امروز روزِ عجیبی بود. پر از حس‌های ضد و نقیض. باید ذهنِ خسته‌ام را خالی میکردم از این حجمِ تمام‌نشدنیِ افکار. پس نوشتم. تمام حس‌هایم را ، افکارم را ـــ ویرانه‌هایی که شاید هیچگاه دوباره ساخته نمی‌شدند ــ اعتمادم را. کلمه پشت کلمه آمد و خط پشت خط. آنقدر نوشتم که خودکار جا زد. دیگر ننوشت. جوهرش تمام شد ــ مانند امیدِ نوپای وجودم. خودکار را عوض کردم و باز هم نوشتم. باید امروز را ثبت میکردم. امروز روزِ مهمی برایم بود. برای اینکه در نهایت بپذیرم دنیای آرمانیِ ذهنم فقط همانجاست. درون ذهنم! [ ۱۷ بهمن ماه ـــ روزی که نمیدانم اسمش را چه باید گذاشت.]

ــ

کادو آماده کردن خیلی هیجان انگیزه! خودت بیشتر ذوق داری و انگار این ذوقتو میپیچی لای کاغذ کادو و هدیه میدی:))

برف میاد ، ولی من باید فیزیک بخونم!

[دونه‌های برف مال این دنیا نیستن]

موقع قدم زدن زیر برف گوش بدید.

My favorite! 📽

دیگه نمیکشم جدا. تعطیلی بسه!