل، گزارشي منتشر کرده است كه دولت كره جنوبي بیست وهفت ميليارد وون كره از بودجه ملي را صرف مجازات و پيشگيري ازخشونت خانگي و جنسي كرده است. - اسناد وگزارشات مشهود نشان مي‌دهد، كره جنوبي دوازدهمين كشور در جهان در مورد ميزان خودكشي است. خودكشي در اين كشور، چهارمين علت مرگ و ميرشناخته مي‌شود! - خشونت زناشويي رايج‌ترين شكل خشونت خانوادگي در كره است از هر ۶ زوج در كره جنوبي، يك زوج بيش از يك مورد خشونت فيزيكي از سوي همسرش را تجربه كرده است! - 50درصد از بزرگسالان كره‌اي اعلام كرده‌اند كه مايل به تماس باپليس براي خشونت زناشويي نيستند زيرا آن را يك موضوع خانوادگي مي‌دانند! - جامعه خبري تحليلي الف ۱۹شهريور۱۴۰۰ خبري تحت عنوان «جهنم در حومه سئول گرانترين شهر كره جنوبي» مي‌نويسد: «درحومه ساختمان‌هاي سربه فلك كشيده و مجلل و گرانترين محله سئول يك پيرزن ۸۰ساله به نام گيم اوك‌یند در محله فقيرنشين گوريونگ به اجبار براي گرم كردن خودزغال چوب مي‌سوزاند تا زاغه مخروبه خود را دركنار محله‌اي مسكوني با ۲۰۰۰سكنه گرم كند! اين خبر مي‌افزايد محله فقيرنشين گوريونگ، نمادي از نابرابري اقتصادي دركشوري است كه نيمي از سالمندان آن در فقر به سر مي‌برند. واين بالاترين نرخ فقر بين كشورهاي عضو سازمان همكاري (OECD) محسوب مي‌شود! خانم گيم از ۳۰سال پيش، پس از مرگ شوهرش همراه با ۵فرزندش با يارانه زندگي مي‌كند.او مي‌گويد از اينكه حس مي‌كنم در اينجا بميرم، تنم به لرزه مي‌افتد. ج- نمي‌دانم با روايت آقاي سريع‌القلم چه آنجا كه مي‌گويد؛ صدردرصد و چه آنجا كه مي‌گويد 90درصد مردم کره جنوبی چنين و چنان هستند چه بايد كرد؟ ♦️او فكر مي‌كند، مردم ما در دوره قاجار زندگي مي‌كنند و خبري از اوضاع و احوال دنيا ندارند، هر روايتي را مي‌شود به خورد مردم داد! 🔹او احتمال نمي‌دهد يك نفر با فشار دادن چند دكمه در اينترنت سر از چندوچون روايت او درآورد! 🔸مگر مي‌شود مردم كشوري 90درصد راستگو باشند، 100درصد شغل داشته باشند، 90درصد خوش‌قول باشند و 90درصد مردم ، يك جهان‌بيني داشته باشند و بعد اين‌همه خشونت زيرسقف خانه‌ها داشته باشند و ركورددار خودكشي در جهان باشند! 🔹مگر ممكن است كشوري كه آمريكا در آنجا پايگاه نظامي داشته باشد و گاهي اخبار تجاوز آنها به نواميس كره‌اي منتشر مي شود، استقلال سياسي داشته باشد؟ اين چه استقلالي است كه 7_8 ميليارد دلار به ايران بدهكار است، اما آمريكا اجازه نمي‌دهد بدهي خود را بپردازد!! 2- جناب محمود سريع‌القلم، استادتمام گروه علوم سياسي دانشگاه شهيد بهشتي است، عضو انجمن مطالعات بين‌الملل آمريكا، شوراي دستور كار جهاني مجمع جهاني اقتصاد سوئيس، استاد غيرمقيم دانشگاه اقتصاد و روابط بين‌الملل (ASTRI) ايتالياست. او داراي دكتراي روابط بين‌الملل دانشگاه كاليفرنيا و ... است. ♦️فلسفه اين‌همه خلاف‌گويي و جعل روايت از كره جنوبي و تحقير مردم كشورش و تيكه‌پراني عليه دولت، با این اعتبارعلمی، ناشي از چيست؟ ✅ايران امروز الگوي آزادگان جهان است. 🔹ايران امروز ركورددار پيشرفت‌هاي علمي و فني در همه حوزه‌هاي دانش بشري است. 🔸ايران امروز نمونه كامل و بي‌شباهت با هيچ كشوري در مورد استقلال سياسي است. 🔹ايران امروز شجاعانه در پرتو رشادت جوانان خود سينه به سينه آمريكا ايستاده است و ايران امروز... ♦️چرا اين واقعيت‌ها به ذهن كسي كه صاحب عناوين علمي از بزرگترين دانشگاه‌هاي داخل و خارج است، خطور نمي‌كند؟! ✍ محمدکاظم انبارلویی eitaa.com/maramin 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 🆔 eitaa.com/eisavim