🌺🍀🌸یک سلام و خوش آمد زیبا تقدیم به کسی که نامش در کانال ما ، یادش در اندیشه ی ما، عشقش در قلب ما و دیدنش آرزوی ما است.❤️🧡💚

آبروی هر انسانی، چون گوهری لطیف و گران‌بهاست که چون بشکند، قابل بازسازی نخواهد بود. همان‌گونه که آبِ رفته از جوی، باز نمی‌گردد، آبروی رفته نیز بر نخواهد گشت و جبران‌پذیر نخواهد بود.

در مکتب اسلام، همان‌گونه که کسی مجاز به ریختن آبروی دیگران و فاش ساختن رازهای آنان نیست، اجازه ندارد آبروی خویش را نیز ببرد، و اسرارش را برای دیگران بازگو کند. امام صادق (علیه السلام) در این باره می‌فرماید: «خداوند اختیار همه کارها را به مؤمن واگذار کرده، ولی به او این اجازه را نداده است که خود را بی‌آبرو کند.»

هرکس که در غیاب برادرش خطر بی‌آبرویی را از او برگرداند، بر خداوند، حق است که او را از آتش دوزخ نجات دهد.»

دین مقدس اسلام در راستای پاسداشت آبروی دیگران، از پیروانش خواسته است به دنبال عیب‌های یکدیگر نباشند و اگر عیبی را از یکدیگر مشاهده کردند، آن را نادیده گیرند و هرگز برای دیگران بازگو نکنند؛ که عیب‌جویی از دیگران سبب بی‌آبرویی و سرافکندگی شخص مقابل خواهد شد.

امام علی (علیه السلام) فاش کردن راز خویش بر دیگران را نوعی خیانت به خود دانسته است و می‌فرماید: «نسبت به رازهای خود، بخیل باش و رازی را که پنهان داشته‌ای فاش مکن، که فاش ساختن آن خیانت است.»

آبروداری از دیگران، راز تحریم غیبت غیبت، آن است که شخص در غیاب دیگری چیزی درباره او بگوید که اگر به گوشش برسد ناراحت شود؛ خواه درباره نقصان بدنی او باشد، یا پوشش وی، یا درباره رفتار و گفتارش، و یا حتی درباره فرزند او. از رسول خدا نیز نقل شده است که غیبت آن است که درباره برادر دینی و در غیاب او سخنی گفته شود که مایه کراهت و دلخوری او شود. غیبت از دیگران، با بردن آبروی آنان، ارتباط مستقیم دارد؛ در حقیقت، هر جا از کسی غیبتی شده است، آبرویی نیز از او بر زمین ریخته است. بنابراین از فلسفه‌های تحریم غیبت، اهتمام دین مقدس اسلام به حفظ آبروی دیگران است.