به مناسب سالروز صدور قدیمی‌ترین بیانیه‌ی سیاسی امام
شما می‌دونین که دیکتاتوری رضاخان یکی از مسلمات تاریخیه، تا جایی که در اون زمان اگه برادر شما توی یه شهر دیگه زندگی می‌کرد، برای سفر به شهر محل زندگی برادرتون باید ویزا می‌گرفتین😐
اگرم میخواستین نامه براش بفرستین که ابتدا یه مامور نامه‌‌تون رو می‌خوند اگر مشکلی نداشت تحویل پست می‌شد.
که حتی بعد از سقوط رضاشاه یکی از روزنامه‌نگارها می‌نویسه؛
من خوابم یا بیدار؟؟ اینجا همون ایرانی هست که نفس کشیدن توش پروانه (مجوز) می‌خواست؟
حالا با چنین شرایطی، وقتی رضاشاه از کشور فرار کرد، مردم غرق در شادی و خوشحالی شدن. کشور توسط خارجی‌ها اشغال شد، محمدرضا هم تا ده سال اول قدرت چندانی نداشت.
خلاصه که یه آزادی موقتی شکل گرفت و مردم تونستن تو این ده سال طعم آزادی رو بچشن.
یهو نزدیک به چهل هزار شکایت از رضاخان به پایتخت رسید که
این بابا زمین مارو بزور گرفته، روزنامه‌ها دست به افشاگری جنایات رضاخان زدن و مورخین هم در همین ده سالی که هنوز جاپای محمدرضا سفت نشده بود، تونستن تاریخ رضاخان رو بنویسن.
حضرت امام هم مثل دیگران با استفاده از این فرصت سخت به رضاخان حمله کردن، یه پیام تاریخی خطاب به ملت و علما میدن و می‌فرمان الان وقت خوبیه که قیام کنیم و شر طاغوت رو کم کنیم.
امام میگن اگه الان قیام نکنیم، فردا یه مشت شهوت‌پرست دیگه باز مسلط بر ما میشن. و خب همین اتفاق هم میفته.
حالا بخشی از متن نامه‌ی امام رو با کمی ویرایش براتون میذارم بخونین؛
ترک قیام برای خدا ما را به این روزگار سیاه رسانده و همه‌ی جهانیان را مسلط بر ما کرده و کشورهای اسلامی را زیر نفوذ دیگران درآورده. قیام برای خود است که بیش از ده میلیون جمعیت شیعه را طوری از هم متفرق و جدا کرده که طعمه‌ی مشتی شهوت‌پرستِ پشت میزنشین شدند.
قیام برای خود است که یک نفر مازندرانیِ بی‌سواد (رضاخان) را بر یک گروه چندین میلیونی مسلط کرده است. که زراعت و نسل مردم را دستخوش شهوات خود کند.
امروز نیز روزنامه‌ها همان نقشه‌هایی را که از مغز خشک رضاخانِ بی‌شرف تراوش کرده بود، دنبال می‌کنند.
امروز روزی است که نسیمِ روحانیِ الهی وزیدن گرفته و برای قیام، بهترین روز است. اگر مجال را از دست بدهید و قیام برای خدا نکنید و مراسم دینی را عودت ندهید، فرداست که مشتی هرزه‌گرد شهوتران بر شما چیره شوند.
سید روح الله خمینی، ۱۵/۰۲/۱۳۲۳
عماد داوری دولت‌آبادی 👈 عضو شوید.
