یا‌حَضرَت ِ‌حَق... ﷽ 💠دعای روز شانزدهم #ماه_مبارک_رمضان 🍀اللهمّ وَفّقْنی فیهِ لِموافَقَةِ الأبْرارِ وجَنّبْنی فیهِ مُرافَقَةِ الأشْرارِ وأوِنی فیهِ بِرَحْمَتِكَ الى دارِ القَرارِبالهِیّتَكِ یا إلَهَ العالَمین.🍀 #ماه‌مہمانے‌خدا #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... ୮ ﷽ ☆ به نامِ نامت 💞 و با توکل به اسم اعظمت 💜 می گشایم دفتر امروزم را 📖 باشد که در پایان روز 🌥🌛 مُهرِ تائید بندگی ام 🌈 زینت دفترم باشد ✨ صبح بخیر 🌤🌱 06:00' #صبح‌بخیر☀️ #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... 🎥 #تماشایی | توصیه هایی برای نسل جوان از زبان آقا...🌈 #فرمان_آقا #درس_اخلاق_آقا #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... میگفت : تو سوريه وقت خواب ندارم . وقتى هم مى خواهم بخوابم از شدت خستگى نمى توانم بخوابم، انگار يک لشكر مورچه دارند از پاهايم بالا مى آيند!🍃 حواسمون هست؟ شهدااینجور برای ظهور کارکردن... ماکجاییم؟؟؟😔💔 #شھید‌محمودرضابیضایی🧡 #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... #چــادرانــہ🦋 چادࢪے از شــ🌸ـڪوفه پوشیدے بوے گل ڪوچه ࢪا بهـ🌱ـاࢪے کࢪد... #به_شرط_حیا😉 〰〰〰〰〰〰〰 〰〰〰〰〰〰〰 🎁چادرم موهبتی بود که مـ♡ـادر بخشید #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... رفقا سلام✋😇 قرار بود برامون بگین از جشن چه حس و حالی داشتین🙃 اینم حس و حالی که شماها فرستادین😌 #ادمینـ‌نویسـ #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... ممنون از توجهتون استاد😍 #ارسالے #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... ممنون از شما کاش لطف میکردین میگفتین نقاط ضعف و قوت کارمون رو😉 #ارسالے #شہیدزادہ @Shahidzadeh

اگرم الان بفرستین مشکلی نیست😉😍

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... الا اۍ باد شبگیرے... پیام مݩ به دلبـر بر بگو آݩ ماھـ خوبان را... ڪہ جآݩ با دل برابر بـر #به‌وقٺ‌شـعـر #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... در دݪ ما نٺواݩ یافٺ هواے دگرے ،،، جز خـدا را نپرسٺیم ، خـدا مےداند... #بیوےجذاب #بیودزدی😉 #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... هر کسی که قدم به زندگی شما میگذارد...🚶🏻‍♂ یک معلم است...🙂 حتی اگر شما را عصبی کند...😡 باز هم درسی به شما آموخته است...😉 زیرا محدودیت های شما را نشان‌ داده است...🤗 پس آگاهانه و با آرامش...👌 با اطرافيان رفتار كنيد...✌️ و از تنش و درگيرى و بحث، بپرهيزيد...⛔️ هرگز فکر نکنید که اگر فلان مرحله زندگی بگذرد...🤔 همه‌ چیز درست می‌شود...😇 از همه‌ چالش‌ ها لذت ببرید...☺️ هنر زندگی...❣ دوست داشتن مسیر زندگی است...😏 خوشبختی در مسیر است...👍 نه در مقصد...😎❤️ #لحظہ‌اے‌زندگے #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... اولین قدم براے.... 🙃🙂 ✓•°|پِیٰامِ‌مَعْنَوی|°•✓ ✓•°|اُسْتٰادْ‌پَنٰاهٓیٰانْ|°•✓ #ڪݪام‌اسٺاد #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... با مخالفتای غیر منطقی پدر و مادرم چیکار کنم😩😫 ✓•°|پِیٰامِ‌مَعْنَوی|°•✓ ✓•°|اُسْتٰادْ‌پَنٰاهٓیٰانْ|°•✓ #ڪلآم‌اسٺاد #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... وطن هتلمون نیست! وقتی خدمتی میکنیم،با زرنگی این کارو نکنیم😏 #جداریاٺ #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... #کتاب #آنسوی_مرگ #قسمت_هفتم #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا حَضرَتِ حَق... دلم برای مدادسفید می سوزد پیرشدم آخر نفهمیدم کاربرد مداد سفید در جعبه مدادرنگی چه بود؟ شاید تنهایی !!! مثل خیلی از آدمها به جرم اینکه رنگ ندارد و خالص است... #تنہایی #مداد‌سفید #شہیدزاده @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... حضرت« زیـ♥️ــنب س» عفیفہ اے است ڪہ در راہ عفت خویش عباسها مے دهد! نـ🧵ـخ چادر نمے دهد! #چآدرآنہ #ٺسݪیݥ‌نمےݜݥ💪 #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... 🎈•🍃. 💌🍃•| حاج حسین یکتا: 🌿| اهل‌بیـت گفـتن: کونوا لَنا زَیْناً... برای ما زینت باشید؛ شـهید زین‌الدین از بس زیبا بود که خوشـگلِ خوشگلا، یوسـف زهرا، خریـدش❗️ تا خریدنی نشیم شهیـد نمیشیم.😔 . . . #تلنگرانه #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا حَضرَتِ حَق... ــــــــــــــــــــــ❤️ــــــــــــــــــــ گفتم : عاشق پت و متم گفت : حتمابخاطر اینکه خیلی خنده دارن؟ گفتم: نه بخاطراینکه اگه دنیارو هم خراب کنن همدیگه روخراب نمیکنن ... ـــــــــــــــــــــ❤️ـــــــــــــــــــــ #همدیگر‌را‌خراب‌نکنیم #پت‌و‌مت #شہیدزاده @Shahudzadeh

یا حَضرَتِ حَق.... با دوستانش قرار گذاشته بود که در زندگی مواظب دو تا نکته باشن: یکی نماز بخصوص نماز صبح و دیگری نگاه نکردن به نامحرم... و خودش به شدت به این دو اصل پایبند بود. #عبرت #شہادت #شہید‌رسول‌خلیلی #شہیدزاده @Shahidzadeh

یا حَضرَتِ حَق.... 🍃أَلَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَرَىٰ🍃 ‌ آیا او (انسان) نمی‌داند که خداوند (همه اعمالش را) می‌بیند؟! ‌ #آیه‌گرافی #ماه‌مہمانی‌خدا🌙 #شہیدزاده @Shahidzadeh

یا حَضرَتِ حَق... مترسک: من مغز ندارم، تو سرم پر از پوشاله. دوروتی: اگه مغز نداری پس چه جوری حرف میزنی؟ مترسک: نمیدونم ... ولی خیلی از آدمها هم هستن که بدون مغز یه عالمه حرف میزنن! #کتابِ‌جادوگر‌شهر‌اُز📓 #فرانک_باوم📝 #شہیدزاده @Shahidzadeh

یا حَضرَتِ حَق... ــــــــــ☘🌈ـــــــــــ لذت آنچه را که امروز داری با آرزوی آنچه نداری خراب نکن روزهایی که می روند دیگر باز نمی گردند... ـــــــــــ☘🌈ـــــــــــ #رفیق‌شاد‌باش😉 #لذت‌ببر #شہیدزاده @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... عذر خواهی بابت تاخیر رمان امشب😔 عوضش سه قسمت میزاریم😉😍 #ادمینـ‌نویسـ #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... #رنج_مقدس #قسمت_نوزدهم البته همه این‌ها را علی برنامه‌ریزی می‌کند. با سهیل مثل همیشه شوخی نمی‌کند. در کتابخانه را که می‌بندد حس بی‌پناهی پیدا می‌کنم. به کمد کتاب‌ها تکیه می‌دهم تا شاید سر پا بمانم. سهیل لبخندی می‌زند و می‌گوید: – دختر عمه! من همون سهیلِ سالی یکی‌دوبار هم‌بازی کوچه‌های طالقانم. عوض نشدم که این‌طور رنگت پریده. کودکی‌ام به سرعت از مقابل چشمانم می‌‌گذرد؛ هم‌بازی شیرینی بود و دوستش داشتم، اما فکر این‌جایش را نکرده بودم. می‌گویم: – من دوست دارم خاطرات کودکیم باقی بمونه. – مگه ازدواج خرابش می‌کنه؟ – نه، ازدواج برای من هنوز مسئله مهم نشده و شما هم صورت‌مسئله نشدید. لبخند بلندی می‌زند و می‌گوید: – همین امشب دو نفری طرح مسئله می‌کنیم. بعد هم من الآن مقابل صورتت نشستم. خودکار بردار و ورق، مسئله رو بنویس. نگاهم را بالا نمی‌آورم تا صورت سهیل را نبینم و نخواهم که بنویسم؛ اما بی‌اختیار چشمان میشی و موهای روشنش در ذهنم شکل گرفت. صورت سفید و خواستنی‌ای دارد. چشمانم گه‌گداری در مهمانی‌ها دیده و رو گرفته بود. – دختر عمه! اگه تا حالا قدم جلو نذاشتم، چون می‌خواستم وقتی می‌آم، همه چیز رو اندازه شأن تو فراهم کرده باشم. می‌خواستم هیچ سختی و غصه‌ای کنارم نکشی. متوجهی که؟ یعنی من یک گزینه اساسی برای سهیل بوده‌ام و خودم هیچ گزینه‌ای را به ذهن و دلم راه نداده‌ام؟ شأن من چقدر است که سهیل توانسته برایم فراهم کند؟ پس پدربزرگ چه می‌گفت که شأن انسان بهشت است، ارزان‌تر حساب نکنید. سهیل مرا ارزان دیده یا من همین قدر می‌ارزم؟ از صدای نفس کشیدنش سرم را بالا می‌آورم. – لیلا! تو خیلی سختی کشیدی. چه سال‌هایی که توی طالقان تنها بودی. چه این‌که الآن هم دائم پدرت نیست. من همیشه نگاه حسرت زده‌ات رو به بچه‌های دیگه می‌دیدم. نمی‌خواستم وقتی می‌برمت سر زندگی، یک ذره ناراحتی بکشی. می‌تونم این قول رو بهت بدم. سهیل چه راحت زندگی مرا تحلیل می‌کند و راه‌حل می‌دهد. تلخ می‌شوم و می‌گویم: – این‌طور هم نبوده، من توی طالقان چیزی کم نداشتم. شاید از خواهر و برادرا دور بودم، اما واقعاً برام روز‌های تلخی نبود. نبودن پدر هم که توجیه داره. – پدرت قابل احترامه، اما به هر حال اولویت خانواده است که من نمی‌خوام سرش بحث کنم. من هم بحث نمی‌کنم. این حرف خیلی از لحظات من هم بوده است. مخصوصاً لحظه‌هایی که پدر نبود و چند هفته و گاه چند ماه می‌کشید تا بیاید و بتوانند بیایند طالقان و من از لذت بودنشان، چند روزی آرامش بگیرم. سهیل دست روی نقطه‌ضعف من گذاشته است. کمی دلخور می‌شوم، حرف دیگری نمی‌زنم و بلند می‌شوم. سهیل مثل کودکی‌هایش به دلم راه می‌آید و بی‌هیچ اعتراضی تمام شدن گفت‌وگوهایمان را قبول می‌کند. تا بروند و من بروم اتاق علی، ذهنم درگیر سؤال‌هایم است. علی اتو را از برق می‌کشد. لباسش را آویزان می‌کند، اما حرف نمی‌زند. پشیمان می‌شوم از آمدنم. تا می‌خواهم برگردم، می‌گوید: – زندگی خودته خواهری! تصمیم هم با خودته! من تا موقعی که خودت نتیجه بررسی ذهنی‌ات رو نگی، نظرم رو درباره زندگی با سهیل نمی‌گم. برمی‌گردم و حرفم در گلویم می‌جوشد: – بله زندگی خودمه! حتماً پدر هم زندگی خودشه، تصمیم خودشه. نبودن‌هاش، هر بار زخمی شدن‌هاش، سختی‌های همه ما تقدیر خودمونه، این ‌که حتی تا چند سال پیش کارهای بانک و اداره رو مادر می‌کرده، این‌که مدرسه‌های همه رو خودش می‌رفته، این‌که کار و بار خونه و بچه‌ها رو خودش به دوش می‌کشید، این‌که امشب سهیل به من طعنه مهم بودن خانواده و بدی نبود پدر رو می‌زنه، اینا با خودمه و همه چیز و همه کس هم بی‌خود… علی با سرعت می‌آید سمت من. می‌کشدم داخل اتاق و در را می‌بندد. چشمانش به لحظه‌ای پر از خشم می‌شود. نگاهش را از من می‌گیرد و پلک‌هایش را می‌بندد و رو برمی‌گرداند تا کمی به خودش مسلط شود. – سهیل اشتباه کرده… غلط کرده. تو هم اگر محکم جوابشو ندادی… نفسش را محکم در فضای اتاق رها می‌کند. برمی‌گردد سمت من و به آنی تغییر لحن می‌دهد: – لیلاجان! از سهیل پرسیدی که آسایشی که این چند سال داشتی و تونستی بری دنبال درس و تجارت، چطوری برات فراهم شده؟ نمی‌خواهم بی‌جواب بروم: – چرا پدر من؟ چرا خود دایی آسایش و امنیت بچه‌هاشو تأمین نکنه؟ – از خودشون می‌پرسیدی خانوم خانوما. حتماً جلوی سهیل سکوت کردی که این‌جا داری حرف می‌زنی. هه! هر چند بد هم نیست‌ها؛ سهیل الآن خونه داره، ماشین و کار و مدرک… هوووووم. خیلی هوس‌انگیزه برای یه دختر. #بہ‌شیرینے‌ڪتاب #شہیدزادہ @Shahidzadeh

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... #رنج_مقدس #قسمت_بیستم لجم می‌گیرد از قضاوت علی. مرا گرسنه چه می‌داند؟ از اتاقش بیرون می‌روم و در را به هم می‌کوبم. پدر کنار در اتاقم ایستاده است. جا می‌‌خورم. یعنی از کی این جا بوده؟ حرف هایمان را شنیده؟ لبم را به‌هم فشار می‌دهم. سرم را پایین می‌‌اندازم و می‌‌خواهم زمان را عقب بکشم یا پدر را تا جایی که صدایم را نشنود عقب برانم. بسته‌ای دستش است. می‌گیرد طرفم و می‌گوید: – لیلی! این سوغاتی این‌باره. بعد می‌خندد. – فکر کنم تا حالا ده تا روسری و شال برات آوردم. باید اسمم رو عوض کنم بزارم ابوالشال! بسته را می‌گیرم، اما نمی‌توانم تشکر کنم. سرم را می‌بوسد و می‌رود. مطمئنم که حرف‌هایم را شنیده اما حرفی نزد. بغض می‌‌آید؛ مثل مهمان ناخوانده. داخل اتاقم بسته را باز نمی‌کنم. می‌نشینم روی صندلی و با ناراحتی تمام ذهنم را خالی می‌کنم روی ورقه‌های دفترم. سهیل را نقاشی می‌کنم، زیبا درمی‌آید، پر ادعا، اتو کشیده و خندان. مچاله‌اش می‌کنم. دوباره می‌کشم؛ با کت و شلوار و عینک دودی، کنار ماشین خاصش خیلی دل‌ربا می‌شود. مچاله‌اش می‌کنم. سه‌باره می‌کشمش، چشمانش رنگ سبزه‌های جنگل است. موهایش ژل خورده و حالت‌دار، کنار ویلایشان. قلم را می‌اندازم روی میز و بلند می‌شوم. اتاق دوازده متری برایم قفس یک متری شده است؛ تنگ و بی هوا. پتویم را برمی‌دارم، کلاه سر می‌کنم و می‌روم سمت حیاط. قبل از این‌که در حیاط را باز کنم، پتو را دور خودم می‌پیچم که نگاهم از شیشه به آن‌ها می‌افتد. پتو پیچیده‌اند دورشان و گوشه ایوان زیر طاقی ایستاده‌اند. مات می‌مانم به این دیوانگی. این‌موقع شب، توی حیاط، زمستان سرد و باران. اِ… باران. تازه بوی باران را حس می‌کنم. از کی آسمان می‌باریده و من متوجه نشدم. آن هم من که باران پر کننده تمام چاله‌چوله‌های زندگی‌ام است. برمی‌گردم سمت اتاقم. پد و مادر، حرف‌های چند ماه فراق را زیر آسمان می‌گویند تا باران غم و غصه‌هایشان را بشوید. به پنجره اتاقم پناه می‌برم. تا جایی که سرما در و دیوار اتاقم را به صدا درمی‌آورد و بدنم به لرزه می‌افتد. حال بستن پنجره را ندارم. عطر باران را نیاز دارم و هیچ چیز دیگری برایم مهم نیست؛ حتی فردا که سرما خورده‌ام. *** سهیل شب می‌آید. چرا باید به این زودی بفهمد که مریض شده‌ام؟! چادر سر می‌کنم و می‌روم پیش مهمان ناخوانده. حالم را نمی‌پرسد، اما حالش گرفته می‌شود وقتی صدایم را می‌شنود. برایم آناناس آورده است. چقدر حواسش جمع است. می‌داند کمپوتش را نمی‌خورم، اما خودش را دوست دارم. مادر شام نگهش می‌دارد؛ عمه است دیگر. بوی غذا به پسر برادرش بخورد و او را گرسنه بیرون کند؟ سر سفره نمی‌شینم؛ نه به خاطر سهیل، به خاطر بی‌اشتهایی و درد‌های همه‌جانبه‌ام. فقط می‌خواهم این شب تمام شود. سهیل برایم پیامک می‌زند. پیام‌هایش را فقط می‌خوانم: – «حال امشبت، حالم را خراب کرد دختر عمه!» – «دوست داشتم که بقیه حرف‌هامون رو بزنیم. دیشب با خودت چه کردی؟» – «حس کردم که از قسمتی از حرف‌هام ناراحت شدی خواستم برات توضیح بدم.» – «پدرت برای من مرد شریف و قابل احترامیه. فقط من این‌طور زندگی رو نمی‌پسندم.» – «چرا شما باید این‌قدر تو زحمت زندگی کنید، در حالی‌که برای خیلی‌ها امثال پدر شما چندان مهم نیستند.» – «تو هم حق داری که از زندگیت لذت ببری. من قول می‌دهم که تمام وسایل آسایشت را فراهم کنم.» – «هر چند که تو قابل هستی و تمام این‌ها قابل تو رو نداره.» – «می‌دونم که می‌خونی!» – «دختر عمه نازنین! محبت من به تو، برای این یکی‌ دو روزه نیست. از همان بازی‌های کودکانه‌مان شکل گرفت؛ من همیشه محبت و ناز دخترانه، حیا و عقل بزرگانه تو را دوست داشتم. دختر‌های زیادی هستند که به وضعیت زندگی من حسرت می‌خورند؛ اما در ذهن من، فقط تو نقش می‌بندی و بس!» – «تمام هستی‌مو به پات می‌ریزم و از تمام رنج‌ها نجاتت می‌دم.» گوشی‌ام را پرت می‌کنم گوشه اتاق. چه‌قدر دردسر آفرین است. دوست دارم بروم پیش پدر و بگویم همین الآن باید جواب تمام ترحم‌ها و متلک‌های سهیل را بدهی، و الا چشم بسته بله می‌گویم و همراهش می‌روم. هنوز نیم‌خیز نشده‌ام که درِ اتاقم آهسته باز می‌شود و قامت پدر تمام در را پر می‌کند. وقتی می‌بیند بیدارم، داخل می‌شود. نور لامپ آشپزخانه اتاق را از تاریکی درمی‌آورد. – بیداری بابا! می‌تونی بشینی؟ برات آبِ لیمو پرتقال گرفتم. لیوان را مقابلم می‌گیرد. دستش را معطل می‌گذارم و گوشی‌ام را برمی‌دارم. پیامک‌های سهیل را از اولش می‌آورم و گوشی را می‌دهم دستش و لیوان را می‌گیرم. تا من آرام‌آرام بخورم، او هم می‌خواند. نگاهم به چهره‌اش است که هیچ تغییری نمی‌کند. پیام‌هایی را هم که من نخوانده‌ام می‌خواند. تلفن را خاموش می‌کند و می‌گذارد روی میز. لیوان را بر می‌دارد و دستش را می‌گذارد روی پیشانی‌ام و می‌گوید: #شہیدزادہ @Shahidzadeh

ادامه👇👇

یا‌حَضرَت ِ‌حَق... – می‌ترسم تب کنی. به هیچ چیز فکر نکن. سعی کن بخوابی بابا! دیشب هم که تا صبح کنار پنجره بودی. و می‌رود.نمی‌دانم، ولی فکر می‌کنم دلش برای دختر به سرما پناه برده‌اش سوخت. اما من محبتش را یک جا می‌خواهم. کسی کنار گوشم فریاد می‌زند: – تا این‌همه فقیر است، باید پدرت بماند و کار کند و سرمایه‌اش را خرج فقرای خودمان کند. توانش را در همین ده‌کوره‌های روستایی بگذارد. این‌طور بیشتر بالای سر کودکان خودش هم می‌ماند. نمی‌خواهد مادر مردانه کار کند، مادرانه محبت کند و این‌قدر گوشه چشمانش چروک بردارد به خاطر چشم‌به‌راهی! به سهیل بله ‌بگویم و از همه این غصه‌ها خودم را آزاد ‌کنم. راحت می‌توانم همراهش دنیا را چرخی بزنم. چرخی بزن چرخ‌وفلک، قسمت ما دور فلک! دنیا جای آسایش من و سهیل است. #بہ‌شیرینے‌ڪتاب #شہیدزادہ @Shahidzadeh