🔴 فضیلت انتظار فرج 🔵 امام محمد باقر (ع) فرمودند: 🌕 ما ضر من مات منتظرا لأمرنا ألا يموت في وسط فسطاط المهدي و عسكره؛ 🟢 كسى كه در انتظار امر (فرج و ظهور) ما از دنیا رفته است زيانى نمی‌کند كه در ميان خيمه حضرت مهدى و در لشکر او نمرده باشد.(و همان منزلت را دارد). 📚 الكافي ج ۱ ص ۳۷۲ 🌸 فرا رسیدن میلاد با سعادت شکافنده علوم حضرت امام محمد باقر عليه السلام بر وجود نازنین امام عصر ارواحنا فداه و همه منتظران مبارک باد. 🆔 eitaa.com/emame_zaman

این الرجبیون! ماه، ماه خودمه! بنده هم بنده ی خودمه! دلم میخواد پنجاه سال اشتباهش و ندید بگیرم... 🎙 #استاد_شجاعی 🆔 eitaa.com/emame_zaman

امروز صبح روز اول رجب هست نماز سلمان داره که خوانده بشه انشالله

بحث ما تملق و چاپلوسی بود

خداوند متعال در آیه ۱۸۸ سوره آل‌عمران در رابطه با تملق و چاپلوسی فرموده است: «لاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَفْرَحُونَ بِمَا أَتَواْ وَّیُحِبُّونَ أَن یُحْمَدُواْ بِمَا لَمْ یَفْعَلُواْ فَلاَ تَحْسَبَنَّهُمْ بِمَفَازَةٍ مِّنَ الْعَذَابِ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ؛ البته گمان مبر کسانى‌که بدانچه کرده‏‌اند شادمانى مى‏‌کنند و دوست دارند به آن‌چه نکرده‌‏اند مورد ستایش قرار گیرند قطعاً گمان مبر که براى آنان نجاتى از عذاب است [که] عذابى دردناک خواهند داشت».

اگر ثنا و مدح و ستایش برپایه صداقت و بیان حقیقت و واقعیت باشد، امری پسندیده است؛ اما اگر از صداقت و حقیقت بیرون برود و چیزی که در شخص نیست بیان شود یا فضیلتی را داراست ولی در آن حد و اندازه نیست و شخص بیش از آن‌چه استحقاق دارد مورد توجه و نظر قرار می‌گیرد و ستوده می‌شود، در آن صورت این ثنا و حمد به‌عنوان تملق و حمد دروغین قلمداد شده و مذموم و ناپسند شمرده می‌شود.

آثار تملق‌گویی و چاپلوسی در اسلام برای این‌که این تمایل نابه‎جا - ستایش بدون عمل - کور شود، از هرگونه تملق و چاپلوسی منع شده است. از این‌رو، ستایش و ستودن کسی که در انجام دادن وظایف شرعی یا اجتماعی، سهل‌انگار است، چاپلوسی و تملق نام دارد. این کار، نوعی آفت زبانی است و نکوهیده بودن آن در سخنان هدایت‌گر رهبران معصوم اسلام(ع) آشکارا بیان شده است؛ چرا‌که تملق‌گویی و چاپلوسی، ستایش شوندگان دروغین را فخرفروشی و خودبین بار می‌آورد و برای ستمگران و خیانتکاران نیز، نوعی تأیید و تشویق عملی به‌شمار می‌آید.

در مقابل گروهی از افراد، از چاپلوسی دیگران، مغرور می‌شوند و خود نیز به باوری بی‌اساس از خویش می‌رسند. اینان در وظایف و مسئولیت‌های خود، سستی و خیانت روا نمی‌دارند و در عین حال؛ خود را وظیفه شناس، امانت‌دار و فداکار در راه مردم می‌پندارند و از آنان انتظار تایید و سپاسگزاری دارند.